Ես սիրած մի աղջիկ ունեի...

[Ջուզեպե Բալզամո]

Պատմելուց երկրորդ ու երրորդ դեմքերը խառնում ես իրար:

նայի ստեղ

Ավելացվել է 2 րոպե անց

- Դեռ չե՞ս հոգնել այս ամենից,- գոռոզ կերպով նետեցիր դու,- ինչո՞ւ անջատեցիր հեռախոսդ...
- Դա քեզ չի վերաբերվում,- պատասխանեցի ես՝ այդ պահին այլ ասելիք ուղղակի չգտնելով:
- Ի՞նչ վատ աղջիկ է,- ծիծաղեց գորշազգեստ ուղեկիցս,- ու դու կարծես թե սիրում էլ ես նրան:

մանրուք է, բայց զգացնել է տալիս

[Lion]

Հա, բայց ստեղ 2 էլ նույն դեմքով են - նետեցիր դու, ծիծաղեց ուղեկիցս... Իրոք, խնդիրը կամ չեմ տեսնում, կամ չեմ հասկանում

[comet]

Լիոն, դու տաղանդ ես
Ապրես, ինձ շատ դուր եկավ

[Lion]

Լիոն, դու տաղանդ ես
Ապրես, ինձ շատ դուր եկավ

Շաաատ շնորհակալ եմ - չեք պատկերացնի ինչ հաճելի է, երբ ստեղծագործությունդ գնահատվում է

[lili-4]

Գեղեցիկ ես շարադրել, ապրես: Կարևորը, որ մթամած ամպերդ անձրևեցին: Հետաքրքիր ես հասել այդ անձրևին, սկզբում թախիծ, այսինքն գորշ ամպեր, հետո պայքար, մի գուցե և ամպրոպ, ամպերի բախում, հոգու կռիվ, նման երկունքի, բայց կարևորը վերջնական ձեռքբերում՝ ամեն ինչ մաքրող անձրև ու թեթևություն: Հոգու և մարմնի թեթևություն, ու կա որոշակիություն, կա ելք՝ չտրվել մենակության գորշությանը, չկորել, այլ թեկուզ տանջվելով ընթանալ առաջ: Այս ստեղծագործության մեջ ամենից շատ հավանեցի կամքի ուժը, իսկ մենակությունը ու հիասթափությունը բնորոշ են երիտասարդ դեգերող սրտերին: Ապրես, որ լավատես ես, և ապրես, որ քո հոգու խռովքին մեզ հաղորդակից ես դարձնում:

[Lion]

Մերսի, Լիլիթ ջան Դու շատ նուրբ զգացողություն ունե և տեսել էիր այն, ինչ ես ինտուիտիվ էի դրել պատմվածքիս մեջ...

Ի դեպ, չեմ սիրում հոռետեսությունը,

Իսկ կամքի ուժի մասին...

Ավելացվել է 10 րոպե անց
Առանց կամքի ուժի - ուղղակի չկա տղամարդ...

[Lion]

Ընտրություն

… Հակառակորդդ վերջին հարվածները հասցնելուց հետո մի պահ հեռացավ և կես պտույտ կատարեց ռինգում` մի դաժան ու ինքնավստահ քմծիծաղով պարզելով ձեռքերը օդում և ցույց տալով խելագարված հանդիսատեսներին, որ իր հաղթանակը մոտ է…
… Ո՞վ ես դու, մարդ, որ արյունաթաթախ բերանով, ջարդված ու հարվածներից ուռած քթով համառորեն կանգնել ես ռինգի ցանցերին հենված և չես ցանկանում ընկնել, ի՞նչ նյութից ես կազմված: Ես եկել եմ ծանոթանալու քեզ հետ: Ողջույն քեզ, մարդ…, ուշադիր եղիր, մարտը շարունակվում է…, բայց և այնպես, ո՞վ ես դու…: Պատրաստվիր, մարտը սկսված է…
… Տարօրինակ գլխարկով ու երկար, սև վերարկույով անծանոթը հետաքրքրությամբ նայեց այգում խաղացող երեխաներին, ավելի հարմար տեղավորվեց նստարանին և շարունակեց ընդհատված զրույցը ոչ պակաս տարօրինակ՝ ոտքից գլուխ գորշ հագնված ու բավականին տարիքով իր զրուցակցի հետ.
- Գիտես, բավականին ցուրտ է տարվա այս եղանակի համար, սակայն երեխաներին դա կարծես թե չի հետաքրքրում,- ասաց նա, նայեց զրուցակցին ու շարունակեց,- ես համաձայն չեմ քեզ հետ, կա մի բան, որ վեր է ամեն ինչից, այն ի վիճակի է սարեր շուռ տալ: Նա ուժեղ է նույնիսկ քեզանից:
Գորշ շորերով զրուցակիցը ինքն էլ հետաքրքրությամբ նայեց երեխաներին, այնուհետև հայացքը փոխադրեց զրուցակցի վրա և ինքնավստահ տոնով պատասխանեց.
- Դե լավ, լա՜վ… մենք եղբայրներ ենք, ժամանակն է, որ ճանաչենք իրար և չթերագնահատենք մեկ մեկու…: Դու լավ գիտես, որ ինձանից ուժեղ այս աշխարհում ոչ ոք չկա և ես եմ այս ամենի տերը:
- Դու միայն նախանշում ես ուղին, եղբայր, սակայն ցանկացած մարդու մոտ կա քեզ հաղթելու գաղտնիքը: Միայն թե բանն այն է, որ ամեն մեկը չէ, որ գիտե այդ մասին:
- Ես քեզ հետ համաձայն չեմ: Տեսնում ես այն տղային, որ մանկական դույլը ձեռքին հող է բերում՝ իր ավազե պարիսպը վերջացնելու համար: Նա կգնա իր համար նախանշված ուղով, կմեծանա, կրթություն կստանա, կդառնա ինժեներ, կամուսնանա, երեխաներ կունենա, սակայն ողջ կյանքում նա կլինի աննկատ մի մարդ՝ իր փոքրիկ երջանկություններով և ուրախություններով, իսկ մեծ հաջողություններն ու փառքը կմնան նրա երազներում, կմնան նրա գրքերի մեջ:
- Կա նաև մեկ ուրիշ ճանապարհ: Երբ այդ երեխայի խելքը կհասնի, եղբայր, նա գուցե և կցանկանա վիճել քեզ հետ, փոխել իր կյանքի ուղին, գուցե և նա կցանկանա ուղիղ նայել քո աչքերին…
… Դեռ մարտից առաջ էր, շա՜տ առաջ, դու երևի դեռ մի փոքր երեխա էիր, հազիվ երկրորդ դասարան, երբ ձեր թաղամասում կռվում էիք: Կռվում էիք շենքերով: Ամեն մի տղա, հավատարիմ իր շենքին, կարծես մի սրբազան ուխտի, պարտավոր էր պայքարել հարևան թշնամի շենքերի տղաների դեմ: Եվ այդ պայքարում գրեթե չկային կանոնները: Հաղթում էիք և հաղթվում: Ծեծում էիք և ծեծվում: Եվ իհարկե քո մեղքը չէր ու դու դրա հետ ոչ մի կապ չունեիր էլ, որ ձեր շենքը գտնվում էր շենքերի երկար շարքի ամենածայրում և ցանկացած տեղաշարժ՝ կլիներ դա թաղամասից սովորական դուրս ու ներս, թե խանութ գնալ, անցնում էր այն շենքի բակով, որի տղաների հետ մի այլ տեսակի թունդ թշնամություն ունեիք: Այն ժամանակ դու այդ շենքի տղաներին ընկալում էիր կարծես մի տեսակ վայրենիների ցեղի և հոգուդ խորքում վստահ էիր, որ եթե այդ շենք մտնես, այնտեղից ողջ դուրս չես գա: Հատկապես տանջալից էր հացի խանութ գնալը, քանզի քեզ վրա դրված այդ ամենօրյա պարտականությունը կատարելու համար դու օրական առնվազն երկու անգամ պետք է անցնեիր այդ շենքի բակով, գնայիր ու գայիր, և ենթարկվեիր հարձակման վտանգի: Ու եթե ինչ-որ կերպ դեռ կհաջողվեր խանութ գնալուց չնկատվել ու հարձակման չենթարկվել և կամ էլ այդ բակի տղաները անակնկալից չէին հասցնի հավաքվել, ապա մինչ դու ետ կդառնայիր, նրանք, արդեն լավ ժամանակ ունենալով հիմնավորապես պատրաստվելու՝ կազմ ու պատրաստ կդիմավորեին քեզ: Քանի-քանի մարտեր ես ունեցել, երբ հացի տոպրակը մի ձեռքով սեղմած կողքիդ և թիկունքդ պատին դեմ արած՝ կատաղորեն պաշտպանվում էիր քեզ վրա թափվող հարվածների հեղեղից և ի վերջո դժվարությամբ ճեղքելով շրջապատումը, հասնում էիր ձեր բակ: Հի՞շում ես՝ նման դեպքերում սովորաբար անմիջապես հավաքվում էիք ձեր շենքի տղաներով, կազմում էիք ձեր զորքը և պատժիչ արշավի դուրս գալիս հարևան շենքի դեմ: Այդ դեպքում արդեն բոլոր առավելությունները ձեր կողմն էին լինում: Նրանք սովորաբար առանց կռվի, իսկ երբեմն էլ կարճատև դիմադրությունից հետո նահանջում էին՝ թողնելով իրենց բակը ձեր տնօրինության տակ և հեռվից չարությամբ սկսում էին դիտել ձեզ: Դուք էլ մի քանի ժամ մնալով նրանց բակում, ասես գրաված երկրում և չիմանալով ինչ անել, ի վերջո կավճով ձեր հաղթանակի վկայություններն էինք թողնում նրանց շենքի պատերին և հեռանում: Սակայն դուք էլ գիտեիք, որ այդ հաղթանակները ինչքան հեշտ էին ձեռք բերվում, նույնքան էլ անօգուտ էին, քանզի հենց հաջորդ անգամ, երբ ձեզնից մեկը միայնակ կփորձեր անցներ այդ շենքի բակով, անգութ հարձակման կենթարկվեր այդ բակի տղաներ կողմից: Այդ անտանելի վիճակից միայն մեկ ելք կար: Գոյություն ուներ այդ շենքը շրջանցող մի շրջանցիկ ու շատ նեղ ուղի, որը ձեր հակառակորդը չէր պահում մշտական հսկողության տակ և դա հնարավորություն էր տալիս աննկատ անցնել ու ետ դառնալ: Նրա մի կողմում բարձր պատ էր՝ մյուսում այգիների ցանկապատերը: Կարելի էր անցնել այդ ուղով, սակայն այն մի լուրջ թերություն ուներ: Եթե հանկարծ բռնվեիր այդ ուղու վրա, ապա լիովին ու միանգամից կընկնեիր մի անհույս շրջապատման մեջ, ասես սեղմված կիրճի բարձր պատերի միջև և ամբողջովին կհայտնվեիր հակառակորդիդ իշխանության տակ:
Այդ ամառ դու հանգստի մեկնեցիր գյուղ: Տատիկիդ տանը կար երկարատև տարիներով հավաքած մի հսկա գրադարան: Դու ժամերով սուզվում էի գրքերի անհատակ անդունդը՝ հաճախ չնկատելով ազգականներիդ տարօրինակ հայացքները, որոնք ավելի բնական կհամարեին, եթե դու դրսում վազվզեիր: Դու նույնիսկ չիմացար էլ կամ չնկատեցիր, թե դա երբ եղավ, երբ գրքերից մեկը կարդալիս քեզ մոտեցավ տարօրինակ գլխարկով ու երկար, սև վերարկույով մի անծանոթ, իսկ երկրորդը՝ ոչ պակաս տարօրինակ՝ ոտքից գլուխ գորշ հագնված ու բավականին տարիքով մեկը, այդ ընթացքում սկսեց հեռվից հետաքրքրված դիտել քեզ…
… Մրցավարները տեղավորվեցին ռինգի մոտ՝ ցանցերի անմիջական հարևանությամբ և պատրաստվեցին մարտի սկսվելուն: Շուտով երևաց մարտիկներից մեկը, միջակ զարգացած մկանների տեր մի երիտասարդ, որը կարծես հենց նոր էր թողել իր գրքերը: Նրա հակառակորդը, ավելի տարիքով, հասուն, ինքնավստահ տեսքով, խիստ զարգացած մկաններով ու հաղթանդամ մի մարտիկ, մինչ այդ արդեն հասցրել էր շահել հանդիսատեսների համակրանքը և տեղ էր գրավել ռինգի իր անկյունում…
… Տարօրինակ գլխարկով ու երկար, սև վերարկույով անծանոթն և նրա գորշ ու մի քիչ տարիքով զրուցակիցն աննկատ մտան դահլիճ ու տեղավորվեցին ռինգի մոտ գտնվող հենց առաջին շարքերում…
- Տիկնայք և պարոնայք,- հանդիսավոր տոնով սկսեց ռինգի կենտրոնում կանգնած ճողոմ ու նրբագեղ մեկնաբանը,- ուզում եմ տեղեկացնել ձեզ, որ կողմերի փոխադարձ պայմանավորվածությամբ, այսօրվա առանց կանոնների մարտը կընթանա մի քիչ այլ ձևով: Ռաունդները կտևեն երեքհարյուրվաթսունհինգ վայրկյան, իսկ նրանց թիվը սահմանված չի լինի: Մարտը կհամարվի վերջացած միայն այն բանից հետո, երբ կողմերից մեկը ի վիճակի չի լինի շարունակել մարտը կամ էլ կխնդրի դադարեցնել այն…
… Երբ վերադարձար գյուղից՝ հենց հաջորդ օրը կանգնեցիր քո մշտական և անլուծելի հիմնահարցի առաջ: Ի՞նչպես հերթական անգամ գնալ հացի խանութ և վերադառնալ: Սակայն լուծումը վաղուց արդեն հասունացել էր ուղեղումդ և եթե նախկինում դու վախը սրտումդ արագորեն կանցնեիր գաղտնի, սակայն վտանգավոր ճանապարհով, կամ էլ ոչ պակաս արագությամբ կճեղքեիր հակառակորդի բակի միջով, հույսով, որ վերադարձիդ նրանք դեռ չեն հասցնի հավաքվել, ապա այս անգամ դու վճռել էիր վարվել այլ կերպ: Դու հանգիստ հագնվեցիր, հանդերձավորվելով այնպիսի շորերով, որոնք հնարավորինս քիչ կսահմանափակեյին շարժումներդ և դուրս եկար տանից: Դու անխռով հանգստությամբ քայլերդ ուղղեցիր դեպի հակառակորդի բակ ու հանգիստ քայլելով և ողջ ամրությունդ հավաքելով սրտումդ ՝ կանգ առար նրանց բակի ուղիղ կենտրոնում…

[Lion]

… Մրցավարը երկու մարտիկներին հրավիրեց ռինգի կենտրոն և նրանք, մոտենալով իրար, սկսեցին նայել մեկ-մեկու աչքերի մեջ: Հաղթանդամ մարտիկը, ինքնավստահությունը և չարությունը աչքերում, թունոտ, բայց ցածր, այնպես, որ միայն հակառակորդը լսի, նետեց.
- Դու ինչպե՞ս համարձակվեցիր իմ մարտահրավերն ընդունել և իմ դեմ դուրս գալ, լակոտ: Ես քեզ կփոշիացնեմ…
Երիտասարդ մարտիկը ոչինչ չասաց, սակայն սկսեց կենտրոնանալ ու հավաքել ուժերը: Մարտը խոստանում էր լինել երկարատև ու համառ: Գուցե նույնիսկ ավելի երկարատև ու համառ՝ քան ինքն էր ենթադրում…
… Հակառակորդ շենքի տղաները չէին սպասում այդպիսի հանդգնության: Նրանցից մեկը անմիջապես նետվեց իր ընկերներին տեղեկացնելու: Սակայն նրանք շուտով հասկացան, որ շտապել պետք չէ. դու չէիր պատրաստվում հեռանալ: Իսկ հետո դու տեսար նրանց խմբի մոտենալը, որից հետո նույնիսկ քեզ համար անսպասելի նետվեցիր նրանց ընդառաջ, մտար նրանց մեջ և ցրեցիր նրանց: Որոշ ժամանակ անց հակառակորդներիցդ մի քանիսը փախել էին, իսկ մյուսները պատի մոտ դժվարությամբ դիմանում էին: Սակայն նրանց ողջ դիմադրական կորովը կոտրվեց այն բանից հետո, երբ իրենց առաջնորդը, չդիմանալով քո հարվածներին, սկսեց լաց լինել…: Հիշո՞ւմ ես այդ լացը, հակառակորդներիդ առաջնորդի այդ սովորական ու մանկական լացը, որը միանգամից թեթևություն բերեց հոգուդ: Ասե՞մ, որ դրանից հետո դու արդեն երբեք հարձակման չես ենթարկվի այդ շենքի բակում, թեև դեռ երկար տարիներ դրանից հետո, այդ բակով անցնելիս դու կարագացնես քայլերդ, իսկ երբեմն էլ անհանգստությամբ շուրջդ կնայես… Շնորհավորում եմ քեզ, մարդ: Դու հաղթեցիր, դու տարար քո կյանքի առաջին հաղթանակը, քանզի ուժ գտար քեզ մեջ վերցնելու կյանքի նետած ձեռնոցը: Սակայն միաժամանակ և ցավում եմ քեզ համար, մարդ, քանզի դու առաջին քայլն արեցիր այն փշոտ ճանապարհին, որը քեզ կտանի դեպի նորանոր ձեռնոցներ…
… Այդ ե՞րբ էր, մարդ, որ դու զգացիր քեզ վրա Ճակատագրի շնչառությունը: Այդ ի՞նչի վրա հենվելով հանկարծ քեզ մեջ ուժ գտար ուղիղ նայելու նրա աչքերին: Երևի քո բնույթն էր այդպիսին, երևի դու ինքնդ ուղղակի չէիր կարող այլ կերպ: Դու քեզ մեջ հանկարծ ուժ տեսար վերագրելու քո ճակատագիրը: Դու ինքդ սեփական ձեռքերովդ ցանկացար գրել քո ճակատագիրը, դու ինքդ ցանկացար ստեղծել քեզ: Եվ դրա համար էլ դու չցանկացար դպրոցը վերջացնելուց հետո ընդունվել ոչինչ չխոստացող ինստիտուտի ամենասովորական մի ֆակուլտետ, այլ առաջին անգամ, կյանքիդ միակ և անկրկնելի այդ պահին ուղիղ նայեցիր Ճակատագրի աչքերին և սկսեցիր Կամքդ լարած ու ատամներդ սեղմած պարապել այնտեղ ընդունվելու և անվճար սովորելու համար, որտեղ քեզ պես մեկը չէր կարող ընդունվել նույնիսկ երազների մեջ…: Գիտեմ, մի ասա, իհարկե տեղյակ եմ, թե ինչպես էիր օրական տասնչորս ժամ, անտեսած ամեն ինչ, համառորեն հաղթահարում քեզ համար այնքան անտանելի դարձած առարկաները…
… Հնչեց գոնգը և մարտը սկսվեց: Առաջին ռաունդում հաղթանդամ մարտիկը մարտը սկսեց զգուշորեն, կարելի է ասել նույնիսկ աննկատ: Նրա հակառակորդը ևս չշտապեց սկսել ընդհարումը: Սակայն մի կարճ ժամանակ անց հաղթանդամ մարտիկը սկսեց ավելի փոքրացնել իր և հակառակորդի միջև եղած տարածությունը, ճնշել նրան իր մարմնով և աստիճանաբար սեղմել ռինգի ցանցերին: Նրա հաճախակի հարվածները դեմ էին առնում հակառակորդի ամուր պաշտպանությանը և առանձնակի արդյունք չէին տալիս: Այդպես էլ ավարտվեց ոչինչ չասող այդ ռաունդը: Երկրորդ ռաունդը սկսեց անցնել ավելի լարված: Հաղթանդամ մարտիկը կրկին սկսեց սեղմել հակառակորդին, որից հետո մի հարմար պահ որսալով՝ ճարպիկ հնարքով քաշեց նրան գետին և գցեց իր տակը: Կողմերը սկսեցին համառորեն պայքարել: Հաղթանդամ մարտիկը փորձում էր կաշկանդել հակառակորդի ձեռքերը, իր մարմնով կտրել նրա շնչառությունը և կոտրել Կամքը: Սակայն երիտասարդ մարտիկն ատամները սեղմած դիմադրում էր և ետ մղում հարվածները՝ երբեմն ինքն էլ հարվածելով, որը սակայն առանձնակի օգուտ չէր տալիս: Գոնգի հարվածը ազդարարեց ռաունդի ավարտի մասին: Երրորդ ռաունդը սկսվեց անսպասելի…
… Մարդը մոտեցավ պատին, որտեղ ամրացված էին ընդունելության քննության արդյունքները և, առանձնակի հույս չունենալով, աչքը հառեց ցուցակին ու սկսեց փնտրել իր անունը, ազգանունը և հայրանունը: Այն գտնվում էր երազանքի այդ երկարատև ցուցակի ամենավերջում: Չէ, իրոք` ամենավերջում… Մարդը չհավատաց իր աչքերին և կրկին տառ առ տառ կարդաց իր տվյալները…
… Այն անսպասելի էր բոլորի համար: Երբ հակառակորդները դեռ նոր էին մոտեցել իրար, տեղի ունեցավ մի անհավատալի բան: Միջակ զարգացած մկանների տեր երիտասարդը մոտեցավ հակառակորդին և իրար հետևից երեք հետևողական հարված հասցրեց նրան՝ ձախով, աջով և վերջում ոտքով: Հարվածների այդ հեղեղի հետևանքով հաղթանդամ մարտիկը հայտնվեց գետնին: Դահլիճում մեռելային լռություն տիրեց: Մրցավարը արագորեն մոտեցավ երիտասարդ մարտիկին և հեռացրեց նրան հակառակորդից: Հանդիսականների մեջ սկսվեցին լսվել հատուկենտ հիացական բացականչություններ, որոնք աստիճանաբար ուժեղացան: Սակայն միաժամանակ շատ-շատերն էլ սկսեցին ատամները սեղմած հայհոյել երիտասարդին…
… Տարօրինակ գլխարկով ու երկար, սև վերարկույով անծանոթը կողանց մի հայացք գցեց իր գորշ ծանոթի վրա, որին վերջինս պատասխանեց ինքնավստահ քմծիծաղով…
… Հաղթանդամ մարտիկը խելքը գլուխը հավաքեց և սկսեց դանդաղ ոտքի կանգնել: Իր համար անսպասելի այսպիսի իրադարձությունից հետո նա արագորեն ուշքի եկավ: Սակայն այս անգամ նա արդեն սկսել էր այլ կերպ վերաբերվել հակառակորդին: Եվ եթե առաջ նա որոշել էր իր հաղթանակը վերածել մի փքուն հաղթահանդեսի, ապա այժմ հասկացավ, որ Ճակատագիրը իրեն մարտի է հանել մեկի դեմ, որին օգնում է Կամքը: Դրա համար էլ նա կենտրոնացրեց իր բոլոր ուժերը, փորձն ու զգուշությունը և սկսեց խելամտորեն վարել մարտը: Առավելությունը կրկին սկսեց աստիճանաբար անցնել նրա կողմը: Իր հերթին երիտասարդ մարտիկն էլ իրեն չկորցրեց: Հակառակորդին տապալելուց հետո նրան տիրած ոգևորությունը շարունակվեց շատ կարճ, քանզի նա հասկացավ, որ դա դեռևս ոչինչ չի նշանակում, որ մարտը դեռ նոր է սկսվում, իսկ վերջնական հաղթանակը, եթե նույնիսկ այն կա էլ, դեռևս շատ ու շատ հեռու է…
… Ամուր եղիր, մարդ, ու չբողոքես քո ընտրությունից: Գիտեմ, ինչպես չիմանամ, որ երազանքի այդ ֆակուլտետ ընդունվելը քեզ համար բացեց փորձությունների բազում դռներ: Իհարկե տեղյակ եմ, որ դու դասի էիր գնում ծիծաղելիորեն փոքրիկ մի այնպիսի գումարով, որը կուրսեցիներիցդ շատերը, եթե գետնին ընկած լիներ, երևի թե կալարեին էլ կռանալ ու վերցնել: Գիտեմ, որ դու ատամներդ սեղմած ու աշխատելով չնկատել, թե օտար այդ երամում գտնվելը ինչ աստիճանի չի ընդունվում ընկերներիդ կողմից, շարունակում էիր նույն համառությամբ պարապել: Գիտեմ, գիտեմ, մի ասա, գիտեմ…: Գիտեմ, որ դու մեկ այլ նպատակ էլ ունեիր, քանզի եթե ցանկանում էիր շարունակել սովորել այդտեղ, դու, նախկին բոլոր արդյունքները ձեռքումդ բռնած, մի քանի տարի հետո կրկին պիտի քննություն հանձնեիր և դու պատրաստվում էիր դրան: Այնուհանդերձ դա էր քո ընտրությունը, մարդ: Դու ինքդ ընտրեցիր այդ ուղին…, հիշո՞ւմ ես հեռու հեռավոր այն բակը…, ընտրեցիր երևի այն պատճառով, որ այլ նյութից էիր ստեղծված, այնպես որ շարունակիր ընթացքդ… Ուշադիր, մարտը շարունակվում է…

[Lion]

… Հաջորդ չորս ռաունդները անցան միօրինակ: Հաղթանդամ մարտիկը, արդեն ոչ այնքան ուղղամտորեն ուժեղ, որքան առաջին երկու ռաունդներում, այնուհանդերձ շարունակում էր ճնշումը և առավելությունը պահում իր ձեռքում: Սակայն նրա հակառակորդն արդեն ավելի ազատ ու համարձակ, շարունակում էր պաշտպանվել, սպասելով հարմար պահի և կենտրոնանալով, որ առիթը բաց չթողնի: Արդեն այս չորս ռաունդներից վերջինի վերջում հաղթանդամ մարտիկը սկսեց հոգնածության նշաններ ցույց տալ…
… Իհարկե, մարդ, դու կարողացար շարունակել ուսումդ: Շրջապատումդ շատերը դա օրինաչափ համարեցին, իսկ մի քանիսն էլ սկսեցին բացատրությունը փնտրել պատահականությունների երկար շարանում: Սակայն դու, մեն միայնակ դու գիտեիր իսկական բացատրությունը և երկարատև ու ցուրտ գիշերներին գրքերիդ հետ անցկացրած տառապանքդ: Միայն դու էիր զգում, թե արտաքին այդ թեթևությունը ինչ է նստում քեզ վրա, որ սեղանատամդ հակառակորդի հարվածներից արդեն նվվում է, քիթդ ցավում է, իսկ աչքերդ էլ սկսում են կասկածելիորեն մշուշապատվել…: Ինչ արած, մարդ, դու պետք է շարունակես մարտդ, դու ինքդ ընտրեցիր այդ ուղին… Զգուշ եղիր, հակառակորդդ մոտենում է…
… Հաջորդ ռաունդի հենց սկզբում երիտասարդ մարտիկն ինքն առաջինը շարժվեց մոտեցող հակառակորդին ընդառաջ և անցավ հարձակման: Հարվածների վստահ հեղեղը սկսեց իջնել հակառակորդի վրա: Վերջինս սեղմվեց ռինգի ցանցերին և պաշտպանական դիրք ընդունեց: Ու թեև այս անգամ նա չտապալվեց, սակայն միայն ռաունդի կեսերում, բավականին ծեծ ուտելուց հետո միայն, նրան հաջողվեց վերականգնել հավասարակշռությունը…
… Դու սկսեցիր աշխատել ուսմանդ հետ միաժամանակ: Սկսեցիր աշխատել այնպիսի մի հիմնարկում, որտեղ աշխատելու համար շատ շատերն էին մազերը սպիտակեցնում, սակայն այդպես էլ դրան չէին հասնում: Դա չտրվեց քեզ հեշտությամբ, թեև կողքից դիտողին կարող էր այդպես թվալ: Աշխատանքի ընդունվելդ քո երկարամյա ջանքերի արդյունքն էր…: Հիշում եմ, իհարկե հիշում եմ, թե այդ օրը որքան էիր ուրախացել: Իհարկե պատկերացնում եմ, որ մի պահ, միայն մի պահ քեզ կարող էր թվալ, թե դա վերջնական հաղթանակն է: Սակայն գիտեմ նաև, որ դու շատ շուտ վանեցիր քեզանից այդ միտքը…
… Երիտասարդ մարտիկը թույլ չտվեց հակառակորդին խելքի գալ: Աջ ոտքի թաթով հարվածելով հակառակորդի ծնկի հետևի կողմին ու երկնելով այն կողերին հասցված բռունցքի հարվածների շարանով, նա հակառակորդին նետեց գետին և, տեղավորվելով նրա վրա, սկսեց հարվածներ հասցնել: Սակայն հաղթանդամ հակառակորդը բավականին փորձառու էր նման դիրքում մարտը վարելու համար: Նա սկսեց պառկած դիրքից ոտքի միջակ ուժի, սակայն մեթոդիկ հարվածներ հասցնել երիտասարդի կողին, քանզի նա գիտեր, որ թեև այդ հարվածները առանձին վերցրած այնքան էլ ցավոտ չեն, սակայն դրանք բազում անգամ կրկնելիս բավականին վնաս են հասցնում հակառակորդի կողին: Գոնգի հնչելուց հետո հակառակորդները բաժանվեցին իրարից: Հանդիսականների մեջ սկսվեցին ավելի ու ավելի ուժեղ լսվել երիտասարդին խրախուսող բացականչություններ, թեև առանձնակի չարությամբ լցված մի քանիսն էլ սկսեցին սուլել և ռինգի ուղղությամբ նետել ինչ պատահի…
… Աշխատանքային առօրյան սկսեց կլանել քեզ: Սկզբում այնքան գրավիչ թվալով՝ այն աստիճանաբար կորցրեց գույները, գորշացավ և զրկվեց հեռանկարից: Դու սկսեցիր հասկանալ, որ ճշմարտությունն այստեղ չէ, որ տարիներով այդ աթոռին նստելու, առաջընթաց չունենալու և աստիճանաբար գիրանալու հեռանկարը քեզ չի գայթակղում: Դու ինքդ սկսեցիր զգալ, որ սա քեզ համար չէ: Սակայն որտե՞ղ փնտրել ճշմարտությունը, ի՞նչ անել, ո՞ւր գնալ: Տիրեցին քեզ այդ հարցերը, մարդ, տիրեցին քեզ դրանք երկա՜ր օրերի ընթացքում, տիրեցին քեզ ամբողջովին… և սկսեցին տանել քեզ հեռո՜ւ-հեռու…
… Մյուս ռաունդի արդեն կեսում երիտասարդ մարտիկը սկսեց զգալ, որ իր ուժերը սկսում են սպառվել: Շնչելը դառնում էր ավելի ու ավելի դժվար, ատամի ցավն ավելի էր ուժեղացել, իսկ քթի ցավին միացել էր կողի ուժեղ ծակոցը: Ու թեև հանդիսականների համար դրանք դեռևս աննկատելի էին, սակայն կարճատև հանգստի ընթացքում իր ուժերը վերստացած հաղթանդամ մարտիկը զգաց դա և կրկին վստահություն ձեռք բերեց: Նա ուժեղացրեց ճնշումը և սկսեց անխնա հարվածներ հասցնել իր հակառակորդին, որին վերջինս կարողացավ պատասխանել միայն պաշտպանական դիրքում կուչ գալով և ռինգի ցանցերին սեղմվելով: Հակառակորդի հարվածների շարանը դառնում էր ավելի ու ավելի ուժեղ: Ծանր ստացվեց հատկապես հաջորդ ռաունդը: Նրա կեսերում եղավ նույնիսկ մի պահ, երբ երիտասարդը հայտնվեց գետնին: Սակայն բոլոր ուժերը հավաքելով՝ նա ոտքի կանգնեց և ուղղեց մեջքը: Արդեն ռաունդի վերջում էր, երբ մոտալուտ հաղթանակի շնչից զգուշությունը կորցրած նրա հակառակորդ մի քիչ շատ բացվեց, որից էլ օգտվելով երիտասարդ մարտիկը ոտքով մի ծանր հարված հասցրեց նրան: Հաղթանդամ մարտիկը հարվածի ուժից և ցավից ետ ընկավ, սակայն գոնգի զանգը ընդհատեց մարտը…
… Բոլորի համար անսպասելի եղավ բանակում ծառայելու քո որոշումը: Քո որոշումը՝ թողնել աշխատանքդ, ծալել, մի կողմ դնել փայլուն ուսմանդ արդյունքները, թողնել այն շարունակելու իրական հեռանկարը և գնալ ծառայելու հայրենիքիդ որպես մի սովորական զինվոր: Իհարկե տեղյակ եմ, որ դու դրան հանգեցիր երկարատև մտածումներից և ուղեղիդ բոլոր ծալքերով այդ որոշումը անցկացնելուց հետո: Լավ, լավ, ես քեզ լավ եմ ճանաչում, պետք չէ ասել: Իհարկե ես գիտեմ, ու դրա համար գաղտնորեն հպարտանում եմ քեզնով, որ դու ամաչեցիր ծանոթներիդ ասել, որ ցանկանում ես բանակում ծառայել նաև այն պատճառով, որ այդպես ես գտնում ճիշտ, որ խիղճդ դրանից հետո հանգիստ կլինի և, որ դրանից հետո դու կկարողանաս բաց ճակատով նայել երկրիդ: Դու ուրախացար, որ ծառայելու ես մեկնում այն զորամաս, որտեղ վաղուց էիր երազում ծառայել: Եվ նորից ընդունեցիր հակառակորդիդ մարտահրավերն ու չդավաճանեցիր քեզ: Գիտեմ, մի ասա այդ բանը: Դա միայն ես ու դու կիմանանք: Ոչինչ, դրա փոխարեն խիղճդ հանգիստ կլինի ու դու պարզ ճակատ կունենաս: Թող ուրիշները չիմանան այդ մասին, մարդ, թող նրանք մտածեն, որ դու ստիպված բանակ գնացիր, որ դու այլ ելք չունեիր, ոչինչ, բայց մենք ինքներս, բոլորից գաղտնի, ինքներս մեր մեջ կիմանանք ճշմարտությունը…
… Հաջորդ ռաունդը եղավ բացառիկ ծանր: Ըստ երևույթին հաղթանդամ մարտիկը որոշել էր հենց այդ ռաունդում վերջացնել մարտը: Հենց սկզբից նա չտեսնված ճնշում սկսեց: Հարվածները՝ ոտքով ու ձեռքով, սկսեցին կարկուտի պես թափվել երիտասարդ մարտիկի վրա: Վերջինս սկսեց պաշտպանվել ուժերի գերլարումով և ուշադրության կենտրոնացումով՝ փորձելով բաց չթողնել հարվածները: Սակայն նրանք հեղեղի պես թափվում էին իրար հետևից, թափվում էին ծառերին հարվածող կարկտի ողջ ուժով և չարությամբ: Երիտասարդ մարտիկի քիթը կոտրվեց, ավելի կարմրեց և ուռեց, իսկ հոնքը ջնջխվեց ու նրանից եկող արյունը սկսեց հոսել դեմքն ի վար: Հանկարծ նա անդրադարձավ, որ իր կողն արդեն չի զգում: Զգացվում էր միայն մի պարզ, սուր և ուժեղ ծակոց, կարծես այնտեղ դաշույն խրած լինեին: Սակայն երիտասարդ մարտիկը դիմացավ, այդ ամենին, ատամները սեղմած տարավ այդ ամենը, թեև ռաունդի վերջն ազդարարող գոնգի հարվածն ընկալեց որպես մի փրկարար ձայն…

[Lion]

… Մի տխրիր, մարդ: Մի օր ես կգամ քեզ մոտ և մենք ինքներս մեզ, առանձնացած բոլորից և առանձնապես էլ չհպարտանալով, կխոսնեք իրար հետ քո ծառայության մասին, կհիշենք ձեր զորանոցը. կհիշենք, անպայման կհիշենք, ինչպես կարող ենք չհիշել, թե ինչպես մեզ ծանոթ, կարծես հենց նոր գրքերից կտրված մի երիտասարդ ըմբոստացել էր մի փոքրիկ ու չնչին մարդուկի գլխավորած իր նմանների մի ոհմակի առջև, չկարողանալով տանել լիովին անտեղի ու անարդար նրանց վիրավորանքները և, մեջքը դեմ տված պատին, համառորեն դիմադրում: Նա դիմադրում էր իր վրա թափվող հարվածների հեղեղին ու չէր ընկնում: Իհարկե չէր ընկնում, կեցցե նա, քանզի պետք չէր ընկնել և հնազանդ հարվածները տանել, այլ պետք էր պայքարել: Հիշո՞ւմ ես, թե ինչպես էր քո կյանքի հեքիաթի կախարդական այն ծերունին պատմում քեզ, որ նույնիսկ, երբ մրջյունն է կծելով տրորվում, դա ստիպում է նրան երկրորդ անգամ տրորողին խուսափել դրանից: Երևի հենց այդ պատճառով էլ նա չէր ընկնում, այլ շարունակում էր դիմադրել: Մի անհանգստացիր, քեզնից էլ լավ եմ հիշում, թե ինչպես անկյունում դրված աթոռակը հանկարծ հայտնվեց ձեռքումդ, և թե ինչպես դրանից հետո քեզ վրա հարձակվող ողջ այդ ոհմակը վախից ետ ընկրկեց ու ինքը սկսեց պաշտպանվել: Պատկերացնո՞ւմ ես, պաշտպանվել, պաշտպանվել թեկուզ և աթոռակով զինված, սակայն ընդամենը մեկ, մեկ, միայնակ ու զորանոցի նեղ պատերի մեջ սեղմված և կարծես հենց նոր գրքերից կտրված մի երիտասարդից ու դողղալ նրա ամեն մի շարժումից: Հիշո՞ւմ ես, թե դրանից մի քանի օր հետո ոնց ինքդ քեզ գաղտնի հպարտացար, երբ ականջիդ հասավ, որ փոքրիկ ու չնչին մարդուկը խստորեն հրամայում է իր ոհմակին հեռու մնալ քեզանից…
…Հաջորդ ռաունդը սկսվեց փոթորիկով: Հաղթանդամ մարտիկը արագորեն մոտեցավ երիտասարդին և մի քանի ծանր հարվածներ հասցրեց: Դրանից հետո օրորվող երիտասարդին նա հարվածեց ոտքով, որի արդյունքում վերջինս ետ ընկավ ցանցերի վրա: Երիտասարդի համար ամենի ինչ հայտնվեց մշուշի մեջ: Սակայն հակառակորդդ այս անգամ էլ չխնայեց: Թափով մոտենալով և իր ողջ ուժն ու չարությունը դնելով բռունցքի մեջ, նա մի հզոր հարված հասցրեց ուղիղ դեմքիդ: Դու օրորվեցի, իջար մի ծնկիդ վրա, սակայն պահպանեցիր հավասարակշռությունդ և, մեջքդ ցանցերին հենած, հսկայական ջանքեր թափելով այնուհանդերձ չընկար…:
… Հակառակորդդ վերջին հարվածները հասցնելուց հետո մի պահ հեռացավ և կես պտույտ կատարեց ռինգում` մի դաժան ու ինքնավստահ քմծիծաղով պարզելով ձեռքերը օդում և ցույց տալով խելագարված հանդիսատեսներին, որ իր հաղթանակը մոտ է…
…”Ընկիր”,- տնքում էր մեկ մարդու պես ոտքի կանգնած դահլիճը,- “ի սեր աստծո ընկիր, մի կանգնիր ոտքերիդ վրա, ընկիր, ընկիր ու էլ ոտքի մի կանգնիր”,- քարացել էր օդում,- “… ընկիր, ի սեր աստծո, ու թող իր վերջը գտնի այս դաժան մարտը”…
… Տարօրինակ գլխարկով ու երկար, սև վերարկույով անծանոթը նայեց մի ծնկի վրա իջած, մեջքը ցանցերին հենած և միայն հսկայական ջանքեր թափելով հավասարակշռությունը պահպանող ու չընկնող երիտասարդ մարտիկին, տխրությամբ օրորեց գլուխը, վերցրեց սպիտակ սրբիչը և պատրաստվեց նետել այն ռինգ: Նա պատրաստվեց ազդարարել իրենց հանձնվելը, հայտարարել, որ վերջ, վերջացավ մարտը, հայտնել, որ վերջ, իրենք պարտվեցին: Իրենք պարտվեցին…, երևի թե ճիշտ էր ասում իր գորշ եղբայրը, որ իրենից ուժեղ այս աշխարհում ոչ ոք չկա …
… Մանկական դույլը ձեռքին հող բերող փոքրիկ երեխան տարօրինակ՝ ոտքից գլուխ գորշ հագնված ու բավականին տարիքով մի անծանոթի ձեռքը բռնած մտավ դահլիճ: Նրանք անցան հանդիսականների միջով, հանգիստ քայլերով մտան ռինգ և սկսեցին մոտենալ երիտասարդ մարտիկին: Այսինքն ոչ, իրականում նրանք չմտան և չէին էլ կարող ռինգ մտնել: Սակայն երիտասարդին այդպես թվաց, նրան, միայն նրան ընդամենը մեկ, մի պահ թվաց, թե իր մանկության երազներից եկած փոքրիկ երեխան մանկական դույլը ձեռքին մոտենում է իրեն: Երեխան մոտեցավ երիտասարդ մարտիկին, հայացքը հառեց նրա դեմքին և խաղաղ ու շատ հանգիստ սկսեց դույլի պարունակությունը ցույց տալ նրան: Այնտեղ կար ուսում ոչինչ չխոստացող ինստիտուտի ամենասովորական մի ֆակուլտետում, մի ինժեներ, աննկատ մնացած մի մարդ, որն ամուսնացել էր, ուներ երեխաներ, ուներ իր փոքրիկ երջանկություններն ու ուրախությունները, և որը, սակայն, մեծ հաջողություններն ու փառքը պահում էր իր երազներում…, հեռու-հեռու՝ դարակներին շարված ու վաղուց փոշոտված իր գրքերում: Այդ տեսարանը մի պահ հրապուրեց երիտասարդ մարտիկին: Իսկ երեխան շարունակում էր դույլի պարունակությունը ի ցույց դնել: Երիտասարդ մարտիկը շուտով տեսավ շատ ծանոթ մի թաղամաս ու մի բակ, որով անցնելիս ինքը միշտ անհանգստությամբ շուրջն էր նայում և արագացնում էր քայլերը: Տեսավ գյուղից վերադարձող մի երեխա, զարմանքով հետևեց նրա ուղուն, որը հացի խանութ գնալու համար վախը սրտում արագորեն սլանում էր հակառակորդի բակի միջով, իսկ վերադարձին անցնում էր գաղտնի, սակայն վտանգավոր ճանապարհով: Տեսավ նաև իրենց զորանոցում գտնվող մեկ այլ երիտասարդի, որը անմռունչ կռացել էր մի փոքրիկ ու չնչին մարդուկի առջև, և տանելով լիովին անտեղի ու անարդար նրա վիրավորանքները, հնազանդորեն գետինն էր լվանում: Չգիտես ինչու, այդ պահին նրա աչքն ընկավ աթոռակին, զորանոցի անկյունում իր համար հանգիստ դրված աթոռակին…
… Մարդը դանդաղորեն ուղղեց մեջքը: Երեխան կարծես մի հրաշքով անհետացավ: Դրա փոխարեն նրա առջև կանգնեց ոտքից գլուխ գորշ հագնված ու բավականին տարիքով անծանոթը և լուռ առաջարկեց կատարել իր ընտրությունը: Սակայն երիտասարդ մարտիկը հասկացավ, կարծես տղամարդկային մի վեցերորդ զգայարանով այդ պահին զգաց, որ իր ընտրությունն ինքը վաղուց է կատարել, որ հակառակ դեպքում նա առմիշտ կկորցնի հարգանքն իր նկատմամբ: Նա պոկեց մեջքը ցանցից, չնայած ծնկի սուր ցավին ուղղվեց ոտքերի վրա, նայեց գորշ անծանոթին և… ոչինչ չասաց: Չէ, իրոք, ոչինչ չասաց, այլ մի սովորական, շա՜տ սովորական, սակայն, վստահ, իր ընտրությունը կատարած և իր ապրած կյանքին վստահ մարդու անհաղթահարելի ուժով ու հանգստությամբ տոգորված շարժումով նշան արեց տարօրինակ գլխարկով ու երկար, սև վերարկույով անծանոթին՝ պատվիրելով նրան հանգիստ թողնել սպիտակ սրբիչը…
…- Ես հիմա քեզ կջնջխեմ, լակոտ,- զգալով երիտասարդ մարտիկի ուղղվելն ու մեջքը ցանցերից պոկելը, նետեց հաղթանդամ մարտիկը և սկսեց մոտենալ,- պատրաստվիր, ահա և վերջը…
- Դե գնա, քու…,- մի առանձնահատուկ վստահությամբ ու հեգնանքով նետեց երիտասարդ մարտիկը, քաշեց հանեց ցավող ատամն ու այն արյունախառն թքեց գետնին,- ես ինչ-որ չեմ լսում վերջի գոնգի ձայնը…
… Ո՞վ ես դու, մարդ: Այս հարցն ինձ այլևս չի անհանգստացնի: Ես ճանաչեցի, ես զգացի ու հասկացա քեզ: Կեցցես մարդ, պարզվեց, որ դու ուժեղ ես ինձնից: Դու դեռ երկար կապրես և կպայքարես, սակայն դա արդեն ինձ չի անհանգստացի: Բարի ճանապարհ քեզ, մարդ, ու հաջողություն քեզ քո դժվարին ճանապարհին: Ու երբ հետագայում մենք կրկին կհանդիպենք, թույլ տուր ինձ ուղղակի նստել քո կողքին և ուշադիր լսել քեզ, քանզի ես քեզնից իրոք որ սովորելու շատ բան կունենամ…
… Իսկ հաջորդ րոպեներն արդեն գաղտնիք չեն լինի: Ես հիացմունքով կհետևեմ քո մարտի շարունակությանը և ինձ համար իհարկե արդեն անակնկալ չի լինի, երբ դրա ավարտից հետո, անտեսելով խենթացած հանդիսատեսներին և ճողոմ ու նրբագեղ մեկնաբանին, դու կմոտենաս ռինգի մոտ գտնվող հենց առաջին շարքերին, կնայես ինձ վրա քո հանգիստ ու վստահ հայացքով, կողանց հայացք կնետես ոտքից գլուխ գորշ հագնված ու բավականին տարիքով իմ եղբոր վրա և, ակնարկելով իր տեղում հանգիստ ընկած սպիտակ սրբիչը, խաղաղ կժպտաս.
- Կյանքում տղամարդն իր ընտրությունը կատարում է մեկ անգամ: Մեկ, հիշիր, մեկ, ընդամենը մեկ, մի եզակի անգամ…

Երևան
23.09.2006

[Lapterik]

Ես սիրած մի աղջիկ ունեի,
Կիթառի լարերից սիրելի,
Ինձ փոխեց նա ուրիշ մեկի հետ,
Ու դրեց վերջակետ:

Ամեն անգամ էս թեմայի վերնագիրը կարդալուց Հախվերդյանի երգն եմ հիշում, վերջը որոշեցի գրեի:
Հ.Գ. Կներեք օֆֆտոպի համար

[Lion]

Ես սիրած մի աղջիկ ունեի,
Կիթառի լարերից սիրելի,
Ինձ փոխեց նա ուրիշ մեկի հետ,
Ու դրեց վերջակետ:

Ամեն անգամ էս թեմայի վերնագիրը կարդալուց Հախվերդյանի երգն եմ հիշում, վերջը որոշեցի գրեի:
Հ.Գ. Կներեք օֆֆտոպի համար

Ինչ արած - մեր օրերի այդ մեծագույն մարդու խոսքերը շատերիս համար են կիրառելի...

[Ջուզեպե Բալզամո]

… Դրանից հետո օրորվող երիտասարդին նա հարվածեց ոտքով, որի արդյունքում վերջինս ետ ընկավ ցանցերի վրա: Երիտասարդի համար ամենի ինչ հայտնվեց մշուշի մեջ: Սակայն հակառակորդդ այս անգամ էլ չխնայեց: Թափով մոտենալով և իր ողջ ուժն ու չարությունը դնելով բռունցքի մեջ, նա մի հզոր հարված հասցրեց ուղիղ դեմքիդ: Դու օրորվեցի, իջար մի ծնկիդ վրա, սակայն պահպանեցիր հավասարակշռությունդ և, մեջքդ ցանցերին հենած, հսկայական ջանքեր թափելով այնուհանդերձ չընկար…:

Կապույտով՝ երրորդ դեմք, կարմիրով՝ երկրորդ դեմք
Գիտես կարդալուց հետո մի անեկդոտ եմ հիշել: Ճանճը համառությամբ բախվում է պատուհանի ապակուն, ընկնում, նորից բարձրանում, թռչում ավելի հեռվից գալիս ու զարկվում ապակուն… տենց մի ահագին վախտ: Մի ուրիշ ճանճ, լվացարանի անլվա ամանի վրայից կանչում ա սրան " Արա դե կողքի լուսամուտը բաց ա, ընդեից հել էլի…" :
"Չե,- ասում ա մեր հերոսը,- վիզ եմ դրել, ստեից եմ հելնելու…"
Ինքն իրեն կերտող մարդու, տղամարդու մասին ես պատմում: Նորից կա կամքի ուժ, նորից կա ձգտում, կա պայքարի պատրաստակամություն… բայց ինչու-ն չկա: Դա մի տեսակ տարակուսած թողեց ինձ, ինչո՞ւ համար է այդ բոլորը կատարվում…
Բայց կարդացվում է, կարդացվում է սպասումով … որ հիմա ինչուին կպատասխանես:

[Lion]

Բարև

Մերսի դրական կարծիքի համար: Ինձ շատ հաճելի է, որ ստեղծագործություններս դուր են գալիս, ընդ որում դուր են գալիս մարդկանց, ում մտավոր կարողությունների ու հոգու նուրբ ընկալումների մասին բարձր կարծիք ունեմ…

Ինչու…? Հարցը հետաքրքիր էր, ինչու…? Իսկ գիտես ինչու, այն պարզ պատճառով, որ կյանքում մարդ հաճախ է ստիպված լինում ամենատարբեր իրավիճկներում բախվել պատի, ի դեմս հաղթանդամ մարտիկի: Եվ այդ իրավիճակները ամենատարբեր բնույթի են, բանակ, աշխատանք, ուրիշի բակով անցում և այլն, և այլն, և այլն…

Ու այդ դեպքում ամեն մարդ անում է իր ընտրությունը – մեկը նահանջում է, մեկն էլ, ռուսերեն ասած клин вышибает клином…

Չգիտեմ, ամեն մարդ իր ընտրությունն է անում, իսկ տղամարդը, իսկական տղամարդը, այլ ոչ թե ֆիզիոլոգիապես այդ անունը կրողը, իր այդ ընտրությունը կյանքում անում է մեկ անգամ: Եվ մեկ անգամ ընտրելուց հետո պետք չէ նրան նոր ընտրություն առաջարկել… Այս պատմվածքը գրեցի, երբ բավականին երկար ժամանակ, քո նկարագրած ճանճի պես բախվում էի ապակուն: Ի վերջո չդիմացավ… ապակին:

Արդյունքում ես հասա նպատակիս, իսկ այդ օրերից ինձ հուշ մնաց… այս պատմվածքը:

Ինչ վերաբերվում է դեմքերին… Այս անգամ ամեն ինչ արված է գիտակցաբար: Դա շնորհիվ ես փորձել եմ կապել ռինգի երիտասարդին “մարդու” հետ, ինչպես նաև ընդգծել վերջիններիս “կապ”-ը երկար, սև վերարկույով անծանոթի հետ:

Այսպիսի բաներ:

[Lion]

“Մթամած ամպ”-ի մասին Dayana-ն մի լավ խոսք ասաց, որ կուզենայի այստեղ էլ հնչել:

«Ես ինքս էլ էի ուզում այդ ուրվականին դուրս գցել մեքենայից ողջ պատմվածքի ընթացքում – ապրես...»