Նախապես ներողություն եմ խնդրում ոչ այնքան հաճելի պատկերների համար…
Երազ (Էտյուդ)
Իջնում էին աստիճաններով, 3 թե 4 հոգի, մշուշոտ էր ու անհասկանալի: Իսկ աստիճանների վրա մի տեսակ խաղնաշփոթ էր, կարծես երեխաները դասից տուն եին գնում, ամենինչ կարծես սովորական էր, բայց ինչ-որ լարվածություն կար ու անհանգստություն: Դրսում արդեն պատրաստ սպասում էին նրանց, ավելի շուտ հենց նրան, սպասում էին ոչ թե ուրախությամբ, այլ վրեժ լուծելու մղումով: Վերջապես հասան դռանը ու դուրս եկան, մի հայացքով նա գնահատեց ողջ իրավիճակը, հասկացավ ամեն ինչ ու կանգնեց: Նիհար էր, շատ նիհար կարծես հենց ինքը մահը լիներ, աչքերը կարմիր էին, իսկ այտերը ներս ընկած: Ձեռքեր կարծես չունենար: Մաշկը, եթե դա կարելի էր այդպես անվանել, չոր ու կոպիտ էր, ու կրցքավանդակից պատռված լինելով անձրևանոցի նման կախվել էր ողջ մարմնի երկարությամբ ի ցույց դնելով ներքին օրգանները, որոնք հակառակ նրա արտաքին խունացած ու մոխրագույնին մոտ երանգներին վառ գույների էին, սիրտը բաբախում էի արնագույն բախյուններով, լյարդը ստամոքսը եռում էին աշխատանքից, չնայած նա ընդհանրապես, ոչինչ էլ չէր համտեսել մոտակա հազարամյակում, իսկ աղիքները ոլորվերով առկայծում էին մանուշակագույն լույսով:
Հանկարծ, շատ արագ ետ շրջվեց, ետևում կանգնած, բոլորովին սևի մեջ թաղված խոհակիցը լուռ հասկացավ ամեն ինչ, հանեց թուրն ու երկու տեղից հատեց նրա աղիքը: Բոլորը զարմացան, միթե սպանեց, բայց զարմանքը երկար չտևեց: Մանուշակագույն լույսը դուրս պրծավ նրանից ու սկսեց յուրօրինակ զենքի նման գնդակահարել շուրջ բոլորը:
Փախա….
Կամուրջ էր, կողքին շագանակագույն ցանկապատով, սովորական մի կամուրջ, բայց ներքևում ինչ է չի երևում: Հեռվում շենքեր են, շատ շատ շենքեր, ցածր ու բարձր, լայն ու բարակ, տարբեր ու տարբեր: Ո՛չ, հեռվում չեն, ահա իմ առջև են ու արդեն բարձրանում եմ նրանց տանիքը պատի վրայով, կարծես հրշեջ սանդուղքի վրայով, ահա, ինչ-որ մեկը ինձ ուղղություն է ցույց տալիս, “Այսպես գնա, կհասնես”, “Ո՞ւր”: Չեմ հասցնում հարցնել ու գնում, տանն եմ, բայց այս ինչ է կատարվում: Կարծես փորձարկման սենյակ լինի, յուրաքանչյուրը երկու օրինակով, ամեն մեկն իր երկվորյակով: Ձայներ եմ լսում ու շտապում խոհանոց, ահա և այդ հեղուկը, գաղտնիքը բացահայտված է, իսկ ինչպիսին է լուծումը դեռ անհասկանալի է: Իսկական սարսափ, տիկնիկ կրկնօրինակված բայց արդեն կենդանի, ինչքան շատ են, հեռանում եմ:
Ուղաթի՞ռ… Որտեղի՞ց, ինչո՞ւ
Լրագրողը իջնում է պարանե աստիճանով, իսկ ներքևում…
Կրակը ինձ խանգարոմ է, բայց պարզ տեսնում եմ ահռելի անցքի չորս անկյուններից դուրս եկող շղթաներից կախված կախարան հարթակը, որի վրա էլ վառվում է կրակը, չեմ կարողանում նշմարել ինչ կա ներքևում, իսկ նա իջնում է հենց այդ հարթակի վրա: Ո՛չ, կանգնի՛ր… արդեն ուշ է: Աչքիս առջև կարծես կիսվում է երկու մասի ու մոմե արձանիկի նման կամաց հալչում, վերջապես նշմարվում է շարժում փոսի հատակին, գուցե փրկեմ, ձգվում եմ ու սարսափած ետ թռչում: Գլուխներ… շատ ու խիտ, իրար կպած, բոլորն էլ խունացած գույներով, բայց կրակից կենդանություն առած, գոռում ու գոչում:
Հանկարծ մի միտք է փայլատակում, երկվորյակների հարցը լուծված է, գործողությունը մտքից արագ է կատարվում ու ես արդեն տեսնում եմ մոմի նման հալչող մարմինները, զարմանում ինքս իմ դաժանության վրա:
Մթնում է, մառախուղը կամաց- կամաց փակում է ամենը, լռություն է ու անձրևի մոտենալն եմ զգում մշուշում:
Ամեն ինչ խաղաղվեց, բայց հիշողությունը ինձ հանգիստ չի տա…
Մեջբերել
Mark Pauler-ի խոսքերից
Այստեղ խոսքն արդեն երազից բան հասկացող մարդկանց է տրվում:
Էջանիշներ