Էլի հազար ներողություն, բայց աչքերիս պատճառով ի վիճակի չեմ նոր գրառումները այս պահին կարդալ: Խոստանում եմ, որ մի քանի օրից կկարդամ: Նախ` շնորհակալ եմ բոլոր նրանց, ովքեր իմ տեսակետի հետ համաձայն էին, դրական կարծիք էին հայտնել
:
Փառատոնը չկայացավ, ակումբում էլ քաղբանտարկյալներ ունեցանք. բոլորին իմ զորակցությունն եմ հայտնում
:
Ուզում եմ ասել, որ ինձ ընդհանրապես չի հետաքրքրում, թե ինչ կմտածեն մեր մասին դրսում. էդ նույն միջազգային հանրություն կոչեցյալը չի կարողանում Ադրբեջան սանձի, էդ ո՞րտեղ ա գրված, որ Հայաստանը միայն պետք է զիջի: Իմ ինքնասիրությունը ամեն անգամ վիրավորվում ա, երբ ինչ-որ մոնիտորինգի են գալիս, վերջում էլ հայտարարում, թե` սահմանին արտառոց դեպքեր չեն գրանցվել: Դե կներեք, չգիտեի, որ հրադադարի դեպքում հրադադարի ռեժիմի խախտումները նորմալ երևույթ են: Իսկ ռազմագերիների հանդեպ իրականացված վայրագությունների մասին չեմ խոսում: Ամեն անգամ հիասթափությունս դրանցից ավելի ու ավելի մեծանում է: Առաջ որոշել էի դիվանագետ դառնալ, բայց հիմա մտածում եմ, որ ես ի վիճակի չեմ ամեն անգամ հիմար ժպիտով ընդունելու նրանց, ովքեր սահմանի դեպքերը նորմալ կգնահատեն: Ես ավելի լավ ա զինվորական դառնամ, որ ձեռքի հետ էլ ատամներս ցույց տամ` ոչ հիմար ժպիտի իմաստով: Էդ հիմար ժպիտն էլ մեծ ճիգեր է պահանջում` արդարության համար ասեմ:
Մեր ամբողջ պատմության ընթացքում մենք ոչ մեկի խաթրին չենք կպել` անգամ երբ ունեցել ենք բոլոր հնարավորությունները: Միայն Տիգրան Մեծը որոշեց նման քայլի դիմել, դրա համար էլ Մեծ տիտղոսին արժանացավ: Մենք միայն իրար ենք կերել, այ էդ գործում անգերազանցելի ենք: Բայց փոխարենը միշտ փորձել ենք ընդունելի լինել բոլորի համար, շողոքորթել բոլորին, ավելի կոպիտ չարտահայտվելու համար չշարունակեմ: Մի անգամ իրար գլուխ հավաքվեցինք ու բոլորին մատ թափ տվեցինք... պատերազմ հաղթեցինք: Պետք չի ամեն քոչվորի առաջ թուլություն ցուցաբերել: Որ Ադրբեջանի նախագահը նույնիսկ ամեն պուլպուլակի մոտ կանգնում ու Հայաստանին պատերազմ հայտարարելու սպառնալիքներ ա տեղում, մերոնք էլ ի պատասխան խոսում են միայն մեր բանակի մարտունակության կամ չգիտեմ` ինչերի մասին, ի՞նչ ենք շահում. հերթական զոհե՞ր: Դիվանագիտությունը կայանում է նրանում, որ հարկ եղած ժամանակ կոտոշավոր դառնաս: Իսկ թե ադրբեջանցիք ինչ ապացուցեցին սրանով, ինձ էլի բացարձակապես չի հետաքրքրում, որովհետև իրենք իրականում ոչինչ էլ չապացուցեցին: Անվտանգ է թվում այն, որ յուրացվում են մեր արժեքները, հայկականը ադրբեջանականացվում է, բայց հլը խորը մտածեք. ադրբեջանցին բարդույթավորված ա, որովհետև դեռևս ինքնություն չի գտել, դրանից արդյոք չի՞ կարելի հետևցնել, որ այն ամենը, ինչը պայմանավորում է մեր ինքնությունը, պետք է պաշտպանվի, որ մենք էլ 100 տարի հետո չբացահայտենք, որ մեր ամբողջ ավանդը համաշխարհային արժեքների շտեմարանում այլևս այլազգիների սեփականությունն է: Եթե այսօր վիշապագորգի կողքերն են պտտվում, վաղը կպարզվի, որ Կոմիտասը առաջին ադրբեջանցի դաշնամուր լարողն է եղել: Ուրեմն մի հետևություն էլ` մենք դեռ քնած ենք: Չեմ ուզում խորանալ ազգային անվտանգության հայեցակարգի` որպես համընդգրկուն համակարգի վերլուծության մեջ:
Մենք իրենց նման ենք, ասում եք, ես էլ ասում եմ` մենք իրենց զենքով ենք կռվում:
Նույնիսկ բանակցությունների տեսությունը մի շարք մեթոդներ է առաջարկում, որ թվացյալ զիջումների գնով բանակցողը հասնի մաքսիմալ արդյունքի: Դիվանագիտական բանակցությունները փոխշահավետ համաձայնություններ կնքելուն են ուղղված, բայց միշտ էլ ուժեղը առավելագույնն է ստանում: Արդ, էդ ո՞վ է ասել, որ ուժեղը Ադրբեջանն է, իսկ Հայաստանը պետք է զիջի: Համաձայնել ենք փոխզիջումների, որովհետև ժամանակակից աշխարհում միայն այս սկզբունքը կարող է ընկած լինել հակամարտության կարգավորման գործընթացի հիմքում: Փառք մեզ, տարածաշրջանում ուժի բալանսը ապահովված է, Ադրբեջանը չի կարող մեզ հաղթել, ու ամենակարևորը, որ գոնե դա գիտակցում է: Իսկ հետագան արդեն կախված է մեզնից. սերնդափոխություն է լինելու մեր երկրում, հուսով եմ` մեր երկիրը կդառնա մի օրգանիզմ, որի բոլոր բաղկացուցիչները կլինեն կենսունակ: Այ էդ ժամանակ ոչ թաթար, ոչ էլ եսիմ ով մեզ չի կարող հաղթել, որովհետև անպարտելի է այն ազգը (նացիան), որը իր շահը հստակ է գիտակցում:
Ժող, շովինիստ չեմ, ռազմատենչ չեմ, զոմբի չեմ, սատանեքիս էլ չեմ աղոթում, որ ադրբեջանցի սպանեմ, բայց հասարակ զայրույթ ա, համբերության հատման վառ օրինակ: Բոլորս զգուշանում ենք, որ ազգայնամոլություն չլինի մեր երկրում, բոլորը հանդուրժող լինեն... ես էլ միշտ հարգում եմ այլոց կարծիքը, մինչև վերջ լսում, փորձում հիմնավորել իմը` առանց կոռեկտության սահմանները անցնելու: Բայց ես էդ ամեն ինչի հետևանքը տեսնում եմ այսօր: Մենք հանդուրժում ենք անգամ այն, որ մեր երկրում մենք բարեգործության հաշվին ենք ապրում, ու հրճվում ենք այդ առիթով: Այ եթե մեր էությունը մի քիչ ըմբոստ լիներ, ամբողջ աշխարհը ոչ միայն մեզ կհարգեր, այլև այնպիսի կառավարություն կունենայինք, որը ընտրություններից առաջ արդեն չէր հայտարարի, թե քանի տոկոսով է հաղթել: Լեկցիայի վերջը
:
davidus-ի խոսքերից
De gustibus et coloribus non est disputandum.
Էդ կարգի ակցիաների դեմ ակցիաներն իրոք էլի եմ ասում անօգուտ եմ համարում, բայց որ դրանցով ինչ-որ կարա մեր երկրի վարկը ընկնի կամ բարձրանա, նույնքան անհնար եմ համարում: Հավատացնում եմ, որ մենք համաշխարհային շուկայում լավ կինո ունենանք ներկայացնելու, ոչ ոքի չի հետաքրքրելու, որ Հայաստանում ինչ-որ Վանյանի չհաջողվեց ինչ-որ կլուբում ինչ-որ կինոներ շանց տալ: Դրսում մեր երկրի հեղինակության համար անհանգստություններ կարդալիս, անկեղծ, ազգային արժանապատվությունս խոցված ա զգում, ոնց որ ինձ, գուցե կամ երևի հաստատ տեղին, սիլլա տան, որ իմ հեղինակության միակ գրավականը պարզապես դուր գալուն ուղղված իմ քայլերն ա ու ոչ դուրեկան քայլեր չանելը: Արեք հլա դուր չգանք, թեկուզ մեռնենք, որովհետև դուրեկողի կյանքն արդյո՞ք հեղինակություն ու վարկ ա:
Էջանիշներ