Չէ, նայած ով ինչի համար է անում։ Օրինակ՝ մարդ կա՝ ստում է ինչ–որ շահի համար, մարդ էլ կա՝ որովհետև ստելու սովորություն ունի, ու նրա համար արդեն կարևոր չի՝ պետք էր, թե չէ, ուղղակի ստելու պահանջ ունի ու վերջ, շատ դեպքերում ոչ մի նպատակ կամ շահ չի հետապնդում։ Լիքը էդպիսի մարդկանց գիտեմ։Բարեկամ-ի խոսքերից
նայած մարդ՝ կանի, թե չէ
Իսկ երբ որ անում է, մոտիվացիան դրանք են, ըստ իս, կամ այդպես կբնորոշեի վերևի՝ ընդհանուր մակարդակում /եթե չմասնավորեցնենք/
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Համաձայն եմ, բայց դրանք են մասնավորեցումները, որոնք մի մակարդակ վերև հղվում են պետք է-ին: Օրինակ՝ ստում է շահի համար, որովհետև պետք է այդ շահը իրեն, ստում է ըստ սովորության, որտև սովորությունից հրաժարվել չի կարող, դա իրեն /դեռևս/ պետք է, ստելու պահանջն էլ արդեն հենց ու հենց պետք է-ն է. չի կարող չստել, պահանջ է զգում, պե՛տք է…
Բարեկամ, կներես բայց պետք է // մի բան ասեմ միայն:
Աշխարհում ինչ որ կատարվում է, դա ուրեմն պետք է, այսինքն օբեկտիվ անհրաժեշտություն է:
Ըհը, ցանկացած բան կարելի է արդարացնել «պետք է»–ի միջոցով, այսինքն՝ էնպես դասավորել, որ անհրաժեշտության տակ անցկացնել։ Բայց դե, իմ կարծիքով, պետք չէ։Բարեկամ, կներես բայց պետք է /
Աշխարհում ինչ որ կատարվում է, դա ուրեմն պետք է, այսինքն օբեկտիվ անհրաժեշտություն է:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
չէ, դա միայն էն դեպքում, երբ որ բառերի իմաստը կոպտացնում ես:Բարեկամ, կներես բայց պետք է /
Աշխարհում ինչ որ կատարվում է, դա ուրեմն պետք է, այսինքն օբեկտիվ անհրաժեշտություն է:
Օրինակ՝ տվյալ դեպքում պետք է-ն տարածել ես օբյեկտիվ անհրաժեշտության վրա, բայց իրականում այդպես չէ, այդ բառն ունի իր նուրբ իմաստն ու կիրառելիությունը: Անգամ օբյեկտիվ անհրաժեշտությունը տարածում ենք եղած-չեղածի վրա, բայց իրականում դա ևս նրբերանգային կարելի է բաժանել օբյեկտիվ իսկապես անհրաժեշտության ու օբյեկտիվ "տեղի ունեցվածության", դեռ չեմ խոսություն օբյեկտիվ հավանականության կամ օբյեկտիվ իրագործելիության մասին:
Վերցնենք հենց Ուլուանայի բերած օրինակները. ասենք, դավաճանությունը:
Արդյո՞ք այն անում են, որովհետև պետք է: Ըստ իս, չէ, դա պետք է-ի շարքից չի, այն արվում է, որովհետև ամեն ինչ բերվում է դրան, ու դրանով այն դառնում է անխուսափելի, բայց եթե նայենք պետք է-ի տեսանկյունից, ճիշտ հակառակն է՝ ամեն բանականություն ասում է, որ հե՛չ պետք չի դավաճանել, բայց արվվում է՝ անկասելի, մինչդեռ ստելու դեպքում՝ բանականությունն է պահանջում սուտը, ու դրանով ստացվում է, որ տվյալ պահին, այո, պե՛տք էր ստել…
Խնդրում եմ հաշվի առ, որ ես չեմ խոսում այն մասին՝ ճիշտ է ստելը, թե ոչ, լավ է, թե վատ. մի կողմ թողնենք բարոյախոսությունը, սա ուղղակի կատեգորիական դիտարկում է:
ամեն ինչ կարելի է բերել "պետք է"-ի դաշտ ու հարցը քննարկման մասով փակել:
Սակայն մարդը դրա հակումը չունի, քանի որ մարդը իռացիոմալ էակ է իր իռացիոնալ մասով, ու ցանկություն ունի /իրեն "պետք է"/, որ իրերի դրվածքի ազդեցության համոզվածությունը ունենա թե ինքը:
Սա երկարատև չլուծված վեճ է: Մարդը կարո՞ղ է փոխել, թե չէ: Իմ կարծիքով մարդը անում է /գործոզություն/ օբետիվ անհրաժեշտությունը: Այսիքն չկա "ընտրություն", կա ընդամենը "ընտրության իլուզիա " /"Մատրիցա" - Ֆրանցուզ/: ես ընդհանուր առմամբ, խաղաղ ու անկաշկանդ ուղեղով սրան համաձայն եմ
Ցանկությունները թողնելով մի կողմ, հնարավոր են չշահագրգռված դիտարկումներ: Ու դրանք են հետաքրքիրը:
Ընտրության հետ կապված, կա վարկած /Ուելբեկ - Տարրական մասնիկներ/, որ հիմնականում ամեն ինչ կատարվում է օրինաչափ, որոշակի ազդակների թելադրանքով, ու այդ առումով տեսականորեն լիովին կանխատեսելի, բացի, բացի՛ մարդու կյանքում ընդամենը մի քանի անգամ, որոշակի կրիտիկական կետերում ծագած ընտրությամբ, երբ ուղեղը արտադրում է կամքի /ընտրության/ նեյրոններ՝ տարրական մասնիկներ, ու մարդը էդ պահին իսկապես ունենում ընտրության բացարձակ հնարավորություն, դառնում է իր ճակատագրի որոշողը՝ այսպես ասած:
Միևնույն ժամանակ, այլ հայացքով /Տոլստոյ - Պատերազմ և խաղաղություն. վերջաբան/ դա ևս կանխորոշված, կանխատեսելի գործողություն է, պարզապես մարդն ի վիճակի չէ ընդգրկել ամբողջ սիստեմի ինֆորմացիան, որպեսզի կապի իրար ամեն ինչը շղթայական ու դուրս բերի բոլոր օրինաչափությունները, այլ կերպ ասած՝ գուշակի ապագան:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ