Ես քեզ հարց չէի տվել, իզուրել քեզ մեջ գցիր:սիսար-ի խոսքերից
Ես քեզ հարց չէի տվել, իզուրել քեզ մեջ գցիր:
Ճամփաները բոլոր դեպի մահ են տանում…
Թեման պատմության մասին է, բայց այն ավելի շատ քաղաքակն առանցքներ է շոշափում:
Ինչևէ... իմ կարծիքով նախագահին հարգելու կարողությունը հային դեռ սովոր չէ: Խնդրում եմ սա չշփոթեք նրան սիրելու մեջ:
Հապա պատկերացրեք Ձեզ մի ամբողջ պետական ապարատի ղեկավար: Ինչ կանեք, կսկսեք թոշակ բարձրացնել...
Ինչպիսի գործ էլ ուզում ես արա, միշտ դա ոմանց համար լավը կլինի, ոմանց համար էլ վատը:
Չեմ դապարտում և ոչ մեկի տարած քաղաքականությունը:
Լևոնին չեմ վստահում, ոչ թե նրա նախկինի համար, այլ ներկայումս առաջարկած իր ծրագրի համար: Բայց նա պատմության մեջ կմտնի, ոչ թե ՀՀ առաջին նախագահ, այլ մեկը, որը ստիպեց իշխանություններին զգոն լինել ժողովրդի հանդեպ: Նրանք այժմ գիդեն, որ հաջորդ անգամ ժողովուրդին էլ չեն կարող ճնշել, և այսօրվանից կսկսեն ՄՏԱԾԵԼ:
Շնորհավորում եմ Ձեզ պրն Լևոն Տեր-Պետրոսյան, և շատ շնորհակալ եմ...որպես հայ քաղաքացի:
Որպես կանոն, մարդու մասին կարելի է դատել նրանով, թե ինչի վրա է նա ծիծաղում:
Որ դու ուսանող ես ու տենց բան չգիտես, էտ հեչ չի նշանակում, որ տենց բան չի եղել: Ես չեմ ասել ուսանողները Լևոնի կողմից են, նենց որ ուրիշների ասածները մի վերագրի ինձ, կամ էլ ուրիշների ասածների պատասխանները ինձնից մի ուզի:
Դե մենակ դու չես ուզում կուշտ լինես, ես էլ եմ ուզում, էդ բոլորն էլ ուզում են: Բայց իմ համար ավելի լավա գլուխս կուշտ լինի, քան ստամոքսս:
Տենց մարդ գիտե՞ս, ում Վանոն անձամբա բռնել
Ճամփաները բոլոր դեպի մահ են տանում…
Հետաքրքիր թեմա էՈրոշ բաներ շատ դուրս եկան
Լավ է` չէիր գրել` երջանկահիշատակ
Էդ Ստալին պապիդ, որ էդքան թևավոր խոսքեր է ասել` մեկումեջ ծխամորճը բերանից հանելով, էն աստիճան է իրեն սեփական դաժանության ու անմարդկայության խորխորատները ճխտել, որ երբ ընկել-մեռելա, 2 օր ոչ ոք չի իմացել: Հոտից են ջոկել: Դա, ի դեպ դաս է բոլոր դիկտատորներին: Եւ իրականներին` Ստալինի ու Չաուշեսկուի պես ասենք, եւ սուտի, քնձռոտ դիկտատորներին, որը դառնալու նկրտումներ մեր ներկա կառավարիչներն են ցուցաբերում:
Ներողություն խնդրել է: Ուշադիր չես եղել
Գոնե ձևի համար մի հատ ներողություն չլսանք: Ցինիկությամբ ժողովրդին խաբելուն սովոր են:
Ավելացվել է 5 րոպե անց
Իմ հիշելով` ես էլ եմ ուսանող եղել(թեև դա վաղուց էր, է~խ), ու կարող եմ ասել, որ քո ասածը ոչ թե ուսանողի հոգեբանություն է, այլ փողով կամ ծանոթով ԲՈՒՀ-ում հայտնված, սովորելու վրա թքած ունեցող, դիպլոմը որպես օժիտ մարդու կամ կնգա տուն տանող մարդու: Ցավոք այդպիսի "ուսանողները" հիմա լիքն են: Վայ շատ լիքը:
Վերջին խմբագրող՝ Գալաթեա: 16.03.2008, 13:36: Պատճառ: Գրառման ավելացում
Կներես, բայց վռազ երևում է որ վաղուց ես եղել, ու էդքան ել լավ չես պատկերացնում էդ պահերը: Իմ ասած հոգեբանությունը եղել ա, ու միշտ կլինի քանի ուսանող ու ԲՈՒՀ կա:
: Եւ իրականներին` Ստալինի ու Չաուշեսկուի պես ասենք, եւ սուտի, քնձռոտ դիկտատորներին, որը դառնալու նկրտումներ մեր ներկա կառավարիչներն են ցուցաբերում:
Իսկ անցյալի մասին ինչ կասես?
Ներողություն խնդրել է: Ուշադիր չես եղել
Էէէ, որ խնդրել է ինչ??
Ավելացվել է 5 րոպե անց
Իմ հիշելով` ես էլ եմ ուսանող եղել
Գիտեք ինչից եմ նեռվայնանում, ժողովուրդ?? Որ թուրքերի հետ ցեղասպանություից բանավիճու ենք, իրանք մեզ կարան խեղճացնեն, որովհետև 100 տարի անցել ա:
Բայց Լևոնականների հետ բանավիճել չի լինում, որովհետև նայում են աչքերիդ մեջ ու ընդամենը 10 տարի առաջվա նեղությունները ներկայացնում որպես առավելություն:
Ինչ ասեմ???
Ինչ ասեմ? Տենց էլ պիտի լիներ
Էդ հլը ոչինչ, գոնե գիտես 10 տարի անցելա: բա որ հիմիկվա նեղություններն են ներկայացնում որպես առավելություն: Էդ արդեն շատ ցավալի փաստա: Էդ նշանակումա, որ մարդկանց մեջ ստրկությունա ձևավորվում
Ճամփաները բոլոր դեպի մահ են տանում…
Զինվոր ջան
Մեր երկրի մոտիկ անցյալում եղել է դիկտատոր (եթե ճիշտ հասկացա հարցդ): Այն մարդը, որ թև էր տալիս և Լևոնին, և Վանոյին: Լևոնին` պետական կառավարման ստրուկտուրայում, իսկ Վանոյին` "մենթովսկի բեսպրեդել"-ում ու ժողովրդի գրեթե ազգովի մոբիլիզացիայում:
Այդ նույն մարդը Լևոնին ստիպեց հեռանալ, երբ ամեն ինչ նոր-նոր սկսում էր կարգավորվել: Երբ երկիրը դուրս էր գալիս ճգնաժամից...փոքր քայլերով, բայց դուրս էր գալիս:
Պարզապես այդ պահին Վազգենին Սարգսյան ու հարևան երկրից քոչած անհաջող կադրին գործողությունների ազատություն ու քավության նոխազ էր պետք...ռուսու ասած` "դվա վ ադնոմ"
Վազգենի վերջը բոլորս էլ տեսանք: Ամբողջ աշխարհը տեսավ այդ խեղկատակությունը:
Լևոնի ներողություն խնդրելու պահը քեզ չէր ուղղված, բայց պատասխանեմ: Ես չասացի, որ դրանից ինչ-որ բան է փոխվում: Պարզապես փաստն արձանագրեցի, որ ներողություն էդ մարդը խնդրել է
Իսկ ինչ վերաբերում է միլիոնուկես մարդկանց սպանդը 90-ականների ճգնաժամի հետ համեմատականիդ...դու պարզապես իրավունք չունես թուրքի հետ համեմատել մարդկանց, ովքեր մի բան մեր երկրի համար հաստատ արել են: Որոնցից դա խլելը առնվազն ինքնախաբեություն է: Հայաստանն այդ տարիների ՀԱՂԹԵՑ պատերազմում: Կարող ես ինձ հիշեցնել վերջին անգամ երբ է մեր պատմության մեջ նման բան եղել?
Ուսանողի հոգեբանության մասին "միշտ եղելա կլինի" -ն էլ, որ ասում ես, հենց ինքնին արդեն հոգեբանություն է: Ինստիտուտը` որպես տնից դուրս գալու, սրա-նրա մոտ հպարտանալու, որ ուսանող տղա/աղջիկ կա տանը, բան...
Իսկական ուսանողը չսովորելու հոգեբանություն երբեք չի կարող ունենալ, ուզում է հիմա սովորի, ուզում է մի քանի տարի առաջ:
Հայկական ինստիտուտները իրենց բնույթով նման են մանկապարտեզներին, սակայն 18 անց "մանուկների" համար:
Սրանք մի տեղ են, որտեղ երեխաներին մի չորս հինգ-տարով խցկում են ծնողները, որ դառնան մի քսան-քսաներկու տարեկան, ու հետո նոր տունը նստեն ու ներվերների հետ խաղան
Մոռացա ասեմ, որ եվրոպականում չորրորդ կուրսը ավարտող ուսանողների համար անգամ ծնողական ժողովներ են անում ու քննարկում իրենց երեխաների թվանշանները:
Վերջին խմբագրող՝ dvgray: 16.03.2008, 16:12:
ցավալի է,որ հենց ինչ որ վատ բան ես ասում այս իշխանություններին մի քանի "խելացիներ" իրենց "հանճարեղ" մտքի սլացիկ ոստյունով քեզ պիտակավորում են լեվոնական ու վերջ, ես լեվոնական չեմ,սա ի գիտություն-իսկ 91-98 թվականները եղել են ցուրտ ու մութ,բայց հաղթանակի տարիներ, հիմա լիության ժամանակն է, բայց պարտվում ենք ամեն քայլափոխի,ՄԱԿ-ի վերջին բանաձեվը հերթական օրինակը,մարդանց այն մասը որը մի փոր լափից բացի մտացում է նաեվ այլ արժեքների մասին համարում է որ ավելի լավ է ապրել ցրտի ու մթան մեջ, բայց հաղթել,իսկ նրանք որոնց կյանքի նպատակը լավ ուտելն է, համարում է որ այդ տարիներ հաղթանակները չարժեին ցուրտն ու մութը,հիմա լավ է տաք ու լուսավոր.իսկ Հայաստանին ամեն ամիս միջազգային ատյաններում գցում են քացու տակ, իհարկե մենք դրա մասին չենք իմանաում, քանի որ մեր լրատվական կարիքները Հայլուրն է սպասարկում,երբ ՀՀ ԱԳ նախարարը ազգիս փորձում է համոզել որ մենք բարոյապես հաղթեցինք, երբ abstain from voting-ը թարգմանում են ձեռնապահ, ուրեմն այս լուսավոր ու տաք ըերկրում ինչ որ բան այն չէ, եվ վերջապես պատկերացրեք մի անգլիացու որը կմեղադրի Չերչիլին նրա համար որ պատերազմի ժամանակ լավ չեն ապրել… եկենք հասկանակք վերջապես որ անցյալի սրիկայությունները ՈՉ մի ձեվով չեն կարող արդարացնել այսօրվա մարդասպաններին,նրանք պատասխան են տալու սեփական ազգին, եթե իհարկե նրանք իրենց համարում են այս ազգի ներկայացուցիչներ,գնդակահարելու համար,իսկ դատելու է ոչ լեվոն ոչ պողոսը ոչ էլ պետրոսը, դատելու է ժողովուրդը ու շատ խիստ… եթե ինչ որ մեկը փորձելու է ինձ հակարակում համոզել, կխնդրեի նախ սկսել այս հարցին պատասխանելով ինչն է արդարացնում անմեղ մարդկանց մարտի 1-ի սպանդը՞
Վերջին խմբագրող՝ Artgeo: 16.03.2008, 21:02:
Հիանալի մուտք է "Ակումբ":
Ողջունում եմ
Ինձ էլ շատ դուր եկավ իր գրառումը, վարկանիշ է ստացելՀիանալի մուտք է "Ակումբ":
Ողջունում եմ
Իսկ քո ասածի վրա լավ ղժժացի...ծնողական ժողովի, հատկապես
Մի բան պարզապես կուզեի հավելել` կապված հարգելի զինվորի ասածի հետ, որ ուսանողի հոգեբանության անքակտելի մասն է կազմում դասից թռնելը:
Ես ունեմ ինձնից տարիքով ընկերներ, որոնք սովորել են Համալսարանում հենց այս թեմայում քննարկվելիք տարիներին: Ձմռանը, այդ ահավոր անմարդկային ցրտին, 92-93-ին, երբ ինստիտուտները չէին ջեռուցվում, երբ Երևանը դեռ հեղեղված չէր կաֆեներով ու թեյարաններով, ուր հնարավոր կլիներ մտնել ու սառած, փայտացած ձեռքերը հետ բերել, իմ ընկերները Հանրային Գրադարանի Սիբիր հիշեցնող ընթերցարանում դողացնելով ժամեր են անցկացրել` սովորելով, ուսանելով:
Ու երբ հիմա մարդիկ իրենք իրենց ասածին լրջորեն հավատալով ասում են, որ ուսանողի միակ նպատակը չսովորելն է, դա միայն ևս մեկ անգամ ցույց է տալիս, թե ինչ ստրկամիտ, կիսագրագետ ժամանակներում ենք մենք ապրում:
Ցրտի ու մթի տարիները ես էլ եմ համարում հաղթանակի տարիներ…
Մի հաղթանակի, որի համար եթե մեկը կյանք է տվել, ես ընդամենը մրսել եմ խավարում…
Չնայած շատերն են ասում, որ փոքր եմ եղել, ուրեմն ոչինչ չեմ հիշի, բայց չհիշելու համար առնվազն պիտի հիշողություն չունենայի…
Ես շատ լավ հիշում եմ մութ մի սենյակ, ես ու ախպերս նստում էինք մինչև ուշ գիշեր ու պապան, թեպետ չէր տիրապետում, բայց մեր տանը մնացած ընկերոջ կիթառը նվագում էր ու երգում՝ բառերը հորինելով…
ՀԻշում եմ, թե ոնց էր պատմում զինակից ընկերներից…գիտե՞ք, հա դժվար էր գուցե, բայց հիմա հիշում եմ, որ այն ժամանակ մենք դա չզգացինք…իմ ծնողները մի բուռ արև էին ստեղծել մեր շուրջը…
Պատերազմից հետո մեր տանը շատ հավաքներ էին լինում…
Հիշում եմ ով ինչ ուներ, բերում էր, նստում էին, ուտում, մինչև լույս զրուցում, երգում…անցկացնում էին դժվար օրերը…
Պատերազմի օրերին հայրիկիս կարոտող փոքրիկներից եմ եղել, բայց էդ օրերից մի երկու աղոտ բան եմ հիշում, որ ասեմ, դուք չեք հասկանա, բայց մերոնք միշտ զարմանում են, որ էդքան վաղ տարիքից ինչ-որ ծվեններ մնացել են…
ՀԻշում եմ մոմի լույստի տակ դաս անելս…ասեմ, որ դա տևեց մեկ տարի, հետո արդեն հովհարային անջատումներ չէին լինում…
Չգիտեմ, էդ օրերը իրոք ասոցացվում են հաղթանակի հետ…
Եվ ընդհանրապես, այն ժամանակ մարդիկ ավելի համերաշխ էին, հասնող, իրար համար կյանք տվող, մի տեսակ ուրիշ էին…ես նույնիսկ հացի հերթերի կիսատ հացերի կիսելն եմ հիշում…Մեր կողքի հարևանները ուսանող էրեխեք էին Սիսիանից, մեր տանը նույնիսկ քնում էին…
ՄԻ խոսքով. այն ժամանակ օդը հերիքում էր…
Ալիզ, քեզնից տարիքով մեծ լինելով` ավելի շատ բան եմ հիշում ... մամայի հետ էի այդ թեմայով զրուցում ու ինչ հիշեցինք երկուսով...
Այն խավարի ու հաղթանակի տարիներին, երբ հովհարային էր լույսը, մենք գիտեինք որ 7-ից 9-ը տալու են...մոմը սեղանի վրա էր դրված լինում, դիվանչիկից ու բազմոցներից 2 մետր հեռու...ու հենց 15 -20 րոպե էր մնում լույսին, մենք բոլորս` ես ու մաման մեր տեղից` վերմակի տակ պատսպարված (առաջին ձմեռը վառարան չունեինք...վերմակների տակ էինք տաքանում), եղբայրս ու հայրս էլ բազկաթոռների վրայից սկսում էինք փչել, որ մոմը հանգի...փչում ու ծիծաղում էինք, որովհետև հեռու էր ու շատ ուշ էր հանգում... Ցերեկներն էլ համերգ էի տալիս մերոնց համար...երգում-պարում էի, որ համ տաքանամ, համ էլ տրամները մի քիչ բարձրացնեմ..
Ես տեսողությունս փչացրի` այդ տարիներին անգլերեն սովորելով, ինչի հաշվին հիմա աշխատանք ունեմ...աշխատանք, որտեղ իմ աչքի առաջ ներկա վարչակազմը ներսից խարխլում ու փտեցնում է մեր երկիրը` մաքսայինի ու հարկայինի ու այլ պետական կառույցների կեղտոտ ձեռքերով ու անբարո մեթոդներով...
Ինչպես այստեղ բազմիցս հնչեց` միայն մի փոր հացը չէ ամեն ինչ որոշում...տեսանելի վտանգն ու դժվարությունը այնքան ահավոր չեն, ինչքան նրանք, որոնց մասին մարդիկ չգիտեն: Հարվածն ավելի կործանարար է լինում:
Վերջին խմբագրող՝ Գալաթեա: 16.03.2008, 18:43:
Էս ազգը միշտ էլ "հաղթանակներով " ա ապրել: Ու միշտ էլ այ սենց ա լինելու: Քանի որ սա ա էս ազգի կարոտն ու ձգտումը:
Ու հիմա էլ ա "հաղթանակներով" ապրում, ուղակի հիմիկվա " հաղթանակների" մասին ապագայի աշուղներն են երգելու, հենց որ էս ռեժիմն էլ գնա:
Վերջին խմբագրող՝ Մելիք: 16.03.2008, 19:29:
չեմ հետևել քննարկումներին, բայց 1991-1996 թվերը հիշողությանս մեջ տպվել են որպես իմ տեսած ամենապայծառ, ամենաջերմ տարիները (թեև սովորական լույսը էդ թվերին ամենքիչն էինք տեսնում, բայց մենակ էդ լույսի սպասումն ու "լույսիկ, լույսիկ շուտ արի, մենք քեզ վատ բան չենք անի" երգելը, հետո լույսի հետ ամբողջ բակով արձակվող ուրախության ճիչերն ու ծափերը ամեն ինչ արժեն...)գուցե ցանկացած պարագայում մանկության տարիներն էդպիսին են թվում, բայց ախր էդ թվերին էնքան ուրիշ էր ամեն բան և ամեն ոք... բակերում երեխաները անընդհատ ստեղծագործում էին, միջոցառումներ կազմակերպում, չեղածից լիքը զբաղմունք ստեղծում, դեռ հասցնում օգնել ծնողներին... դե, իհարկե, ծնողների համար ահավոր էր... նրանք հերոս են
" I still ask myself the question: Is cinema more important than life ?"
François Truffaut (այնպայման դիտեք - "The 400 Blows, or the Sea, Antoine, the Sea!")
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
'
Էջանիշներ