Անկապ օրագիր

[armen9494]

Նոր օրագրումս էի գրառում անում ու չգիտեմ ինչի՞ հիշեցի մեր շախով ու հավեսով Վանուշ Խանամիրյանին: Հիշեցի ու որոշեցի կարդալ իրա մասին որոշ բան: Մի լավ հարցազրույց գտա ու էս տողերը շատ հավանեցի, շա՜տ եմ ասել էս միտքը ու հարգում եմ էն մարդկանց, ովքեր իրոք ընդունում են սա.

Այս լեռնաշխարհում մենք ամենահին ժողովուրդն ենք, ամենահին մշակութային ազգը: Տես, թատրոնը, երաժշտությունը, գրականությունը այստեղ առաջինը մենք ենք ստեղծել: Պարն էլ ենք մենք ստեղծել ու մշակել մեր ձևերը: Հետո մեզանից վերցրել են, հարմարեցրել իրենց բնավորությանը, իրենց տեսակներին: Վանուշը դրա համար ուրախանում է, որ շատերին ենք սնել, շատերին ենք հարստացրել: Մենք էլ որոշ բաներ ուրիշներից ենք վերցրել, դարձրել մերը: Սա գողություն չի, սա փոխազդեցություն է, որովհետև աշխարհի բոլոր ժողովուրդներն էլ համարյա միանման են արտահայտում իրենց ուրախություններն ու տխրությունները:

Իմ համար էս երկու մտքերը գլուխգործոցներ են:


Ամբող հարցազրույցը այստեղ կա, միգուցե և մարդ լինի, ով կացանկանա կարդալ
http://www.anunner.com/news/special-...B5%D6%81%D5%A8

[Հայուհի]

Վատն եմ ես, շատ վատը... ու հեչ էլ պետքս չի, որ ինձ սիրեն:

Գնացեք "լավերով" սիրեք զ'միմիանս:

[Նուշություն]

Իսկ ես միայն վերջերս եմ պարզել, որ մեքենան շարժվում ա նաև այն ժամանակ, երբ չի շարժվում: Բանն այն է, որ տաքսիով գնում էի, 5 րոպե խցանման մեջ ընկանք, ու այդ ընթացքում մեքենայի կիլոմետրաժն ավելացավ 800 մետրով..... Կարո՞ղա իմ հումանիտար կրթությունն ինձ թույլ չի տալիս հասկանալ էս խուճուճ ֆիզիկան ու մաթեմատիկան.........

[Smokie]

Հանկարծ հիշեցի Сергей Супоневին Էն ժամանակ ես շատ փոքր էի, սկի չէի էլ հասկանում իր «Звездный час» մանկական խաղի իմաստը, չէի էլ հետաքրքրվում բայց իրեն տեսնելուց մ տեսակ սիրով էի լցվում իր նկատմամբ, շատ բարի դեմք էր ու շատ լավ էր վարում: Հիշում եմ նաեւ «Зов джунглей»-ը, այ էդ խաղին հետեւում էի հաճույքով:

Ինտերնետում ման եկա Сергей супонев, պարզվեց, որ մահացել ա ուղիղ տաս տարի առաջ՝ դեկտեմբերին:



Ու ընդհանրապես զարմանալի բան ա ճակատագիրը, հենց այն օրը, երբ մեր դասախոսը մի հետաքրքիր դրվագ էր պատմում իր կյանքից, որում մասնակցել էր նաեւ Վանուշ Խանամիրյանը ու հենց նույն օրը Խանամիրյանը մահացավ...
Մի ուրիշ օր մտածում էի Сергей Михалковի մասին՝ մտածում էի, «ինչքա՜ն մեծ ա հիմա ինքը, թող ավելի շատ էլ ապրի» ու հենց նույն օրը...
Մեկ-մեկ զուգադիպությունները զարմացնում են մարդուն, զարմացնում ու տխրեցնում...

[Chuk]

Ստեփանավանում մեկին հարցնում ենք.
- Ձեր քաղաքում գարեջուր խմելու տեղ կա՞:
- Դե՜ հաա՜, - պատասխանում ա, - տանը խը՛մում ե՜նք:

[Նուշություն]

Եթե ձեր բարձր տրամադրությունը գնացել է անհայտ ուղղությամբ ու դուք մեծ ցանկություն ունեք այն վերադարձնելու, ապա translate.google.com-ում անգլերենից հայերեն թարգմանեք Yahoo բառը:

[Էլիզե]

Միշտ ուրիշի ունեցածը քո ունեցածից լավն է... ինչի՞…

Ինչի՞ մենք չենք կարողանում ասել՝ "Իմ աշխատանքը/կյանքը/տունը/հեռախոսը/ծնողները/երեխաներն ամենալավն են, որովհետև իմն են..."

[E-la Via]

Այսօր եմ կարդացել Գառնիկ Արունցի այս տողերը: Մտքերով անընդհատ դրանց եմ վերադառնում…


Դու իմ սպասումի վաղակատարն ես

…եթե Քեզ համար արված Աղոթքներս գոնե Վայրկյանը մեկ Տեղ հասնեն, Դու և Աստված Ինձ կհասկանաք…

Երբ ենթադրությունները հպվում են նախախնամության թիկունքին,
Համոզմունքները ծնկում են պատահականությունների առաջ:
Իսկ պայմանականություները սկսում են ստորանալ…

* * *

Բառատում եմ սերս քո հայացքում
Ու թաքցնում եմ հեկեկոցս ծոցումդ…
Իսկ մեջքս դեմ եմ տալիս հավանական մերժումիդ…

Ես այդպես էլ չսովորեցի համբերել
Ու կարծում եմ արդեն ուշ է բավականին:
Բայց դեռ մանուկ եմ համառությամբ
Ու քո իմը լինելու միտքը կկրկնեմ այնքան,
Մինչև ինքդ քեզ կհավատաս.
Որ դու ես այդպես կամեցել…

Ես կանչում եմ քեզ բոլոր ձայներով
Ու կարոտս հունցում եմ քո ջերմությամբ:
Կոծկում եմ հեծկլտախառը քրքիջս ափերիդ մեջ
Ու կուրծքս դեմ եմ տալիս հնարավոր հեռացումիդ…

Ահա, տալիս եմ քեզ հավատիս վերջին կծիկը:
Թելիր հոգեբողբոջներովդ ու կարկատիր հույսս…

* * *
Երբ սերը մխրճվում է անգամ ծնկներիս մեջ,
Համբերելը անհնար է...

[Skeptic]

Նոր տեսա.

Մնաս բարով, Հիտչ:



«Այն, ինչը կարող է պնդվել առանց ապացույցների, կարող է դեն նետվել առանց ապացույցների»:

[E-la Via]

Հարգելիներս, եկեք այսօր ես ձեզ քիչ մը պոզիտիվով ապահովեմ:
Թավջութակ սիրողներ և չսիրողներ, ինչպես նաև անտարբեր վերաբերվողներ, ուղղակի միացրեք Stjepan Hauser և Luka Sulic-ի այստեղ տեղադրած կատարումներից գոնե մեկը ու... ու ինքներդ կտեսնեք :

Այստեղ եմ տեղադրում, որովհետև ամենից շատ հենց այս թեմա եք բարով համենում, ուրեմն շատերդ եք վարակվելու "գժական" տրամադրությամբ

Moonwalker






Լսեցիք??? Դե հա, գիտեմ, որ վերջն են, ասում էի, չէ :

[Դեկադա]

Էս պահին մենակ մի անդամ կա ակումբում. էտ էլ ես եմ: Մեն մենակ: Մի պահ պատկերացրի աշխարհի վերջը գա ու ես մնամ կենդանի / մեղա, մեղա/: Ի՞նչ կանեմ: Առաջին հերթին կուրախանայի: Դե կենդանի եմ մնացել: Մի քիչ անցներ կգիտակցեի, որ միակ դժբախտն եմ: Ո՞նց պտի ապրեմ: Ոչ մի բանից « աս» չեմ: Ու եթե մինչ դա գիտակցելը վախից չեմ մեռել, ուրեմն կինքնասպանվեի / սանոր բառ ա, բանակից եկած/: Կհասկանայի, որ ես «ոնց եմ հասկանում նրանց ովքեր գնում են ինքասպանության»: Մարդ իրան էնքան մենակ, աօգնական ու ավելորդ ա զգում, որ բնականաբար էտ ճանապարհը ամենից լավն ա: Բայց դե ես մի քիչ վախկոտ մարդ եմ, բա՞ որ էտքան չարչարվելուց հետո էլ չմեռնեմ... ու մնամ հաշմանդամ: Էտ ո՞վ պիտի իմ կարիքները հոգա: Ես էլ ի վիճակի չեմ լինի: Միշտ մտածել եմ, թե ո՞նց են մատերի կեսը տանուլ տված մարդիկ ինչ որ գործ անում: Նույնիսկ մի քանի անգամ մատերս ծալել եմ՝ ինձ երևակայելով իրենց տեղը ու փորձել՝ ասենք դանակով հաց կտրել: Չեմ կտրել, տեղը տեղին մորթել եմ: Էպես որ սա էլ չանցավ: Բայց դե ապրել պետք ա չէ՞, ուզես չուզես: Ի՞նչ կանեմ...Ահագին մտածեցի ու հասկացա մի բան: Ես ոչ աշխարհի վերջ եմ ուզում, ոչ մենակ մնալ եմ ուզում /այ մարդ սենց ապրելը լավ ա/ ոչ էլ ակումբում մենակ մնալ եմ ուզում: Այ ժողովուրդ օնլայնացեք, վայ:


...էս ցնդած մտքեր են, հաշվի չառնեք: Էտ նրանից ա, որ իմ աղջիկը ջերմության մեջ ամբողջ գիշեր մեզ համար անվճար համերգ տվեց, մենք քիչա իրեն պարտավոր էինք լսենք / իսկը մեր երգչիստների նման/ դեռ պիտի ժամանակ առ ժամանկ էլ պատասխանեինք / հետը ծլվլայինք/: Հիմա կիսաքնած, սթրես տարած / հավես բառ ա/ ու «ինքասպանված» նստել եմ ու...լրիվ կիկոսի մահը դառավ…

[Magic-Mushroom]

Այսօր շատ լավ տրամադրություն ունեի,բայց հենց նոր շատ տխրեցի եւ ընկա հիշողությունների գիրկը
Բանն այն է հենց նոր իմացա որ մահացել է իմ ամենասիրած երգչուհիներից մեկը՝ Սեզարիա Էվորան
Շատ բաներ է կապված նրա երգերի հետ իմ համար,իմ առաջին տանգոն պարել եմ Բեսամեմուչո երգի ներգո,իմ առաջին հիասթափությունը սոդադ երգի ներգո եւ այլ շատ տարբեր բաներ,ափսոս նման տաղանդները ինչքան գնում են քչանում են ու նրանց տեղը ով ասես չի գալիս ու իրեն երգչուհի պատկերացնում,Սեզարիան իր բոլոր կատարումների մեջ այնպիսի հոգի եւ շունչ էր դնում,որ երբ լսում էի միանգամից հասկանում էի թե ինչքան բազմաբովանդակ է կյանքը ու ինչ հրաշալի է որ ապրում ենք ու դեռ ինչքան բան կա որ չենք արել,բոլոր պռոբլեմները մենք ենք ստեղծում՝ արհեստական եւ իրակնում մոռանում թե ինչի համար ենք ապրում,փակվում մեր քարե ջունգլիներում եւ մտածում թե ապրում ենք,իսկ մեզ կառավարողները ամենանգամ՝ որպիսի չձանձրանաք նոր խաղալիքներ է պատրաստում,
Սեզարիա դու միշտ կմնաս մեր սրտում քո անմահ երգերով

[Էլիզե]

Սուսանիկը դաղալ ա... իրա հետ լարոցի չխաղաք...

[Quyr Qery]

Այսօր պատարագ գնացի... ես աթեիստս` պատարագ... մի ժամանակ մենակ քեզ էի հավատում` ընկերուհիս, դու հավատին ուշադրություն չէիր դարձնում, իսկ ես քեզ միշտ խնդրում էի կարդալ աստվածաշունչ, ինչքան վաղուց էր, երևի մի 6 տարի առաջ...
Եսօր եկա, որ քեզ տեսնեի, գիտեի, որ ուրիշ ձև չկար քեզ տեսնելու, գիտեի, որ կնայես ինձ ու կժպտաս, գիտեի, որ մտքումդ կաղոթես ինձ համար:
Դու գնացիր դեպի աստված,ծառայում ես եկեղեցուն, իսկ ես դարձա քո հակապատկերը` ծխող, լիքը հղբացած ընկերներով շրջապատված, գրեթե միշտ մի թեթև հարբած, դատարկ: Չուզեցիր, որ եկեղեցուց միասին դուրս գայինք, չուզեցիր մեզ միասին տեսնեն: Հասկացա քեզ:
Ինչքան էլ անհավատ լինեմ, գալու եմ եկեղեցի, գոնե հեռվից քեզ տեսնելու, իմ կորցրած մաքրությունը քո մեջ գտնելու....

[Հայուհի]

Գժանոց
Մարդ վախենա կարծիք արտահայտի, ինչ ա թե էդ քյառթերը վրա չտան... Արտահայտում ես, դառնում ազգի դավաճան. գնացե՛ք կախվե՛ք, դեբիլոիդնե՛ր:

Գժանոց_2
Էսօր կարևոր ռեֆերատի պաշտպանության եմ, բայց զգում եմ, որ իմ հերթը չի գա: Լավա էլի մատյանում վերջին համարը լինելը

Գժանոց_3
Մեկը չկա` գրկի, ասի "Սի՛րտս, քնի՛ր, քո շա՞տ պետքնա էդ ռեֆերատը, ես հո կողքդ եմ "

Գժանոց_4
Որ հիշում եմ վաղը էլի պիտի գնամ էդ "հավանոց" --->նույն տափակ դեմքերը, նույն հիմար կատակները ավելի լավ էր` պոլիտեխնիկ ընդունվեի

Գժանոց_5
Իմ շա՞տ պետքնա էդ ռեֆերատը: Գնամ քնեմ