Շատ լավն էր, Lion, թախծոտ ժպիտ ձևեց դեմքիս, ու շատ հարազատ մտորումներ հիշեցրեց այն մասին, որ ես էլ նկարելիս եմ հաճախ խոսում իմ թղթի հետ: Իսկ հետո այդ թղթին նայելիս, որն արդեն կերպ ստացած է լինում, մտքումս ասում եմ «իմ մտորումների անխոս վկա»…Իսկ երազներն, իրոք, երբեմն անվերադարձ են լինում
Lion (27.11.2009)
Շնորհակալություն, որ զգացիրր
Կպարտվե՞մ - կյանքում այսքան անգամ հաղթած, այսքան նպատակների հասած ու այսքան երազներ իրականություն դարձրած մարդը կպարտվի՞...
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Lion-ի խոսքերից
Հատուցում-2
Երբեք այսքան տարօրինակ կերպով հերթական ասելիքս սկսած չկայի, բայց դե - թող այս անգամ էլ այսպես լինի: Վերջերս մի հայտնագործություն էի արել - պարզվել էր, որ ես... «սիրտ ունեմ»: Չգիտեմ, թե դուք ինչքանով զարմացաք, ձեզնից ոմանք էլ գուցե ծիծաղեցին, բայց դե...
... Վերջերս սկսել եմ խիստ ուժեղացնել ծանրամարտիս պարապմունքները - շտանգիս ձողը ձեռքս կրակն է ընկել, մարմինս էլ մյուս կողմից: Անընդհատ տանջում ու տանջում եմ, երկաթներին էլ, մարմնիս էլ. այնքան եմ պարապում, մինչև մկաններս հրաժարվում են ինձ ենթարկվել: Ու դա դե հերիք չէ, սկսել եմ հաճախակի ջրավազան այցելել...
Բայց ես շեղվեցի թեմայից: Ի՞նչ էի ասում...: Հա, ուրեմն պարզվել էր, որ ես «սիրտ ունեմ» ու... այդ սիրտը սկսել էր իրեն վատ զգալ: Դեհ, սիրտ է, եթե ինքը վատ չզգա... ես պիտի՞ վատ զգամ: Մի խոսքով, սիրտն իր ասածն ասում էր և ուզածն անում էր...
...Ասում են, պետք չէ խոզերի առաջ մարգարիտիներ շաղ տալ: Հա, ի դեպ, դա ես չեմ ասել. դա մի իմաստուն մարդ է ասել, մարդ, որը ամենալավն է ուսումնասիրել մարդկային հոգեբանությունը կամ էլ գուցե... չափազանց շատ է տառապել: Բայց դե հիմա... խոսքն ասվել է: Ու երբ սիրտս սկսեց ինձ շատ անհանգստացնել, ես, մի անգամ զայրանալով, թույլ տվեցի ինձ օգտագործել այդ խոսքը: Այսպես ասած նետեցի այն պետքական հասցեով, թեև գրեթե վստահ էի, որ նրան, ում այդ խոսքերը ուղղված էին, դրանք չէին էլ հասնի: Իսկ իմ դաստիարակված ընկերները միանգամից սկսեցին պարսավել ինձ դրա համար, թե իբր ես վատն եմ... ու որ շատ վատն եմ: Դեհ - վատն եմ, թող վատը լինեմ - վերջը իրոք էլի, հո հրեշտակ չե՞մ:
Բայց ես էլի շեղվեցի թեմայից - ազնիվ խոսք խմած չեմ, ես ընդհանրապես չեմ խմում, բայց դե այսօր... շեղվում եմ: Դեհ, խոսք էր, նետեցի - գուցե նեղսրտված էի, գուցե ափսոսում էի կորցրած երազս... երևի այդպիսի մի բան, չգիտեմ, որ տարբերակն էր. դեհ, մարդ ենք էլի, վերջը: Ու այդպես խոսքն ու խոզը խառնեցի իրար, չէ, այսինքն... խոզերը, խոսքն ու մարգարիտները... մեկ էլ նեղսրտվածությունս ու կորցրածս երազը...
... Ընկերներիցս մեկը դաս է տալիս մեր առաջատար ԲՈՒՀ-երից մեկում, կարևոր, լուրջ դասախոս է: Այս փոքրիկ քաղաքում էլ ահագին ծանոթություն ունի - Անթալիա էր գնացել - էդ ոչինչ, որ ես հոգին ուտում էի, թե թուրքերին մի հարստացրու - մարդը լավ էլ ժամանակ էր անցկացրել, մինչ ես քրքրում ու փորձում էի պետքական հերթականությամբ շարել կորցրածս երազը, շաղ տված խոզերին ու... թանկարժեք քարերը:
Երեկ գրեթե մեկամսյա ընդմիջումից հետո հանդիպեցինք - մարդա մի հատ պիցցա կերանք, էն էլ որ իմանաք որտեղ... բայց չեմ ասի: Հա, ու մի էլ հարցրեք, քանի որ դա կարևոր չի: Դե պիցցա էր, էլի: Ու իմ այս ընկերը, որի վրա կուրորտը որոշակիորեն լավ ազդեցություն էր գործել, հանկարծ զգաց, որ իր ընկերը... կորցրած խոզերի ու թանկարժեք երազների փնտրտուքների մեջ շատ է խառնվել ու անհուսալիորեն խճճվել է: Դե ընկերս է, էնքան բան ենք իրար հետ տեսել, էնքան բան, որ հանկարծ սկսեմ պատմել... իր ընտանիքը կկործանվի, իմ երազս էլ, եթե հանկարծ գտնեմ, հետևից կգնա: Բայց դե ես լուրջ տղա եմ, հավատարիմ ընկեր ու ոչինչ էլ չեմ պատմի: Համ էլ դա կարևոր չի...
Բայց ես էլի շեղվեցի: Հա, ուրեմն ինչ էի ասում... երբ իմ ընկերը շատ զոռեց, ես իրեն պատմեցի շաղ տված երազների, թանկարժեք խոզերի ու կորցրած մարգարիտների մասին: Ասեմ, պիցցան ահագին համով էր ու ընկերս այն ագահ կերպով էր ներս լցնում, բայց երբ իմացավ, թե ով է երազիս հերոսը... պիցցա ուտելը առժամանակ թարգեց: Վրաս էր նայում Անթալիայում հանգստացած իր աչքերով ու ճպճպացնում էր դրանք... Դե հիմի, դասախոս է, ոնց որ ինքը ասաց ուշքի գալուց ու կրկին պիցցային անդրադառնալուց հետո, դասախոս է, լավ է ճանաչում իր ուսանողներին և, որ հատկապես կարևոր է, իր ուսանողուհիներին... ու նրանց բարոյական նկարագիրը - վերջը արդեն մի քանի տարի է, այդ ԲՈՒՀ-ում է: Ու հետաքրքիրն այն էր, որ նրա հոգեբանական դիտողունակությունը ուղղակի կապ ուներ խոզերի, կորցրած երազի ու շաղ տված մարգարիտների խճճված պատմության հետ...
... Հա, ինչի՞ց սկսվեց այս ամենը: Հիշեցի, կարծես թե վերջերս պարզել էի, թե «սիրտ ունեմ»: Չնայած էս հալիս, հոգուս մի անկյունում նույնիսկ ուրախացելել էի. հանաք բան չի, բա, «սիրտ ունեմ»: Բայց երեկ պարզվեց, որ ես իրոք ծանրամարտին չափից դուրս եմ զոռ տալիս , իսկ կրցքավանդակիս ծանրությունն էլ... գրողը տանի, մկան էի ձգել:
Սովորական, պարզ ու հասարակ կրցքամկան: Ու սիրտն այստեղ ոչ մի կապ չուներ: Երևի ծանրամարտիս պարապմունքները քչացնեմ, իսկ ջրավազանում լողալիս էլ այսուհետ ինձ քիչ տանջեմ - հանաք բան չի, մեկ էլ տեսար նորից մկան կձգեմ ու կսկսեմ ինքս ինձ ապացուցել, որ... «սիրտ ունեմ»:
Երևան
07.08.2009թ.
Վերջին խմբագրող՝ Lion: 07.08.2009, 23:56:
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Mariam1556 (26.11.2009), Nadine (25.09.2009), Արևածագ (27.04.2010)
Անցյալի ուրվականը
Ես եմ, էլի ես եմ... եկել: Այդպես ստացվեց, անցյալի ուրվականը, ի՞նչ կարող ես անել: «Պետք չէ քաձ լինել»,- շատ եմ ասել այս խոսքերը: Պետք չէ, իհարկե պետք չէ: Պետք չէ հոգով ջարդվել ու դառնալ քաձի պես նվնվան: Դա կործանում է, դա տղամարդկության ու տղամարդու վերջն է: Ավելի լավ է գլխով պատերը փշրել, կամ... փորձել փշրել, թեկուզ և վերջում փշրես գլուխդ... Բայց երևի այսօր մի քիչ շատ զբոսնեցի Օպերայի շրջակայքում...
... Քայլում ես փողոցում և ամեն անգամ, երբ հեռվից նկատում ես որևէ մեկի սիլուետը, որը նման է Նրան, հեռվից, նման է, անցյալի ուրվականին, լարում ես տեսողությունդ, որ տեսնես Նրան: Իսկ հետո մոտենում է սիլուետը և ամեն մի քայլի հետ պարզվում է, այս անգամ էլ դա նա չէ, այս անգամ էլ... նա չէ: Բայց զարմանալի մի համառությամբ էլ ամեն անգամ, երբ հեռվից նկատում ես նման սիլուետ, գաղտնի մի հույսով նայում ես... ու տենչում, որ դա չլինի Նա, որ դու չհանդիպես անցյալի ուրվականին:
Ասում են մեկ գետը երկրորդ անգամ մտնել չի լինի, ես էլ միշտ ավելացնում եմ - մեկ կնոջն էլ հնարավոր չէ սիրել երկրորդ անգամ: Կյանքը չի կրկնվում, սերը նույնպես: Եվ այն, ինչ մենք երբեմն փորձում ենք կցմցել իրար և վերականգնել, նման է լինում անցյալ գեղեցիկին ուղիղ այնքան, ինչքան փշրված սափորը, սոսնձելուց հետո նույն այդ սափորին... մինչև փշրվելը: Կինը մեկ անգամ է գալիս ու մեկ անգամ է գնում: Այդպես է, կյանքի օրենքն է: Ու եթե մենք չենք պահում նրան, նա գնում է, անվերադարձ և... ուրվականային:
Իսկ ուրվականները երբեմն վերադառնալու սովորություն ունեն: Երևի ծիծաղեցիք, երբ մի անգամ ասացի, որ անցյալի ուրվականն ինձ օրերից մի օր հյուր եկավ զորամասի պատից ցատկած զինվորի տեսքով: Բայց իզուր ծիծաղեցիք, ամենահամառ ուրվականները հենց նրանք են, որոնք գալիս են մեր անցյալից: Տխուր ու զարմանալի բան է անցյալը, ըստ էության մարդու ապրած կյանքի մի աղբանոց, որտեղ նույնիսկ ամենագեղեցիկ հուշերը ի վերջո վերածվում են ծանր բեռի՝ հիշողության անտանելի ու ծանր բեռի:
«Պետք չէ քաձ լինել»,- շատ եմ ասել այս խոսքերը, ասել եմ ու անվերջ կրկնել: Պատերն եմ կրծել այս խոսքերը ասելիս, սեղաններն եմ փշրել ու... հոգիս եմ պայթեցրել: Բայց մի բան չեմ կարողացել անել՝ սիրտս չեմ կարողացել պոկել տեղից... և անիծյալ, սակայն այնքան անհրաժեշտ մարդկային մարմնի այդ մասը պահել է իր մեջ անցյալի ուրվականին՝ Նրա ուրվականի: Սա էլ այդպես ստացվեց և զգացած անհուն երջանկության համար այժմ պետք է վճարել: Կյանքի օրենքն է...
«Պետք չէ քաձ լինել»,- կպոկեմ սիրտս ու դեն կշպրտեմ, եթե այն պետք է կասկածի տակ դնի տղամարդկային էությունն իմ: Ու նա միայն մի պայմանով կմնա կրցքավանդակիս տակ, եթե չփորձի անել դա... Օպերայի շրջակայքում... զբոսնեցի: Հետո էլ երեկոյան փորձեցի սիրտս պոկել: Չստացվե՞ց: Երևի չէ... բայց այնուհանդերձ...
... «Պետք չէ քաձ լինել»,- կասեմ, երևի արդեն վաղը, երբ հեռվից հեռու կհանդիպեմ նման սիլուետի ու ինքս էլ վերջնականապես չեմ հասկանա - ուզում եմ հանդիպել նրան, թե ոչ: Բայց ես կամ, ես ապրում եմ ու ես չեմ հանձնվել: Ու քանի դեռ չեմ հանձնվել, կարող եմ մաքուր սրտով ատամներիս արանքից նետել. «Կորիր գրողի ծոցը»...
Իսկ դրանից հետո, մի քիչ հետո, երբ ինքս էլ կզարմանամ իմ անակնկալ պոռթքումից ու կլիցքաթափվեմ... սովորությանս համաձայն մանր կծիծաղեմ քթիս տակ և, հընթացս որսալով կողքիս անցորդների զարմացական հայացքները, կավելացնեմ. «Պետք չէ քաձ լինել, դե պետք չէ... էլի»...
15.09.2009
Երևան
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Դատարկությունն ու խլուրդը
Ա, դե տխուր են, էլի էս մեր հայ աղջիկները, տխուր են: Ինչ ուզում ես արա, ուզում ես մեռի` տխուր են…
Դե, դուք իմ ընկերներն եք, ինչ-որ տեղ նույնիսկ ավելին եք, քան ընկերներ, դրա համար էլ այս ամենը ես կկիսեմ Ձեր հետ: Ու ես նույնիսկ վստահ եմ, որ Ձեր մեջ նման տխուր ինդիվիդներ չկան, ուղղակի չեն կարող լինել, բայց դե դուք ու Ձեր պես մտածողները քանակական առումով դժբախտաբար մեր ժողովրդի չնչին տոկոսն եք կազմում ու դրա համար էլ…
… Էս ռուսները մարդու հավես են բերում: Չէ, հանկարծ բան չմտածեք, վերջը ինչքան էլ պտտվեմ, էլի հայ աղջկա հետ եմ կյանքս կապելու, բայց դե… դե կարո՞ղ ես ասել, որ ռուսները տխուր են: Չես կարող, լեզուդ չի պտտվի, քանի որ… տխուր չեն: Պարզ բան, մտնում են “Օդնակլասսնիկ”-իդ էջն ու էնքան համով են 5-եր շարում ու կոմենտներ գրում, որ… դե արի, ու դրանից հետո սրանց տխրության մեջ մեղադրիր:
… Մի անգամ մեր երգիծաբաններից մեկն ասեց` ահագին զվարճացրեց: Ասում էր, թե հայ կնոջ հետ հարաբերությունները նման են ծանր հրետանիով կրակելուն` գըգըըըմփ: Ու դրանից հետո… կանտուզիա, վերջում էլ ոչ դու ես բան հասկանում, ոչ ինքը…
… Ու դրան գումարվում է միջակությունը: Ու ես ուրախ եմ, որ թույլ սեռի իմ ընկերուհիների մեջ նման միջակություններ չկան, փառք աստծո` չկան: Բայց դե սովորաբար էդ տիպը հաճախ է հանդիպում: Տեսնում ես աղջկան, դուրդ գալիս է: Մի երկու բան էլ իմանում ես, նորմալ է…: Ըհը, մտածում ես, կարծես թե լավ աղջիկ է, կարելի է հետը կյանք կապել: Դե, նորմալ է, ո՞վ այդպես չի մտածում: Հետո մոտենում ես ու… բարևում:
Ու ստեղ սկսվում է մի գործընթաց, որի վերջում մնում է պառավական “Յախք”-ի պես մի հիմարություն: Ասեմ, պառավական խոսք է, բայց երբեմն` խիստ տեղին: Բանակային մի ընկեր ունեի, երբեմն այնքան կատակախառն-հավեսով ու յուրօրինակ ձգելով էր այդ “Յախք” կոչվածն ասում, որ միանգամից բացում էր…
Հիմա նստած այս տողերն եմ հիշում ու… թող գրողը ինձ տանի, բայց այդ ձգված “Յախք”-ից բացի այլ բան չեմ հիշում… կարծես պատահաբար նմշած պոպոք եմ կերել ու բերանումս տհաճ համ է մնացել: Դե գիտեք, էլի, էդ համը…
…Քայլում է փողոցում մի միջակություն, գեղեցիկ պատյանով ու դատարկ և… նեղմիտ: Բայց դե այդ պահին դու դեռ չգիտես, որ նեղմիտ է... ու, որ միջակություն է: Էդ մի քանի րոպեից է երևալու: Իսկ առայժմ քայլում է… կարծես թե ոչինչ: Կողքից էլ` մի խլուրդ, էն որ լինում են, է, մանր, պսպղացող ու բների մեջ պտտվող աչքերով, կարճահասակ… մի խոսքով` տգեղ արտաքինով ու… մեծ քթով. մեկ էլ գյուղական քամուց ու արևից ծեծված դեմքով: Բայց սկզբում դու դեռ չգիտես, որ այս խլուրդի կողքինի գեղեցիկ պատյանի մեջ դատարկություն է, իսկ կողքինն էլ` ոչ միայն արտաքինով է խլուրդ, այլև` հոգով` էն որ լինում են, է, մանր, կենցաղային խորամանկներ, որ իրականում ուղղակի խելք չունեն…: Հա, բայց դու դեռ դա չգիտես…
Մոտենում ես, բարևում… ու աստիճանաբար զգում ես դիմացիններիդ ով լինելը: Գեղեցիկ դատարկությունը, որին լավ մարդիկ մի թեթև ակնարկել են, թե ով ես դու այս կյանքում և ինչ ես քեզնից ներկայացնում, այնուհանդերձ միանգամից անհասանելի-գոռոզ մի տեսք է ընդունում, այնպիսի մի տեսք, որ նույնիսկ բարևդ չի ընդունում. Կարծես բոմժ լինես ու մոտեցել ես փող մուրալու… ու այդ պահին առաջին անգամ է, որ սկսում է ծիծաղդ գալ, ծիծաղդ գալիս է ու ցավ ես ապրում, դիմացինիդ դաստիարակության… կամ ավելի ճիշտ դրա բացակայության համար: Նման պահերին սովորաբար ավելի բարձր եմ բարևում և գեղեցիկ դատարկությունը ի վերջո ստիպված է լինում կեսբերան ու վրաս չնայելով, այնուհանդերձ բարևել: Իսկ խլուրդը, էն, որ սովորաբար նման գեղեցիկ դատարկությունների կողքին է լինում ընդհանուր ֆոնի համար, քիթը աջ ու ձախ շարժելով, ֆսֆսացնելով ու աչքերը նախանձից բնում պտտացնելով, սկսում է ընդհուպ քայլել Ձեր կողքից` հանկարծ մի բառ բաց չթողնի: Ու չեն օգնի ոչ ուղղակի ակնարկները, որ խլուրդն այդտեղ ավելորդ է, ոչ այն, որ դու առաջ ես անցնում, հետո թափով դանդաղեցնում ես քայլդ, հավասարվում դատարկ միջակությանը և… հետ թողնում խլուրդին: Չի օգնի, փորձած բան եմ ասում, հավատացեք – մի պահ կֆսֆսա ու, շարժելով քիթը, մյուս կողմից ընդհուպ կկպնի ընկերուհուն: Ու կփայլեցնի աչքերը, երբ կլսի ընկերուհու հերթական դատարկությունը իր անհասանելիության մասին և ակնարկներն առ այն, որ ինքը, աշխարհի կենտրոնն է, ամենագեղեցիկն է ու ամենալավը… ու վերևի շրթունքը կցցի ու իր հազիվ երկու տասնամյակը բոլորած հիմար ուղեղով կսկսի այնպիսի իրավիճակ ստեղծել, թե իբր դու, կյանքիդ երրորդ տասնամյակին մոտեցող ու այս կյանքում կայացած տղամարդդ, դու, որին հազար ու մի կին է սիրել… մի խոսքով, դու էլի… ոչինչ ես, ոչինչ չարժես – ու դաժե փափախով սելջուկ-թուրքի էլ չես ձգում:
Ու ստեղ աստիճանաբար մեջդ հառնում է այդ ամենակուլ “Յախք”-ը: Խլուրդին ուզում ես գետնի տակը կոխել, իսկ դատարկ միջակությունը, որը այդ մի քանի րոպեում իրոք որ դադարում է դուրդ գալ… սկսում է զզվանքախառը ծիծաղ հարուցել… Դե վերջն էլ պարզ է – մի ինչ-որ աննկատ վայրկյանի հրաժեշտ ես տալիս, որսում ես դատարկության հաղթականորեն ապուշ հայացքը, աչքի պոչով տեսնում ես խլուրդի նախանձից փայլող աչքերը… ու հեռանում:
Ուրախացած և թեթևացած… ընկերուհիներս կհասկանան, թե ինչու ուրախացած ու թեթևացած – դե մնացածներն էլ, թող գլխի ընկնեն… կամ հարցնեն, գուցե ասեմ…
Ա, դե տխուր են, էլի էս մեր հայ աղջիկները, տխուր են: Ինչ ուզում ես արա, ուզում ես մեռի` տխուր են… հետո էլ կասեն ու անվերջ կբանբասեն, թե հայ տղամարդիկ ռուսների գիրկն են վազում… Յախք:
Երևան
16.11.2009 թ.
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
լավն էր...դուրս եկավ...շատ ռեալիստական էր...բայց շատ ծայրահեղական նաև...ասեմ...քո հերոսուհին ոչ գոռոզ ա, ո՛չ տխուր,ո՛չ էլ եսիմինչ...ինքը ուղղակի լիքը բարդույթներ ունի...
եթե մարդուն նոռմալ բարևելու, կիրթ պատասխանելու, և իսկապես մտացածը ասելու համար ասենք կարա մի հայ տխուր տղա, ասի սենց չի, նենց ա, փողոցում ծանոթանում ա տուդի, սյուդի, այ հենց դա էլ կոմպլեքսավորում ա շատ ու շատ աղջիկների...
կամ մարդը ժամա հարցնում...<անմեղության կանխավարկածը>
ոմանք իբր թե ուզում են ազատ երևալ, փչանում են, ոմանք ուզում են անհասանելի խաղալ, հետո, որ ասում ես հասնես,զանգի, չհասած զանգում ա
ու սենց...
և պատահում են անհատականություններ, ովքեր շատ լավ գիտեն իրենց անելիքն ու ասելիքը փողոցում, օդնոյում, ակումբում և ընդհանարապես...ովքեր ուրախ են, հենց ուրախ են, ու տխուր մենակ տխուր ժամանակ...
Սենց ասեմ....ես չեմ պաշտպանում , ես փաստում եմ...շատ են տխուր հայ տղերքն ու աղջիկները, բայց դա կարծես թե ուրախացնում ա կարծրացած հասարակությանը, իսկ դու հանդիպի Ուրախի, թե չէ մի տեսակ Տխուր ես
Վերջին խմբագրող՝ Ծով: 25.11.2009, 01:54:
Lion (25.11.2009)
Լիոն էս ինչ խառն ես, իսկ եթե լուրջ համարյա 90 տոկոսի մեջ ահավոր շատ ա ձևականությունը, քո ասած ռուսները հենց դրանով են տարբերվում, իրանք ինչ զգում են հաստատ էտ էլ ասում են, իսկ մերոնք մեղմ ասած էտքան էլ տենց չեն, լսի դու հլա մեքենայով մոտեցի
Մերսի, դուրս եկավ արձագանքդլավն էր...դուրս եկավ...շատ ռեալիստական էր...բայց շատ ծայրահեղական նաև...ասեմ...քո հերոսուհին ոչ գոռոզ ա, ո՛չ տխուր,ո՛չ էլ եսիմինչ...ինքը ուղղակի լիքը բարդույթներ ունի...Դու ինձ ճիշտ ես հասկացել, ես էլ հենց այդ բարդույթները նկատի ունեի, ուղղակի... գրական արտահայտվեցի
Հա, ճիշտ ես, բայց արի համաձայնիր, որ որոշ հայ աղջկներ ուղղակի չգիտեն չափը պահել և ուղղակի այնպես են չորում ու ընթացքում էլ կպնում տղու արժանապատվությանը, որ, անկեծ եմ ասում, զզվանքից ու, ինչ-որ տեղ նաև, չարացածությունից զատ բան չեն թողնում… Իսկ ինչքան գեղեցիկ զգացումներ են փոթորկում ներսդ, երբ մոտենում ես աղջկան: Բայց իրենք՝ վերջ, չորում, տրորում, փչացնում են այդ գեղեցիկը, անհետ վերացնում են... ու տեղը թողնում են զզվանք, որ դիմացինդ այդքան դատարկ է, չարացածություն, որ խոզի առաջ մարգարիտներ ես թափել և... ափսոսանք, այդ մարգարիտների համարեթե մարդուն նոռմալ բարևելու, կիրթ պատասխանելու, և իսկապես մտացածը ասելու համար ասենք կարա մի հայ տխուր տղա, ասի սենց չի, նենց ա, փողոցում ծանոթանում ա տուդի, սյուդի, այ հենց դա էլ կոմպլեքսավորում ա շատ ու շատ աղջիկների...
Եղել եմ այդ վիճակում... ու զարմացել էլ եմկամ մարդը ժամա հարցնում...<անմեղության կանխավարկածը>
Հարգում եմ մարդկային այդ տիպը... բայց կարծես թե նման մարդիկ ծայրահեղ հազվադպ են հանդիպում բնության մեջև պատահում են անհատականություններ, ովքեր շատ լավ գիտեն իրենց անելիքն ու ասելիքը փողոցում, օդնոյում, ակումբում և ընդհանարապես...ովքեր ուրախ են, հենց ուրախ են, ու տխուր մենակ տխուր ժամանակ...
Նեղմիտ են, էլի, ի՞նչ ասես: Հա, մարդ ես, մոտեցել ես... հա, ասենք մի հինգ րոպե հետդ խոսեց... չէ՞ որ առանց դրա հաջորդ քայլը չի կարող լինել: Չէ, ուղղակի հետաքրքիր է, էլի, աղջիկների իդեալը - հա, չորեց, հետո՞ - սպասում է, որ իր ու իր ընկերուհիների առաջ փալաս դառնաս, էծի պես ստորանա՞ս: Որ իրենք, այս կյանքում ըստ էության բանի չհասած ու հավի ուղեղ ունեցող արարածները, լա՞վ զգան այդ ամենից: Գրողը տանի, չգիտեմ ով ոնց, բայց էդ հաստատ ինձ համար չի: Թող իրենք փալաս գտնեն, նոր նման վարք պահանջեն... ու ի դեպ, ասեմ, նորմալ աղջիկը, աղջիկը, որը հենց տղամարդ է փնտրում, իր տղամարդկային բոլոր հատկանիշներով, նման բան թույլ չի տա, քանի որ դա իսկական տղամարդուն կորցնելու ու փալասի հանդիպելու հենց ամենաուղղակի ճանապարհն է... Դե իսյկ այն, որ նորմալ աղջկան հենց իսկական տղամարդ է պետք, այլ ոչ թե փալաս... ես չէ, որ պետք է ասեմ...Սենց ասեմ....ես չեմ պաշտպանում , ես փաստում եմ...շատ են տխուր հայ տղերքն ու աղջիկները, բայց դա կարծես թե ուրախացնում ա կարծրացած հասարակությանը, իսկ դու հանդիպի Ուրախի, թե չէ մի տեսակ Տխուր ես
Մի խոսքով, բարդ մտորումների թեմա է
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Մերսի, ապերԼիոն էս ինչ խառն ես, ապեր ոչ թե տխուր են, այլ հոգնած են, իսկ եթե լուրջ համարյա 90 տոկոսի մեջ ահավոր շատ ա ձևականությունը, քո ասած ռուսները հենց դրանով են տարբերվում, իրանք ինչ զգում են հաստատ էտ էլ ասում են, իսկ մերոնք մեղմ ասած էտքան էլ տենց չեն, լսի դու հլա մեքենայով մոտեցի, կարողա մի բան փոխվի, շուշեքը պլյոնկի ու..., մի 40 տոկոսի մոտ հաստատ կաշխատի, մի խորհուրդ էլ, տենց ցանր մի տար, բանի տեղ մի դիր, աղջիկ են էլի, կնիկ
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Դե եթե ուրիշը չես կարում գտնես ու հմայես
Էն ինչպես գայթակղել կանանց , այ էտ թեման կարդա կարողա օգնի
Մաշտոցի Պողոտա՞: Ո՞ր մասըՄերսի, ապեր
Ճամփաները բոլոր դեպի մահ են տանում…
Գրողը տանի, Երվանդ ջան, նուրբ հոգի պիտի լինի... որ տեսնենԷն ինչպես գայթակղել կանանց , այ էտ թեման կարդա կարողա օգնի
Kuk ջան, էն մեջտեղի մասերը, բայց... սսսսս, հանկարծ Լիան կիմանա
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Հավի ուղեղը
Պատմություններիս վերնագիր դնելը մի տեսակ ինքնաբերաբար է ստացվում, ուղղակի վայրկյանի ինչ-որ տասներորդական մասում ուղեղումս փայլատակում են պետքական բառերը և արդյունքում… ստեղծվում է վերնագիր: Այս անգամ էլ փայլատակեցին հենց այս բառերը ու… կարծես թե դրանք ճշտորեն գտան իրենց տեղը: Դեհ, այս անգամ էլ այսպես ստացվեց ու թող այսպես էլ մնա…
Մի քանի օր առաջ հետս զարմանալի մի դեպք տեղի ունեցավ: Քայլում էի Աբովյան փողոցով դեպի վեր` Երիտասարդականի ուղղությամբ, մեկ էլ մի աղջիկ տեսա, գալիս էր ուղիղ դեպի ինձ, ընկերուհու թևն ընկած: Վատը չէր, նուրբ, սիրունիկ աղջիկ էր: Անելիք առանձնապես չունեի, դրա համար էլ փոխեցի ուղղությունս և սկսեցի քայլել իրենց հետևից - դեհ, ինչ էլ չլինի, գոնե կպարզեմ, թե ուր է գնում: Սրանք իհարկե նկատեցին ինձ, բայց շարունակեցին իրենց ընթացքը. ես էլ հետևներից` տենց մի տաս-քսան մետր հեռավորություն պահպանելով: Աղջիկները Աբովյանի վրայի խանութները մտան ու դուրս եկան, իսկ հետո էլ ուղղություն վերցրին Ամիրյան փողոցով` բանկերից մեկի ուղղությամբ: Արդեն պարզ էր, որ բանկում են աշխատում: Ու ես իրոք չէի սխալվել` հասնելով Բանկին, աղջիկները տնավար ներս մտան: Մի քիչ հետո ներս մտա նաև ես ու աչքի պոչով հասցրեցի նկատել, որ աղջիկները, հանելով վերարկուները, արդեն անցել են Բանկի աշխատանքային մասը` կասսայի հետևում:
Այդ պահին Ճակատագրի ու Պատահականության պես դատարակ բաներ անցան ուղեղովս, դրա համար էլ որոշեցի պահը չկորցնել. միանգամից մոտեցա Բանկի պահակին, որ ջահել մի տղա էր, ու սկսեցի հետաքրքրվել հենց նոր Բանկ մտած աղջիկներով: Պահակը շատ սիրալիր կերպով լսեց ինձ և շուտով ես արդեն գիտեի այդ աղջկա անունը… ավելիին այդ պահին հասնել հնարավոր, դեհ, ինչու չէ, նաև պետք էլ չէր. ես դուրս եկա Բանկից ու վերադարձա Հիմնարկ…
Աշխատանքային օրվա ամենավերջում սենյակ մտավ կոլեգաս ու ընկերս` Հարութը, որի հետ մի սենյակում ենք նստում. զգացի, որ մի քիչ նյարդացած է, քանի որ մոտեցավ համակարգչին և միանգամից սկսեց “Պոկեր” “գցել”: Զգացի, որ մի բան հուզում է ընկերոջս, դրա համար էլ որոշեցի շեղել թեման.
- Ապեր, թե իմանաս էսօր մի հատ ինչ աղջիկ եմ տեսել պերերիվին,- թեթևակի ծիծաղելով ու հաճելի հուշերով պատվելով` սկսեցի ես,- հեսա սպասի մի հատ ծանոթ գտնեմ Բանկում…
- Ապե, կարողա՞ դու էսօր Բանկում ես եղել,- հանկարծակի հարցրեց Հարութը:
- Հա,- մի քիչ անակնկալի եկա ես,- բայց ինչի՞ ես հարցնում, որ…
- Դու էսօր Բանկ գնացել, ախռաննիկի հետ խոսել ե՞ս…
- Հա, հետո՞,- ես սկեցի աստիճանաբար լրջանալ:
- Ներկայացել ես որպես մեր Հիմնարկի աշխատող ու հարցրել ես մի հատ աղջկա մասին,- շարունակեց Հարութը:
- Հա, էդ էլա եղել: Ի՞նչ,- պատասխանեցի ես:
Հարութը, շարունակելով նյարդային ձևով կտկտացնել “Պոկերը”, բան չասաց:
- Հարութ,- վեր կացա տեղիցս ու մոտեցա ընկերոջս սեղանին,- Հարութ, ինչա՞ եղել:
Գիտեի Հարութի բնավորությունը, չի դիմանա ու կասի, ուղղակի պետք է մի թեթև դրդեի.
- Արա, դե եսիմ,- չդիմացավ Հարութը ու դադարեցրեց “Պոկեր” կտկտացնելը,- նոր մանկությանս ընկերը զանգեց` Արմենը, էն որ Բանկումա աշխատում: Ասում էր, թե իր նշանածի հետևից մի հատ ջանով տղա է Բանկ եկել, խոսելա ախռանայի հետ, ներկայացելա որպես մեր Հիմնարկի աշխատակից: Երեկ էլ փողոցում մոտեցելա իրա նշանածին: Էս աղջիկն ասել է, որ ինքը նշանվածա, որ նշանած ունի, էս տղեն էլ ասելա, թե ասա նշանածդ ովա, գնամ տենամ… Հետո էլ Արուսիկի հետևից մինչև Բանկա եկել ու ախռաննիկին ներկայացելա որպես մեր Հիմնարկի աշխատակից…
Հարութը լռեց ու մի տեսակ սպասողական նայեց վրաս: Զգացի մտքի անցածը: Ես վերադարձա սեղանիս մոտ, նստեցի աթոռիս ու դարձա Հարութին.
- Հարութ, լսիր, թե քեզ ինչ կասեմ: Այո, ես այսօր հանդիպել եմ մի աղջկա ու նրա հետևից իրոք էլ Բանկ եմ գնացել, բայց, տղավարի բան եմ ասում քեզ ու դու ինձ լավ գիտես, ես այդ աղջկան չեմ մոտեցել, նույնիսկ մեկ բառ էլ չեմ փոխնակել հետը, հասկանո՞ւմ ես:
Հարութը չպատասխանեց ու կրկին սկսեց կտկտացնել “Պոկերը”:
- Լսիր, Հարութ,- շարունակեցի ես,- ինչ իրար հետ աշխատում ենք, դու ինձ պետք է, որ լավ ճանաչած լինես, քեզ ասում եմ, որ ես այդ աղջկա հետ նույնիսկ մեկ բառ իսկ չեմ փոխանակել: Բայց շարունակությունը եղել է հենց այնպես, ինչպես ասացիր: Ու դրա համար էլ ես քեզ հետ անկեղծ եղա: Ես կարող էի քեզ ընդհանրապես բան չասել, բայց ես զգում եմ, որ այստեղ մի բան այն չէ: Այս պատմությունը պարզաբանման կարիք ունի և դրա համար էլ ես քեզ ասացի այն, ինչ ասացի: Ես աղջկան տեսել ու նրա հետևից Բանկ եմ գնացել, ախռաննիկի հետ խոսել եմ, ուղիղ այսքանը, ոչ մի բան ավել,- հայացքս հառեցի մոնիտորին նայող ու կտկտացնող Հարութի դեմքին:
Հարութը զգաց տոնիս փոփոխությունն ու լռությանս երկարելը: Նա մի պահ դադարեցրեց “Պոկեր”-ը ու նայեց ինձ.
- Այդքանը, Հարութ,- ես արդեն սկսեցի զայրանալ,- ուղիղ այդքանը, որքան ասացի, ոչ մի բան ավել…
Մի պահ, ընդամենը աննկատ մի պահ պայքար գնաց Հարութի մեջ: Նա դա ցույց չտվեց, բայց ես զգացի: Ու զգացի նաև, որ Հարութը հավատաց ինձ.
- Չէ, ապեր, հավատում եմ,- արագ-արագ վրա բերեց նա,- հավատում եմ, ապեր, կարողա ես քեզ չեմ ճանաչում…
- Լսիր, Հարութ,- ընդհատեցի կոլեգայիս,- այստեղ տեղի է ունեցել ինչ-որ կերպ բացատրելի շփոթմունք: Ինձ թվում է, թե ինչ-որ մեկի պատմությունը կպել է իմ պատմությանը և միահյուսվել:
- Արմենն ասում էր, թե պտի գտնի էդ տղին,- Հարութը փակեց “Պոկեր”-ը ու նայեց ինձ,- Արուսիկը ասել էր Արմենին այդ մասին: Արմենը փորձել էր այդ տղային գտնել, բայց չէր ստացվել: Նոր էլ, երբ Արմենը Բանկա վերադարձել, ախռաննիկը ասելա, թե մի տղա` մեր Հիմնարկի աշխատակից, Արուսիկինա հարցրել: Արմենն էլ ինձա խաբար արել, որ իմանանք` ովա…
- Լսիր, Հարութ, տենց բան հաճախ չի պատահում, բայց լինումա: Ինձ թվումա, որ ես ուրիշի պատմության մեջ եմ խառնվել: Դու Արմենին ասա ասածիս մասին, եթե պետք է, կհանդիպենք, Արուսիկին էլ կտենանք: Ամեն ինչ պետք է, որ պարզվի ու պռոբլեմներ չեն առաջանա…
- Ապե, դե պռոբլեմ սենց թե ընենց չի լինի: Դու ինձ համար օտար չես, Արմենն էլ մանկությանս ընկերնա:
- Հասկացա, Հարութ,- նայեցի երեսին ու շարունակեցի,- ես գիտեմ, որ պռոբլեմ չի լինի: Դու ու քո մոտիկներն էլ չեն կարող ինձ համար օտար լինել…
- Լավ, ապեր,- սկսեցինք կոմպերը անջատել ու դուրս գալ սենյակից,- ես Արմենի հետ կխոսամ, քեզ խաբար կանեմ:
- Խոսա, Հարութ ջան,- ժպտացի ես,- վաղը ամեն ինչ կպարզվի…
Եվ իրոք, որ հաջորդ օրը ամեն ինչ պարզվեց: Ինչպես ինձ հետո պատմեց Հարութը, իրոք որ եղել է հենց այնպես, ինչպես և ես կասկածում էի: Մեր հիմնարկից Մեկը մոտեցել էր Արուսիկին, հաջորդ օրն էլ ես էի “միացել” պատմությանը: Ախռաննիկը կարգին տեղը չէր բերել ինձ, բայց որ նույն Հիմնարկի աշխատող ենք եղել, ասել էր Արմենի: Դե իսկ սա էլ, ջղայնացած վիճակում լսելով ախռաննիկին կիսատ-պռատ, սկսել էր գործել…
Վերջին խմբագրող՝ Lion: 11.12.2009, 17:22:
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Nadine (11.12.2009)
Երեկ ընդմիջմանը բարձրանում էի Աբովյանով դեպի Երիտասարդական, հենց այն նույն ժամին, ինչ այն օրը: Տարված էի մտքերով, ուղեղովս հազար բան էր անցնում ու ես նույնիսկ ճանապարհն ու անցորդների դեմքերը չէի նկատում: Աշխատանքային հոգսերը մի կողմից, Ամանորյա տոներն ու տնեցիքի հիվանդությունը` մյուս: Ջերմություն ու անգինա կոչված ախտը պատել է մեր ընտանիքը ու չորս հոգուցս միայն ես եմ ոտքի վրա: Պետք է դեղեր գնեի, բժշկին զանգահարեի, ուտելիք առնեի… Այս մտքերով էի տարված ու անելիքս էի պլանավորում, երբ, ամենավերջին պահին, արդեն կողքովս անցնելիս, նկատեցի դիմացիցս եկող Արուսիկին և ընկերուհուն: Մենք կողանց մի հայացք գցեցինք իրար վրա և շարունակեցինք ճանապարհը` ամեն մեկս մեր ուղղությամբ: Այդ պահին` վայրկյանի տասնորդական մասում, ուղեղումս վերականգնվեց Հարութի հետ տեղի ունեցած խոսակցությունը ու ես որոշեցի վերջնական պարզաբանում մտցնել այդ խճճված պատմության մեջ: Հետ վերադարձա ու սկսեցի արագ քայլելով հասնել Արուսիկին և ընկերուհուն: Սրանք, որ իհարկե ինձ տեսել էին, մի տեսակ իրար խառնվեցին: Բայց ամեն ինչ շատ արագ կատարվեց ու ես հավասարվեցի Արուսիկին և ընկերուհուն.
- Բարև Ձեզ,- ասացի ես:
Ի պատասխան` գոռոզ-արհամարհական լռություն: Հետո էլ կասեք, թե ինչու եմ պատմվածքիս վերնագիրը հենց սա դրել – հավի ուղեղները, որ իրենց աշխարհի կենտրոնն էին երևակայում, իհարկե միանգամից մտածել էին, թե ես իրենց “խոսացնում” եմ: Միայն այդ մտքից արդեն որոշակի զայրույթ եկավ վրաս. դեհ իհարկե, իրենք, աշխարհի կենտրոնն են, ամենագեղեցիկն են ու միակը, ես էլ էլ բան ու գործ չունեմ, հազար հոգսի ու ցավի մեջ խրված, պիտի դասավորեի, Աբովյան փողոցի վրա դեմ դիմաց դուրս գայի իրենց… ու “խոսացնեի”: Զայրացա… ու դրա համար էլ միանգամից անցա գործի.
- Ես Ձեզ չեմ խոսացնում,- դարձա Արուսիկին ու շարունակեցի,- բայց Դուք պետք է, որ ինձ հիշեք, մի քանի օր առաջ, Աբովյան փողոցի վրա ես Ձեզ հանդիպեցի ու եկա Ձեր հետևից մինչև Բանկ…
Ընկերուհին, առաջ եկավ ու կանգնեց դիմացս, բնականաբար, իր վրա վերցնելով ընկերուհուն “պաշտպանելու” “սուրբ” գործը:
- Ինքը չի ուզում Ձեզ հետ խոսալ,- դասական ու ամենաչսիրածս ձևով սկսեց նա:
Ես մի հայացք գցեցի ընկերուհու վրա, որի արդյունքում նույնիսկ նրան հասու եղավ այն պարզ ճշմարտությունը, որ ինքը լրիվ անիմաստ է իրեն առաջ գցում: Նա հետ գնաց:
- Լսեք,- կրկին դարձա ես Արուսիկին,- ես գիտեմ, որ Դուք Բանկում եք աշխատում, որ նշանած ունեք ու նրա անունը Արմեն է: Արմենը իմ ընկերոջ` Հարութի մանկության ընկերն է:
Արուսիկը շարունակեց պահպանել գոռոզ-արհամարհական լռությունը, ինչը ինձ ավելի զայրացրեց: Բայց ես դա ցույց չտվեցի ու հանգիստ տոնով շարունակեցի.
- Ես գիտեմ, որ ինչ-որ մի տղա մեր Հիմնարկից ինձնից մեկ օր առաջ մոտեցել է Ձեզ և իրեն մի քիչ անքաղաքավարի է պահել: Բայց հիմա, երբ Դուք կրկին տեսաք ինձ, հուսով եմ զգացիք, որ ես այդ տղան չեմ: Սա կարող եք փոխանցել Արմենին, իսկ եթե պետք է, ինքն իմ տվյալները գիտի, թող զանգահարի ինձ ու մենք կհանդիպենք…
Այս խոսքերից ողջ ընթացքում Արուսիկը թաքնվում էր ընկերուհու թիկունքում, դեմքի արհամարհական արտահայտությամբ վրաս չէր նայում ու ամեն կերպ ցույց էր տալիս, որ ինքը ինձ հետ “չի խոսելու”. ի վերջո Արուսիկը հասավ այն բանին, որ ընկերուհին կրկին առաջ եկավ.
- Ինքը չի ուզում Ձեր հետ խոսա, վաայ,- վերսկսեց ընկերուհին,- մի շարունակեք…
- Ես էլ առանձնապես ցանկություն չունեմ Ձեզ հետ զրուցելու,- ու չնայած արդեն կատաղել էի հերթական այս հավերի ուղեղի մակարդակի վրա, բայց ժպտացի և, դառնալով Արուսիկին ավելացրեցի,- հուսով եմ ամեն ինչ պարզվեց և Դուք կփոխանցեք Արմենին այս ամենը: Ցտեսություն:
Առանց լսելու` հաջողություն ասացին թե, ոչ (վստահ եմ, որ չասացին)` ես թողեցի նրանց ու շարունակեցի ուղիս դեպի Երիտասարդական: Իրենք էլ իջան Աբովյանով ներքև: Ես սկսեցի քայլել իմ սիրած այգում ու մտքումս սկսեց պտտվել ողջ այս պատմությունը: Դե հավի ուղեղներ, ի՞նչ ասես, մի՞թե այդպես են սիրում տղամարդուն ու մի՞թե կարելի է հանուն աղջկական դատարկ փառասիրության, հանուն սեփական կարևորությունը զգացնել տալու, հանուն տղային քո վրա “տաքացնելու” ու լավ զգալու քո սիրած տղամարդուն հարվածի տակ դնել…
Չէ՞, որ իմ տեղը կարող էր մի ինչ-որ հանցագործ ու կամ էլ անկայուն մեկը լիներ ու հենց այս պարզ ու ոչինչ չարժեցող պատմության պատճառով քո Արմենի գլուխը ուտեր: Կամ էլ, կարող էի չէ՞, ես այնպիսի մեկը լինեի, որ մի լավ ծեծ կտայի քո Արմենին, հետո էլ, շնորհիվ կապերիս ու փողիս, “ճիշտ ու հաղթանակած” դուրս կգայի այս պատմությունից: Կամ էլ կարող էր ուրիշ բան էլ լինել - Արմենն ինձ կդանակարարեր, կդադարեր երիտասարդ մի կյանք, իսկ Արմենն էլ կգնար իր երիտասարդ ու խոստումնալից տարիները բանտում անցկացնելու: Ու Արուսիկը երկար ժամանակ արդեն չէր էլ տեսնի Արմենին, գուցե նունիսկ չէր էլ սպասի, մինչև Արմենը կազատվեր: Կամ էլ, երբ Արմենը կազատվեր երկար տարիներ անց, նրանք ի վերջո կամուսնանային, բայց ոչինչ այլևս նախկինը չէր լինի: Կամ էլ իմ մոտիկները Արմենի գլուխը կուտեին, կամ էլ…
- Էս ո՞ւր,- մտքերիցս կտրեց ինձ մոտս արգելակած փոքրիկ “Օպել”-ից եկող ձայնը:
Ես կտրվեցի մտքերիցս ու նոր տեսա, որ, ուրախությամբ ինձ ձեռքով անելով, ղեկի մոտից ինձ ժպտում է Լուսինեն` իմ տարիքի, ուրախ ու կենսախինդ մի աղջիկ, որի հետ ես անցած տարի նույն սենյակում աշխատել եմ մի քանի ամիս: Ու թեև մենք աշխատեցինք միմյանց հետ կարճ ժամանակ, բայց դա էլ հերիք եղավ, որ ես հասցնեմ գնահատել Լուսինեի կենսախինդությունը, պարզությունը, նվիրվածությունն ու անկեղծությունը: Արդեն երկար տարիներ էր, որ Լուսինեն ընկերություն էր անում նույն սենյակում աշխատող մեր կոլեգայի` Ռուբենի, հետ: Այնպես որ Լուսինեն ոչ մի դեպքում ինձ համար չէր, էլ չասած, որ… դե ես ուղղակի սիրում ու գնահատում էի նրան, որպես ընկեր ու կոլեգա, որպես լավ բնավորության տեր մի մարդ, այլ ոչ թե որպես կին կամ աղջիկ:
- Եսի՞մ, Լուս ջան,- ժպտացի ես,- պերերիվի էի դուրս եկել, հիմա էլ Հիմնարկ եմ գնում:
- Նստիր, կտանեմ,- հրավիրեց Լուսինեն` մի կողմ հրելով կողքի նստատեղին գցված տղամարդու վերարկուն:
Մենք պոկվեցինք տեղից, բայց ես դեռ չէի վերսկսել խոսակցությունը, երբ մի “Ջիպ” աջից սկսեց մանևրել` մեզնից վտանգավոր հեռավորության վրա:
- Հոպ, արա, կարողա մի հատ էլ խփես,- միանգամից իր սովորական հումորին անցավ Լուսինեն. էդ “Հոպ, արա”-ն, երբ մենք դեռ իրար հետ էինք աշխատում ու գործի բերումով շատ էինք շփվում քաղաքացիների հետ, առօրյա խոսակցականում մեր ամենասիրած կատակն էր ու հանդիսանում էր զվարճանքի անսպառ թեմա…
- Կարողա, Լուս ջան,- օդում բռնեցի կատակը ես,- կարողա և խփի: Քշածդ “Օպել”-իկ չի՞,- ծիծաղեցի ես հայտնի գովազդի մոտիվներով ու շարունակեցի,- իսկ ինքը “Ջիպ”-ա: Ու էն էլ պռոստը “Ջիպ” չի, է՜, այլ “Առմադա” “Ջիպ”-ա: Հլը մի ասա, տես ոնցա հնչում. “Առմաա՜դդդաա”…
- Իհհհ, այ փիլիսոփա, դու որտեղից գլխիս եկար,- արագ-արագ ու կեղծ նեղացած վրա տվեց Լուսինեն,- դու քեզնից ասա, այ Ռոմեո, երբ ենք գնում աղջիկ ուզելու…
Միանգամից մտքումս հառնեց վերջին օրվա պատմությունը: Էհհհ, Լուս ջան, հիմի ես քեզ ոնց ասեմ, որ ամեն աղջիկ չի, որ ուզելու բանա ու ամեն աղջիկ չի, որ…
- Էհհհ, Լուս ջան, Ջուլյետա չկա, Ջուլյետա: Իսկ առանց Ջուլյետայի էլ ի՞նչ Ռոմեո,- ծիծաղեցի ես:
- Դեհ լավ, որ Ջուլոյին գտնես, ձեն կհանես: Տե՜ես, հա,- մատ թափ տվեց վրաս ու կատակեց Լուսինեն:
- Եղավ,- ժպտացի ես ու փորձեցի փոխել թեման,- Ռուբո՞ն ոնցա, Լուս ջան, հարյուր տարա, չեմ տեսել:
- Ոչինչ,- մի պահ լրջացավ Լուսինեն ու շարունակեց,- լավա: Պռոստո առավոտ սղղացելա սառույցի վրա ու ընկել: Թևը ահագին ցավա առել…
- Հո չի ճաքել,- հարցրեցի ես:
- Չէ, չէ, բան չկա արդեն ռենտգետն ենք գցել,- հանգստացրեց ինձ Լուսինեն,- ուղղակի ցավա առել: Որ Հիմնարկ եկավ, չէ՞, ցավից վրեն գույն չկար, վերարկուն էլ սաղ ցեխ էր: Ես նոր իրեն մուրաբայով թեյ տվեցի ու… ճղեցի արանքը:
Լուսինեն ինձ աչքով արեց ու շարունակեց.
- Ռուբենիս վերարկուն լրիվ ցեխ էր: Դրա համար էլ, հենց տեսա, որ մի քիչ ուշադրությունը շեղվեց ու անցավ աշխատանքին, աննկատ ցրեցի վերարկուն կախիչից ու հիմի տանում եմ արագ քիմմաքրման: Պատկերացնո՞ւմ ես, ինչքան կզարմանա, երբ երեկոյան տեսնի մաքուր վերարկուն,- ծիծաղեց Լուսինեն:
Մենք արդեն մոտենում էինք Հիմնարկին: Ես հրաժեշտ տվեցի Լուսինեին ու այս կենսախինդ և անկեղծ աղջիկը իր փոքրի “Օպել”-ով կորավ Երևանյան երթևեկության մեջ…
Դրսում մի տեսակ սառն էր: Ես փաթաթվեցի բաճկոնիս մեջ և ուղղություն վերցրեցի դեպի հիմնարկ: Կողքիցս սկսեց հոսել կյանքը` զարմանալի այդ նկարիչը, որ միաժամանակ կարող է լինել և գեղեցիկ, և թե տգեղ, և ուրախ, և թե տխուր, կյանքը` մարդկային ճակատագրերի այդ անկրկնելի վարպետը, կյանքը` իր Արուսիկներով, Արմեններով, Լուսինեներով ու Ռուբոներով…
Մհեր Հակոբյան
Երևան
11.12.2009
Վերջին խմբագրող՝ Lion: 11.12.2009, 17:30:
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
'
Էջանիշներ