Անկապ օրագիր

[Այբ]

Քանի որ ես մի քիչ վատն եմ, եղբայրներիս սիրում եմ, երբ տնից հեռու են (կամ բանակում են, կամ երկրից դուրս, էական չի՝ կարևորը տանը չլինեն ։Ճ)։
Մեծ եղբայրս, որ բանակից նոր էր եկել, ամբողջ տնով, ինչ ասում էր, խելոք-մելոք անում էինք, առանց ջան-ի հետը չէինք խոսում։ Բայց որոշ ժամանակ անց (կամաց-կամաց) սկսեցինք նկատողություններ անել, երբ ինչ-որ մի բան․․․
-Ոտքերով առաջ մի՛ արի,- մամաս ու ես։
-Հերի՛ք է կոմպի դեմը նստես, հելի, որ ես նստեմ,-փոքր ախպերս։
-․․․-պապաս։
***
Փոքր եղբայրս մեկ-մեկ ինձ ջղայնացնում է, նեղվում եմ։ Էսօր էլ ահավոր ինձ ջղայնացրեց, նեղացրեց։ Բայց պահի տակ ինձ բռնացրեցի այն մտքի վրա, ավելի ճիշտ, ինձ հիշացրեցի, որ մի քանի ամսից բանակ է գնալու։ Ու եթե հիմա "չեմ սիրում" հետո սիրելու եմ։ Ջղայնությունս, վիրավորվածությունս միանգամից անցան։

[Այբ]

Երբ մարզից ես, ուսանողական կյանքն ԱՌԱՋԻՆ ՀԵՐԹԻՆ բնակավայրի, տան տեղափոխությունն է, քաղաքին ու միջավայրին հարմարվելու դժվարությունները, 100 դրամի վրա դողալը (տրանսպորտի փող), որ տնեցոց շատ չզզվացնես՝ թե բա փող ուղարկեք, ուրախությամբ "ուսանողական տուլիկ"-ին սպասելը, որի մեջ դրված մուրաբաները, մակարոնի "զզվելի" տեսակները ու առհասարակ, էն ամեն ինչը, ինչը դու հաստատ տանը չէիր ուտի՝ "Է՜հ, մամ, չեմ սիրում էլի․․․", կսկես ոչ միայն ուտել, այլ նաև սիրել․․․ բա՜ որ երկար ժամանակ տուն չես գնում, ինչ ուրախություն է, երբ երթուղայինը հարազատ մարզ է մտնում․․․ ՀԵՏՈ ՆՈՐ ուսանողական կյանքի մեջ մտնում է նաև համալսարանական կյանքը՝ դաս-մաս, քննություններ և այլն։
Բայց ինչ ուզում եք ասեք՝ իսկական ուսանողական կյանք ունենալու համար պետք է մարզից գալ քաղաք ։Ճ

Հ․Գ․ Ո~նց եմ կարոտել։))))

[Աթեիստ]

Եթե տեսա մի երեխա հեծանիվ ա քշում, հարևանի շունը հասավ վրեն։ Ագրեսիվ շուն չէր, բայց երեխան վախեցավ, իջավ։ Մի 20 մետր հեռացան, բայց տղան դեռ վախենում էր նստեր, մեկ էլ քույրը թե. «բանը մի անգամ կեղնի, նստի, էլի չի հարձակվի»

[StrangeLittleGirl]

Հեծանիվս մոտ երկու շաբաթ չօգտագործելուց հետո երբ գնացի վերցնելու, վրան լիքը սարդոստայններ կային: Մտածեցի՝ լավ ա չեն գողացել, սարդոստայնները վկա, որ հեծանիվը գործածության մեջ չի: Մաքրեցի, քշեցի: Հաջորդ օրը տեսնեմ՝ մի նոր բաբաթին սարդոստայն է վրան: Էլի մաքրեցի: Մեկ էլ դրա հաջորդ օրը մի ավելի զարմանալի պատկերի ականատես եղա: Ուրեմն իմ հեծանիվը բակի մի ծայրում, տանտիրոջս հեծանիվը՝ մյուս: Երկու հեծանիվների արանքում մոտ 3-4 մետր հեռավորություն կար: Ու հենց մեջտեղում օդից կախված սարդոստայն էր: Հրաշալի տեսարան, բայց դե պիտի ստիպված քանդեի, որ հեծանիվս քանդեի:

Բայց երկու օր առաջ շոկս գագաթնակետին հասավ, երբ մտա սենյակ, տեսնեմ՝ սենյակի ուղիղ կենտրոնում սարդոստայն է,սարդն էլ վրան ման է գալիս: Ասենք ամեն օր էդ սենյակը մտնում եմ, էդ մասով անընդհատ անցնում եմ, կենտրոնական տեղ ա, բայց արի ու տես, որ սարդը որոշել էր էդտեղ իր սուրբ գործն անել: Ու էն կարգի հիացած էի էդ գործով, որ ձեռք չտվեցի: Հաջորդ օրն էլի տեղում էր: Ու սենց նստած մտածում եմ մեր սարդերի կրեատիվության մասին: Առաջ մենակ մի սարդ ունեի, անունը Փիսո էր, հիմա շատացել են: Երևի որ Փիսոյին տենց լավ փայփայեցի, բազմացավ:

[StrangeLittleGirl]

Մինչ Հայաստանում բոլորը բողոքում են շոգից, էստեղ մենք իրար տեղեկացնում ենք, որ երեքշաբթի ամառ ա լինելու, ազատ օր կարելի ա վերցնել:

Հեծանիվս մոտ երկու շաբաթ չօգտագործելուց հետո երբ գնացի վերցնելու, վրան լիքը սարդոստայններ կային: Մտածեցի՝ լավ ա չեն գողացել, սարդոստայնները վկա, որ հեծանիվը գործածության մեջ չի: Մաքրեցի, քշեցի: Հաջորդ օրը տեսնեմ՝ մի նոր բաբաթին սարդոստայն է վրան: Էլի մաքրեցի: Մեկ էլ դրա հաջորդ օրը մի ավելի զարմանալի պատկերի ականատես եղա: Ուրեմն իմ հեծանիվը բակի մի ծայրում, տանտիրոջս հեծանիվը՝ մյուս: Երկու հեծանիվների արանքում մոտ 3-4 մետր հեռավորություն կար: Ու հենց մեջտեղում օդից կախված սարդոստայն էր: Հրաշալի տեսարան, բայց դե պիտի ստիպված քանդեի, որ հեծանիվս քանդեի:

Բայց երկու օր առաջ շոկս գագաթնակետին հասավ, երբ մտա սենյակ, տեսնեմ՝ սենյակի ուղիղ կենտրոնում սարդոստայն է,սարդն էլ վրան ման է գալիս: Ասենք ամեն օր էդ սենյակը մտնում եմ, էդ մասով անընդհատ անցնում եմ, կենտրոնական տեղ ա, բայց արի ու տես, որ սարդը որոշել էր էդտեղ իր սուրբ գործն անել: Ու էն կարգի հիացած էի էդ գործով, որ ձեռք չտվեցի: Հաջորդ օրն էլի տեղում էր: Ու սենց նստած մտածում եմ մեր սարդերի կրեատիվության մասին: Առաջ մենակ մի սարդ ունեի, անունը Փիսո էր, հիմա շատացել են: Երևի որ Փիսոյին տենց լավ փայփայեցի, բազմացավ:

Էսօր դրսի սարդոստայնների վրա անձրևի բարակ կաթիլներ էին նստել: Սիրուն էր: Բայց արդեն աշուն ա:

[Յոհաննես]

Մի անկապ բան էլ ես պատմեմ:
Ամբողջ կյանքիս ընթացքում մենակ մեր գյուղի գազարից եմ կերել,էս վերջերս բացում եմ սառնարանը մեկ էլ տեսնեմ սառնարանում մի քանի հատ գազար կա:
Դե հասկացա որ մերոնք գնել են,մի հատ կծեծցի ու մի այլ տիպի չդզեց:Գնացի մի հատ սանտավիկ բերեցի,կապեցի գազարին ու վրեն գրեցի <<Խոտ>>:
Հ.Գ. Ի դեպ մեր մոտ գազարին Փուռչուլուկ են ասում,մի օր դրա պատմությունն էլ իմացա:
Ուրեմն էս ռսները, որ գալիս են մեր մոտ ու գազար են տեսնում, սոխի են նմանեցնում:մոտավոր սենց էլի. Փռչոտ սոխ- փուռչուլուկ

[One_Way_Ticket]

Փոխադարձ սեր առաջին հայացքից գերլցված ավտոբուսում

[John]

Սովորաբար չեմ հիշում երազներս, բայց էսօրվանից ահագին խառը-մառը բաներ եմ հիշում։
Եսիմխի որոշել էինք վաճառել մեր տունը, ու, որպես պոտենցիալ գնորդ եկել էր մերոնց հետ աշխատող մի մարդ, ում երեկ պատահաբար տեսել եմ փողոցում Ու թարսի պես ծորակը փորձարկելիս պարզվեց, որ ջրահեռացման համակարգը լավ չի աշխատում։ Նեղվել էի․ էսքան տարի նորմալ աշխատի՝ հենց պետք ա որ ևս մի անգամ աշխատի՝ տականքությունը բռնել է։
Ուրեմն երազ էի տեսել երազիս մեջ, ու կարևոր պահերը screenshot էի արել։ Ու որ էդ մի երազիցս արթնացա՝ ոգևորված սաղին ցույց էի տալիս էդ նկարներն ու պատմում, թե ինչքան է զարգացել տեխնիկան։ Ու, էն որ երազիդ մեջ գիտակցում ես է, որ երազ ա՝ էդ պահերը չկար։ Լրիվ հավատում էի, որ իրական ա ամեն ինչ։ Ափսոս
Ինչ-որ ճամպրուկային տրամադրություն էր, բայց հստակ չեմ հիշում ովքեր ու ուր էին գնում, գիտեմ, որ տխրել էի

[StrangeLittleGirl]

Լուիզիանա թանգարանից գնացքի կայարան որոշեցինք ոլոր-մոլոր ճամփաներով գնալ: Արդյունքում՝ հայտնվեցինք Հումլեբեկ բնակավայրում: Մի տան մոտով անցնելիս տեսանք բանկաներով մեղր ա դրած, վրան գինը, կողքն էլ մի ուրիշ բանկա, որի մեջ փողն ես գցում, մեղրը վերցնում: Ընդհանրապես, լսել էի, որ նման երևույթ կա Դանիայում. ֆերմերները, ասենք, ելակը կամ ուրիշ ինչ-որ լավ բան դնում են ճամփի վրա, անցորդները վճարում են համապատասխան գումար ու վերցնում: Հետո տերը գալիս, տանում է գումարը: Ոչ մեկի մտքով չի անցնում փողը կամ ապրանքը գողանալ:

Տենց, հիսուն կրոնանոց գցեցի բանկայի մեջ, մեղրը վերցրի: Ասում եմ.
- Սենց բանը Հայաստանում չէր աշխատի: Հինգ րոպեում ամբողջը կտանեին:
Ասում ա.
- Ո՞նց, ո՞վ էդքան անխիղճ կլինի ու խեղճուկրակ ֆերմերից բան կգողանա:

Ու ես մտածեցի, թե Հայաստանում ինչքան շատ են անխիղճ մարդիկ:

[Այբ]

Մայրերին բան չունեմ ասելու, բայց ՀՈԳԱՏԱՐ հայրերն ու պուճուր աղջիկները մի այլ կարգի են իրար հետ սիրուն նայվում

[Freeman]

"Մեր մանկության տանգոն" են ցույց տալիս։ Ասում ա․ "Աշես օրըմ երկնքից կտեսնի՞մ էս աշխարհն ընչի է ըսպես ծուռ"(կամ տենց մի բան)։ Չգիտեմ խի ա ասում, ով ա ասում, բայց դզել ա

[ivy]

Էս աշխատանքը ոնց որ իրականության դեմ պայքար լինի: Ինքը թե՝ այ աղջի, սթրվի, ես լավը չեմ, դու ինձ չես կարող փոխել, հլը նայի՝ ինչքան կեղտ կա իմ մեջ: Բայց դու էլի քո էշն ես առաջ քշում:
Մեկ-մեկ հուոսահատվում եմ: Որ զգում եմ՝ ես նենց փոքր եմ էս մեծ ու կեղտոտ իրականության առաջ: Ես էնքան քիչ ուժ ունեմ, որ մեծ բաներ կարողանամ փոխել:
Որ երբեմն ամեն կլիենտի համար ինձ հարյուր տոկոսով սպառում եմ, բայց ոչ մի արդյունք չի լինում: Որ գիտեմ՝ էս պետությունը վերցնում է էս մարդկանց, բայց ինքն էլ չգիտի՝ ինչ անի իրենց հետ: Ու չի ուզում, որ պորտաբույծ կամ հանցագործ դառնան, բայց նորմալ կյանքի բերել էլ չի կարողանում:

Օրական գլխիդ են լցվում ամեն տեսակի ահավոր պատմություններ, պրոբլեմների մեջ խրված, հուսահատ դեմքեր: Ու դու կանգնած ես՝ գունավոր շորիկով, աշխարհի դարդից կտրված ժպտացող դեմքով ու իրենց համար երևի հեքիաթի փերի ես, որ պիտի կախարդական փայտիկով իրենց դարդերը չքացնի: Կլիենտներից մեկն ինձ "Sonnenschein" է ասում: Նենց չեմ ուզում իրեն հիասթափեցնել:
Բայց մեկ-մեկ հերիք է Zuleitung-ին նայես ու արդեն գիտես՝ էս մարդը սենց տարիներով պտտվելու է մի պետական կառույցից մյուսը, ու բան չի փոխվելու իր մոտ, ինքը պետք չի էս երկրին: Ու նույնիսկ էդ դեպքում չես հանձնվում, փորձում ես անել հնարավոր ու անհնարին ամեն ինչ, որ էդ մարդն իր տեղը գտնի էս երկրում:

Երբ մի բան ստացվում է, էդ նենց մեծ երջանկություն է, չգիտեմ էլ՝ իրենք են ավելի շատ ուրախանում, թե ես:
Հետո ճամփում ես էդ մարդուն, ու նենց լուսավոր է դառնում աշխարհը: Ոնց որ իրականությանը էդ մի անգամ էլ հաղթած լինես:

Երբ նախկին կլիենտից զանգ է գալիս, էդ սովորաբար լավ նշան չի: Արդեն հենց ձայնը ճանաչում եմ, ձեռքս սառչում է, մինչև լսելը, որ իրենց մոտ ամեն ինչ լավ է ու ուղղակի զանգել են՝ նորից շնորհակալություն հայտնելու համար: Բայց էդ զանգերը ամեն անգամ չի, որ էդպես բարի են լինում:

Երեկ երբ Թերեզայի ձայնը լսեցի ու թե ինչ տոնով ասեց՝ ֆրաու Հովհաննիսյան, արդեն գիտեի, որ մի բան էն չի, ու սիրտս կծկվեց:
Ինքն իմ երբևէ ունեցած ամենալավ կլիենտներից մեկն էր: Անգոլայից եկած էդ կինը մի հատ էնպիսի էներգետիկա ու հմայք ուներ, որ անկախ իր թղթերից՝ ես համոզված էի, որ իր մոտ ստացվելու է: Էնքան ինտենսիվ ենք իրար հետ աշխատել, էնքան ենք ուրախացել միասին ու կռվել իրար հետ: Ասում էր՝ «Ֆրաու Հովհաննիսյան, ինձ վրա մի զայրացեք, ես լավն եմ»: Ու ես գիետի, որ լավն է, դրա համար էլ զայրանում էի, որ տեսնում էի ծուլանում է. իրեն չէր կարելի ծույլ լինել, ոչ մի դեպքում չէր կարելի: Ինչ կուրսերի ասես, որ չուղարկեցի Թերեզային, աչքիս առաջ սկսեց կարգին գերմաներեն խոսել, կասսայի մոտ աշխատել սովորեց, նաև կարել ու նորաձևություն: Ինքն էլ խնամված ու ժամանակակից տեսք ուներ, ու որ իր ամբողջ քացրությամբ ժպտում էր, ոտքերդ թուլանում էին:

Պրոֆեսիոնալ լուսանկարչի մոտ մի ընտիր ֆոտո արեցինք իր համար, որն իր ռեզյումեն շատ սիրունացրեց: Բոլոր կուրսերից թղթեր դիզեցինք (գերմանացիները թուղթ շատ են սիրում), ու «պատ ծակող» մոտիվացիոն նամակներ գրեցինք գործատուների համար: Եվ էդ ամբողջ թղթերի փաթեթով սկսեցինք լավ աշխատանքների դիմել: Մի քանի շաբաթվա մեջ իրեն գործի վերցրեցին քաղաքի կենտրոնի մի նորաձև բուտիկում՝ որպես վաճառող-կոնսուլտանտ: Էնքան բարձր աշխատավարձով, որ ինքն ամբողջովին դուրս էր գալիս սոցիալական օգնությունից, այիսնքն՝ դառնում էր լրիվ ինքնուրույն մարդ, ինչն էլ էն հրաշքն է, որին բոլորս սպասում ենք ամեն կլիենտի հետ կապված:
Ու էդպես Թերեզան դուրս եկավ համակարգից, ստացավ ազատություն՝ ինքնուրույն տնօրինելու իր կյանքը:

Բայց երեկ զանգեց. հեռացրել էին աշխատանքից՝ կասսայի մոտ մեծ սխալ անելու պատճառով: Տխուր էր, բայց հուսահատված չէր, ավելի շուտ իրեն մեղավոր էր զգում իմ առաջ, որ ինձ հիասթափեցրեց:
Գաբին ասեց՝ մինչև նորից չգրանցվի սոցօգնության, ու իր Zuleitung-ը չուղարկեն, չընդունես, ինքը էլ քո կլիենտը չի, դու իր գործը փակել ես:
Էդ նշանակում էր՝ պիտի մարդուն ստիպես նորից մտնել էն ցեխը, որից էդքան մեծ դժվարությամբ հանել ես, հետո սկսես բանակցություններ տանել էդ ցեխում իր պատասխանատուի հետ՝ իրեն նորից քեզ մոտ ուղարկելու համար, որ կարողանաս օգնել իրեն՝ դուրս գալու էնտեղից, որտեղ դու իրեն քիչ առաջ մտցրել ես: Ո՜նց եմ սիրում էս համակարգը:

-Ես հետ չեմ գնում սոցօգնության,-ասեց Թերեզան:
-Հա, չես գնում,-հաստատեցի ես:
Ասեցի, որ աշխատանքային օրվա վերջում գա մոտս: Ուրբաթ օրը 4-ից հետո էլ մարդ չի լինում օֆիսում, հանգիտ կարող էի ընդունել:
Եկավ, գրկեցինք իրար երկար: Հարցրեցի՝ կարո՞ղ եմ հետը դու-ով խոսել, արդեն իմ կլինետը չի: Ուրախացավ: Ես էլ ուրախացա, երբ տեսա, որ «պլան բ» ունի, հենց էնպես չի եկել:
Պիտի թղթերը սարքեինք նոր գործի համար:
-Ինձ խոստացել են, որ կվերցնեն, մենակ Bewerbung-ս են ուզում,-ասեց:
Պատրաստեցինք ամեն ինչ: Հետո դեռ ահագին խոսեցինք իրար հետ: Նենց լավ էր, որ հուսահատված չէր, ու ես էլ իրեն լիքը քաջալերեցի: Ասեցի, որ հիմա սպասելու եմ իր զանգին, բայց պիտի լավ լուրով զանգի:
-Էդպես էլ կլինի,- խոստացավ:

Նենց էի հոգնել երեկ, ուժ չէի գտնում տուն գնալու:
Չգիտեմ՝ էս անգամ հաղթեցի իրականությանը, թե չէ: Բայց հույս ունեմ, որ Թերեզայի մոտ ամեն ինչ լավ է լինելու: Ու իր Zuleitung-ը էլ երբեք մեզ չեն ուղարկելու:

[armine.kobelyan]

Ճանապարհին հստակ զգացի ինչի կարիք ունեմ` ճանապարհի...
էն որ երկաաար ճանապարհ գնաս, բաց պատուհաններով, որ քամին չթողնի լիաթոք շնչես, բայց չվախենաս, որ երեխեքը կհիվանդանան,
Էն որ բաաարձր երաժշտություն լսես, չվախենաս արթնացնել երեխեքին ու երգեեես.... քոոոո աչքերը,ինձ դարձրել են խելագաաարւ...
Էն որ առանց առիթ ու առանց պատճառ իրար նայեք ու ծիծաղեք, չէ, հռհռաաաք
Էն որ խմես, բայց չհարբես, բայց տրաաամդ բարձրանա ու ամբողջ գիշեր խոսաս խոսաս փիլիսոփայես, բողոքես դատարկվես...... Քայլես, չշտապես, զբոսնես
Էէէհ, գնամ, լվացքս փռեմ, կաթի շշերը պատրաստեմ գիշերվան, առավոտ շուտ պիտի արթնանաթ, պարտեզ, սեպտեմբերի մեկ.......

Отправлено с моего D5803 через Tapatalk

[Quyr Qery]

Վեռա (Cassiopeia) ու Արտակ (Աթեիստ),
գործիս տեղը նստած եմ ու մտածում եմ՝ դուք չլինեիք, ես ինչ էի անելու, տենց դաժան ձևով կմեռնեի կգնայի:
Լիքը բան կա ասելու, ուֆ-ուֆ: Սիրում եմ ձեզ:

[Quyr Qery]

Երեկ երեկոյան քայլում եմ Աբովյան փողոցով, մեկ էլ Ռուժ խանութի դիմաց պապիկ ա նստած ու գոռում է մուննաթախառն՝ մի բան առեք: Մտածեցի՝ պապի ա, ոչինչ որ մուննաթով ա գոռում, կարևորը աշխատում է, իր բաղչի լոբին ու պոմիդորն է վաճառում: Մոտեցա, հարցրեցի, թե էդ մնացած տոպրակ լոբին քանի կգ է, ասեց, որ 2կգ: Դե վերցրեցի, գինը ասեց 2500 դրամ, ասում եմ՝ պապի ջան, հասկացանք Ռուժի դիմացն ես, փողոցն էլ՝ Աբովյան, բայց լոբին էլ հո բրենդվի չէ: Իսկ պապին համոզեց, որ լավ էլ թանկանոց բրենդ ա, տենց գնեցի էդ լոբին ու ընկա ճանապարհ:
Բժշկականի անցումի մոտ, արդեն գրքերն էր հավաքում գրքավաճառը: Ասեցի հարցնեմ Վ. Պետրոսյանի "Դեղատուն Անին" արդյոք ունի, դե շատ վաղուց եմ կարդացել, բայց տանը մենակ էդ մի գիրքը չկար Վարդգեսից: Մի կերպ գտավ արդեն իսկ հավաքած գրքերի միջից ու տվեց, վերցրեցի, պիտի վճարեի, ասեց 2500 դրամ: Ապուշ կտրած դեմքին էի նայում: Ասում եմ էսօր սաղդ ձեռ եք առնում ինձ, բա ՝ ինչի քուրիկ ջան, էս ինչ ես ասում, 2000-ով կտամ: Դե բնականաբար գնեցի էդ գիրքը, երևի էդ գիրքն էլ, ասենք, Guess ջնսերի հետ էր արտադրվել:
Էդպես բարձրացա կանգառ, տաքսի նստեցի ու ուղևորվեցի դեպի տուն: Երբ արդեն հասնում էինք, վարորդին ասում եմ՝ 2500 եմ վճարելու չէ, Էս վարորդն էլ էշացած դեմքիս է նայում, ասում ա՝ չէ՝ 700: Ուրախ-ուրախ հանում 1000 եմ տալիս, ասում եմ՝ մանրը պետք չի: Նայումա դեմքիս՝ բայց ես մանր չունեի էլ: