Պատերա՞զմ, թե՞ խաղաղություն. լրջանալու պահը

[Գաղթական]

Ապեր ինձ ազգի դավաճան հայտարարեք, բայց ես ինձ ու իմ երեխաներին ի նկատի ունեի, ինձ էդքան էլ չի հետաքրքրում «հայը» կմեռնի թե ինչ կանի։

Հեսա կսկսեն քրֆել, բայց էս էն ա ինչի մասին սկզբի էջերում գրել եմ. երբ ընտանիքով գնում են, որպեսզի չմեռնեն, որպեսզի լավ ապրեն. էդ օք ա, բայց երբ ոչ մի տեղ չես գնում, մնում ես քո երկրում, չեղած տեղից աշխատանք ես ստեղծում, պետությանը վնաս տվող բան չես անում, բայց միաժամանակ նաև խաղաղ ապրել ես ուզում, ու փորձում ես խաղաղության հասնելու միջոցներ գտնել. դու պարտվողական տրամադրությամբ դավաճան ես, որովհետև իմ սուրբ հայրենիք դու սրտիս մեջ ես։

մի փոքրիկ ուղղում..
ես էս թեմայում ոչ մեկի չտեսա, ով քեզ դավաճան անվանի..
ընդհակառակը՝ ասվումա՝ խաղաղություն ես ուզում, լավ ես անում: նույնից մենք էլ ենք ուզում: միակ խնդիրն էնա, որ մեր թշնամին չի ուզում: կրակումա մեր վրա, մենք էլ ստիպված պաշտպանվում ենք, զոհեր ենք տալիս..
դու ասում ես՝ բերեք տեսնենք ուզածներն ինչա՝ տանք, թող էլ չկրակի: մենք էլ ասում ենք՝ ուզածները ողջ Հայաստաննա, ոչ թե քո առաջարկած 7 շրջանները, չե՛նք տալու...

Մեֆը ստեղ լիներ, կասեր՝ էսա...