Միջանձնային հարաբերություններ

[LisBeth]

Թեման նախատեսված է քննարկելու համար տարատեսակ հարաբերությունները մարդկանց միջև։ Մարդ ասելով նկատի ունեմ արդեն գիտակից
Սովորաբար, սոցիալիզացիան ինքնաբերաբար է ստացվում։ Շփումը կարծեմ Մասլոուի պահանջների բուրգի մեջ էլ կա, տեղը չեմ հիշում։ Նախ պետք ա նշել, որ շփումը տարբեր մակարդակների վրա է լինում, ու այստեղ նկատի ունեմ զուտ սերտ ու հաճախակի շփումները, որոնց ընթացքում մարդիկ սկսում են կասկածել դրա անհրաժեշտության վրա, կամ էլ ասենք նեգատիվ փորձ են ունենում, որից դրդված ձգտում են մեկուսացման։ Ի՞նչ հետևանքներ կարող է ունենալ սա։
Որո՞նք են հարաբերություններ ունենալու կարևորությունները։
Ինչևէ, ես ուզում եմ մի թեքում տալ ի սկզբանե։ Որովհետև սա էր ինձ հետաքրքրող հիմնական հարցը։
Վերջերս անընդհատ լսում եմ միասին զարգանանաք, առաջընթաց գրանցենք, դառնանք ավելի լավը քան կանք և այլն։ Իմ դիտարկումներով, մարդիկ սենց թե նենց որոշակի մեխանիզմներ են ձեռք բերում, ըստ որի պրոգրեսիվում են առանց կողմնակի միջամտության։ Նենց չի էլ որ հարաբերությունները ընդհատվեցին, վռազ թռավ ծառին ու սկսեց արտաթորանք շպրտել մնացածների վրա։ Չնայած տենց բան հնարավոր ա, տեսականորեն, ու նաև ակտիվ շփման մեջ գտնվողների մոտ։
Իսկ արտաքին ազդակների ներքո մարդիկ վերափոխվում են ավելի շուտ ներկա պահի հարաբերություններին հարմար։ Բացի դրանից տենդենց կա, երբ հարաբերություններում մեկը սկսում է դոմինանտի որակներ ցուցաբերել, ու իրա կողքը հայտնված անձիք կորցնում են ինքնությունը, եթե իրենց անձը դեռևս հստակ ձևավորված չի կամ ավելի անկայուն է։ Ինչքանով է սա արդարացված, ու արդյոք դա առաջընթաց կարելի է համարել։
Ասենք, եթե հարաբերությոնները զուտ միմյանց զարգացնելը ունի ինքնանպատակ, կամ թեկուզ դրանցից կարևորագույնն ա դիտվում, կարելի է պարզապես էդ ժամանակը ծախսել կրթության վրա։ Էլ ինչի են ստեղծում էդ կոմպլեքսը, որը լիքը զգայական ոլորտի խնդիրներ է հետագայում բերում իր հետ։

Առայժմ սենց։ Հետո պարզ կլինի ուր է տանում էս ամենը։

[StrangeLittleGirl]

Հետաքրքիր թեմա ես բարձրացնում։ Բայց կարծում եմ՝հարաբերություններում զարգանալն ու կրթություն ստանալով զարգանալը երկու բավական տարբեր բնագավառներ են։ Ու մարդկանց հետ շփվելով, հարաբերություններ ունենալով զարգանալուն որևէ տեսակի կրթական ծրագիր չի կարող փոխարինել։

Ու ինչ խոսք, հարաբերություններում մարդիկ նաև դեգրադացվում են։ Կախված ա հարաբերության տեսակից։ Ու կարծում եմ՝էն մարդն ա հասուն, որը կարողանում ա դրանք իրարից տարբերել, ազատվել էն հարաբերություններից, որոնք իրեն հետ են մղում, ավելի վատն են դարձնում, դեգրադացնում են, ու թողնել մենակ էն հարաբերությունները, որոնց շնորհիվ իրանք աճում են։

[Ծլնգ]

Մի քիչ չեմ հասկանում հարցադրումը (ինչքան մարդ կա, այնքան էլ հարաբերությունների իմաստավորումներ), բայց «զարգանալն» էլ կարող ա տարբեր իմաստներով լինել ու ոչ միայն դրական կամ բացասական։ Ամեն դեպքում կարծում եմ հարաբերություններից բացարձակ ազատված մարդ չունի այն լարերը, որոնցով կստանա feedback իր «զարգացումների» վերաբերյալ, ու այդ զարգացումները կարող են իրեն ընդհանրապես հարևան գալակտիկաներ հանել։ Ասելս է՝ խարիսխվելը հարաբերությունների միջոցով կարող է դրական էլ լինել։

[LisBeth]

Մի քիչ չեմ հասկանում հարցադրումը (ինչքան մարդ կա, այնքան էլ հարաբերությունների իմաստավորումներ), բայց «զարգանալն» էլ կարող ա տարբեր իմաստներով լինել ու ոչ միայն դրական կամ բացասական։ Ամեն դեպքում կարծում եմ հարաբերություններից բացարձակ ազատված մարդ չունի այն լարերը, որոնցով կստանա feedback իր «զարգացումների» վերաբերյալ, ու այդ զարգացումները կարող են իրեն ընդհանրապես հարևան գալակտիկաներ հանել։ Ասելս է՝ խարիսխվելը հարաբերությունների միջոցով կարող է դրական էլ լինել։

Չեմ տեսնում խարսխվելու առավելությունը հարևան գալակտիկաներ հասնելու հանդեպ։ Եթե էդ զարգացումները, որոնք ինքս էլ փորձում եմ հասկանալ թե ինչ առեղծվածային երևությներ են որ աջ ու ձախ բարձրաձայնվում են, զուտ կիրառելի են էդ խարսխի, կամ ցանցի ներսում, ապա ինչումն ա հարևան գալակտիկա հասնողի կորուստը։

[StrangeLittleGirl]

Հենց դա եմ փորձում հասկանալ, Բյուր։ Թե էդ որն ա էդ հարաբերոթուններում ակնկալվելիք զարգացումը։ Ինքդ էլ գիտես կա լիքը գրականություն, տարբեր թեմաներով, ու հնարավոր չի չգտնել համապատասխան գիրք, ցանկացած տեսակի զարգացում ունենալու համար։
Եթե դա ինչ որ անձնային էվոլյուցիա ա, որ տեղի ա ունենում քննադատությունների հետևանքով, ո՞նց կարելի ա տարբերել դրական ա դա թե բացասական։ Շատ հաճախ մարդիկ կարծում են, որ առողջ են դատում, ու ճիշտ են ասում, ասում են զուտ կողքինի համար լավը ուզելուվ, բայց արդյունքը կարելի ա երկակի ընկալել։ Ի՞նչ ա նշանակում աճել։ Իմ աչքին դա աճ չի, այլ կոմպրոմիս։
ՄԻ հարց էլ կա, երբ էդ ազդեցությունը անձի վրա տեղի ա ունենում ակամա, անգիտակից։ Ասենք շփման ընթացքում, ոչ անուղղակի ձևով, քննարկելով տարատեսակ թեմաներ, մարդկանց մեջ տեղի ա ունենում փոփոխություններ, որոնք ինքն էլ կարող ա չի նկատում։ Ու ինչ մեթոդներով պետք ա գնահատել էդ աճը, որ հասկանալ, արժի պահպանել էդ հարաբերությունները թե ուղարկել գրողի ծոցը։

Նայի, էդ զանազան գրքերը զուտ տեսություն են ապահովում, իսկ առանց գործնականի զարգացում չի լինում։ Իսկ զարգացումը տարբեր կերպ կարելի ա հասկանալ։ Օրինակ, ասենք մեկն ունի որոշակի թերություններ։ Հարաբերություններ կան, որոնք կօգնեն, որ էդ թերությունները ավելի պակաս արտահայտված դառնան, հարաբերություններ կան, որ հակառակը, ավելի արտահայտված կդարձնեն։

Օրինակ ասենք վերցրու մի սարսափելի հոռետես մեկին, որ ամբողջ օրը բողոքում ա, ապագան իրա համար շատ սև ա։ Զարգացնող հարաբերության մեջ ինքը կամաց֊կամաց ավելի պակաս հոռետես կդառնա կամ ապագայի նկատմամբ ավելի լավ կտրամադրվի։ Իսկ տոքսիկ հարաբերության մեջ իրա հոռետեսությունն ամեն օր էրեսին կշպրտվի, ինչի արդյունքում ինքն իրան կսկսի ատել ու ավելի դեպի վատը գնալ։

Հիմա ո՞նց հասկանալ որն ա լավ կամ վատ հարաբերություն։ Կարծում եմ՝նախ պետք ա ուզենալ հասկանալ, որովհետև կողքից ինչքան էլ ասող լինի, եթե տվյալ անձը չի տեսնում, որ էդ հարաբերությունն իրա վրա վատ ա ազդում, էդպես էլ չի ընդունի։ Կարծում եմ ամենալավ ձևն էս ա. տվյալ անձի հետ շփվելուց հետո դու քեզ լա՞վ ես զգում, թե՞ վատ։ Կարելի ա նաև երկրորդ լրացուցիչ հարց տալ. տվյալ մարդու հետ շփվելուց հետո մյուս մարդիկ քեզ ավելի լա՞վն են ընկալում, թե՞ ավելի վատը։ Ու պետք ա մարդ մաքսիմալ անկեղծ լինի ինքն իրա հետ։ Օրինակ ասենք իմ կյանքում մարդիկ կային, որոնց հետ շփվելուց հետո մտնում էի ակումբ, կռիվ֊ղալմաղալ էի սարքում։ Տո ակումբցիներ կային, որոնց հետ շփումը կռիվ֊ղալմաղալի աղբյուր էր։ Ու դա արդեն ինձ համար ազդակ էր, որ տվյալ մարդկանց պետք ա հեռացնել իմ կյանքից։

[LisBeth]

Նայի, էդ զանազան գրքերը զուտ տեսություն են ապահովում, իսկ առանց գործնականի զարգացում չի լինում։ Իսկ զարգացումը տարբեր կերպ կարելի ա հասկանալ։ Օրինակ, ասենք մեկն ունի որոշակի թերություններ։ Հարաբերություններ կան, որոնք կօգնեն, որ էդ թերությունները ավելի պակաս արտահայտված դառնան, հարաբերություններ կան, որ հակառակը, ավելի արտահայտված կդարձնեն։

Օրինակ ասենք վերցրու մի սարսափելի հոռետես մեկին, որ ամբողջ օրը բողոքում ա, ապագան իրա համար շատ սև ա։ Զարգացնող հարաբերության մեջ ինքը կամաց֊կամաց ավելի պակաս հոռետես կդառնա կամ ապագայի նկատմամբ ավելի լավ կտրամադրվի։ Իսկ տոքսիկ հարաբերության մեջ իրա հոռետեսությունն ամեն օր էրեսին կշպրտվի, ինչի արդյունքում ինքն իրան կսկսի ատել ու ավելի դեպի վատը գնալ։

Հիմա ո՞նց հասկանալ որն ա լավ կամ վատ հարաբերություն։ Կարծում եմ՝նախ պետք ա ուզենալ հասկանալ, որովհետև կողքից ինչքան էլ ասող լինի, եթե տվյալ անձը չի տեսնում, որ էդ հարաբերությունն իրա վրա վատ ա ազդում, էդպես էլ չի ընդունի։ Կարծում եմ ամենալավ ձևն էս ա. տվյալ անձի հետ շփվելուց հետո դու քեզ լա՞վ ես զգում, թե՞ վատ։ Կարելի ա նաև երկրորդ լրացուցիչ հարց տալ. տվյալ մարդու հետ շփվելուց հետո մյուս մարդիկ քեզ ավելի լա՞վն են ընկալում, թե՞ ավելի վատը։ Ու պետք ա մարդ մաքսիմալ անկեղծ լինի ինքն իրա հետ։ Օրինակ ասենք իմ կյանքում մարդիկ կային, որոնց հետ շփվելուց հետո մտնում էի ակումբ, կռիվ֊ղալմաղալ էի սարքում։ Տո ակումբցիներ կային, որոնց հետ շփումը կռիվ֊ղալմաղալի աղբյուր էր։ Ու դա արդեն ինձ համար ազդակ էր, որ տվյալ մարդկանց պետք ա հեռացնել իմ կյանքից։

Բյուր, նախ չգիտեմ թե որտեղ ա գրված որ հոռետեսությունը դա թերություն ա։ Իմ մոտ կարծիք կա, որ դա աշխարհայացք ա, ձևավորված որոշակի հանգամանքների հետևանքով։ Ի վերջո մարդկային ուղեղը ապագան կանխատեսում ա հիմնվելով մինչ այդ եղած փորձի վրա։ Ու բոլորովին չի նշանակում թե հոռետես մարդը շփման ժամանակ միշտ զռռում ա աշխարհի անարդարության մասին։ Եւ սա ամենևին ինքնապաշտպանություն չի
Բացի դրանից մարդկանց ինքնամեկուսացումը կարելի ա կապել նաև սրա հետ, որ իրենց զգում էն ինչպես փիղը խռուստալի լավկում։ Ինչ անում են, չեն անում, մի բան պետք ա փչացնեն։

Ամենլավ ձևը որ ասոկմ ես, չի կարող չափանիշ ծառայել հարաբերությունների որակի մասին, կարող ա տվյալ մարդու հետ շփվելու պահին յոթերորդ երկնքում լինես, դա դեռ աճի վկայական չի։ Եթե մեկը ունի էդ աստիճանի կոնկրետ սպասելիք հարաբերություններից, ապա պետք ա ունենա դա գնահատելու ավելի արդյունավետ միջոց։

Մյուս պահը, որ ուզում եմ ասեմ, դա միակողմանի մոտեցումն ա հարաբերություններին, որ դու քո գրառումների մեջ ցուցաբերում ես։ Հարաբերությունը դա փոխազդումն ա միմյանց վրա։ Ու ցանկացած բան որ կատարվում ա դրանցում գտնվող մարդկանց հետ ունի երկկողմանի պատասխանատվություն։ Նույն քո ակումբի օրինակի մեջ, չգիտեմ ճիշտ եմ զգում թե չէ, բայց դու քոնը չես ընդունել, դու ասում ես, կներես պարզեցումս, ես մեղավոր չեմ իմ արածի համար ու հարաբերություններից դուրս ես գալիս։ Ո՞րն ա սրա զարգացումը, աճը։

Ու եթե ցանկացած պահի հարաբերությունների մեջից տենց հեշտ ու հանգիստ կարելի ա դուրս գալ, ի՞նչ արժեք կարող ներկայացնել դրանք։ Տենց անվերջանալի քանակով մարդկանց հետ կարելի ա կհարաբերվել ու ոչ մի գրամ չաճել։

[Sambitbaba]

Օրինակ ասենք իմ կյանքում մարդիկ կային, որոնց հետ շփվելուց հետո մտնում էի ակումբ, կռիվ֊ղալմաղալ էի սարքում։ Տո ակումբցիներ կային, որոնց հետ շփումը կռիվ֊ղալմաղալի աղբյուր էր։ Ու դա արդեն ինձ համար ազդակ էր, որ տվյալ մարդկանց պետք ա հեռացնել իմ կյանքից։

Բայց սա ինչ-որ... ամեն ինչում ուրիշներին մեղադրել չի՞ ստացվում, Բյուր ջան... Լավ, ոչ ամեն ինչում, ասենք, կոնկրետ իրավիճակում: Մյուս կողմից էլ, եթե մի իրավիճակի մեղավորը համարում եմ մեկին, մեկ այլ իրավիճակի մեղավորն էլ մեկ ուրիշին կհամարեմ և այդպես շարունակ... Ու նորից կստացվի, որ ամբողջ կյանքումս սեփական սխալներիս համար ուրիշներն են պատասխանատու...

Մնացածը շատ լավ էիր ասել, համաձայն եմ հետդ...

[Ծլնգ]

Չեմ տեսնում խարսխվելու առավելությունը հարևան գալակտիկաներ հասնելու հանդեպ։ Եթե էդ զարգացումները, որոնք ինքս էլ փորձում եմ հասկանալ թե ինչ առեղծվածային երևությներ են որ աջ ու ձախ բարձրաձայնվում են, զուտ կիրառելի են էդ խարսխի, կամ ցանցի ներսում, ապա ինչումն ա հարևան գալակտիկա հասնողի կորուստը։

Չկա կորուստ, ո՞վ ա ասում կա։ Եթե մարդ չի վարանում տիեզերագնացությամբ զբաղվի, ով եմ ես, որ բան ասեմ, ուղղակի քանի հեռանում ես երկիր մոլորակից, այնքան ավելի միայնակ ես քեզ զգում։ Այսինքն հարաբերություններից մենք առնվազն կարող ենք սովորել մարդկանց հետ հարաբերվել (ինչը գրքերից այնքան էլ հեշտ չի քաղել)։ Իսկ զգացմունքներով առաջնորդվել, թե շահերով... եթե զգացմունքներով առաջնորդվելուց գլուխդ լիքը ցավում ա անընդհատ պատերին զարկվելուց, ապա մի քիչ էլ գլխացավից ազատող շահույթների մասին էլ է կարելի մտածել։

[LisBeth]

Չկա կորուստ, ո՞վ ա ասում կա։ Եթե մարդ չի վարանում տիեզերագնացությամբ զբաղվի, ով եմ ես, որ բան ասեմ, ուղղակի քանի հեռանում ես երկիր մոլորակից, այնքան ավելի միայնակ ես քեզ զգում։ Այսինքն հարաբերություններից մենք առնվազն կարող ենք սովորել մարդկանց հետ հարաբերվել (ինչը գրքերից այնքան էլ հեշտ չի քաղել)։ Իսկ զգացմունքներով առաջնորդվել, թե շահերով... եթե զգացմունքներով առաջնորդվելուց գլուխդ լիքը ցավում ա անընդհատ պատերին զարկվելուց, ապա մի քիչ էլ գլխացավից ազատող շահույթների մասին էլ է կարելի մտածել։

Էն մի հատ լավ թրծված խոսք կա, որ ասում ա՝ մենակ չի նշանակում միայնակ։ Մարդ կա իրա բնական դրթությունն ա դա։ Ու ինչքան փորձում ա հարաբերվել, ռաստվում շահախդիր ու հաշվենկատ մոտեցումների, զուտ գլխացավից զրեծ մնալու ազնվական մղումներից, էնքան համոզվում ա, որ մենակ ավելի նախընտրելի ա, քան թե ինչ որ մեկի ռեսուրսներին դայաղ լինելը։ Զուտ մոտեցման հարց ա։ Մեկին՝ շահ, մյուսին՝ մահ։

[LisBeth]

Հետաքրքիր թեմա ես բարձրացնում։ Բայց կարծում եմ՝հարաբերություններում զարգանալն ու կրթություն ստանալով զարգանալը երկու բավական տարբեր բնագավառներ են։ Ու մարդկանց հետ շփվելով, հարաբերություններ ունենալով զարգանալուն որևէ տեսակի կրթական ծրագիր չի կարող փոխարինել։

Ու ինչ խոսք, հարաբերություններում մարդիկ նաև դեգրադացվում են։ Կախված ա հարաբերության տեսակից։ Ու կարծում եմ՝էն մարդն ա հասուն, որը կարողանում ա դրանք իրարից տարբերել, ազատվել էն հարաբերություններից, որոնք իրեն հետ են մղում, ավելի վատն են դարձնում, դեգրադացնում են, ու թողնել մենակ էն հարաբերությունները, որոնց շնորհիվ իրանք աճում են։

Հենց դա եմ փորձում հասկանալ, Բյուր։ Թե էդ որն ա էդ հարաբերոթուններում ակնկալվելիք զարգացումը։ Ինքդ էլ գիտես կա լիքը գրականություն, տարբեր թեմաներով, ու հնարավոր չի չգտնել համապատասխան գիրք, ցանկացած տեսակի զարգացում ունենալու համար։
Եթե դա ինչ որ անձնային էվոլյուցիա ա, որ տեղի ա ունենում քննադատությունների հետևանքով, ո՞նց կարելի ա տարբերել դրական ա դա թե բացասական։ Շատ հաճախ մարդիկ կարծում են, որ առողջ են դատում, ու ճիշտ են ասում, ասում են զուտ կողքինի համար լավը ուզելուվ, բայց արդյունքը կարելի ա երկակի ընկալել։ Ի՞նչ ա նշանակում աճել։ Իմ աչքին դա աճ չի, այլ կոմպրոմիս։
ՄԻ հարց էլ կա, երբ էդ ազդեցությունը անձի վրա տեղի ա ունենում ակամա, անգիտակից։ Ասենք շփման ընթացքում, ոչ անուղղակի ձևով, քննարկելով տարատեսակ թեմաներ, մարդկանց մեջ տեղի ա ունենում փոփոխություններ, որոնք ինքն էլ կարող ա չի նկատում։ Ու ինչ մեթոդներով պետք ա գնահատել էդ աճը, որ հասկանալ, արժի պահպանել էդ հարաբերությունները թե ուղարկել գրողի ծոցը։