Ըստ իս, մարդ ունի որոշակի իշխանություն: Ինչքան էլ մարդն ինքն իրեն ներշնչի, միևնույն է անսահման և կատարյալ իշխանություն ոչ մեկ մարդ արարած չի կարող ունենալ: Միայն այն, որ մեռնելու է…
Ըստ իս, մարդ ունի որոշակի իշխանություն: Ինչքան էլ մարդն ինքն իրեն ներշնչի, միևնույն է անսահման և կատարյալ իշխանություն ոչ մեկ մարդ արարած չի կարող ունենալ: Միայն այն, որ մեռնելու է…
«Եթե կյանքումդ չկա մեկ բան, որի համար արժե զոհվել: Ապա զուր է ապրածդ կյանքը:»
Քո կարծիքի հետ համամիտ եմ, բայց փաստը մնում է փաստ. այն ինչը դարեր շարունակ անվանել են իշխանություն, հենց այն է, ինչը որ քո կարծիքով չպիտի լինի` ցանկությունների իրականացում, այլ մարդկանց կյաների ու ճակատագրերի որոշում, կամքի պարտադրում և այլն:Ավետիք-ի խոսքերից
Կրոնական տեսանկյունից բացարձակ իշխանությունը Աստծո իշխանույթունն է:
Աթեիզմի տեսանկյունից` իշխանությունը, դա իրադարձություների և երևույթների վրա ազդելու ունակությունն է, որը սակայն իր մեջ չի կրում ոչ մի գերբնական ու միստիկ երևույթներ, այլ զուտ կյանքի, կենցաղի և իրավիճակի ազդեցության հետևանք է:
Լոխ մունք ենք, մնացածը` լոխ են...
Այո Varzor ջան, կյանքը դա է ցույց տալիս... Բայց արի ու տես, որ կան ուժով հզորներ, որ ծառա են թույլերին, կամ իմաստուններ՝ հիմարներին ենթակա, գերհարուստներ՝ աղքատի (համեմատած առաջինին) ձեռքի տակ... Մի՞թե անբնական չէ, եթե դիտենք լոկ կենցաղի տեսանկյունից:
Կարծում եմ, որ Սուրբ Գիրքը ճիշտ է ներկայացնում իշխանության մասին սկզբունքը:
«Եթե կյանքումդ չկա մեկ բան, որի համար արժե զոհվել: Ապա զուր է ապրածդ կյանքը:»
Էդ տենց միակողմանի ու անհանգամանալից որ նայում ես` անտրամաբանական է: Բայց իրականում լավ էլ դրամաբանական է, ուղղակի պետք է համեմատել բոլոր գործոնները: Ուժով հզորը ծառա է թոյլին, որովհետև իրեն ծառա է նշանակել կամ իրենց ավելի հզորը, կամ էլ էդ ուժով թույլն ավելի խելացի է ու ճարպիկ: Հարուստը նույնատիպ պատճառներով կարող է ծառա լինել ավելի քիչ ունեցողին, իմաստունը կարող է ծառա լինել իրենից ավելի ուժեղ ու լկտի հիմարին: Սա նույնպես արհեստածին իրավիճակային հետևանքներ են` մարդ արարածն է իր համար ստեղծել այնպիսի կենցաղ և հասարակարգ, որում հնարավոր են առաջին հայացքից անտրամաբանական այս իրավիճակները:
Ու հենց այս իրավիճակի մեջ էլ կրոնը փորձում է տեսնել աստվածային նախախնամություն կամ կամք, մինչդեռ աթեիստի տեսանկյունից` ոչ մի գերբնական ուժ կամ նախախնամություն չկա: Զուտ մարդկային երևույթ է:
Իդալիստական տեսանկյունից` այո:
Հարգում եմ քո տեսակետը, բայց մնում եմ իմ կարծիքին: Բոլորն էլ ազատ են ընտրության մեջ: Դա էլ է իշխանության դրսևորման մի կերպ:
«Եթե կյանքումդ չկա մեկ բան, որի համար արժե զոհվել: Ապա զուր է ապրածդ կյանքը:»
Ինչ որ տեղ ` այո, ընտրության հնարավորությունը իրավիճակի և դեպքերի ընթացքի վրա իշխելու տարբերակներից է:
Ավետիք (30.05.2012)
Ամեն մի սկզբունք գալիս է գիտելիքներից
Աթեիստական սկզբունք է ?Ամեն մի սկզբունք գալիս է գիտելիքներից
VisTolog (04.06.2012)
Հարգելի՝ մարդու կողմից ստեղծված աստծու գաղափարին չհավատացողներ, կա՞ն ձեր մեջ այնպիսիներ ովքեր կուզենային որ այդպիսի մեկը լիներ, օրինակ բիբլիական աստծու նման:
http://youtu.be/oVOY48BgoyI
"Если бы не было веры, то не было бы и невежд." - Джордано Бруно
1. Նախ սկսենք նրանից, որ ցանկությունները գիտական բացատրություն չունեն
2. Կարևոր է ոչ թե այն, թե "ինչպես", այլ "մեզ ինչ դրանից"
Արի էսպես նայենք հարցին: Աթեիստները հիմնականում նաև դարվինիստ են: Իսկ դարվինիստը ընդունում է միայն այն դրույթները որոնք ապացուցված են իր կողմից: Դարվինիզմի իդեալոգիայի մեջ՝ «Հաղթում է ուժեղագույնը», որևե իմաստ չի կարող ունենալ բարոյականություն կոչվածը: Ուստի, համոզված աթեիստի մոտ ոչնչով չի արժևորվում բարոյականություն բառը:
Աթեիստը պետք է հրաժարվի նաև բարի ու չար հասկացությունից, քանի որ բարն ու չարը կրոնական արժեքներ են:Իրենք էլ կարծեմ հավատքի թշնամիներն էին չէ՞:
Միայն մի՛ նկատառում անեմ. շատ աթեիստներ չգիտեն կամ չեն ուզում խոստովանել որ իրենց ենթագիտակցության մեջ՝ հավատում են:
Դարվինիզմը իդեոլոգիա չի… դարվինիզմը բարոյական նորմեր չի սահմանում… դարվինիզմը գիտություն ա և ընդունում ա միայն գիտակամ այլ ոչ թե իր կողմից բերված ապացույցներ… էվոլյուցիոն տեսությունը լավի ու վատի հարց չի քննարկում… դարվինիզմը գիտական տեսություն ա… գիտությունը հավատքի վրա չի հիմնված… դարվինիզմը նույն ձևի գիտություն ա ոնց որ աստղագիտությունը, ֆիզիկան, քիմիան և մաթեմատիկան… այն բարի ու չարի հարց չի քննարկում…
Աթեիստի համար գոյություն ունի բարի ու չարի հասկացություն օրինակ, մարդուն իրա մաշկի գույնի համար դիսկրիմինացիայի ենթարկել չի կարելի, դա չար է, մարդ սպանել չի կարելի, գողանալ չի կարելի… էս գաղափարները հարազատ են ոչ միայն մարդու այլև շատ այլ կենդանիներին… բարին ու չարը դրամնք կրոնական արժեքներ չեն, դրանք ինտելեկտի ու բանականության դրսևորումներ են որոնք այս կամ այն չափով արտահայտվում են բոլոր բանական էակների մոտ առանց կրոնի…
ուղղակի աթեիստի մոտ բարոյականությունը աստծո վախի վրա չի հմնված, այլ հիմնված ա խղճի ու գիտակցության վրա… գողանալը վատ ա ոչ թե նրա համար որ աստված ա ասել, այլ որովհետև դա քոնը չի և դու դրա համար քրտինք չես թափել ու չես վաստակել… սա, ինձ թվում ա, բավարար ա որ մարդը չգողանա…
եթե մարդիկ հավատում են ստծուն ու դա իրանց հոգուն հանգստություն ու խաղաղություն ա բերում, դարձնում ա իրանց ավելի բարի ու մարդկային, ես դրա հետ ոչ մի խնդիր չունեմ ու ես իրանց համարում եմ հավասար բոլորին…
բայց երբ էդ մարդը կանգնում ու ասում ա որ "Բարոյականությունն ու աթեիզմը անհամատեղելի են"… ես էդ մարվդուն չեմ կարողանում մարդկային ցեղի հետ համատեղել, առավել ևս աստվածավախ մարդու կամ բարոյականի հետ… Ռասիզմի ու քսենոֆոբիայի, անբարոյականության ու ապերախտության դեմքն այսպիսին ա լինում…
Մեֆ քո նկարագրածից հետևում է մի բան` հավատացյալը սեփական բարոյականություն չունի, այլ առաջանորդվում է միայն Աստծո հանդեպ ունեցած վախով?
Ճիշտն ասած ես տենց չեմ կարծում, միգուցե քեզ սխալ եմ հասկացել?
Աթեիստի մոտ քո ասած խիղճը և բարոյական սկզբունքները կարող են և չլինել և հենց դա էլ կարող է բերել ցավալի հետևանքների թե հենց իր և թե շրջապատողների համար:
Իսկ հավատացյալը, ինչքան էլ որ ներսից անխիղճ ու անբարոյական լինի, գոնե վախից դրդված վատ բաներ չի անի:
Սասծիս իմաստ ինչա` հավատացյալին վերջին վարյանտ վախն ա պահում, իսկ աթեիստին պահող բան չունի, եթե կողքից չկանգնեցնենմ քանր որ աթեիստի բարոյականության ու խղճի հիմոււնքներն ու սկզբունքները կարող են լինել շատ ավելի բազմազան ու նույնիսկ հակասական:
Բայց ի վերջո, ոնց նկատում ենք, որպեսզի մարդ ապրի կողքիններին չվնասելով, նաև օգնելով ու հասկանալով, անհրաժեշտ են ինչ-որ սկզբունքներ և բարյերներ` սեփական, հասարակական կամ կրոնական, դա էական չէ: բայց առանց էդ բարյերների մարդն ուղղակի ինքն իրեն կոչնչացնի:
հավատացյալ անբարոյականների պակաս էլ չկա Վարզոր ջան, Իմ ասածն էն ա որ հավատքը կամ աթեիստ լինելը դրանք բարոյականության որոշիչներ չեն… չի կարելի միանշանակ պնդել որ աթեիստը անբարոյական ա, իսկ հավատացյալը բարոյական… միակ որոշիչը դա մարդու նկատմամբ ունեցած վերաբերմունքն ա, իսկ "աթեիզմն ու բարոյականությունն անհամատեղելի են" արտահեյտությունը խախտում ա էդ սկզբմունքը, այսինքն մարդու նկատմամբ վերաբերմունքն արդեն կանխավ բացասական ա դառնում… համաձանվի որ դրան բարոյական մոտեցում չես ասի մանավանդ որ ավետարանն ա վկայակոչվում…
Ես շատ հավատացյալներ գիտեմ որ վախը եթե չլինի, ինչ չարիք ասես չեն գործի, բայց գիտեմ նաև հավատացյալներ որոնք գործում են զուտ խղճի ու մարդկայնության թելադրանքով… դրա համար կրոնն իմ համար միանշանակ մարդու մասին դատելու գործոն չի…
Սա է…
Դե հավատքով էլ ինչեր ասես կարելի է արդարացնել: Խաչակրաց արշավանքները քեզ վառ օրինակ:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ