Անկապ օրագիր

**Մելտա** · 11.01.2012, 00:21

ուֆֆֆ,էս վերջերս հեչ բախտս չի բերում,ոչ նոր ընկերնեի հարցում,որ աշխատանքի,ոչ քննության

ինչ անեմ,մարդ էլ էսքան հիասթափություններ ապրի իրար հետևից

**Tig** · 11.01.2012, 16:07

Ամենամեծ վախը ժամանակավրեպ լինելու վախն է...
Երբ մի խնդրի առաջ ես կանգնում ժամանակավրեպ պատասխան տալու վախը կարող է պանիկայի պատճառ դառնալ... Ճիշտ պատասխանը այսպես թե այնպես կգտնվի, բայց արդյոք այն ժամանակին կտրվի...
Բայց այստեղ հանգում ես մի պարաադոքսի, երբ ընդունում ես այն աքսիոմը, որ ամեն ինչ լինում է իր ժամանակին...
...Գուցե հենց ժամանակավրեպ լինելու վախն է, որ մղում է ամեն ինչ իր իսկ ժամանակին լինելուն...

**Նուշություն** · 11.01.2012, 18:37

Վահե, 5 տարեկան.
-Էն արագիլին որտեղ հանդիպեմ, ջարդը տալու եմ...որ ես Երևանցի տղա եմ, ո՞նց շփոթեց, ինձ բերեց վաղաշենցի ընտանիքի տվեց, հը՞ն

**My World My Space** · 11.01.2012, 20:02

http://blog.britishcouncil.org/nane/?p=90 էս հասցեով վիդեո եմ նայում, սկզբում գրած ա

«Նա/Նե» լրագրողական մրցույթի կանոնների համաձայն, անկողմնակալ և անաչառ ընտրության ապահովման նպատակով հեղինակի անուն-ազգանունը և լրատվամիջոցը չեն հրապարակվի մինչ արդյունքների ամփոփումը:

մեկ էլ երկրորդ րոպեին էս կադրերն են գալիս.... աչոնիկն ու Հայ ՏՎ-ն....

**Lusinamara** · 12.01.2012, 00:15

Մի դարդից պրծանք… կամ, ինչպես ասում են՝ մեկ դարդից ավարտվեցինք

**Arpine** · 12.01.2012, 01:40

Չեմ սիրում, երբ ասում ես ընկեր, զուգըկեր են հասկանում:
Չեմ սիրում, երբ ասում ես սեր հասկանում են սեր հակառակ սեռերի մեջ: Սիրո լիքը տեսակներ կան, կաթի սերն էլ չհաշված:
Չեմ սիրում, երբ դիտում են որպես պոտենցիալ հարսնացու կամ փեսացու:
Չեմ սիրում, երբ աղջկան կամ կնոջը թերագնահատում են:
Չեմ սիրում, երբ ասում են «տանը մնացած» , ինչ-որ հիմար բան հասկանալով դրա տակ:

Հ.Գ Եվ ընդհանրապես շատ լավ կլինի, որ մարդիկ պատրանքների քիչ ենթարկվեն և ստերեոտիպերից հեռու լինեն:
Հ.Հ.Գ Եվ ընդհանրապես շատ լավ կլինի եթե մարդիկ մի քիչ «ակումբցի» լինեն:

**Ameli** · 12.01.2012, 21:35

Քիչ մը բամբասեմ ախպերիկիցս

, մի քիչ կամաց խոսամ. 2 քայլ էն կողմ նաստած ա
Ուրեմն էսօր դասից եկավ տուն ու միանգամից, առաց դեսուդեն ընկնելու ասաց.
-Ա՛մ, էսօր մի հատ աղջիկ ա զանգելու
-Ո՞վ
-Մեր դասարանի Սաթենիկը
-Մա՜մ, տեսնում ես, արդեն տղուդ աղջիկներն են խոսցնում: Բա դու իրա համարաը վերցրի՞ր
-Չէ, խի՞
-Ի, քոնը տվել ես իրանը չես վերցրե՞լ

Դրանից հետո հա հոգին կերա, թե ընկերուհիդ ա , լա-լա-լա, լա-լա-լա
Մի որոշ ժամանակ անցավ.
-Ա՛մ, մեր տան համարը երկու ... ... ... չէ՞
-Հա:
Խեղճ երեխու սիրտը կասկած էր ընկել. «Կարող ա՞ սխալ եմ տվել, որ չի զանգում»: Մեկ էլ էլի սկսում եմ ներվերը ուտել ընկերուհու պահով.
-Ա՜, չէ-հա, ինքը իմ ընկերուհին չի, ինքը բոյով ա, քո բոյին ա (պահ, չէմի, կերազեր իմ բոյին լիներ

)
Երեխուն հույս եմ տալիս, թե բա.
-Չէ, Դավ ջան, աղջիկները շուտ են մեծանում, իսկ տղաները մինչև բանակը հըլը մեծանում եմ, բոյովանում, բաա
Արդեն երեկոյան էր, մեկ էլ՝ ծլընգ-ծլընգ, ծլընգ-ծլընգ.
-Էն աղջիկն ա լինելու, թո՜ղ
Բայց ո՞նց, քուրիկը չիմանա՞ էդ ինչ աղջիկ ա

-Ալո՜, այո՜, մեկ վայրկյան:
-Ալո, հա

... հա

.... հա

... հա

... հաաա եղավ կբերեմ
Մեկ էլ հետո նայում ենք երեսին , ծիծաղում.
-Ի՜՞նչ, հի-հի-հի

**Kuk** · 13.01.2012, 01:35

Ճիշտ ե՞մ հասկացել, որ ակումբում այնպիսի անկում ա գրանցվել, որ արդեն սերիալների թեմաներում ոչ թե քննարկում են սերիալ հասկացությունը, այլ հայկական՝ սերիալ կոչվող թյուրիմացություններն ամենայն մանրամասնությամբ: Արդեն «դերասանների» անուններ կան, առանձին սերիաների քննարկումներ.. Վիճակը լուրջ ա, կարճ ասած: Սա ինձ համար բացահայտում էր: Չէի նկատել էսքան ժամանակ: Էդ արդեն ակումբ ա հասել փաստորեն: Իսկ ես ակումբը համարում էի էդ իմաստով անձեռնմխելի:

**unknown** · 13.01.2012, 14:43

Չգիտեմ ոնց սպանեմ ժամանակը

**Ameli** · 13.01.2012, 16:17

Ես լավ աղջիկ եմ, բայց մի թերություն ունեմ՝ բարձրախոս եմ կուլ տվել

**Նարե91** · 13.01.2012, 19:40

Զգուշացում. արական սեռի ներկայացուցիչներին խնդրվում է գրառումս թեթև տանել ու չվիրավորվել:

Մեր կենդանաբանական այգին կամ հայերիս լեզվով ասած «գազանանոցը» փոքրուց սիրել ու մինչև հիմա էլ շատ սիրում եմ: Էնքան լավ հուշեր ունեմ էդ վայրի հետ կապված: Մեջս լավ տպավորվել է , որ երբ փոքր ժամանակ ծնողներս ինձ տանում էին էնտեղ, առաջին վայրը , որն ուզում էի շուտափույթ տեսնել, տեռարիումն ու ակվարիումն էին. մեծ ուշադրությամբ էի նայում էդտեղի տարատեսակ ձկներին ու սողուններին... իսկ սիրամարգի վանդակի մոտով անցնելը գերագույն հաճույք էր ինձ համար, մանավանդ, երբ որ նրա նախշազարդ փետուրներով փոչը բացված վիճակում էր գտնվում. ուրախությանս չափ չէր լինում... սիրում էի նաև ուշադրությամբ նայել կարապներին, ձիերին ու արջերին... մի խոսքով ասածս ինչ ա.... որ կենդանիներ իսկապես սիրում եմ... այ բայց ուղտերը

... այդ անճոռնի կենդանիներին, համաձայնեք, որ սիրել չի լինի.... փոքր ժամանակվնից ձևավորված վախ ու զզվանք եմ զգում այդ կենդանիների հանդեպ… Չեմ էլ հիշում , թե որտեղից, լսել էի, որ նրանք ժամանակ առ ժամանակ թքելու հատկություն ունեն… Ու այդ իսկ պարզ պատճառով էլ միշտ «գազանանոցում» խուսափում էի դրանց մոտով անցնելիս... «Գուցե հենց իմ անցնելու ժամանակ թքեն»,- էսպես էի մտածում: Բայց երբեք առիթ չէի ունեցել խորհելու, թե որը կարող է լինել այս կենդանիների թքելու պատճառը, մինչև որ օրերս հեռուստատեսությամբ ստացա այս հարցի պատասխանը: Կարծում եմ ձեզ էլ կհետաքրքրի... պարզվում է, որ մեր «սապատավոր բարեկամները» թքելու միջոցով թոթափում են իրենց մեջ կուտակված ողջ բացասական էներգիան:

հըըըըմ... հետքրքիր է.... Այն օրը հենց այս լսածս մտաբերեցի, երբ անցնում էի Երևանի՝ թքով լեցուն փողոցներով ու անկախ ինձնից մտածեցի. « Պահոոոոո, կարող ա՞ հայ տղամարդկանց մեծ մասը էս ձևով մեր «սապատավոր բարեկամների» նման բացասական էներգիան ա փորձում դուրս մղել».... Ո՞վ գիտե... միգուցե... իսկ եթե այդպես է, ապա ի սերն Աստծո, ես մի կերպ կսզպեմ սրտխառնուքս, միայն թե նրանք դուրս մղեն բոլոր բացսական ուժերն իրենց մեջից թեկուզ այդ ձևով… Հաաաաա չկարծեք , թե համեմատություն եմ անում, պարզապես փաստն եմ արձանագրում, համ էլ վերևում նշել էի, որ գրառումս թեթև տանեք ու չվիրավորվեք