Անկապ օրագիր

[John]

Սաղ սուտ ա է, մարդու հետ շփման մեջ ամենակարևորը հուսալիությունն ա։ Այ թե ինչ բան ա մարդու հուսալիությունը՝ մի քիչ դժվար ա սահմանել։
Հազիվ թե գտնվի մեկը, ով կասի, որ իմ պատճառով քաշվել է։ Ուրեմն ես հուսալի եմ։
Հազիվ թե գտնվի մեկը, ով ինձ դիմել է ինչ-որ հարցով, ես հնարավորություն եմ ունեցել օգնելու ու չեմ օգնել։ Ուրեմն ես հուսալի եմ։
Հազիվ թե գտնվի մեկը, ում ես խոստացել եմ օգնել, բայց չեմ օգնել։ Ուրեմն հուսալի եմ։
Վատն էն ա, որ իմ նկատմամբ միշտ չեմ հուսալի։ Էնքան կեղտերի մեջ եմ ընկել իմ պատճառով՝ որ ասելու չի։ Բայց էդ ընկնելուց հետո հուսալի եմ դառնում, չգիտեմ ինչ ա փոխվում մեջս, երևի ինչ որ ահազանգի լույս ա վառվում ուղեղումս, ու ես սկսում եմ կեղտից դուրս գալու պրոցեսը։ Ու միշտ ստացվում է։ Որոշ դեպքերում՝ անխուսափելի կորուստների գնով, բայց միշտ արժանապատվորեն։
Ուզում եմ կարողանամ իմ վրա հույս դնել միշտ, ինչպես կարող են հույս դնել հարազատներս ու ընկերներս։ Չեմ ուզում ուրիշների վրա հույս դնել։ Հիասթափություններից հոգնել եմ։ Գոհ եմ։

[GriFFin]

Հիվանդանոցում 15 տարեկան յուրահատուկ անունով աղջիկ ունենք, ով 2 ամիս ա ախտորոշում չունի։ Ծանր երեխա ա, լրիվ ուսանողական դեպք ու բժիշկի մղձավանջ։
Ինքը որպես ծանր հիվանդ միշտ հանձնվում ա հերթապահներին։ Եթե ժամանակը սահմանափակ ա, մենք՝ հերթապսհներս, քնելուց կամ ընդունարան գնալուց առաջ բոլորին չենք նայում, նայում ենք միայն ծանրներին ու նրանց ովքեր հերթապահ բժիշկ են կանչել / պահանջել։ Քանի որ ես շատ եմ հերթապահում, էս բալիկին տեսնում եմ ամիսը 4-5 անգամ։ Ու իրա հետ կարող ա մի 30 րոպե անկապ խոսանք, որտև պատկերացրեք դեռահաս աղջիկ , պարփակված հիվանդանոցի չորս պատերի մեջ։ Էս վերջին անգամ խոսում էինք գրքերից, ինձանից լավ կենսաբանության գիրք ուզեց։ Ես էլ հարցրեցի թե ի՞նչ ա ուզում դառնալ։ Մեր մյուս օրդինատորը ասեց, որ երևի բժիշկ, եթե կենսաբ ա կարդում։ Էս երեխես էլ ասեց, որ քույր ա ուզում դառնա, որտև բժիշկները բան չեն անում, մենակ անկապ թղթերի վրա գրում են ու անկապ նայում ( անկետա ու ուղեգրեր գրելու հետ էր), քույրերին ստիպում են հիվանդներին ցավացնել։ Մենք նստած ծիծաղում էինք, իսկ բալիկիս մաման նեղվել էր, մտածեց վիրավորվել ենք։ Ասում ա՝ ինքը չի գիտակցում ինչ ա ասում։ Մի խոսքով, ասածս էն ա, որ իրականում էդ երեխեն ճիշտ ա։ Քույրերը շատ բան են անում, իրանք աշխատող ուժն են։ Լավ քույրը բժիշկի ամենալավ օգնական ա, իսկ վատ քույրը էն մարդն ա ում պատճառով 3 բժիշկ արթուն մնացինք, որ հանկարծ ЧП չլինի։ Ես առաջ դա էդքան էլ լավ չէի ընկալում, իսկ հիմա ավելի եմ հարգում աշխատող, խելացի ու լավ քույրերին։

[StrangeLittleGirl]

Ո՞նց մի պետության լրատվամիջոցներին լուրջ վերաբերվես, երբ իրենց ամենալուրջ լրատվամիջոցներից մեկն էսպիսի բան ա գրում. «Մահացել է երգիչ, պոետ, նոբելյան մրցանակակիր Լեոնարդ Կոհենը»։

[Quyr Qery]

Էս ժամերին ամենաշատն եմ ալարում մտածել, բայց սաղ մտքերս իրենք իրենց են գալիս ու գնում:
Էս տարի լողս թողեցի, Դոքինզից շատ քիչ բան կարդացի ու նայեցի( իսկ ես սիրում եմ իրա հետ անցկացնել օրս), առողջական խնդիրներ ունեցա բավականին շատ, մարդկային ռեսուրսի հսկայական կորուստ իմ կյանքում՝ Նաիրուհու, Մելի ու Մարիամի տեսքով(լավ ա Վեռաենք կան կյանքումս), ընտանեկան խնդիրներ, ժամանակի սղություն, ինքնազարգացման դեգրեսս: Մխիթարող հանգամանք է, որ չնայած գերհոգնածությանս, բայց աշխատում եմ հավեսով: Չգիտեմ ինչի եմ տարվա վերլուծություն անում, ինչի եմ էսքան խառը, բայց դե: Գիշեր է, հազար բան ես մտածում:

Ձեռբերում էր Հայկօի Սարտրյան թարգմանությունը, ֆեյբուքից վերջնական հրաժարվելը և Բեգլարյան Գագոն: :Դ

Մեկ էլ ահագին հանգիստ եմ էս քանի օր է, հաճելի է:

[John]

Բախտս թարսվել ա հետս։ Մի ժամանակ անսպասելի նենց բաներ էին ընկնում վերևից՝ որ ընդամենը պետք էր բռնել։ Իսկ հիմա նենց ա քցում, որ չեմ հասցնում բռնել, ընկնում է գետնին ու սկսում գլորվել։ Դե արի վազի էդքան՝ մինչև հասնես հետևից։ Ու էդ ընթացքում հաշվարկի. արդյո՞ք ավելի շատ ռեսուրս չես ծախսի մինչև հասնելդ, քան կգտնես հետևից հասնելով։
Բարդ ա։

[Quyr Qery]

Որ փոքր էի երազում էի նկարիչ դառնալ ու նկարել երկինքը (հեղափոխական դառնալու ցանկությունից առաջ),երազում էի մենակ երկինքը նկարել՝ ամեն տեսակի մեջ: Բայց երկնքի մաս դառնալ ոչ մի անգամ չէի ուզում: Ուզում էի էդ մաքուրն ու սիրունը միշտ վերևում լինի, որ ես ձգտելու տեղ ունենամ, որ վերև նայեմ ու ինձ երջանիկ զգամ: Բայց հետո էս 25 տարիներին հասկացա, որ սիրուն բաներն ինձ համար չեն ու կյանքն ինձ գետնին կպած է պահում:

Ծնունդս էր էս գիշեր, ու ծնունդս անցավ տանը: Ես կհիշեմ էս օրը, քանզի նույնիսկ Տարանտինոն նման ՙՙհրաշք՚՚ չէր կարող նկարել:

[LisBeth]

Մի հատ հին անեկդոտ հիշեցի, մի հատ գերնոր երևույթի հետ կապված․

Երիտասարդը դուրս ա գալիս հայաթ, գոռում ա․
- Ժողովո՜ւրդ, այ ժողովո՜ւրդ։
Ալամ աշխարհը թափում ա թամաշա։ Էսի, թե բա․
- Չնայե՛ք, մի հատ շռեմ։

[StrangeLittleGirl]

Էսօր մեկը որ իմացավ՝ հայ եմ, ասեց՝ Արտավազդ Փելեշյա՞ն:

[John]

Ինչի՞ վրա ենք զարմանում որ։ Արտաքին պարտքի՞։ Հայկական ընտանիքների 80%-ը արտաքին պարտք ունի ապառիկների ու վարկերի տեսքով։ Բա պետությունը խի՞ պտի չունենա որ։ Ինչքան որ հասարակ քաղաքացին հաշվարկ անելու ու զուսպ ապրելու հետ սեր չունի՝ տենց էլ պաշտոնյաները։ Վազգենչիկը հնարավորություն ունի օֆիսից 10լ ծախսած վառելիքի համար 20լ վառելիքի կտրոն վերցնելու՝ ցանկացած նախարարիկ էլ ավելի մեծ ռեսուրսներ ունի ձեռի տակ։ Ու գիտի, որ միշտ չի որ ունենալու է, խի՞ չուտի որ։ Վազգենչիկը նախարար լիներ՝ ինքն էլ կուտեր էնքան՝ ինչքան էսօրվա նախարարները։ Կամ մի քիչ պլյուս-մինուս․ էդ եղանակ չէր փոխի։

Էդ որ ասում եք «մենք արժանի ենք ավելի լավ կառավարության»։ Էդ «մենքը» ո՞վ է եղբայր։ Ես ու դո՞ւ։ Թե՞ ՀՀ քաղաքացիները։ Ես ու դու գուցե և արժանի ենք, բայց ՀՀ քաղաքացին, որպես հավաքական կերպար, մեղմ ասած արժանի չէ։ Տո իրանց էս էլ է շատ։ Ուզո՞ւմ ես նորմալ կառավարություն ունենալ։ Միակ տարբերակը նորմալ կառավարություն ունեցող երկիր արտագաղթելն է։ Չե՞ս ուզում արտագաղթել։ Ուրեմն հարմարվի-ապրի։ Հերիք ա էլի ինչքան սին հույսերով ապրեցինք։
Պատմությունը նայենք։ Հին ժամանակներից էլ մշտական թեմա են էղել պառակտումները։ Ոչ մի օտարի թույլ չենք տվել առանց մեզ մի քանի տասնամյակ (կամ հարյուրամյակ) իշխելու անցնել մեր «անսասան լեռնաշխարհի» կողքով։ Կառավարման համակարգերը, հարկահավաքության մեխանիզմներն ու հարկահավաքները անընդհատ փոխվել են, իսկ ժողովուրդը, ցավոք, դասեր չի քաղել։ Ու չի էլ քաղելու։ Չեմ հավատում։

Մինչ մենք մտածում ենք, թե ընտրությունների վերահսկման ի՞նչ մեխանիզմ մտածենք՝ կեղծողներն արդեն 3 լեվել բարձր համակարգ են մտածում կեղծիքների։ Մեր երկրում կա շատ կազմակերպված, իրար հասնող, իրար հետ լեզու գտնող, համագործակցող իշխող բոզիտղա ղեկավարություն, ու իրար միս ուտող, իրար քցող, իրար տակ փորող «ընդիմություն»։ Բացի դրանից ունենք նաև ՀՀ քաղաքացիներ, ովքեր մինչև կոկորդները կուշտ են քաղաքական խաղերից, հավայի հույսերից ու մնացած տինդիրիտներից։ Ու հեչ զարմանալի չի, որ 2-3 տարին մեկ հինգ հազար դրամը մարդիկ գերադասում են արժանապատվությունից։ 5000ով գոնե 1-2 օր սոված չեն մնա, արժանապատվությունո՞վ ինչ կարան անեն։ Սոված փորին արժանապատվությունը ո՞ւմ շվիկին է։
Էդ դու կարաս խոսաս արժանապատվությունից, ես կարամ խոսամ։ Որտև սոված չենք։ Կուշտ մարդը դժվար ա սովածին հասկանում։ Սոված երեխեքի ծնողներին՝ առավել ևս։

Ամեն ինչ գնում է հհկ-ի գծած գրաֆիկով ու սցենարով։ Արժանապատվությունը թանկ գնահատողներն էլ կամ բանտերում են կամ արտասահմաններում։ Մյուսներիս արժանապատվությունը մի քիչ խնդալու է։ Հա, որ փողոցում մեկը քրֆի՝ քացու տակ կքցենք։ Բայց հեսա բոլոր հնարավոր ամբիոններից բոլոր հնարավոր շան տղեքը մեր արժանապատվությունը ոտնահարում են։
Սաղ խաղերը խաղացել էինք՝ մնացել էր գողացողի վրա քֆուր դնելն ու մեղավորներին պատժելու գործը աստծուն թողնելը։


Ինկվիզիցիան որ հրամայում էր բոլորին սպանել՝ զինվորներից մեկը հարցրեց, թե բա «Տեր հայր, բայց ստեղ անմեղ մարդիկ էլ կան», տեր հայրը թե բա «Մենք ո՞ւմ շունն ենք, զավակս, որ մեղավոր ու անմեղ որոշենք։ Բոլորին սպանենք՝ Տերը վերևում կորոշի ով էր մեղավոր ու ով անմեղ»։

[Freeman]

Մի ժամանակ առաջ ակումբի The silent river֊ն ասում էր՝ աչքերդ կթարթես կանցնի։ Ասում էի՝ ու՞ր ա, հազար անգամ թարթել եմ, չի անցնում։
Անցել ա

[Quyr Qery]

Հետո հիշում եմ Մարիամին, հիշում եմ մեր կյանքի հինգ տարիները,մեր կատուներին ու գրքերը, մեր աստղերն ու երազանքները, մեր այգիներում թափառելը, մեր անընդհատ փոխվով սենյակներն ու մարդկանց, մեր ՝ քաղաքները ոտնատակ տալը, ճամփորդելն ու օրերով տանից դուրս չգալը, սոված մնալ ու ամենահարուստ սրճարանները, մեր հիվանդ ու առողջ օրերը, ամառներն ու ձմեռները, մեր անցյալ տարվա աշնանային Ծաղկաձորը, Մարիամի հոտը…
Մարիամը հին փաբերի հին բնակիչ է, Մարիամն արդեն չկա, նա, ում չգյությանը չէի հավատում, ում զանգերին միշտ պատասխանում էի, ով ինձ ստիպում էր չալարել, ով ինձ համար մարմնի մի մաս էր, ասենք աչք կամ ձեռք, ում լինելը լրիվ սովորական էր, իսկ չլինելը կցավեցներ ու կիսաթ կթողներ ինձ: Ու Մարիամը անցավ իր փաբերի պես, ինձ էլ կիսաթ թողեց: Մարիամի չլինելը հորս ամենաուժեղ հարվածին էր նման, երբ քթիցս միանգամից արյուն եկավ, բայց ես, մեկ ա, չլացեցի:

[Mr. Annoying]

Բելգիացի մի ծանոթ ունեմ, ում վեց տարի ա գիտեմ: Ինքը համառ ա: Շատ համառ: Ֆիզիկայի միջազգային օլիմպիադայից մեդալ էր բերել: Անցած տարի էլ էն ծրագրին չէր անցել, որին ես անցել էի: Բռնել էր ընդեղ աշխատող մի 100 դասախոսների առանձին-առանձին նամակ էր գրել, պատմել էր իրա մասին ու դրանցից մենակ մեկն էր պատասխանել ու կանչել էր իրան:

Ինքը ուժեղ չէր, համենայն դեպս ես եմ տենց հիշում: Բայց հիմա Քեմբրիջում ա սովորում: Ձեռի հետ էլ հիմա դասընթացների ա Գերմանիայում ու սաղ սոցիալական ցանցերում իրա նկարներն ա ճպցնում թիթիզ սարքերի, հուշարձանների ու գիտնականների հետ: Խանդո՞ւմ եմ: Չէ, ի՞նչ խանդել, նախանձում եմ իրա համառությանը: Բա՞ համառ չլինեի իրա չափ:

[Գաղթական]

Հոլանդիայում ու Բելգիայում տարածված մի քանի լեգենդ կա՝ Ձմեռ Պապի վերաբերյալ, որոնցից ամենատարածվածներից մեկի համաձայն նա իրենց մոտ է գալիս Իսպանիայից, իսկ երկրորդի համաձայն՝ Թուրքիայից...

Հիմա ես էլ մարդկանց հարց եմ տալիս, թե որքանով է տրամաբանական մահմեդական թուրքիայից խաչակիր Ձմեռ Պապու հայտնվելը, եթե նա ազգությամբ լիներ թուրք...



..ու միտքս շարունակում եմ..
եթե ենթադրենք, որ էդ բարի ու բոլորին նվերներ բաժանած մարդու հագուստը, ժամանակի ընթացքում սկսել են տոնական կարմիր գույնով պատկերել, բայց իրականում այն ի սկզբանե սև է եղել, ապա ի՞նչ պատկեր կստանանք...

...կարծես թե մանրից նոր լեգենդ է սկսում ձևավորվել...

[Chilly]

Ակումբում 10 տարի... 10 Կառլ, 10 տարի

Sent from my Redmi Note 3 using Tapatalk

[Chuk]

Պատվիրատուն բողոքում է.
- Ինչու՞ վերջին նորությունները ցույց չի տալիս:
- Իսկ դուք ընդհանրապես որևէ նորություն տեղադրե՞լ եք:
- Չէ:
- Bye: