Մարդիկ

[ivy]

Երևի բոլորիս կյանքում էլ հանդիպում են մարդիկ, որոնք տպավորվում են, մնում հիշողության մեջ: Մարդիկ, որոնց մասին կարելի է հետաքրքիր, տարօրինակ, հրաշալի կամ սարսափելի բաներ պատմել և մինչև անգամ պատմվածքներ գրել:
Այս թեման նախատեսված է հենց այդպիսի պատմությունների համար: Նրանց հերոսը պիտի լինի կոնկրետ մեկը, ով ինչ-որ կերպ տպավորություն է թողել մեզ վրա կամ առանձնահատուկ եղել մեր կյանքում:
Շարադրանքի ձևն ամեն մարդ ինքն է ընտրում:
Պատմելիս, ցանկության դեպքում, կարելի է հերոսների իրական անունները փոխել:

Թեման նախատեսված չէ ակումբցիների մասին գրառումների համար:

Մեկնաբանություններն ու կարծիքները խրախուսվում են

[ivy]

Ռոզիկը

Ռոզիկի մասին մեր թաղում խոսում էին, թե իբր կաղ է, բայց այնպիսի մի կաղություն ունի, որն առաջին հայացքից նկատելի չէ: Ասում էին՝ դրա պատճառով էլ ժամանակին իր «նշանը հետ էին տվել» ու այդպես էլ չէր ամուսնացել: Ռոզիկի կաղությունը տեսնելն ամեն մարդու խելքի բանը չէր: Դրա համար հատուկ աչք էր պետք՝ կյանքի փորձով, իմաստնությամբ: Տատս հենց դրա վարպետն էր: Նստում էր պատուհանի մոտ ու հետևում, թե Ռոզիկը ոնց է քայլում փողոցով: Ես որքան էլ փորձում էի նկատել Ռոզիկի կաղությունը, այդպես էլ բան չէր ստացվում: Չունեի այդ շնորհքը:
Պաժ սանրվածքով ու մեծ ակնոցով այդ կինն ինձ համար ուրիշ բանով էր առանձնահատուկ: Եվ դա իր Նունուշիկ կատուն էր: Նունուշիկ կոչվածը մի հսկա ու դանդալոշ որձ էր, որն արտաքինով ոչ մի դևից հետ չէր մնա: Բայց Ռոզիկը վերաբերվում էր նրան, ինչպես քնքուշ մի արարածի, որից ավելի հրաշալի էակ աշխարհում լինել չէր կարող: Անգամ այն մութ ու ցուրտ տարիներին նա պահում և խնամում էր իր Նունուշիկին այնպես, ինչպես վայել էր թագավորին՝ երբեմն իր բերանից հացը կտրելով ու նրան տալով: Եվ Նունուշիկը օր օրի ավելի խոշոր ու զարզանդելի էր դառնում:
Ռոզիկն իր կատվին չէր վստահում դրսի աշխարհին, և նրանք միայն երկուսով էին տնից դուրս գալիս, որ Նունուշիկի խաթրին կպչող չլինի: Նա իր կատվի վզին մանյակ էր անցկացնում, վրան թոկ կապում ու դրանից բռնած՝ դուրս հանում զբոսանքի: Դանդաղ էր քայլում Ռոզիկը, քանի որ Նունուշիկի պարարտությունը թույլ չէին տալիս կատվին արագ տեղաշարժվել: Սովորաբար արդեն մի քանի րոպե անց Նունուշիկը սկսում էր բամբ ձայնով բղավել (մլավոց ես դա անվանել չէի կարող)՝ հասկացնելով տիրոջը, որ արդեն շատ հոգնեց, հալից ընկավ, և վատ չէր լինի՝ մի կտոր հաց ուտել, կազդուրվել:
Նունուշիկի վերջը շատ տխուր եղավ: Դա իմ իմացած միակ կատուն էր (իսկ ես իմ կյանքում շա՜տ կատուներ եմ ճանաչել), որ շատակերությունից մի օր ոտքերը ձգեց: Հենց այդպես էլ եղավ նրա վախճանը: Ու բժիշկները կոռեկտ ձևով արձանագրեցին մահվան պատճառը՝ աղիների ոլորում:
Իր սիրելի կատվի մահը Ռոզիկն անչափ ծանր տարավ: Ու վշտից լրիվ կորցրեց իրեն: Սկսեց ամեն պատահած կատվի տուն բերել ու բառիս բուն իմաստով՝ ձեռքից ձեռք կամ ավելի ճիշտ՝ թաթից թաթ անցնել: Լավ էր, թե դրա փոխարեն խմել սկսեր կամ գոնե պոետ դառնար: Բայց չէ, Ռոզիկն այլ ճանապարհ էր բռնել: Օր օրի շատանում էին նրա տան կատուները՝ ամեն տեսակի, չափի ու սեռի: Հարևաններն աջ ու ձախ բամբասում էին նրա հետևից, իսկ հետո էլ արդեն բացահայտորեն բողոքում, որովհետև շենքի միջանցքից սարսափելի հոտ էր գալիս, մարդ շնչահեղձ էր լինում, երբ անգամ կողքով էր անցնում: Իսկ թե ինչ էր կատարվում Ռոզիկի տանը, դրա մասին ոչ ոք չգիտեր, որովհետև մարդիկ վաղուց արդեն դադարել էին նրա տուն ոտք դնել:
Ռոզիկի կատվանոցը դեռ մինչ օրս էլ կա: Ամեն անգամ, երբ Երևան եմ գնում, ավելի ու ավելի սարսափելի տեսքի կատուներ եմ հայտնաբերում մեր բակում: Բոլորը լավ են ճանաչում այդ դևանման հսկաներին. դրանք Ռոզիկի կատուներն են:
Ռոզիկին էլ եմ երբեմն տեսնում փողոցում՝ նույն իր պաժ սանրվածքով ու խոշոր ակնոցով: Միայն թե տարիքի հետ (ի՞ր, թե՞ իմ) արդեն ոնց որ թե սկսել եմ նկատել այն գաղտնի կաղությունը, որի մասին պատմում էր տատս:
-Բարև, Ռոզա տոտա, ո՞նց ես:
-Լավ եմ, Հռիփսիմե ջան, ի՞նչքան ժամանակով ես եկել:
Ու հարցի պատասխանը դեռ չլսած՝ արդեն վազում է խանութի մոտ պպզած կատվի ձագի ուղղությամբ՝ գրպանները քչփորելով, որ մի բան գտնի, տա: Հետն էլ ակնոցի տակից շուրջն է նայում, թե ծանոթներից ոչ ոք հո չնկատե՞ց:
Իսկ ես անցնում եմ նրանց կողքով ու փիսիկին մտքում բարի բախտ մաղթում:

[Ուլուանա]

Լավն էր։ Շատ հավես ես գրել ։ Ռոզիկի կերպարն էլ լավ ամբողջական էր ու տիպիկ։
Փաստորեն, Ռոզիկն էր կատուներին տենց դանդալոշ ու դևանման արարածների վերածում, հա՞. հիվանդագին հոգատարությունից էնքան էր բտում, որ խեղճերը ամերիկացի կատուներ էին դառնում...

Ռիփ, մի երկու վրիպակ նկատեցի, ասեմ, ուղղի։ «Պարարտության» փոխարեն գրել ես «պապարտություն»։ Մեկ էլ էս նախադասության մեջ կարծես ինչ–որ բան էն չի.

Սկսեց ամեն պատահած կատվի տուն բերել ու բառիս բուն իմաստով՝ ձեռքից ձեռք կամ ավելի ճիշտ՝ թաթից թաթ անցնել:

Քո գրածով ստացվում է, որ Ռոզիկն էր ձեռքից ձեռք կամ թաթից թաթ անցնում։

[ivy]

Պարարտությունը ես արդեն ուղղել չեմ կարող:
Կոռեկտ բառն էլ ոնց որ թե «ռ»-ով պիտի լինի, չէ՞, նոր տեսա:
Թե ժամանակ ունես, կփոխե՞ս Ան:
Իսկ Ռոզիկի թաթից թաթ անցնելը հենց էդպես էլ ուզում էի, որ հասկացվեր:

[Ուլուանա]

Պարարտությունը ես արդեն ուղղել չեմ կարող:
Կոռեկտ բառն էլ ոնց որ թե «ռ»-ով պիտի լինի, չէ՞, նոր տեսա:
Թե ժամանակ ունես, կփոխե՞ս Ան:
Իսկ Ռոզիկի թաթից թաթ անցնելը հենց էդպես էլ ուզում էի, որ հասկացվեր:

Հա, կոռեկտ պիտի լինի, էդ էլ էի մտադիր ասել, մոռացա...
Ուղղեցի երկուսն էլ։

[Sambitbaba]

Հա, կոռեկտ պիտի լինի, էդ էլ էի մտադիր ասել, մոռացա...
Ուղղեցի երկուսն էլ։

Հըմմմ...

Ստիպեցիք կենտրոնանալ այդ բառի վրա... և ինչ-որ արդեն տեղը չեմ բերում...

Բժիշկները կոռեկտ ձևով արձանագրեցին մահվան պատճառը՝ աղիների ոլորում:

Պե՞տք է արդյոք հասկանալ այնպես, որ բժիշկները բարեկրթորեն, կամ քաղաքավարի կերպով... Չէ՞ որ կոռեկտ՝ հենց դա է նշանակում:

"Բժիշկները բարեկրթորեն արձանագրեցին մահվան պատճառը՝ աղիների ոլորո՞ւմ"...

Բժիշկների՝ թե կատվի և թե Ռոզիի հանդեպ այդպիսի քաղաքավարի վերաբերմունքի ոչ պատճառը, ոչ էլ իմաստը չեմ տեսնում: Ինչ է, անասնաբույժը խնայում էր Ռոզիի զգացմունքնե՞րը...

Այվ ջան ինձ թվում է, որ ավելի ճիշտ կլիներ, ասենք հետևյալ ձևը.

"Բժիշկներն արձանագրեցին մահվան կոնկրետ պատճառը՝ աղիքների ոլորու՞մ"...


Շատ հնարավոր է, որ սխալ եմ, որ մեջ ընկա իմ տկար հայերենով, բայց մի տեսակ այդպես զգացի, Այվ ջան, Ան ջան...

Դու´ք եք մեղավոր. ինչու՞ փորփրեցիք: Կարդացել էի, չէի էլ նկատել, մարսվել-գնացել էր...

[Sambitbaba]

Իսկ Ռոզիկի թաթից թաթ անցնելը հենց էդպես էլ ուզում էի, որ հասկացվեր:

Ես համամիտ եմ Այվի հետ. որովհետև Ռոզին էր կատուների գերին, այլ ոչ թե կատուները՝ Ռոզիի...

Այվ ջան, ինչպես միշտ, վերևում ես: Շնորհակալություն հաճելի նվերի համար: