Միջանձնային հարաբերություններ

[ivy]

Հատուկ թեմա բացելու կարիք չկա, էստեղ գրեմ։
Ինձ հետաքրքիր է, թե մարդիկ ոնց են ապրում մտերմության զգացումը մեկ ուրիշ մարդու հետ։
Հաստատ շատ տարբեր։
Հետաքրքիր է, թե ինչ է մտերմությունը մեզնից ամեն մեկի համար։
Երևի անգլերենում ամենահարմար փոխարժեքը intimacy-ն է, բայց դե հայերենում «ինտիմ»-ը հաճախ անմիջականորեն սեռականի (կամ մենակ սեռականի) հետ է կապվում։

[Բարեկամ]

Հատուկ թեմա բացելու կարիք չկա, էստեղ գրեմ։
Ինձ հետաքրքիր է, թե մարդիկ ոնց են ապրում մտերմության զգացումը մեկ ուրիշ մարդու հետ։
Հաստատ շատ տարբեր։
Հետաքրքիր է, թե ինչ է մտերմությունը մեզնից ամեն մեկի համար։
Երևի անգլերենում ամենահարմար փոխարժեքը intimacy-ն է, բայց դե հայերենում «ինտիմ»-ը հաճախ անմիջականորեն սեռականի (կամ մենակ սեռականի) հետ է կապվում։

Մտերմության զգացումը ես ընկալում եմ վստահության հիմքով. վստահություն, որ չի վնասի։

[մարդ եղած վախտ]

Ինձ համար մտերմությունը էն վիճակն ա, երբ էկզիստենցիալ մենակությունը մի քիչ կոտրվում ա։

Մարդու հետ էդ ոնց֊որ թե փորձառություն կիսելով ա ստացվում։ Կարա լինի էդ պահին միասին փորձառություն ստեղծելով, ասենք՝ սեռական, կամ միասին երգելով, կամ կարա լինի մեր առանձին ապրած փորձառությունները էդ պահին համադրելով։ Ու պարտադիր չի, որ փորձառությունները իրար շատ նման լինեն, ուղղակի պետք ա մեր գլխում համադրելի լինեն։

Քանի որ սեռականի անուն տվեցի, երևի արժի ֆիզիկական ու էմոցիոնալ մտերմություններն էլ առանձնացնել։ Ու քանի որ դրանք առանձնացրի, արժի մտավորն էլ մեյդան բերել։ Երեքն էլ լավ բաներ են իրանց բոլոր կոմբինացիաներով։

Իսկ էկզիստենցիալ մենակություն կոտրելու իմաստով ահագին մտերմություն լուսնից եմ ստանում (չնայած ինքը դրա մասին չգիտի)։ Ցանկացած իրավիճակում եթե լուսինը աչքովս ընկնում ա՝ ինձ պակաս մենակ եմ զգում։

[enna]

մտերմության աստիճանը ինձ համար չափվում ա երկկողմանի լրիվ անվտանգ ու ազատ զգալով։ Ինչքան շատ պիտի քցեմ-բռնեմ ու փոխեմ մտքերս էնքան քիչ ա մտերմության աստիճանը։

[StrangeLittleGirl]

Մտերմության իմ սահմանումը երևի մարդ էղածի սահմանման նման ա, բացի նրանից, որ էկզիստենցիալ մենակություն արդեն մեկուկես տարի ա, ինչ բացարձակապես չեմ զգում (ու տարօրինակ կերպով դա համընկնում ա ակադեմիային հավերժ հրաժեշտ տալու հետ)։

Ինձ համար մտերմությունը պահ ա, կարճատև վիճակ ա, ոչ թե հարատև հարաբերություն, կարա լինի թե հազար տարվա ծանոթ-մտերիմ մարդկանց հետ, թե բացարձակապես անծանոթների հետ։ Ու ես էլ եմ էմոցիոնալ, ինտելեկտուալ ու մարմնական մտերմություններ տարբերում։ Էդ էմոցիոնալն ու ինտելեկտուալը կարան իրարից շատ անջատ լինեն։ Օրինակ հորս հետ մտերմությունս լրիվ ինտելեկտուալ էր, իրա մահվանից հետո էլ վշտի ինտելեկտուալ կոմպոնենտը շատ մեծ ա, շատ տարօրինակ զգացողություն ա, որտև ինձ համար միշտ վիշտն էմոցիոնալ ա էղել։

Մարմնականի պահով էլ. չգիտեմ՝ վերջին տարիներին ձևավորված հատկանիշ ա, թե միշտ էլ էդպիսին եմ էղել, նոր եմ հայտնաբերել, բայց ես մարդկանց կպնել ընդհանրապես չեմ սիրում։ Ու մենակ ֆիզիկապես կպնել ուզում եմ/ֆիզիկական մտերմություն զգում եմ էն մարդկանց նկատմամբ, ում նկատմամբ սեռական ցանկություն ունեմ։

[Ուլուանա]

Եթե ընդհանուր ասեմ, ինձ համար մտերմության համար պիտի լինեն որոշակի ընդհանուր հետաքրքրություններ, հայացքներ ու վստահություն: Վստահության մեջ մտնում ա նաև էն, որ կարիք չունենամ անհանգստանալու, թե իմ էսինչ ասածից կամ արածից ինչ կմտածի մարդը, հո չի՞ հիասթափվի կամ թարսվի հետս: Բայց կան մտերիմներ, որոնց հետ ընդհանուր հետաքրքրություններն ու հայացքներն առանձնապես շատ չեն, ավելի շատ ընդհանուր փորձառություններն են մտերմության հիմքը, այսինքն` երբ իրար հետ անցել ենք որոշակի ճանապարհ, դժվարություններ հաղթահարել և այլն` էդ ընթացքում իրար ավելի լավ ճանաչելով ու փոխադարձ վստահությունն ավելի շատ ամրապնդելով: Վստահությունն ու որոշ հիմնարար բարոյական արժեքների առկայությունն ամեն դեպքում անհրաժեշտ պայման են: Առանց դրա մտերմություն չեմ պատկերացնում: Ֆիզիկական/մարմնական մտերմությունն էլ (ոչ սեռականը) ցանկալի ու ընդունելի ա ինձ համար միմիայն էմոցիոնալ մտերմության առկայության դեպքում, դրանից առանձին չեմ պատկերացնում, իսկ սեռականն` առավել ևս: Ինտելեկտուալ մտերմության դեպքեր` առանց էմոցիոնալ մտերմության, շատ քիչ եմ ունեցել, բայց դա էլ հետաքրքիր, յուրօրինակ փորձառություն ա:

Հետաքրքիր ա, որ բոլորը մտերմության մասին խոսելիս էքզիստենցիալ մենակության մասին էլ են նշել, իմ մտքով չէր անցնի դա մտերմության թեմայի հետ կապել, բայց քանի որ քննարկվում ա, ես էլ անդրադառնամ դրան: Էքզիստենցիալ մենակության զգացում ընդհանրապես չեմ ունենում (երևի մենակ մանկությանս տարիներին եմ ունեցել), ու նույնիսկ էն հանգամանքը, որ շատ միջավայրերում ինձ այլմոլորակային եմ զգում, մեկ ա, չի առաջացնում էքզիստենցիալ մենակության զգացում:

[Վիշապ]

Ես մտերմություն կարող եմ զգալ ցանկացած վառ արտահայտված խելացի մարդու հետ՝ հոգևոր, մարմնական, գաստրոնոմիական, ոգելից, խոհափիլիսոփայական, սեռական, վեգետատիվ․․․
Մտերմություն կարող եմ զգալ նաև բնության հետ՝ ծառերի, ծաղիկների, խոտերի, կենդանիների, ասենք՝ սարդերի, օձերի, կովերի, կատուների, շների, սարերի, օվկիանոսի, քամու, ամպերի, արևի, լուսնի, մոլորակների․․․
Առհասարակ, ինձ համար ամենասեքսուալ բանը խելացի մարդկանց հավաքվելն ու իրար գլուխ ք*ն ա։ Չեմ ջոկում ինչի էս մի կետը էն քինքերի թեստում չկա։ Ինչ ապուշ տեստ էր, հորս արև։

Հ․Գ․ Էդ էքսիզտենցիալ մենակությունը սիմպտոմ ա, եթե ունեք, կետո արեք, կանցնի։

[մարդ եղած վախտ]

Ենթադրում եմ ակումբի ժողովուրդը կարծիք կունենա էս թեմայով, դրա համար որոշեցի բերել քննարկման։

Էս ձևակերպումը առաջացավ երբ մտածում էի՝ էսինչ մարդու հետ խոսե՞մ, թե գնանք մարդ ա մեր ճանապարհով, քանի որ դժվար թե իրար հետ երկարատև հարաբերություն ունենանք։

Միտքը հետևյալն ա ֊ կարելի ա ոչ թե ներդրում անել մի մարդու հետ հարաբերության վրա, այլ ցանկացած մարդու հետ հարաբերություն կառուցելու հմտության վրա։ Կամ սովորել ունենալ լավ սեքս ոչ թե մի մարդու հետ, այլ ունենալ լավ սեքս ցանկացած մարդու հետ (ինչ֊որ նախապայմաններով, իհարկե)։ Ըստ էության իմաստը դառնում ա շատ լայն սպեկտրի իրավիճակներում կարողանալ նորմալ բացատրել՝ ինչ ես դու ուզում ու լսել, հասկանալ, թե մյուս կողմը ինչ ա ուզում։

Էդ դիրքից ցանկացած նոր մարդու հետ շփումը դառնում ա լրիվ արդարացված ներդրում, որտև նպատակը դառնում ա ոչ թե հենց էդ մարդու հետ ամբողջ կյանքը անցկացնելը, այլ նաև էդ տիպի մարդու հետ հարաբերություն կառուցելու հնարավորությունը/հմտությունը։

Արդյունքում ամեն շփումից հետո մարդ իր հետ վերցնում ա էլ ավելի լավ հմտություն ու իրա խնդիրը ամեն պահի դառնում ա զուտ որոշել, թե որ մի հարաբերությունն ա էդ պահին իրա կյանքին ամենահարմարը, որտեղ շարունակել ներդնել։

Սրա մյուս կողմը էն ա, որ հարաբերությունները մի քիչ նմանվում են սպորտի, համենայն դեպս՝ սենց խոսելուց։

Ի՞նչ մտքեր/կարծիքներ ունեք էս մոտեցման շուրջ։
Ո՞նց կհակադրեիք իրան դասական “այր ու կին ֊ մեկ մարմին” փիլիսոփայության հետ, իրանց լավ ու վատ կողմերով։

Ակումբում թերևս մարդկանց մեծ մասը երկարատև հարաբերության/ամուսնության մեջ ա, բայց կարծում եմ հարցը տեղին ա նաև ոչ ռոմանտիկ ընկերության դեպքում։

Նաև հետաքրքիր ա իմանալ՝ ո՞նց կզգայիք ձեզ, եթե հայտնվեիք էդ հարաբերության հակառակ կողմում, այսինքն՝ սկսեիք շփվել մեկի հետ, ում նպատակը ոչ թե ձեզ հետ ամբողջ կյանքում ընկերներ (զուգընկերներ) դառնալը լիներ, այլ ձեզ հետ ընկերություն կառուցել սովորելը ու դուք ընկերներ լինեիք էնքան ժամանակ ինչքան հարմար ա երկուսիդ էլ (էս սենց թե նենց տեղի ունի, ուղղակի էս դեպքում էդ կոնտրակտի մաս ա շփման հենց սկզբից)։