Իմ կարծիքով մենք ստին սովորում ենք դեռ մանկուց երմ հեքիաթներ ենք կարդում կամ մեր համար կարդում էին, որ մենք քնենք
հետագայում դա կկոչվի ստեղծագործություն
միթե լավ սուտը դա նույնպես ստեղծագործություն չէ
վերցնենք թեկուզ Մատրիցա ֆիլմը
Առանձ ստի մարդ չի կարա ապրի դրա պահանջարկը միշտ էլ կա
նույն էլ սուտը առանձ մարդու
ԼԻՆԵԼԻՈՒԹՅԱՆ ՈՒ ՎԱԽՃԱՆԻ ԱՅՍ ՇՐՋԱՆՈՒՄ,
ԴՈՒ ԻԶՈՒՐ ԵՍ ՎԵՐՋԸ ՍԿԻԶԲԻՑ ԶԱՏԵԼ ՋԱՆՈՒՄ:
ԱՌԵՂԾՎԱԾՆ ԱՅՍ ՑԱՎՈՔ ՉՈՒՆԻ ՈՉ ՄԻ ԼՈՒԾՈՒՄ,
ՎԵՐՋԻՑ ՀԵՏՈ, ՄԻՇՏ ԷԼ ՍԿԻԶԲ Է ԱՌԱՋԱՆՈՒՄ:
ՕՄԱՐ ԽԱՅԱՄ
Երևի մտածում են, որ երկար կրկնված սուտը կանցնի ճշմարտության տեղԻնչո՞ւ են մարդիկ ստում:
Եթե ճշմարտությունը բավարար լիներ, սուտը չէին հորինի:
Բայց ինչա՞ սուտը լայն առումով:Արդյո՞ք սուտը այլափոխված ճշմարտությունն է:Եթե եդպեսա մեկը թող ինձ բացատրի կա՞ եդ ճշմարտությունը:Չէ չկա ամեն մեկն իր ճշմարտությունն ունի, սակայն իրականությունը մեկն է: Սուտը մենակ բերանով ասածը չի: Իրավիճակներն էլ, երևույթներն սկզբում շաաաատ ճիշտ թվացող վերջում մեկ էլ, օօբա, սուտ են դուրս գալիս: Բայց շատ ուշ էս հասկանում, որ ամեն ինչ սուտ էր: Ու դա ցավացնումա: Կամ էլ մի բան, ասենք ամուսնանում են, սիրում, պաշտում, խելագարվում են, ու եկեղեցում երդվում են հավերժ սիրել ու միասին լինել: Հա եդ մարդը եդ պահին երդվումա ու շատա հավատում դրան ու անկեղծորեն ուզումա , որ տենց լինի: Բայց, աստված իմ, մարդն աճող էակա, ու տարիները, երևույթները կարան չէ՞ ազդեն իր վրա, կամ էլ զուգընկերը անտանելի մեկը դառնա: Ու էլ չսիրեն իրար: Իրավունք ունի նրանցից մեկը մեղադրելու մյուսին ստի մեջ, որ ասենք տասնհինգ տարի առաջ եկեղեցում հավերժ սերա խոստացել ու հիմա չի պահում խոստումը:Եդ պահին , երբ տվելա խոստումը չի խաբել, հավատացելա դրան, ու շատա ուզեցել, որ տենց էլ լինի: Բայց կյանքը փոխվումա , մարդիք ել են փոխվում:Ամեն ինչա փոխվում: Մի բան գիտեմ հաստատ ինձ համար, ամենաանտանելի սուտը, այնա երբ ինքդ քեզ ես խաբում: Ապրել ստի մեջ անտանելի է: Հիմա գիտեմ շատ ռոմանտիկ պատկերացումներով ու հիմնականում անփորձները կասեն դա իրական սեր չի եղել, թե չե տասնհինգ տարի կամ թող լինի հինգ տարի հետո էլ չեր անցնի: Դա բնականա , կարծում եմ գալիսա նրանից, որ մարդը հոգու խորքում իդեալիստա: Բայց իրականությունը այլա
Չեմ կարծում, թե այդպես ասողները շատ լինեն։WhiteSmoke{F}-ի խոսքերից
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Մարդիկ ստում են, որտև պետք է
Ուլուան համաձայն եմ, անհեթեթությունա երդումը: Դա թուլակամ մարդկանց համարա, նախորոք ներողություն եմ խնդրում նրանցից, ում խոսքերս կարան վիրավորեն: Եթե ցանկությունն ու երազանքը կորել են, ու էլ ոչինչ չի մնացել, մենակ երդումնա մնում: Որը պարտավորեցնումա: Բայց կան չէ՞ բաներ, որ պարտականություն չեն կարա լինեն: Ասենք ասում են «ամուսնական պարտականություն»: Գրողի ծոցը գնա եդ ամուսնական պարտականությունը: Հենց եդ ամուսնական պարտականություն կոչեցյալը պարտականությունա դառնում, ճիշտ եդտեղ ել ամեն ինչ վերջանումա: Ու եթե մի բանի համար երդվում ես նշանակումա դա ճիշտա՞, իսկ մնացածի համար, որ չես երդվում, սու՞տ…
Նույն սկզբունքով կարելի է ասել. մարդիկ սպանում են, որովհետև պետք է, մարդիկ դավաճանում են, որովհետև պետք է, և այլն։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
չէ.
մարդիկ դավաճանում են, որտև դավաճանվում է
մարդիկ սպանում են, որտև դա պատահում է
բայց մարդիկ ստում են, որտև պետք է
Նշված բոլոր դեպքերի համար էլ կարելի է հանգիստ ասել. նայած մարդ։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
նայած մարդ՝ կանի, թե չէՆշված բոլոր դեպքերի համար էլ կարելի է հանգիստ ասել. նայած մարդ։
Իսկ երբ որ անում է, մոտիվացիան դրանք են, ըստ իս, կամ այդպես կբնորոշեի վերևի՝ ընդհանուր մակարդակում /եթե չմասնավորեցնենք/
Չէ, նայած ով ինչի համար է անում։ Օրինակ՝ մարդ կա՝ ստում է ինչ–որ շահի համար, մարդ էլ կա՝ որովհետև ստելու սովորություն ունի, ու նրա համար արդեն կարևոր չի՝ պետք էր, թե չէ, ուղղակի ստելու պահանջ ունի ու վերջ, շատ դեպքերում ոչ մի նպատակ կամ շահ չի հետապնդում։ Լիքը էդպիսի մարդկանց գիտեմ։նայած մարդ՝ կանի, թե չէ
Իսկ երբ որ անում է, մոտիվացիան դրանք են, ըստ իս, կամ այդպես կբնորոշեի վերևի՝ ընդհանուր մակարդակում /եթե չմասնավորեցնենք/
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Համաձայն եմ, բայց դրանք են մասնավորեցումները, որոնք մի մակարդակ վերև հղվում են պետք է-ին: Օրինակ՝ ստում է շահի համար, որովհետև պետք է այդ շահը իրեն, ստում է ըստ սովորության, որտև սովորությունից հրաժարվել չի կարող, դա իրեն /դեռևս/ պետք է, ստելու պահանջն էլ արդեն հենց ու հենց պետք է-ն է. չի կարող չստել, պահանջ է զգում, պե՛տք է…
Բարեկամ, կներես բայց պետք է // մի բան ասեմ միայն:
Աշխարհում ինչ որ կատարվում է, դա ուրեմն պետք է, այսինքն օբեկտիվ անհրաժեշտություն է:
Ըհը, ցանկացած բան կարելի է արդարացնել «պետք է»–ի միջոցով, այսինքն՝ էնպես դասավորել, որ անհրաժեշտության տակ անցկացնել։ Բայց դե, իմ կարծիքով, պետք չէ։Բարեկամ, կներես բայց պետք է /
Աշխարհում ինչ որ կատարվում է, դա ուրեմն պետք է, այսինքն օբեկտիվ անհրաժեշտություն է:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ