Խոսում ես նոստալգիայից այո դրականը հիշելու ու վերապատմելու քիչ բան կա, ցավոք տնտեսական պայմանները իրոք մեղմ ասած անտանելի էին
Այո հոսանք չկար, գազ չկար տաք ջուր չկար, աշխատանք չկար բայց գիտես ինչ կար ու դա ամենակարևորն էր ՀՈՒՅՍ կար, որ լավ է լինելու ու այդ հույսը օգնեց որ հաղթենք
Այսօրվա պես հիշում եմ հորեղբայրս զինվորական շորերով ներս մտավ, ցած դրեց ինքնաձիգը, ուրախ էր նոր էր վերդարձել Ղարաբաղից մերոնք հաղթում էին, հատ հատ մոտեցավ գրկեց, համբուրեց բոլորին
դեմքը կոշտացած էր, մորուքը ծակում էր…
Վերջին հանդիպումն էր …
Նա հերոս էր և նրան հարգում էին, նա էր մեր հույսը նա էր մեր հորոսը մենք չնայած երեխա էինք բայց կարծես հասկանում էինք ՀԱՅՐԵՆԻՔ կոչված անբացատրելի ու անգին երևույթը…
Նրանք էին ազգի հերոսները, իսկ հիմա՞… ո՞վքեր են հիմիկվա հերոսները սրան նրան գռփող խաբող ու դրանով հպարտացող «լավ» տղեքը …
Ազգը ուներ նպատակ ուներ հույս ու պայքարում էր ու հաղթեց, իսկ հիմա ում հարցնում ես ասում է մեկա իրանք են հաղթելու ինչու պայքարենք իրանք ուժեղ են: Ի՞նչ է Ադրբեջանը ուժեղ չէր ռազմական, տնտեսական և ընդհանրապես գրեթե ոբբոկոր տեսանկյուններից մեզ գերազանցող երկիրը պարտություն կրեց, պարտություն կրեց անլույս, անգազ, սոված մի ժողովրդից, որը սակայն գիտեր թե ինչ է ուզում ու հասավ իր ՀԱՂԹԱՆԱԿԻՆ:
Ո՞նց կարող եմ կարոտով չհիշել մի ժամանակաշրջան երբ ազգս միավորված է եղել …
Մելիք-ի խոսքերից
Էտ անտեր պատերազմի տարիներին Կապանի կողմերի ժողովուրդը էնքանա ռմբակոծվել ու արդեն սովորած են եղել գռադերի հարձակումներին...
Էջանիշներ