Միջանձնային հարաբերություններ

[StrangeLittleGirl]

Ինձ հետաքրքիր ա, եթե խնդիրը դիտարկենք բռնության ենթարկող անձի գոյությունը, այլ ոչ թե այն որ պաշտպանողական մեթոդիկա բացարձակապես գոյություն չունի, ապա ի՞նչ տիպի լուծունմեր ես դու ակնկալում։ Ասենք հայտնաբերեցիր, ի՞նչ պատժի մասին ա խոսքը։
Նախ և առաջ պետք ա ապացուցել, որ տվյալ անձը գիտակցաբար իրականացրել ա որոշակաի գործողություններ, որոնք բերել են հոգեբանական վնասվածքի։ Այսինքն որ բուն բռնություն ա տեղի ունեցել, այլ ոչ թե փոխհարաբերություններ, որոնք մինչև ինչ որ մի պահի ընդունելի են եղել, ու դադարեցնելուց հետո սկսվել ա միմյանց վրա ցեխ շպրտելու ողբերգություն։
Էլի եմ ասում, կոնկրետ այս պատմությունը ու ցանկացած նմանատիպ պատմություն, որ դու իմանում ես միայն մի կողմից, թերի ա, ու դու չես կարա դրա վրա հիմնվելով որևէ բան ապացուցես, կամ որևէ խնդիր լուծես, հատկապես սենց անպրոդուկտիվ մեթոդով, երբ աջ ու ձախ, եթեներ ու բայցեր են։ Ամուսինը չի լսում, չի կարա բաժանվի, ո՞րն ա սրա ելքը քո պատկերացմամբ։
Ես ոչ իրան, ոչ էլ ժասմինային հիմար չեմ համարում։ Ես իրանց չեմ էլ ճանաչում, զուտ խոսում եմ իրադրության մասին, առանց անձերին ներքաշելու։

Ինչ վերաբերվում ա նորից հայտնվելուն, լրիվ հնարավոր ա։ Ես չէի բացառի, դատելով հոդվածից։

Բյուր եթե ինքդ քեզ կարողանում ես պաշտպանել բռնությունից, թեկուզ և բռնաբարությունից, դրանով իսկ չես արդարացնում բռնության գոյության իրավունքը։ Աբսուրդ ա էս համեմատությունը։ Դու չես կարա վերացնես բռնությունը ի սպառ, բայց կարաս դրանից պաշտպանվես, կամ կանխարգելես նման հարաբերությունների ձևավորումը, կամ ձևավորվածը նկատելով փորձես տարբեր մեթոդներով դուրս գալ դրանից։ Ո՞նց են վերանում նման դրսևորումները, եթե ամբողջ հարաբերության ընթացքում ինքը լուռ տանում ա ամեն ինչ ու երբ բաժանվում ա նոր ա սկսում բարձրաձայնել, էն էլ ոչ թե որպես դրանից ինչ որ բան քաղած ու հասունացած, այլ որպես մյուս կողմի վրա գլորվող մի մեծ բոչկա։

Նայի, ամբողջ խնդիրը հենց նրանում ա, որ էս տեսակի բռնությունն ապացուցելի չի։ Կարծում եմ՝ տվյալ դեպքում միակ լուծումը էսպիսի դեպքերը բարձրաձայնելն ա ու բարձրաձայնողների վրա ցեխ չշպրտելը, որ նմանատիպ իրավիճակներում գտնվող ուրիշ կանայք էլ լուսավորվեն ու հասկանան, որ իրանց վիճակն օքեյ չի։

Էսպիսի իրավիճակներում բաժանվելն էլ լուծում չի, որովհետև շատ երկրներում ամուսնալուծվելու համար երկու կողմերն էլ պիտի համաձայն լինեն, եթե ինչ֊որ արտառոց բան (օրինակ՝ բռնություն) չկա։ Ու մարդիկ անգամ ֆիզիկական բռնությունից են կարում չոր դուրս գալ, ուր մնաց՝ հոգեբանական։ Դու շարունակում ես պնդել, որ պատմության մենակ մի կողմն ա, բայց էս կողմը նկարագրելու համար նույնիսկ բավարար չափով քաջություն ա պետք։ Դու կարաս լսես մյուս կողմին էլ, մյուս կողմը կարա ասի՝ ես հրեշտակ եմ էղել։ Ուրեմն կհավատա՞ս։

Հիշու՞մ ես, երբ մի երկու տարի առաջ մի պեդոֆիլի պատմություն էր պտտվում, հեղինակը նախկին կինն էր։ Ինքը պեդոֆիլի հետ ամուսնացած ա էղել, ոստիկանության դռներն ա ընկել, փորձել բաժանվել, ոչ մի օգուտ չկար։ Վերջը որոշեց գրել էդ ամենի մասին։ Իրա գրելուց հետո նախկին ամուսինն էլ սկսած դեպքերի իրա մեկնաբությունը ներկայացնել։ Ասում էր՝ տենց բան չի էղել, սաղ սուտ ա, վերջին վիրավորանքներն էր շպրտում։ Իհարկե, կարաս իրան ընտրես ու հավատաս, ասես՝ նախկին կինը ստում ա կամ դեպքերի իրա տեսանկյունն ա ներկայացնում։ Բայց մի հատ կանգ առ ու հարցրու՝ ինչու՞ պիտի մարդը վեր կենա, իր անձնական պատմությունը հատուկ ինչ֊որ կայֆի համար գրի առնի։ Երևի ուզում ա խնդրի մասին բարձրաձայնել, երևի ուզում ա նենց անել, որ ուրիշները չհայտնվեն էդ իրավիճակում։ Ու խնդրի լուծումն առաջին հերթին դրա առկայությունն ընդունելն ա։ Երկրորդ քայլը կարա լինի տղաներին ու աղջիկներին մի քիչ ուրիշ ձև դաստիարակելը։ Երրորդ քայլը կարա լինի ձևեր մշակել դատարանում նման բաներն ապացուցելու ու նաև համապատասխան օրենքներ ունենալ։ Բայց առաջին ու ամենակարևոր քայլը սրա գիտակցումն ա։