Մեծամտություն

[Ուլուանա]

Շատերը իմ հետ առաջին ծանոթությունից հետո ինձ մեծամիտ են համարել, բայց ընթացքում շփվելուց հետո պնդել են հակառակը: Շատ ծիծաղելի էր լինում, երբ ահագին ժամանակ շփվելուց հետո, վերջապես խոստովանում էին թե ինչպիսի առաջին տպավորություն եմ թողել նրանց վրա, ինչպես նաև զարմանալի էր այդ փաստը ինձ համար:

Վայ, հետաքրքիր է, ոնց որ իմ մասին լիներ։ Ավելի ճիշտ՝ դեռ մի քանի տարի առաջ ինձ մոտ ճիշտ այդպես էր միշտ լինում, բայց վերջին տարիներին կարծես թե այդ առումով նորմալացել է։

Հետաքրքիրն այն է, որ մեծամիտ մարդիկ, չեն էլ զգում, որ իրենք մեծամիտ են: Ու երբ ասում են նրանց այդ մասին, նրանք դա չեն ընդունում և դեռ մի բան էլ խիստ նեղանում են:

Չէի ասի, ոչ բոլոր մեծամիտներն են այդպիսին։ Օրինակ, իմ իմացած մեծամիտներից շատերը ընդունում են, որ այդպիսին են, ուղղակի համարում են, որ դրա համար հիմքեր ունեն։ Հիշում եմ, մի անգամ, երբ մի մեծամիտի ասացի, որ ինքը մեծամիտ է, ասաց, որ դժվար է հասնել այնպիսի բարձունքների, ինչպիսին որ ինքն է հասել, ու այդքանից հետո մեծամիտ չդառնալ։ Պատկերացնու՞մ եք։ Այսինքն՝ դժվար է դիմանալ սեփական մեծության հմայքին, էլի։ Շատերն էլ ասում են, որ դա պարզապես իրատեսություն է, ոչ թե մեծամտություն, ինչը գրեթե նույնն է, ինչ որ առաջին «արդարացումը»։

Համաձայն եմ վերևում գրված այն կարծիքներին, ըստ որոնց՝ մեծամտությունը հիմնականում թերարժեքության բարդույթի հետևանք է լինում։ Ճիշտ է, շատ մեծամիտներ իսկապես բավական խելացի, զարգացած ու շատ բաների հասած մարդիկ են լինում, բայց, կարծում եմ, որ եթե մարդը իր արժանիքներն ու ձեռքբերումներն անընդհատ շեշտելու ու ցուցադրելու պահանջ է զգում, դա նշանակում է, որ նա, այնուամենայնիվ, ինչ-որ մտավախություն ունի, որ իր այդ արժանիքները կարող են չնկատվել, ինչն էլ խոսում է թերարժեքության բարդույթի առկայության մասին։

[Guest]

Համեստ մարդիկ շատ ավելի խորն են մտածում քան մեծամիտները:
Համեստ լինելով, նրանք ուրիշներից են լսում այն ամենը, ինչ մտածում են իրենց մասին, ինչը հազարապատիկ ավելի մեծ հաջույք է:

[Kita]

Համեստ մարդիկ շատ ավելի խորն են մտածում քան մեծամիտները:
Համեստ լինելով, նրանք ուրիշներից են լսում այն ամենը, ինչ մտածում են իրենց մասին, ինչը հազարապատիկ ավելի մեծ հաջույք է:

Վայ Հայկ դու հենց այդ սկզբունքներով ես շարժվում:

Երևի թե մարդու մեջ ամենաահավոր գծերից մեկն եմ համարում:
Զզվում եմ այն մարդկանցից, ավելի ճիշտ առհամարում, որոնք մեծամտության տեղ չունեն, բայց իրենց չգիտեմ ինչի տեղ դրած առաջ են շարժվում՝ առաջ ուրիշներին գցելով և ստորացնելով:

Կարելի է լինել ինքնավստահ, բայց ոչ մեծամիտ, այն էլ չափի մեջմ թե չէ կարելի է կործանվել:

[StrangeLittleGirl]

Մարդիկ հաճախ շփոթում են ինքնավստահությունն ու մեծամտությունը: Գիտեք, ես համեստ չեմ: Չեմ սիրում ավելորդ ձևեր թափել: Ես շատ լավ գիտեմ իմ արժանիքներն ու թերությունները և դրանք չեմ թաքցնում: Ես գիտեմ, որ խելացի եմ, որ լավ եմ գրում, որ խորը մարդ եմ և այլն… Բայց, միևնույն ժամանակ, գիտեմ, որ ծույլ եմ, որ լիքը բաներ կան, որոնցից գլուխ չեմ հանում, որ իդեալական գեղեցկություն չունեմ և այլն… Ես երբեք չեմ ասում, որ ունեմ այն, ինչը գիտեմ, որ չունեմ:
Բայց, չգիտես ինչու, մարդիկ շարունակում են ինձ մեծամիտ համարել

[wagamaffia]

Մեծամիտ անգլերեն ո՞նց կլինի

[Ուլուանա]

Մարդիկ հաճախ շփոթում են ինքնավստահությունն ու մեծամտությունը: Գիտեք, ես համեստ չեմ: Չեմ սիրում ավելորդ ձևեր թափել: Ես շատ լավ գիտեմ իմ արժանիքներն ու թերությունները և դրանք չեմ թաքցնում: Ես գիտեմ, որ խելացի եմ, որ լավ եմ գրում, որ խորը մարդ եմ և այլն… Բայց, միևնույն ժամանակ, գիտեմ, որ ծույլ եմ, որ լիքը բաներ կան, որոնցից գլուխ չեմ հանում, որ իդեալական գեղեցկություն չունեմ և այլն… Ես երբեք չեմ ասում, որ ունեմ այն, ինչը գիտեմ, որ չունեմ:
Բայց, չգիտես ինչու, մարդիկ շարունակում են ինձ մեծամիտ համարել

Բյուր, սեփական արժանիքները գիտակցելը դեռ մեծամտություն չէ։ Մեծամտությունը սեփական արժանիքների մասին բարձրաձայն խոսելն է, հատուկ ցուցադրելը։ Եթե մարդն ունի այս կամ այն արժանիքը, ապա դա վաղ թե ուշ ուրիշներն էլ կնկատեն, հետևաբար բոլորովին անհրաժեշտություն չկա դրանց մասին բարձրաձայնելու։

[Philosopher]

Բյուր, սեփական արժանիքները գիտակցելը դեռ մեծամտություն չէ։ Մեծամտությունը սեփական արժանիքների մասին բարձրաձայն խոսելն է, հատուկ ցուցադրելը։ Եթե մարդն ունի այս կամ այն արժանիքը, ապա դա վաղ թե ուշ ուրիշներն էլ կնկատեն, հետևաբար բոլորովին անհրաժեշտություն չկա դրանց մասին բարձրաձայնելու։

Իրականում նույնիսկ դա էլ չէ: Ուիթմենը, Չարենցը այնքան բարձրաձայն էին խոսում իրենց հանճարի մասին, որ ավելի բարձրաձայն խոսել կարող էր մեկ էլ երևի Եհովան... Բայց դա մեծամտություն չէր, այլ սեփական արժեքի այնպիսի գիտակցում, որը ոչ միայն թույլ է տալիս, այլև պարտավորեցնում է խոսել այդ արժեքի մասին, որովհետև այդ արժեքը, եթե այն իրական արժեք է, ոչ միայն այդ մարդունն է, այլև նրան շրջապատող հասարակությանը, հետևաբար` այն պետք է ի ցույց դրվի, գնահատվի, և առաջին հերթին հենց իր` այդ մարդու կողմից: Ավելին, եթե այդ մարդը իսկապես լուրջ արժեքներ ունի, ապա նա այնքան լավ է գիտակցում իրական արժեքի գինը, այնքան լավ է ճանաչում "արժեք" կոչվածի որակները, որ այն տեսնում է ամենուր, որտեղ նրա գոնե մի նշույլ կա, և այստեղ իր անձը բացառություն լինել չի կարող: Իրականում մեծամտությունը իրական արժեքի և դրա նկատմամբ մարդու վերաբերմունքի անհամատասխանությունն է, սեփական արժեքի ոչ-ադեկվատ բարձր գնահատումը: Ընդ որում, այսպիսի ոչ-ադեկվատ գնահատումը բոլորովին էլ ավելի վտանգավոր չէ, քան ոչ-ադեկվատ գնահատականի այլ ձևերը, այդ թվում` ինքնախարազանումն ու մեղավորության, ոչնչության զգացումը: Մեծ հարց է, թե որ հոգեվիճակն է ավելի վտանգավոր. այն մարդու, որը գերբնական ուժին ասում է. "Ես անասում եմ քո առաջ, բայց ես քո հետ եմ" (Լյութեր), թե մարդը, որը մեծ, ոչ-ադեկվատ ինքնագնահատական ունի: Քաղաքակրթության պատմությունը ցույց է տալիս, որ առաջին դեպքում առավել մեծ վտանգներ կան, քան երկրորդի պարագայում, թեև երկուսն էլ միանշանակորեն վտանգավոր են, և առաջին հերթին` հենց իր` այդ մարդու համար: Այս մասին ուշագրավ աշխատություն է Ֆրոմի "Մարդն իր համար" աշխատությունը, որում Ֆրոմը ցույց է տալիս, որ ամենամեծ մեծամտության տակ կարող է թաքնված լինել ամենամեծ թերարժեքությունը և ամենամեծ խոնարհության տակ` ամենամեծ մեծամտությունը: Այնպես որ` խնդիրը մեծամիտ կամ խոնարհ, համեստ լինելը չէ: Խնդիրն այն է, թե դու` մարդդ, աշխարհին ինչ ունես ասելու, ինչ message ես բերում նրան: Մնացածը` պայմանականություններ են և ունայնություն:

[Ուրվական]

Ամենամեծ մեծամտության տակ կարող է թաքնված լինել ամենամեծ թերարժեքությունը և ամենամեծ խոնարհության տակ` ամենամեծ մեծամտությունը:

Միանշանակ համաձայն եմ այս մտքի հետ: Սրա վառ ապացույցը շրջապատում ինձ հանդիպած և հանդիպող դեպքերն են: Մեծամտությունը ոչ այլ ինչ է, քան թերարժեքություն և դա վերացնելու անկարողության վառ դրսևորում: Ընդհանրապես, մեծամտությունը ամենաչսիրածս հատկանիշներից է: Շատ-շատ կարամ խոսամ այս թեմայի վերաբերյալ, իրոք շատ հետաքրքրիր ա: Օրինակ, կարծում եմ, որ մեծամիտ մարդը կյանքում չի խոստովանի, որ ինքը մեծամիտ է՝ ելնելով հենց իր այդ մեծամտության հատկությունից: Բայց իմ կարծիքով, մեծամտությունը մարդու մոտից կարելի է վերացնել դրա դրսևորման ցանկացած փուլում, եթե, իհարկե, այն արդեն չի հասել խելագարության աստիճանի, չգիտեմ, հնարավոր է, որ այդ դեպքում էլ:

[wagamaffia]

Մեծամիտ անգլերեն ո՞նց կլինի

Վերջը չասեցիք չէ՞ մեծամիտ անգլերեն ոնց են ասում.... ԴԵլավ, դելավ մեծամտություն մի արեք բայց էս մի հարցին պատասխան ինչի՞ չունեք:

[murmushka]

Վերջը չասեցիք չէ՞ մեծամիտ անգլերեն ոնց են ասում.... ԴԵլավ, դելավ մեծամտություն մի արեք բայց էս մի հարցին պատասխան ինչի՞ չունեք:

haughty, supercilious, arrogant. lofty

[dvgray]

...Մոցարտը անկեղծորեն պատասխանեց "Որովհետև ես ամենալավն եմ"...:

[StrangeLittleGirl]

Բյուր, սեփական արժանիքները գիտակցելը դեռ մեծամտություն չէ։ Մեծամտությունը սեփական արժանիքների մասին բարձրաձայն խոսելն է, հատուկ ցուցադրելը։ Եթե մարդն ունի այս կամ այն արժանիքը, ապա դա վաղ թե ուշ ուրիշներն էլ կնկատեն, հետևաբար բոլորովին անհրաժեշտություն չկա դրանց մասին բարձրաձայնելու։

Ա՛ն, համաձայն չեմ քեզ հետ: Մեկ էլ իմ կարծիքը չեմ գրի: Փիլիսոփան շատ լավ է գրել

[Ուլուանա]

...Մոցարտը անկեղծորեն պատասխանեց "Որովհետև ես ամենալավն եմ"...:

Դա ուրիշ հարց է։ Երբ այնպիսի իրավիճակ է լինում, երբ քո արժանիքի կամ առավելության մասին բարձրաձայն և ի լուր աշխարհի ասելու անհրաժեշտությունը կա, ապա, իհարկե, պիտի ասես։ Խոսքս դրան չէր վերաբերում։ Բայց երբ մարդ առանց որևէ համապատասխան նախորդող համատեքստի հայտարարում է, որ ինքն ամենալավն է, որ ինքը դեմք է և այլն, ապա դա, իմ խորին համոզմամբ, մեծամտություն է, և ես դրա մեջ ոչ մի դրական բան չեմ տեսնում, ընդհակառակը՝ դա միայն նյարդայնացնում է։ Եթե դու իրոք լավն ես, հանճար ես և այլն, ապա դա ուրիշներն էլ կնկատեն ու կհասկանան, առանց քո ասելու, իսկ եթե չեն նկատում, ապա քո ասելով չի, որ պիտի հասկանան, ուրեմն կամ իրականում այնքան մեծ չես, ինչպիսին որ կարծում ես, կամ էլ կամ էլ շրջապատդ դեռ այնքան գիտակից ու հասուն չի, որ քեզ գնահատի ըստ արժանվույն, բայց այս դեպքում էլ, ինչպես արդեն ասացի, խոսքերը չեն, որ պետք է մարդկանց համոզեն։

Հետո մի բան էլ կա։ Եթե մարդը որևէ բնագավառում, որևէ հարցում իր մեծության մասին բարձրաձայնելու պահանջ է զգում, դա խոսում է այն մասին, որ թեկուզև տվյալ կոնկրետ բնագավառում նրա մեծությունը իրական է, բայց ուրեմն նրա զարգացումը ներդաշնակ չէ, այսինքն՝ ես համոզված եմ, որ հոգևոր առումով ավելի զարգացած լինելու դեպքում այդ նույն մարդը իր մեծության մասին բարձրաձայնելու ցանկություն և պահանջ չէր ունենա։ Եթե ամեն մարդ գիտակցեր, թե տիեզերական մասշտաբով որքան փոքր ու աննշան է ինքը, իր մեծության մասին չէր խոսի։ Դե, հասկանալի է, որ բոլորս էլ մարդ ենք, հասարակ մահկանացու (թեև ոչ բոլորն են դա ընդունում , բայց դե դրանից նրանց կարգավիճակը չի փոխվում), և երբ ինչ-որ բանից իսկապես լավ ենք լինում, անկախ մեզնից՝ ուզում ենք, որ բոլորն այդ մասին իմանան, որ մեզանով հիանան, մեզ գովեն, հաստատեն, որ մենք իրոք լավն ենք և այլն։ Բնական է, որ ցանկացած մարդու մեջ դա այս կամ այն չափով առկա է, բայց դա ես համարում եմ մարդկային թուլություններից մեկը, ինչից ինքս էլ, բնականաբար լրիվ զուրկ չեմ, թեև ինձ ճանաչող մարդիկ ինձ սովորաբար մեծամիտ չեն համարում։ Կոնկրետ ինձ երբեք էլ դուր չեն գալիս ինքնագովասանքներն ու սեփական մեծության մասին հայտարարությունները՝ անկախ նրանից, թե դրանք որքանով են համապատասխանում իրականությանը։

Ճիշտ է, դրա հակառակ երևույթն էլ կա, որն անձամբ ինձ համար ավելի տհաճ է, քան մեծամտության դրսևորումը. երբ մարդուն գովում ես՝ նշելով նրա այսինչ կամ այնինչ արժանիքը, իսկ նա համառորեն պնդում է, որ ինքն այդպիսին չէ, բայց միաժամանակ զգում ես, որ ինքը շատ լավ էլ գիտի, որ այդպիսին է, ուղղակի կեղծ համեստություն է անում, որպեսզի դու էլ շարունակես պնդել, որ չէ, ինքը շատ լավն է, և ինքը դրանից իրեն ավելի մեծ ու ավելի փառաբանված զգա... Ուրիշ բան, եթե մարդն իսկապես չի համարում, որ ինքն այդպիսին է։

[StrangeLittleGirl]

Դա ուրիշ հարց է։ Երբ այնպիսի իրավիճակ է լինում, երբ քո արժանիքի կամ առավելության մասին բարձրաձայն և ի լուր աշխարհի ասելու անհրաժեշտությունը կա, ապա, իհարկե, պիտի ասես։ Խոսքս դրան չէր վերաբերում։ Բայց երբ մարդ առանց որևէ համապատասխան նախորդող համատեքստի հայտարարում է, որ ինքն ամենալավն է, որ ինքը դեմք է և այլն, ապա դա, իմ խորին համոզմամբ, մեծամտություն է, և ես դրա մեջ ոչ մի դրական բան չեմ տեսնում, ընդհակառակը՝ դա միայն նյարդայնացնում է։

Ա՛ն, ծիծաղս եկավ: Այդպիսի մարդիկ շատ քիչ են, որ անկապ, առանց համատեքստի ինչ-որ բաներ են հայտարարում: Նրանք հիմնականում խելագարներ են, ոչ թե մեծամիտներ: Նկարիչ Արտոն վառ օրինակ. «Ես Պիկասոյից էլ լավ նկարիչ եմ»:

Եթե դու իրոք լավն ես, հանճար ես և այլն, ապա դա ուրիշներն էլ կնկատեն ու կհասկանան, առանց քո ասելու, իսկ եթե չեն նկատում, ապա քո ասելով չի, որ պիտի հասկանան, ուրեմն կամ իրականում այնքան մեծ չես, ինչպիսին որ կարծում ես, կամ էլ կամ էլ շրջապատդ դեռ այնքան գիտակից ու հասուն չի, որ քեզ գնահատի ըստ արժանվույն, բայց այս դեպքում էլ, ինչպես արդեն ասացի, խոսքերը չեն, որ պետք է մարդկանց համոզեն։

Իսկ ո՞վ է ասում, որ պետք է համոզել: Ես ասում եմ, որ ես խելացի եմ ու անցնում առաջ: Թե ինչ կմտածեն մյուսները, դա իմ խնդիրը չէ: Ես գիտեմ, որ խելացի եմ, և վերջ: Ես վստահ եմ իմ ուժերի վրա, այն ուժերի, որոնք ինձ Աստված է տվել: Ինչի՞ս է պետք մարդկանց կարծիքը, երբ առաջնայինը Աստծո կարծիքն է:
Բայց ես կյանքում չեմ ասի, թե ես, ասենք, լավ եմ երգում, երբևէ չեմ խցկվի նկարչական մրցույթների մեջ: Որովհետև գիտեմ, որ այդպես չէ: Սակայն եթե ասեի այդ ամենը, կստացվեր, որ հավեսով մեծամիտ եմ:

Հետո մի բան էլ կա։ Եթե մարդը որևէ բնագավառում, որևէ հարցում իր մեծության մասին բարձրաձայնելու պահանջ է զգում, դա խոսում է այն մասին, որ թեկուզև տվյալ կոնկրետ բնագավառում նրա մեծությունը իրական է, բայց ուրեմն նրա զարգացումը ներդաշնակ չէ, այսինքն՝ ես համոզված եմ, որ հոգևոր առումով ավելի զարգացած լինելու դեպքում այդ նույն մարդը իր մեծության մասին բարձրաձայնելու ցանկություն և պահանջ չէր ունենա։ Եթե ամեն մարդ գիտակցեր, թե տիեզերական մասշտաբով որքան փոքր ու աննշան է ինքը, իր մեծության մասին չէր խոսի։ Դե, հասկանալի է, որ բոլորս էլ մարդ ենք, հասարակ մահկանացու (թեև ոչ բոլորն են դա ընդունում , բայց դե դրանից նրանց կարգավիճակը չի փոխվում), և երբ ինչ-որ բանից իսկապես լավ ենք լինում, անկախ մեզնից՝ ուզում ենք, որ բոլորն այդ մասին իմանան, որ մեզանով հիանան, մեզ գովեն, հաստատեն, որ մենք իրոք լավն ենք և այլն։

Գիտես, մարդու մեծությունը Աստծո տվածից է գալիս: Ցավում եմ, որ հաճախ մարդիկ սխալ են ընկալում այդ մեծությունը՝ անվանելով մեծամտություն:

Բնական է, որ ցանկացած մարդու մեջ դա այս կամ այն չափով առկա է, բայց դա ես համարում եմ մարդկային թուլություններից մեկը, ինչից ինքս էլ, բնականաբար լրիվ զուրկ չեմ, թեև ինձ ճանաչող մարդիկ ինձ սովորաբար մեծամիտ չեն համարում։ Կոնկրետ ինձ երբեք էլ դուր չեն գալիս ինքնագովասանքներն ու սեփական մեծության մասին հայտարարությունները՝ անկախ նրանից, թե դրանք որքանով են համապատասխանում իրականությանը։

Հա՛, ես էլ եմ սիրում, երբ ինձ գովում են: Բայց դա մեծամտության հետ այնքան էլ կապ չունի: Դա ավելի շուտ փառասիրություն է: Ես չեմ համարում, որ դա դրական հատկանիշ է, քանզի իրականում մեզնից բացարձակապես ոչ մեկը արժանի չէ գովասանքի: Եվ այն բոլոր լավը, գեղեցիկը, ձեռքեբերումները, որ ունենք, լրիվ Աստծուց են գալիս: Ցավոք, ցավոք, շատ-շատերը դա չեն ընդունում, սիրում են իրենք իրենց վերագրել: Դա նույնն է, երբ դու բուհ ես ընդունվում պապայի փողերով, բայց ասում ես, որ սեփական ուժերով ես ընդունվել: Իհարկե, կոպիտ օրինակ է, բացյ, կարծում եմ, հասկանալի:

Ճիշտ է, դրա հակառակ երևույթն էլ կա, որն անձամբ ինձ համար ավելի տհաճ է, քան մեծամտության դրսևորումը. երբ մարդուն գովում ես՝ նշելով նրա այսինչ կամ այնինչ արժանիքը, իսկ նա համառորեն պնդում է, որ ինքն այդպիսին չէ, բայց միաժամանակ զգում ես, որ ինքը շատ լավ էլ գիտի, որ այդպիսին է, ուղղակի կեղծ համեստություն է անում, որպեսզի դու էլ շարունակես պնդել, որ չէ, ինքը շատ լավն է, և ինքը դրանից իրեն ավելի մեծ ու ավելի փառաբանված զգա... Ուրիշ բան, եթե մարդն իսկապես չի համարում, որ ինքն այդպիսին է։

Էս երևույթից ուղղակի զզվում եմ: Ու պատկերացրեք, ձեր որակմամբ հենց ոչ մեծամիտներն են այդպես վարվում միշտ: Երբ ինձ ասում են, ասենք, որ լավ եմ գրում, ես անակնկալի չեմ գալիս, ասում եմ, որ գիտեմ: Դրանից դիմացինը մի քիչ նեղվում է, հայտնում, որ չգիտեր, որ այդքան մեծամիտ եմ: Կներեք, եթե ձևացնեի, թե անակնկալի եմ գալիս, կստացվեր, որ ստում եմ:

Մեկ էլ մի բան կա: Շատ մարդիկ ուղղակի չեն ընդունում որոշ մարդկանց քննադատությունը՝ հասկանալով, որ դեռ շատ պետք է դիմացինը հաց ու պանիր ուտի, որ կարողանա քննադատել: Էդ հաց ու պանիր չկերածները, լինելով շա՜տ ավելի մեծամիտ և կարծելով, որ իրենց կարծիքը մեծ արժեք ունի, հենց քննադատվողին են անվանում մեծամիտ:

[dvgray]

... երբ մարդ առանց որևէ համապատասխան նախորդող համատեքստի հայտարարում է, որ ինքն ամենալավն է, որ ինքը դեմք է և այլն, ապա դա, իմ խորին համոզմամբ, մեծամտություն է, և ես դրա մեջ ոչ մի դրական բան չեմ տեսնում, ընդհակառակը՝ դա միայն նյարդայնացնում է։

Իսկ եթե փորձենք էս ամենին նայել ռացիոնալ տեսանկյունից, թէ Ի՞նչ վատ բան կա սրա մեջ:
Չէ որ ճշգրտորեն արժեքավորել ինքզինքը, դա անհնարին է: Մեկը սկսում է կտրվել գետնից /մեծամտանալ ու գոռոզանալ չունեցած հատկանիշներով/, իսկ մյուսը խրվում գետնի մեջ / փոքրացնել - նվազեցնել իր անձնական հատկանիշները/: Որ ուշադիր քննես, բոլորն էլ կյանքի ամեն մի պահին գտնվում են այս երկու վիճակներից մեկում: ... Իսկ ի՞նչ է եղել որ: Զուտ ֆիզիկայի տեսանկյունից, շատ ավելի անվտանգ է վերեվներում սավառնող անձը, քան հողի մեջ "խրվածը": Վերեվներում սավառնողին կյանքը շատ արագ գցում է ներքև, քանի որ հավասարակշիռ վիճակից նա շաաա՜տ հեռու է, սակայն ի հակադրություն նրա, "խրված" մարդը էնքան ծանր է սկսում շարժվել, որ ահռելի էներգիա է պահանջվում նրան մի քանի սանտիմետր տեղաշարժելու համար: Ու հետո, վերևներում սավառնողն է տանում իրեն ու իր շրջապտին առաջ, դեպի նոր մտքեր,նոր լուծումներ:

Եթե դու իրոք լավն ես, հանճար ես և այլն, ապա դա ուրիշներն էլ կնկատեն ու կհասկանան, առանց քո ասելու,

Իսկ դու էտպիսի մի դեպք անգամ գիտե՞ս... Նույն Մոցարտին թաղեցին "ընդհանուր" գերեզմանում...
Էնպես որ, միանշանակ, ով որ մի քիչ "ջիղ" է տեսնում իր մեջ, կարծում եմ անպատճառ պետք է իր մեծության մասին շեփորահարի...մեկ էլ տեսար իսկապես էդպեսին է , իսկ շրջապատը դա չէր հասկանում

իսկ եթե չեն նկատում, ապա քո ասելով չի, որ պիտի հասկանան, ուրեմն կամ իրականում այնքան մեծ չես, ինչպիսին որ կարծում ես, կամ էլ կամ էլ շրջապատդ դեռ այնքան գիտակից ու հասուն չի, որ քեզ գնահատի ըստ արժանվույն, բայց այս դեպքում էլ, ինչպես արդեն ասացի, խոսքերը չեն, որ պետք է մարդկանց համոզեն։

Շատ քիչ տաղանդներ ,կամ առավել ևս հանճարներ են կարողանում առանց հասարակական ըստ արժանվույն գնահատանքի "յոլա" գնալ:
Հասկացեք, որ հասարակության կողմից ընդունվելը և հասարակական գովասանքի արժանանալը՝ դա անհատին անհրաժեշտ մի բան է: Ինչպես հացն ու ջուրը:
Եթե հացն ու ջուրը սնում են մարմինը, ապա գովասանքը սնում է հոգին, հաղորդում է անհրաժեշտ էներգիա:
...Երջանիկ է էն պոետը, որը սիրված է եղել կենդանության ժամանակ:
Էնպես որ, հարգելիներս: Շատ ուշադիր եղեք ձեր մտերիմների հանդեպ, ու եթե նա կարիք ունի գովասանքի, ապա մի խնայեք, ու աշխատեք հնարավորինս օբեկտիվորեն գովալ նրա արժանիքները: /Դա նաև շատ պարտավորեցնող է :/
Բաժակը ոչ թէ կիսատ դատարկ է, այլ կեսով լիքն է: