Chuk ջան, դու տեղի ունեցած որոշ բավականին կարևոր ստրատեգիական խաղերին մատների արանքով ես նայում, կամ չնկատելու ես տալիս, դրա համար էլ քեզ թվում է, թե ժողովդրի պասիվությունն է պատճառը, այնինչ դոբերմանի գլուխը բոլորովին այլ վայրում է հուղակավորված։ Ուրեմն բացատրեմ քեզ «սահմանադրական» կոչված խաղի էությունը, դու մտածիր։ ՀԱԿ–ը երբեք, կրկնում եմ՝ երբեք ուղղակիորեն ժողովդրի միջոցով իշխանության գալու խնդիր իր առաջ չի դրել։ Պարզապես մի թեթև քրքրում ես անցյալը ու ամեն ինչ ջրի երես է դուրս գալիս։ Հիշենք, որ Լևոնը իր թե նախնական ճառերում ու թե մնացյալ ճառերում բավականին մանրամասն ծեծել է Ղարաբաղի թեման ու Թուրքիայի հետ քիրվայության թեման։ Բայց հարց է առաջանում՝ արդյո՞ք մեր ժողովրդի համար սրանք էին ամենաակտուալ խնդիրները ու մարտի մեկը այս բազարների շուրջ տեղի ունեցավ։ Արդյո՞ք Ազատության հրապարակում օր ու գիշեր հավաքված ժողովուրդը Ղարաբաղի հարց էր ուզում լուծել կամ Թուրքիայի հետ ախպերանալու հարց էր ուզում լուծել։ Իհարկե ոչ, մեր ժողովդրի հիմնական թեման ներքին խնդիրներ էին։ Հետևաբար հաջորդ հարցը՝ ո՞ր լսարանի առաջ էր Լևոնը Ղարաբաղի ու Թուրքիայի թեմայով դասախոսություններ կարդում։ Ու հենց այս հարցի պատասխանն էլ լրիվ բացում է «սահմանադրական» պայքարի քարտերը։ Իրականում Լևոն պապին ուդոչկեն բռնած ձուկ էր բռնում արևմտյան լճերում։ Դրա համար հենց ամենասկզբից հենց գնաց քիրվայության մասին թեման, Սերժը դեռ բան չհասկացած ասեց՝ «չեմ հասկանում, իրեն երեք տարի՞ է պետք Ղարաբաղը ծախելու համար»… էս քվազիազգայնական պռապուսկատը իրականում կարող է և բավականին անկեղծ էր Սերժի կողմից, մինչև որ Սերժը հասկացավ Լևոնի մտքերը ու հետո գլխի ընկավ, որ ամենաճիշտ խոդը Լևոնից առաջ ընկնելն է, ու ֆուտբոլային կայֆերը սկսվեցի՜ն։ Լևոնի գործիքը մասովկեն էր։ Այսինքն Նիկոլի ասած Մատենադարանից մինչև օպերա հավքված ժողովուրդը։ Իրենց հաշվարկներով դա գումարած Ղարաբաղի ու Թուրքիայի հարցում իրենց արագ զիջելու ու ճանապարհներ բացելու խոստումները բավարար էին, որ Երվրոխորհուրդը իր դռները շրխկացնի Սերժի առաջ, ասելով «դու լեգիտիմ չես, ռադդ քաշի ստուց», Սերժը մերժված մանթրաժային անելանելիության մեջ ընկներ, մի հատ էլ ժողովուրդը «Սերժիկ հեռացի՛ր» գոռար ու վարդակակաչների հեղափոխությունը պատրաստ էր, իսկ իշխանությունը կապույտ երիզով ոսկյա սկուտեղի վրա մատուցվում էր Լևոնին։ Սերժը դա բավականին շուտ ջոկեց, վերցրեց ուդչկեն ու նույն որդով խայծը գցեց նույն արևմտյան լճերի մեջ ու դրանով խառնեց Լևոնի բոլոր հաշիվները, դա վերջինիս համար կատարյալ ֆիասկո էր, դրանով «սահմանադրական»–ի շանսերը մեռան։ Այսինքն իրականում 2008 ֆուտբոլային տարում թե Սերժը, թե Լևոնը գալապագոսյան որձ ֆրեգատների պես էգերին էին կանչում զուգավորվելու համար, բայց քանի որ Սերժը արդեն իշխանություն ուներ ու նույն խաղն էր խաղում, ապա նրա զուգավորվելու շանսերը անհամեմատ մեծ էին, քան Լևոնինը, քանի որ արևմտյան լճերի ձկնիկները անիմաստ էներգիա պիտի ծախսեին նույն որդը կուլ տալու համար։Chuk-ի խոսքերից
Իսկ ժողովուրդը ընդհամենը գործիք էր, մասովկա էր պետք ցույց տալ։ Իսկ դու ասում ես ակտիվ պայքար, ֆլան ֆստան… Դա Լևոնին պետք չի, դու Լևոնին ստիպելու ես նախագահական կայֆեր անելու փոխարեն ժողովդրի տուֆտա հարցերը լուծել, դա Լևոնը չի արել նախկինում, և չէր էլ պատրաստվում հիմա անել, նրանը գլոբալ խնդիրներ են, Ղարաբաղ, Թուրքիա, Եվրոպա, դիվանագ.ություն, ինչի՞ մասին է խոսքը։ Իմիջայլոց նույն ֆուֆլոն Նիկոլն էր փաթաթում ժողովդրի վզին ու ֆիասկոից հետո էլ իներցիայով շարունակում էր փաթաթել, որովհետև այլ բան չէր էլ մնացել անելու։ Դրա համար էլ գրվեց Նիկոլի շուրջերկրյա ճանապարհորդության մասին երազկոտ պոեմը, որը այդպես էլ չիրականացավ։
Դու մի քիչ մտածիր Չուկ, իմպուլսիվ պատասխաններ մի տուր։ Քաղաքականությունը իսկապես տականք խաղ է, իսկ դու քաղաքականությունից հեռու էնտուզիաստ լինելով փորձում ես խաղերի մասնակցել, առանց խաղերի կանոնները հասկանալու։ Ինչ վերաբերում է քո հարցին, ապա այո, ես իրականում լավատես լինելով նոր առողջ և ժողովրդամետ ուժերի առաջացման նշույլներ եմ տեսնում, առանց հույսի ապրելն էլ մի բան չի։
Մեջբերել
Էջանիշներ