Անկապ օրագիր

[Arpine]

Էսօր մեր հին հեռուստացույցն էինք հիշել : Փոքր, անգույն ու ոմանց համար որևէ նշանակություն չունեցող: Բայց ինձ համար, իհարկե, շատ կարևոր: Հատկապես հիշում եմ, որ ինչպես էի սպասում թե երբ պիտի ժամը 20.30 գար, որ «Տուն տունիկ» հաղորդումը նայեինք: Ու ինձ համար ինչքան ցավալի էր, երբ սլաքները մոտենում էին ժամը 21.00-ին: Նախ հաղորդումն էր վերջանում, հետո էլ պիտի գնայի քնելու: Նման այլ հաղորդում էլ չկար, քանի որ, 2 թե 3 ալիք ունեինք ընդամենը: Երբեմն այդ մուլտֆիլմերը դնում եմ նորից նայում, բայց նույն զգացմունքները չկան, նույն հաճույքը չեմ ստանում; Գգուցե մեր անգույն հառուստացույցով նայեմ ավելի հավես լինի: Բայց այդ հեռուստացույցը էլ չկա, այսինքն կա, բայց այն տանն է, որտեղ մի ժամանակ Տուն տունիկն էի նայում: Իսկ այդ տունը այն գյուղում է, որտեղ մանկությունս է անցել: Կարոտում եմ:

[erexa]

Ինչ-որ մեկի գլխին նստելը և ինչ-որ մեկի փողեր ուտելը, երբ ինչ-որ հարցում մեղավոր ես և այդ մեղավորությունը անարդար ճանապարհով բարդել այն մարդու վրա ով մեղավոր չի, զուտ պետությունից փող պոկելու համար... ես դա չեմ համարում ճարպկություն և չեմ ուզում դառնալ ձեր պես ճարպիկ:

[Claudia Mori]

Մազոխիզմ... Փոքր ժամանակ ինձ համար ամենահամով բանը Ամանորին բլինչիկն էր, բայց չգիտեի թե ինչ դաժանություն է այն պատրաստելը...Այ հիմա ամեն մի մատիս ստեղնաշարին հպվելուց անընդհատ հիշում ու զգում եմ, թե ինչ դաժան էր չնայած լուսավոր կետ էլ կա՝ 15-ից 13-ը ստացվեց

[einnA]

Էնքան խառը մտքեր են պտտվում գլխումս ու ոչ մեկի վրա երկար չեմ կարողանում կանգնել...

ասել եմ էլի, հիմա էլ կկրկնեմ, որ մարդն ախր շատ եսասեր էակ է. սեփական ցավը, սեփական զգացած մատի փշի պատճառածը շատ ավելի կարևոր է...

միշտ զարմացել եմ էն մարդկանց վրա, ովքեր համամարդկային նշանակության ինչ-որ խնդիրներ լուծելու համար կռիվներ են տալիս, գուցե ոգևորվել եմ ինչ-որ բաներից ու մի կաթիլ էլ ես եմ արել, եղել է, բայց զգացել եմ, որ իմը չի էտ:
Ես գուցե բարեկամ եմ, կարեկցող եմ, հասկացող եմ, ցավ կիսող եմ, բայց սեփական մտքերս, մտատանջություններս երկար չեն թողել, որ ուրիշինով տարվեմ...

նոր էնքան սառնությամբ էի նայում մարդակային մեծ աղետների կադրերը, մարդկային ցավի դրսևորումներին, որ ինքս ինձնից վախեցա... երևի բթացել եմ

մի քանի րոպե առաջ բացել էի ղեկավարման վահանակս ու առաջին անգամ երկար նայում էի ոչ թե ով է ինձ վարկանիշ տվել, այլ էն մարդկանց, ում ես եմ տվել ու, ի զարմանս ինձ, գրեթե ամեն մի տվածիս պատկերը հիշում էի ու էն ազդեցությունը, որ թողել են ...

երևի էտ ժամանակ եսասեր չեմ եղել

[Ժունդիայի]

Ստեղ արի: Ձեռքդ ինձ տուր: Դիր այն սրտիս: Ու հիմա լսիր. տը´կ-տը´կ, տը´կ-տը´կ...Հ՞ն, կարո՞ղ ես ինձ մի պահ լսել: Էս ամենը քեզ համար եմ անում, հիմարիկ: Հենց քեզ համար է, որ սիրտս զարկում է այսկերպ: Կարո՞ղ եմ խոստովանել: Երդվու՞մ ես, որ կհավատաս ինձ:
Անկեղծ ասած, արդեն զզվել եմ ռոմանտիկ պատմություններից: Սիրային հարաբերություններս այլևս իմաստ չունեն: Հետաքրիր է, դու ինձ հասկանու՞մ ես գոնե մի քիչ: Ես այս ամենը չեմ գրում այն պատճառով, որովհետև ապրում եմ սինեմատոգրաֆիկ սերերով ու ցանկանում եմ պատմել այն ալամ աշխարհին: Չէ՜: Ես գրում եմ, որովհետև գիժ եմ:

Իմ կյանքն ավելին է քան իրականությունը, ինչպես ֆիլմերն են, երևի: Չեմ կարծում, որ երջանիկ ավարտ չունեցող սիրային հարաբերություններն իմաստ ունեն ընդհանրապես: Դրա համար էլ ես միշտ հորինում եմ: Հորինում եմ, որպեսզի արյունը եռա երակներում, արցունքները գլորվեն աչքերից, ադրենալինը ցնցի մարմինը: Կհավատա՞ս, ես հորինում եմ սերերը, որպեսզի հավատամ ինքս ինձ: Սակայն այսօր ես հոգնել եմ: Հոգնել եմ անհամար ստերից, իրականությունից, անպատասխան հեռախոսազանգերից ու բառ չպարունակող երաժշտություններից:

Թո´ղ ինձ, թո´ղ՝ լինեմ եսասեր: Թող՝ այնպես անեմ, որպեսզի փոքր ինչ հաասկաս, թե ինչն եմ սիրում ինքս իմ մեջ: Ուզում եմ պահպանվել, հասկանու՞մ ես: Հոգնել եմ քո անհամար ստերից, փուչ ու դատարկ խոսք ու խոստումներից: Ես կարմիր գրքում գրանցվածների տեսակին եմ դասվում. ես հավատում եմ մարդկանց: Ու գրեթե հավատում եմ քեզ: Կարիք չկա ինձ սիրելու, եթե չես ցանկանում: Բայց նաև մի ստիպիր ինձ հավատալ, որ այս ամենը սեր է կոչվում: Ինձ այլևս ոչինչ մի ասա (կամ էլ ասա ամեն ինչ):

Մի´ նայիր ինձ այսպես, ախր դու այնքան բան ես ասում քո այդ մի հայացքով: Իսկ որ հայացքը խաբում է, դա ես շատ լավ գիտեմ: Գիտեմ, որովհետև սովորել եմ: Ինքս ել եմ կարողանում ամենաստոր ու հնարավորինս քաղցր ձևերով խաբելը, գիտե՞իր:

Բայց սիրտս խռպոտ է հիմա, լուրջ է վիճակը: Զգու՞մ ես: Լսիր մի պահ, ու զգա՝ ինչպես է այն զարկում: Տկտկոցն այլևս նույն չի: Չեմ ուզում ասել, որ ժամանակն անցավ, որ դու անցար, որ պատրանքը վերջացավ, չնայած այն ամենին, որ քիչ թե շատ իրական էր:

Թեպետ խնդիրը սա չի: Ես այլև ոչ մի բանից չեմ հագենում: Ոչ մի բանից: Ես տալու շատ, շա՜տ բաներ ունեմ, սակայն պատրաստ չեմ դրան՝ առանց փոխհատուցման: Էս պուպուշ երևույթը, որն անվանում ենք «տալ առանց փոխհատուցման» ավելի շատ աշխատում է աղոթքներում, տարբեր սրբերի պատմությունների ու տիեզերքի մնացած բոլոր զարգացած էակների հետ: Սակայն ես ո´չ եկեղեցում եմ ապրում, ո´չ սուրբ եմ ու ո´չ էլ այդչափ գերզարգացած ինչ-որ մեկն եմ:

Կտամ, եթե ստանամ փոխադարձը: Եսասեր եմ, ավելին քան երբեք:

[Մանանա]

Որ անկապ զալում նստած գուգլի ոսկորներն ես հաշվում, մեկ էլ սմս "ես քեզ սիրում եմ": Էնքան վաղուց էս բառերը չէի լսել, որ ամեն անգամ փշաքաղվում եմ:
Շատ չասես,, չսովորեմ էտ բառերին էլի, խնդրում եմ...
Ես էլ եմ ուզում քեզ սիրեմ~

[My World My Space]

Լինում ա չէ՞, որ մեծագույն սիրով մեկին ուղարկում ես на ***, հետո սիրտդ սկսում ա անհանգիստ խփել՝ տենաս հասա՞վ, թե՞ չէ....

[Quyr Qery]

Ինչքան եմ ձեզ սիրու~մ, պստոնե~ր...
Ինչքան պատահական պստոների ենք մենք տեսնում,որ ինչ-որ մի բանով տպավորվում են մեր մեջ, իմ կյանքում 2 պստո կան, որ տպավորվել են:
Մի անգամ, մի քանի ամիս առաջ, վերադառնում էի Հայաստան, Մի լեռան մոտ մեքենան կանգ առավ, սիրուն տեսարան էր բացվում: Ես ներքև էի նայում ձորից, ներքևում ջուր էր, մեկ էլ հենց կոքիս մի շաաաատ սիրուն տղա կանգնեց`մոտ 6 տարեկան, սևուկ աչքերով, ինքը զարմանալի սպիտակ մաշկով, շատ սիրուն հագնված, սիրոն ժպիտով մի հրաշք: Սկսեցի քարեր գցել ներքև, ինքն էլ սկսեց, հետո չգիտեմ ինչ ասեց, երևի վրացերեն` չհասկացա, զգաց որ չեմ հասկանում լեզուն, սկսեց անել են ինչ ես էի անում: պապաս կանչես,որ արդեն գնանք, վերջին անգամ հետ նայեցի պստոյի կողմը, ինձ օդային համբույներ էր ուղղարկում:
Իսկ մյուսը եսօր եղավ:
Երթուղայինի մեջ կողքիս մի մամա նստեց իրա ինչպես իմացա 3 տարեկան աղնակի հետ: Ես պստոն մամային անընդհատ ասում է.
-Մաաաամ, ընձի են կանֆետից կառնիս? իսկ են մատնիքից, ցեպ էլ կառնիս չէ?
-Հա, ցավդ տանիմ, կառնիմ,մենակ հմի սուս մնա:
Էս երեխեն նայում է ինձ, ժպտում ու դառնում մամային, էլի ուզելու ինչ-որ բան: Ես էլ խանութից էի դուրս եկել, քուրիկս փոքր է, իրա վզնոց էի առել մանկական: Հանում եմ ու տալիս պստոյին: Նայում է ինձ, ժպտում, մեկ էլ.
-Անունս Ռուզան է,-ամաչելով նայում է դեմքիս:
-Իմն էլ Հասմիկ, պստ ջան:
Էլի ժպտում է:
Հասանք կանգառ , իրանք պիտի առաջինը իջնեին: Էս պստոն միահտ համբուրեց ինձ նոր գնաց, դեռ ժպտում է:
Ինչ հետաքրքիր է, երևի մենք էլ,որ պստիկ էինք նման մեծերի հանդիպել ենք, բայց ճենք հիշում: Էդ պստոներն էլ մեզ կմոռանան: Իսկ մենք իրանց` չէ:

[Smokie]

Որքա՜ն բան ունեմ անելու, որքա՜ն նոր բացահայտումներ են ինձ սպասում, որքա՜ն բան պետք է տեսնեմ, որքա՜ն բան պետք է սովորեմ: Պետք է կարողանամ ժամանակս ճիշտ ձեւով օգտագործել` զգալ, որ պահին որն է ավելի կարեւոր, օգտակար եւ որն է ավելի հաճելի, հետաքրքիր: Ֆիլմեր, երգեր, դասեր, գործեր:

[Yevuk]

Ինչու՞ են մարդիկ «շնորհակալության» տեղը ասում «ապրես»: Ինքնահաստատվում ե՞ն, ուզում են իրենց մե՞ծ զգալ թե՞ փաստ են արձանագրում: Նյարդերս իրար են խառնվում, երբ «շնորհակալության» փոխարեն դեմքիդ են շպրտում «ապրես»-ը: Է՜հ, մարդիկ, ես գիտեմ, որ ես ապրեմ:

Իրար շնորհակալություն ասեք, մարդիկ, հաճելի ա, գեղեցիկ ա. «ապրես»-ը ո՞րն ա է:

[Lusinamara]

Ես պարել չգիտեմ… Ես պարել չեմ կարողանում:

Այն, ինչ զգում է մարմինը երաժշտության ներքո, իմ մեջ սահմանափակվում է միայն ելևէջներն ընկալելու թեթև փորձով:
Կյանքը կոտրեց թևերս: Ես չեմ զգում, չե՛մ զգում պարը:

Միշտ էլ պարարվեստը համարել եմ ոչինչ չփոփոխող, ոչինչ չկանոնակարգող, չփրկող, չսպանող ինչ-որ չեզոքություն, կա՞, թող լինի էլի, սիրում են, թող սիրեն, զբաղվեն մարդիկ: Հիմա հասկացել եմ. ես այն միամիտներից եմ, ովքեր գոռալով են խոսքն առաջ տանում, որ հանկարծ չընկճվեն իրենց սխալը բռնացնելիս:

Պա՜րը… ամիսներ առաջ մենք հանդիպեցինք: Նա երկար էր, սլացիկ, համաչափ, գեղեցիկ հյուսեր ու թաքնված առնականություն ուներ: Առաջին հայացքից կոտրեց այն կարծրատիպս. երկրորդ հայացքը մտերմացման ակնարկ էր ցրում և հանուն մեր մտերմացման, նույնիսկ շուրջպար կատարեց շուրջս: Հետո… հետո խոսք տվեց, որ եթե շուտ-շուտ հանդիպենք, իր մեջ եղած ողջ դրականությունը կփոխանցի ինձ: Նա այնքա՜ն մեծահոգի էր, որ մերժումս վհատեցրեց նրան: Չհամաձայնեցի… քանզի ես տեսնում էի, ոչ թե զգում, իսկ նա զգում էր իր անկարողությունն ինձ վերափոխելու հարցում: Անօգուտ եմ ես Պարի համար, անպիտան ուղղակի:

Պարզ է ամեն ինչ. ես պարելու համար թևեր չունեմ…

[Դեկադա]

Մի անգամ արդեն ասել եմ, որ իմ աղջիկս էնքան ա խոսում, որ ասել տատիս «շան հաչոցը կտրացնում ա»: Լույսը բացվում ա, ինքը սկսում ա խոսալ, մինչև քնելը...նույնիսկ երազում էլ ա խոսում: Ու ամեն երեկո ես բողոքում եմ գլխացավից: Անկեղծ ասած եթե էս երեխեն չի խոսում ուրեմն ինքը հիվանդացել ա, ու վայը տարել ա մեզ, որովհետև երբ ջերմություն ա ունենում ինքը էնքան եռանդով ա սկսում խոսալ / ու ոչ միայն/, որ մենք ամբողջ ընտանիքով հասնում են «դժողքի դուռը»: Ինչևէ: Էսօր էնպես ստացվեց, որ ինքը պիտի գնար խանութ գնումների: Գնաց, եկավ ու շատ վճռական ասեց.« Սրանից հետո էլ ինձ խանութ չուղարկեք, էտ կնիկը էնքան ա խոսում...գլուխս ցավում ա»: Վերջում էլ ավելացրեց.« Մամ, բայց ես քեզ ո՜նց եմ հասկանում»:

[anahit96]

Եթե տանը ամեն ինչ մաքուր է,ընթրիքը անուշ բուրում է,լվացքը արված է,ափսեները լվացված,,,նշանակում է համակարգիչս փչացել է

[V!k]

Ես 10 օրն էլ անցավ ու շատ արագ անցավ, կրկին ʺստիպվածʺ եմ վերադառնալ զորամաս: Շատ լավ ժամանակ անցկացրեցի այս մի քանի օրը: Ուզում եմ նորից որոշ ժամանակով հրաժեշտ տալ ձեզ: Նախօրոք շնորհավորում եմ ձեր բոլորի գալիք տարին, թող 2012-ը ավելի շատ լավ նորություններ պարգևի ձեզ բոլորիդ, քան անցողիկ 2011 թվականը: Հաջողություն բոլորիդ...

[Smokie]

Ամեն գիշերը քնելիս՝ իմ սենյակում երաժշտությունը պարտադիր է: