Քաղաքական քննարկումներ՝ թեմայից դուրս

[Բիձա]

Հա Բիձ ջան դու 20 տարի հետ գնա, ես գնալու ցանկություն չունեմ, էլ?

Ցտեսություն- ախպեր:
Իրականում առաջարկս խաղերի տեսությունից էր:- սխալդ բռնելու համար պետք է ետ- ետ գնաս մինչև տռաս հասնելը:

[Norton]

Ցտեսություն- ախպեր:

Ցը: եղբայր: Ետ գնալուց չմոռանաս մի հատ 96-ի վրա կանգնես ու հիշես, որ սաղ արատների հիմք Լևոննա դրել, այլապես դու-դու չես լինի:

[Kuk]

Տրիբուն ջան, արի չհամեմատենք Բիձայի ու քո նշածը, երկուսը տարբեր նպատակներ են հետապնդում, մեկը ՀԱԿ-ը ավելի հզոր ու գործուն տեսնելու ցանկությունը, մյուսը ուղղակի ՀԱԿ-ը թուլացած տեսնելը ինադ սկզբունքով:
Ես էլ, դու էլ լավ էլ քննադատում ենք ՀԱԿ-ին, ցանկանալով այն ավելի ակտիվ տեսնել, բայց մյուս կողմից սիգնալ տալ ՀԱԿ-ը թուլացնելու միջոցոց ես հ ամաձայն չեմ: Ըստ իս, ՀԱԿ ղեկավարությունը ժողովրդից կտրված չի ու շատ էլ լավ գիտեն ժողովրդի ձգտումները, բայց ներկայիս ակտիվության պարագայում սա առավելագույն է ինչ կարելի է անել, իր թերություններով հանդերձ: Չեմ կարծում, որ իրենք չեն ուզում ակտիվացնեն, ուղղակի ուրիշ ելք չկա:

Անդ ջան, սենց ասեմ. մեզնից (ինձնից, քեզնից, որ էն տարիքին չենք եղել, որ մասնակցեինք, ասենք՝ վազգեն մանուկյանի՝ Լևոնի դեմ արած միտինգներին) մեծ սերունդը բաժանվում ա մի քանի խմբի, դրանցից մի խումբը կազմում են այն մարդիկ, ովքեր մասնակցել են բողոքի ալիքին, իրենց դիրքորոշումն են ցուցաբերել այդ ժամանակ, այնուհետև, տեսնելով վազգեն մանուկյանի, Տրիբունի ասած՝ փնթիությունը, որ մեղմ ա ասված, որտև ես կասեի նաև վախկոտությունը, անմտածվածությունն ու արկածախնդրությունը, կայանալու ձգտումը, թքել են նրա վրա ու առաջ անցել, այդպիսի վառ օրինակ է Տրիբունը: Ու կա մյուս խումբը, որ 96-ի էն խառը պահին, որ ԱԺ դարպասներն էին ջարդում, էդ պահին էս խմբի մարդկանց ձեռքի ժամի վրա տարեթիվ, ամիս ամսաթիվ ցույց տվող մասը զաբոռ ջարդվելուց մի տեղ կպել փչացել ա, ու էդ մարդիկ մնացել են 96 թվի մեջ, առաջ չեն գնում, մնացել են Լևոնին ատելու անհույս գործին, ուրիշ ոչինչ չեն անում ու չեն էլ անելու, էս խմբի վառ օրինակ ա մեր հարգաժան Բիձան: Բիձա ջան, ներողություն եմ խնդրում, իհարկե, անձնավորելու պահով, որ կոնկրետ քո անունը նշեցի, ասեմ, որ կոնկրետ քո մասին չեմ ասում, ուղղակի մարդու տեսակի մասին եմ խոսում, հիմա իմ ու Անդոի մասին էլ կասեմ, որ իրարից չնեղանանք: Ճիշտ ա, չափազանց տհաճ ա խաբված լինելը. խաբված եմ ասում, որտև եթե քաղաքացին, ժողովուրդն ընտրում ա մեկին, բայց գալիս էդ աթոռին վեր ա ընկնում մեկ ուրիշը՝ ինքնակոչ մեկը, դա ժողովրդին խաբելու տիպիկ օրինակ ա: Հիմա 96-ին վազգենին ընտրողները խաբված են, որտև Լևոնն ա նստել էդ աթոռին, բայց, փաստորեն կամ ըստ իս, այդ աթոռին, ըստ ընտրությունների իրական արդյունքների պետք է նստեր վազգենը: Հիմա դա լավ կլիներ, թե վատ է մասին չեմ ասում, դա այլ թեմայի շրջանակներում ա, կապ չունի էս ասելիքիս հետ, բայց ասեմ, որ ես համարում եմ, որ վազգենի նստելու դեպքում տխուրկլիներ, բայց քանի որ պատմությունը եթեներ չի սիրում, չեմ էլ ուզում խորանալ կամ փորձել դա ապացուցել, չնայած էդ թեմայով պատրաստ եմ վիճել: Հիմա մեր մասին ասեմ. մենք չենք տեսել էդ ամեն ինչը, մենք չենք խաբնվել (96-ի պահով եմ ասում): Մենք նայում ենք, թե ինչ ունենք հիմա: ասեմ, որ Տրիբունն ու իր պես մարդիկ էլ մեզ հետ են, ու սա արդեն մեծ ռեսուրս ա մեզ համար, որտև իրանց խումբը բավականին ակտիվ ա. եթե էդ մարդիկ խաբվելուց հետո չեն մնացել էդ խաբվածի տակ, այլ եկել միացել են մի նոր շարժման, դա նշանակում ա, որ իրանք չեն վախենում պարտությունից, թեկուզև հերթական: Այ էս խմբի մարդիկ բավականին համառ են, ուժեղ են: Մենք դեռ չգիտենք՝ ինչպխիսին ենք, մեզնից մեկը կարողա այդնպիսին լինի, որ եթե սա պարտվենք, հաջորդ հնարավորության դեպքում էլի միանա մի շարժման ու փորձի հաղթել այդ մեկը, մյուսս կարողա մնանք էս պարտության տակ: Հիմա ասեմ, որ Բիձայի խմբի մարդիկ քիչ չեն, բայց էնքան շատ չեն, որ կարողանան իրենց անգործությամբ խոչընդոտ հանդիսանալ մեր հաղթանակի համար, բայց այ երբ որ նրանց գումարում ես անտարբերների մեծ բանակը, այ էդ ժամանակ պատկերը լրիվ այլ ա դառնում: 88-ին հաղթել ա ժողովուրդը, որտև չեն եղել Բիձայի խմբի մարդիկ, ու քիչ են եղել անտարբերները, դրանից հետո չի եղել հաղթանակ, որտև 88-ից հետո առաջինը եղել ա վազգենի շարժումը, ով, ինչպես արդեն նշվեց, փնթի էր ու անկարող ուղղորդելու այդ շարժումը, կարճ ասած՝ գլխից մեծ գործ էր բռնել ու անոթուգլուխ առաջ էր ուզում տանել, չստացվեց, իհարկե: Որից հետո սկսվեց ժողովրդին բթացնելու պռոցեսը, որով փորձ արվեց ապահովագրել իշխանությունը, այն դարձնել, այսպես ասված՝ անձեռնմխելի, ու դա արվեց մեծ եռանդով ու տվեց իր արդյունքը, որի վառ օրինակն ա 2003-ի ընտրությունները, որտեղ մարդիկ մի հատ ծեծ ուտելուց ու հարկադիր վարդևոր խաղալուց հետո գնաց տուն ու էլ չեկավ, որտև լիդերը Դեմիրճյանն էր, ով Լևոն չի: Էլի հինգ տարի բթացում ու ավելի մասնագիտացված ձևով, որից հետո եկավ Լևոնը, ու եթե չգար Լևոնը, դժվար է մեր այսօրվա իրականության մեջ պատկերացնել այն քաղաքական գործչին, ով ի զորու կլիներ ոտքի հանել ժողովրդին: Լևոնը հանեց, հիմա ունենք այն, ինչ ունենք, բոլորս տեսնում ենք, ու էսօրվա քննադատելը Լևոնին, դա դեռ քննադատություն ա, բայց գնահատական չի, պատմությունը գնահատում ա անցյալը, իսկ Լևոնը դեռ անցյալ չի, ինչքան էլ որ Բիձան երազի: Լևոնն էսօր ամենաակտիվ, ամենամեծ ֆիգուռն ա մեր քաղաքական դաշտում, ու դա ակնհայտ ա:

[Norton]

Կուկ ջան, քո հետ լրիվ համաձայն եմ: Մի բացառությամբ, չեմ ընդունում պառլամենտի զաբոռ ջարդելն ու ազգային ժողովի նախագահին տփելը, ինչքան, որ ասենք այսօրվա նախագահը մուկնա ու իրան արժի:
Հա լավ, ինչքան կարանք անցյալով տառապենք: Ես ոչ մի կեղծիք չեմ արդարացնում, բայց մյուս կողմից Վազգենի նման պրեզիդենտ չէի ուզենա ունենայի, բայց իհարկե Վազգենը ավելի լավ տարբերակ էր քան ասենք ՌՔ, ՍՍ զույգը:

[Տրիբուն]

Կուկ ջան, քո հետ լրիվ համաձայն եմ: Մի բացառությամբ, չեմ ընդունում պառլամենտի զաբոռ ջարդելն ու ազգային ժողովի նախագահին տփելը, ինչքան, որ ասենք այսօրվա նախագահը մուկնա ու իրան արժի:

Անդո ջան, Ֆրանսիյում 50-ականների վերջերին, դաժե դը-Գոլի պես տղուն տփեցին ու լարեցին Գերմանիա: Ու ոսիտակնության ջարդն էլ ուսանողությունը տվեց, ու ինքն էլ ահավոր ծեծ կերավ, դրա համար էլ հիմա էտ երգրին կասեն Ֆրանսիա:

Հա լավ, ինչքան կարանք անցյալով տառապենք: Ես ոչ մի կեղծիք չեմ արդարացնում, բայց մյուս կողմից Վազգենի նման պրեզիդենտ չէի ուզենա ունենայի, բայց իհարկե Վազգենը ավելի լավ տարբերակ էր քան ասենք ՌՔ, ՍՍ զույգը:

Ապեր, ես էլ շատ բան չէի ուզենա տեսնել: Բայց կարևորը էն չի, թե մենք ում նմանին ենք ուզում տեսնել, կարևորն էն ա, թե ով ա ընտրվում - էս ա սկզբունքը, որից էն կողմ ձև մարդկությունը դեռ չի հորինել: Իսկ ընտրվողն ուզում ա Վազգենը լինի, ուզում ա քելեխի իշաոտնուկը, պիտի ինքը դառնա նախագահ: Մեր սաղ պրոբլեմները սկսում են հենց էտ կետից, որ միշտ դառնում են նրանք ում մենք չենք ընտրել:

[Norton]

Անդո ջան, Ֆրանսիյում 50-ականների վերջերին, դաժե դը-Գոլի պես տղուն տփեցին ու լարեցին Գերմանիա: Ու ոսիտակնության ջարդն էլ ուսանողությունը տվեց, ու ինքն էլ ահավոր ծեծ կերավ, դրա համար էլ հիմա էտ երգրին կասեն Ֆրանսիա:

Բայց կարանք օրինակներ բերենք, որ տփելով չի լիում: Պետքա պետական հաստատությունները արժեքը տենց չոտնահարել;

Ապեր, ես էլ շատ բան չէի ուզենա տեսնել: Բայց կարևորը էն չի, թե մենք ում նմանին ենք ուզում տեսնել, կարևորն էն ա, թե ով ա ընտրվում - էս ա սկզբունքը, որից էն կողմ ձև մարդկությունը դեռ չի հորինել: Իսկ ընտրվողն ուզում ա Վազգենը լինի, ուզում ա քելեխի իշաոտնուկը, պիտի ինքը դառնա նախագահ: Մեր սաղ պրոբլեմները սկսում են հենց էտ կետից, որ միշտ դառնում են նրանք ում մենք չենք ընտրել:

Բա ես ինչ եմ գրել

ես ոչ մի կեղծիք չեմ արդարացնում

Իսկ մնացածը իմ ցանկություններն են, որի իրավունքը ես ունեմ:

[Տրիբուն]

տեսնելով վազգեն մանուկյանի, Տրիբունի ասած՝ փնթիությունը, որ մեղմ ա ասված, որտև ես կասեի նաև վախկոտությունը, անմտածվածությունն ու արկածախնդրությունը, կայանալու ձգտումը, թքել են նրա վրա ու առաջ անցել, այդպիսի վառ օրինակ է Տրիբունը:

Մեր մեջ ասած, 2003-ի ընտրություններին էլ եմ Վազգեն քվերակել առաջին փուլում, հետո Սծյոպիկ: Պրինցիպը մեկն էր, միշտ ձայն տալ ընդդիմությանը, որ ռեսուրս ունենա, որի վրա հենվելով հետո կկարողանա մի բան անել: Բայց, Կուկ ջան, փնթիությունը զուտ վազգենական արատ չի, ազգային ազատագրական ավանդույթ ա: Պակաս օրինակ էլ Սծյոպիկը չի: Ու սենց որ նայում ենք - նոր ժամանակներ, մարքիսիտ, հիմա ՍԴՀԿ, Ժառանգություն, ու եթե սենց շարունակվի, ամեն ինչ գնում ա դեպի նույն փնթի վախճանը:

[Տրիբուն]

Պետքա պետական հաստատությունները արժեքը տենց չոտնահարել;

Պետական հաստատությունը պետք չի նույնացնել էտ հաստատությունը ուզուրպացրած ու բռնաբարող անհատի հետ: Դրանք տարբեր բաներ են բռատ:

[Norton]

Պետական հաստատությունը պետք չի նույնացնել էտ հաստատությունը ուզուրպացրած ու բռնաբարող անհատի հետ: Դրանք տարբեր բաներ են բռատ:

Խոսքը ամենևին նույնացնելու մասին չի Տրիբուն ջան, խոսքը պառլամենտ ինստիտուտի նկատմամբ հարգանքն ա, որպեսզի հետագայում էդ նույն սկզբունքով որոշ "ռոմանտիկներ" հոկտեմբերի 27 չկազմակերպեն:
Իսկ ուզուռապտորների գլուխը ջարդելու լիքը ձև ու տեղ կա:

[Տրիբուն]

Խոսքը ամենևին նույնացնելու մասին չի Տրիբուն ջան, խոսքը պառլամենտ ինստիտուտի նկատմամբ հարգանքն ա, որպեսզի հետագայում էդ նույն սկզբունքով որոշ "ռոմանտիկներ" հոկտեմբերի 27 չկազմակերպեն:
Իսկ ուզուռապտորների գլուխը ջարդելու լիքը ձև ու տեղ կա:

Համաձայն եմ: Թող Մկան գլուխը ԱԺ շենքից դուրս ջարդվի, Սերոժիկինն էլ նախագահականից դուրս: Ես աշխարհագրական-շենքային հատուկ նախասիրություններ չունեմ:

[Kuk]

Մեր մեջ ասած, 2003-ի ընտրություններին էլ եմ Վազգեն քվերակել առաջին փուլում, հետո Սծյոպիկ: Պրինցիպը մեկն էր, միշտ ձայն տալ ընդդիմությանը, որ ռեսուրս ունենա, որի վրա հենվելով հետո կկարողանա մի բան անել: Բայց, Կուկ ջան, փնթիությունը զուտ վազգենական արատ չի, ազգային ազատագրական ավանդույթ ա: Պակաս օրինակ էլ Սծյոպիկը չի: Ու սենց որ նայում ենք - նոր ժամանակներ, մարքիսիտ, հիմա ՍԴՀԿ, Ժառանգություն, ու եթե սենց շարունակվի, ամեն ինչ գնում ա դեպի նույն փնթի վախճանը:

Համաձայն եմ , Տրիբուն ջան, տես, ասել եմ՝ 2003-ի ընտրությունները, որտեղ մարդիկ մի հատ ծեծ ուտելուց ու հարկադիր վարդևոր խաղալուց հետո գնաց տուն ու էլ չեկավ, որտև լիդերը Դեմիրճյանն էր, ով Լևոն չի: Ու հիմա, տեսնելով էս ամեն ինչը, որ ինչքան էլ ժողովուրդը ձեն տա, ցանկանա գալ ու տեր կանգնել իր ձայնին, դա դեռ հերիք չի, որ բողոքի ալիքը կայանա, դրա համար պետք ա նաև լիդեր, կարգին լիդեր, որ էսօր ունենք, էդ Լևոնն ա: Ու հանգիստ ձևով ասել, որ Լևոնը թող գնա, մենք կճարենք, նորին կբերենք կամ չգիտեմինչ, սուտ ա, էդ ընդամենը Լևոնին ատելու արտահայտություն ա, որտև փաստ ա, որ էս ժողովուրդը 88-ից սկսած մի լիդեր ա ունեցել, էդ Լևոնն ա, մնացածները լրիվ պռավալ են տվել, ով մի բան արել ա, մաշվել ծակվել ա, իսկ Լևոնը լիքը բան ա արել, բայց հիմա էլի կարողանում ա հանդես գալ որպես միակ ընդդիմադիր ուժի, ընդդիմադիր հուկու շարժման գլուխ: Նենց որ Լևոնին հիմա պահել ա պետք, չեմ կարծում, որ Նիկոլն էնքան կայացած ա, որ կարողանա գլուխ բերել էս գործը: Եթե Լևոնն էլ ձեռները լվա կամ ինչ որ միբան լինի, որ չլինի շարժման գլխին, կարողա ազգովի թքենք, որտև էդ դեպքում մի տարբերակ եմ տեսնում, էդ էն ա, որ Նիկոլը կանգնի Լևոնի տեղն ու ասի՝ գնում ենք ուժով վերցնենք ամբողջը, իսկ դրա վերջը ոչ ոք չգիտի, թե ինչպես կլինի:

[Տրիբուն]

Եթե Լևոնն էլ ձեռները լվա կամ ինչ որ միբան լինի, որ չլինի շարժման գլխին, կարողա ազգովի թքենք, որտև էդ դեպքում մի տարբերակ եմ տեսնում, էդ էն ա, որ Նիկոլը կանգնի Լևոնի տեղն ու ասի՝ գնում ենք ուժով վերցնենք ամբողջը, իսկ դրա վերջը ոչ ոք չգիտի, թե ինչպես կլինի:

Կուկ ջան, որ կարողնայինք էտքան հաշվել թե վերջը ինչ պիտի լինի, ու ըստ դրա գործողությունների պլան մշակեինք, հիմա սաղ հայ ժողովուրդը Բիլ Գեյթս կլիներ: Մեկ ու մեջ գնում են գործողությունների, ենթադրելով որ վերջը պիտի լավ լինի: Իսկ էս պահի դրությամբ, մեր մեջ ասած, եթե ոչ մի բան չի արվելու, վերջը արդեն ոռի ա, ու գնալով ավելի ա ոռիանալու, սարսափելի ա ոռիանալաու, գեր-ոռի վիճակ ա լինելու: Լավա գոնե ԵՄ-ն վիզային ռեժիմը չի հանում, թե չէ արդեն ազգովի նավագոդնի յառմռկին էինք մասնակցելու Վարշավայի արվարձաններում: Ու ասեմ քեզ, էս պահին ոչինչ չանելու հետևանքներն ավելի վատ են լինելու, քան 96-ին ու 2003-ին Վազգենի ու Սծյոպիկի ոչինչ չանելու հետևանքները: Վատ են լինելու համ ազգային խնդիրների տեսանկյունից, համ ներքին սոցիալ-տնեսական ու հասարակական խնդիրեների տեսանկյունից: Էսքան խորը քաքի մեջ մենք ազգովի խրված 21 թվից էսկողմ չենք եղել: Ու դրա համար էլ Լևոնից պահանջներն ավելի շատ են հիմա: Ես ու դու իրան վստահել ենք, ու անունը դրել ենք ազգի փրկիչ, փայլուն դիվանագետ, առաջնորդ, ֆլան ֆստան: Ու ուզում ենք մեզ փրգա, օխպեր:

Վազգենին քննարկելը էս պահին բացարձակ տեղին չեմ համարում: Մարած աբլիգացի ա, ձեռները լվացել քաշվել ա մի կողմ ու տառապում ա անձնական վիրավորվածությունից: Կարող ա նաև երազում տեսնում ա, որ եթե ինքը նախագահ լիներ սենց կաներ, նենց կաներ, ու 2001 թվին հալալ ու արդար ընտրություններ կանցկացներ: Հնարավոր ա, որ տենց էլ կլիներ: Բայց տղեն էս պահին իրա երկու մանեթ գորձի տերն ա, կողքի տղեքին էլ լավից վատից տեղավորել ա: Հանգիստ թողնենք անցավորածներին:

[Բիձա]

Անդ ջան, սենց ասեմ. մեզնից (ինձնից, քեզնից, որ էն տարիքին չենք եղել, որ մասնակցեինք, ասենք՝ վազգեն մանուկյանի՝ Լևոնի դեմ արած միտինգներին) մեծ սերունդը բաժանվում ա մի քանի խմբի, դրանցից մի խումբը կազմում են այն մարդիկ, ովքեր մասնակցել են բողոքի ալիքին, իրենց դիրքորոշումն են ցուցաբերել այդ ժամանակ, այնուհետև, տեսնելով վազգեն մանուկյանի, Տրիբունի ասած՝ փնթիությունը, որ մեղմ ա ասված, որտև ես կասեի նաև վախկոտությունը, անմտածվածությունն ու արկածախնդրությունը, կայանալու ձգտումը, թքել են նրա վրա ու առաջ անցել, այդպիսի վառ օրինակ է Տրիբունը: Ու կա մյուս խումբը, որ 96-ի էն խառը պահին, որ ԱԺ դարպասներն էին ջարդում, էդ պահին էս խմբի մարդկանց ձեռքի ժամի վրա տարեթիվ, ամիս ամսաթիվ ցույց տվող մասը զաբոռ ջարդվելուց մի տեղ կպել փչացել ա, ու էդ մարդիկ մնացել են 96 թվի մեջ, առաջ չեն գնում, մնացել են Լևոնին ատելու անհույս գործին, ուրիշ ոչինչ չեն անում ու չեն էլ անելու, էս խմբի վառ օրինակ ա մեր հարգաժան Բիձան: Բիձա ջան, ներողություն եմ խնդրում, իհարկե, անձնավորելու պահով, որ կոնկրետ քո անունը նշեցի, ասեմ, որ կոնկրետ քո մասին չեմ ասում, ուղղակի մարդու տեսակի մասին եմ խոսում, հիմա իմ ու Անդոի մասին էլ կասեմ, որ իրարից չնեղանանք: Ճիշտ ա, չափազանց տհաճ ա խաբված լինելը. խաբված եմ ասում, որտև եթե քաղաքացին, ժողովուրդն ընտրում ա մեկին, բայց գալիս էդ աթոռին վեր ա ընկնում մեկ ուրիշը՝ ինքնակոչ մեկը, դա ժողովրդին խաբելու տիպիկ օրինակ ա: Հիմա 96-ին վազգենին ընտրողները խաբված են, որտև Լևոնն ա նստել էդ աթոռին, բայց, փաստորեն կամ ըստ իս, այդ աթոռին, ըստ ընտրությունների իրական արդյունքների պետք է նստեր վազգենը: Հիմա դա լավ կլիներ, թե վատ է մասին չեմ ասում, դա այլ թեմայի շրջանակներում ա, կապ չունի էս ասելիքիս հետ, բայց ասեմ, որ ես համարում եմ, որ վազգենի նստելու դեպքում տխուրկլիներ, բայց քանի որ պատմությունը եթեներ չի սիրում, չեմ էլ ուզում խորանալ կամ փորձել դա ապացուցել, չնայած էդ թեմայով պատրաստ եմ վիճել: Հիմա մեր մասին ասեմ. մենք չենք տեսել էդ ամեն ինչը, մենք չենք խաբնվել (96-ի պահով եմ ասում): Մենք նայում ենք, թե ինչ ունենք հիմա: ասեմ, որ Տրիբունն ու իր պես մարդիկ էլ մեզ հետ են, ու սա արդեն մեծ ռեսուրս ա մեզ համար, որտև իրանց խումբը բավականին ակտիվ ա. եթե էդ մարդիկ խաբվելուց հետո չեն մնացել էդ խաբվածի տակ, այլ եկել միացել են մի նոր շարժման, դա նշանակում ա, որ իրանք չեն վախենում պարտությունից, թեկուզև հերթական: Այ էս խմբի մարդիկ բավականին համառ են, ուժեղ են: Մենք դեռ չգիտենք՝ ինչպխիսին ենք, մեզնից մեկը կարողա այդնպիսին լինի, որ եթե սա պարտվենք, հաջորդ հնարավորության դեպքում էլի միանա մի շարժման ու փորձի հաղթել այդ մեկը, մյուսս կարողա մնանք էս պարտության տակ: Հիմա ասեմ, որ Բիձայի խմբի մարդիկ քիչ չեն, բայց էնքան շատ չեն, որ կարողանան իրենց անգործությամբ խոչընդոտ հանդիսանալ մեր հաղթանակի համար, բայց այ երբ որ նրանց գումարում ես անտարբերների մեծ բանակը, այ էդ ժամանակ պատկերը լրիվ այլ ա դառնում: 88-ին հաղթել ա ժողովուրդը, որտև չեն եղել Բիձայի խմբի մարդիկ, ու քիչ են եղել անտարբերները, դրանից հետո չի եղել հաղթանակ, որտև 88-ից հետո առաջինը եղել ա վազգենի շարժումը, ով, ինչպես արդեն նշվեց, փնթի էր ու անկարող ուղղորդելու այդ շարժումը, կարճ ասած՝ գլխից մեծ գործ էր բռնել ու անոթուգլուխ առաջ էր ուզում տանել, չստացվեց, իհարկե: Որից հետո սկսվեց ժողովրդին բթացնելու պռոցեսը, որով փորձ արվեց ապահովագրել իշխանությունը, այն դարձնել, այսպես ասված՝ անձեռնմխելի, ու դա արվեց մեծ եռանդով ու տվեց իր արդյունքը, որի վառ օրինակն ա 2003-ի ընտրությունները, որտեղ մարդիկ մի հատ ծեծ ուտելուց ու հարկադիր վարդևոր խաղալուց հետո գնաց տուն ու էլ չեկավ, որտև լիդերը Դեմիրճյանն էր, ով Լևոն չի: Էլի հինգ տարի բթացում ու ավելի մասնագիտացված ձևով, որից հետո եկավ Լևոնը, ու եթե չգար Լևոնը, դժվար է մեր այսօրվա իրականության մեջ պատկերացնել այն քաղաքական գործչին, ով ի զորու կլիներ ոտքի հանել ժողովրդին: Լևոնը հանեց, հիմա ունենք այն, ինչ ունենք, բոլորս տեսնում ենք, ու էսօրվա քննադատելը Լևոնին, դա դեռ քննադատություն ա, բայց գնահատական չի, պատմությունը գնահատում ա անցյալը, իսկ Լևոնը դեռ անցյալ չի, ինչքան էլ որ Բիձան երազի: Լևոնն էսօր ամենաակտիվ, ամենամեծ ֆիգուռն ա մեր քաղաքական դաշտում, ու դա ակնհայտ ա:

Բունտավշչիկ ջան, իսկապես քո փորձի ու տարիքի համեմատ գովելի վերլուծություն ես արել: Քո տարիքում ես ընդամենը սովետական կոմսոմոլ ուսանող էի: /Կուսակցական չեմ եղել դա փորփրելու վրա ժամանակ մի ծախսիր/
Բայց և այնպես, եթե համաձայնվել ես անաչառ նայել իրականությանը, ապա ասեմ
- Վովա Հախվերդյան անունով Ձեզ անծանոթ մեկը կա, որը անցյալ տարի առավոտում գրեց այն մասին, որ իր կոտրած ձեռքով գնացել ու Լևոնին է ընտրել, /ինսուլտ է տարել ու կիսանկողնային է/, որովհետև դրանում է փրկություն տեսել: Վովան այն մարդն է, որը ղարաբաղում է կռվել և որին սպարապետ կոչվածը անձամբ էր ծեծել 96 -ին Լեվոնին դեմ լինելու համար:
Ես Վովայից շատ հեռու եմ որպես նվիրյալ, բայց ես էլ 2007-ին գնացել Լեվոնի միտինգ եմ սատարել, հետագայում էլ մինչև ընտրությունների արդյունք Լեվոն եմ պաշտպանել:
Այսօր, չնայած քո փայլուն ուղեղին, քո "իմացածը" շատ քիչ է նախորդ 20 տարին հասկանալու, ուրիշների արածն ու չարածը հասկանալու համար:
Փորձիր հենվել տրամաբնության վրա, համակերպվել, որ դու գիտես մոտ 80 տոկոսով կեղծ պատմություն, որ ես ոչ թե չափառների վրա լռվածներից եմ, այլ գենեցիդով վերացածների հատ ու կենտ ժառանգորդ, Լեվոնի ու հետագայում էլ Ռոբի գահակալման էությունը իմ խելքի չափով հասկացած մարդ:
Չուկին էի հակադարձել, քեզ էլ եմ ասում, կցանկանայի, որ այնքան հաջողակ լինեիր, որ իմ կյանքի ուղին դու էլ անցնեիր:
Բայց դրա հետ մեկտեղ խնդրում եմ ապրիօրի ընդունել, որ կյանքում ինչ որ տարիքից սկսած մարդիկ անաչառ են դառնում շրջապատում կատարվողին, որովհետև սպասելիքները շատ ավելի քիչ են, քան առօրյան կտա ինքնին:
Դուք իմ կողմնակալությունը ահավոր գերագնահատում եք, շաաաատ ավելի, քան ինքներդ եք կողմնակալ ՀԱԿ-ի հանդեպ: Ես փորձում եմ տեսություն քննարկել: Օրինակներն էլ բերում եմ հենց մեր քաղաքական կյանքից, որովհետև դրանք շատ ավելի կարկառուն են, քան կարելի է ենթադրել ուրիշների փորձից:
Հայաստանն ու հայերը բազմաթիվ առումներով ունիկալ են- գենոցիդ են անցել: 20 տարվա մեջ բնակչության կեսը արտագաղթել է, որով գոյացել է ասիմետրիկորեն ֆիլտրված հասարակություն: Երկիրը ռեսուրսազուրկ է, կոմպլեքսների մեջ տառապող, կառչած 4-րդ դարից չռեֆորմացվող հայ եկեղեցուն:
Իմ քննարկման դիտակետը մի քիչ ավելի լայն է, քան 96 թվի չափառն էր, կամ էլ 2008-ի մարտի մեկը:
Հիմա դառը իրականությանը նայելու փոխարեն բիձուն սխալ հանելով եք զբաղված:
Ցավներդ տանեմ, շարունակեք:
Բայց գոնե մի դատարկ ֆայլ պահեք ձեր մտքում առ այն, իսկ գուցե բիձեն էլ ինչ որ ճշմարտություն է ասում՞:
Բա որ դուք էլ մի այլ 20 տարի հետո, մի ուրիշ երկրում նստեք ու հետադարձ կյանքին նայեք- տեսնեք սխալ -խաբված էիք, -բիձա չեք խաղալու՞:

[Տրիբուն]

Հիմա դառը իրականությանը նայելու փոխարեն բիձուն սխալ հանելով եք զբաղված:

Բիձա ջան, իրար ճիշտ ու սխալ հանելով էլ, վերջում հանգում ենք դառը իրականությանը: Քննարկման ֆորմատն ա այդպիսին: Ֆորում ա, էլի: Բա որ ամեն մեկս մեր մտքին եկածը գրեինք, ու մի հատ հակաճառող, ու հակաճառողին հակաճառող չլիներ: Ինչքան տխուր կլիներ:

[Բիձա]

Բիձա ջան, իրար ճիշտ ու սխալ հանելով էլ, վերջում հանգում ենք դառը իրականությանը: Քննարկման ֆորմատն ա այդպիսին: Ֆորում ա, էլի: Բա որ ամեն մեկս մեր մտքին եկածը գրեինք, ու մի հատ հակաճառող, ու հակաճառողին հակաճառող չլիներ: Ինչքան տխուր կլիներ:

Հասկանում եմ Տրիբուն ջան, բայց ես դիմացինի վերաբերմունքը չեմ դիտարկում որպես կաղապարային մտածողության արգասիք- կողմնակալության հետևանք, Ես մտածում եմ, որ ամեն մեկի վերաբերոմուքը դա իրենց աշխարհայացքի արդյունք է, այլ ոչ թե զոմբիության:
Փոխարենը, իմ ասածին իրենք վերաբերվում են Լեվոնից ընդօրինակած պրիմիտիվ քամահրանքով, - թե դու ինչ ես հասկանում, այ 96 թվի չափառներին լռված բիձա:
Չեմ նեղանում, ջահել են: Փորձում եմ տարբեր երկար բարակ խոսքով, օրինակներով, օբյեկտիվ իրականությանը մոտենալ- բայց ոնց տեսնում եմ: զերոյին մոտ արդյունքով:
Ոնց հասկանում եմ, մենք իրականությունն ընկալում ենք միայն միտինգի բարձրախոսից: Այլ ֆորմատ չի աշխատում: