Եթե ընտանիքում չկա մեկն ով կգիտակցի ուրեմն խնդիր պետք է լուծեն այն քչերը որոնք գիտակցում են, բայց ասեմ դա չափազանց բարդ հարց է քանի որ, խոսքը գնում է համոզմունքների մասին, իսկ հանուն համոզմունքների պետք չէ մոռանալ, որ մարդը մինչև անգամ մահվանն է գնում ընդառաջ: Երբ հայացք ես գցում անցյալին տեսնում ես, որ աշխարհ/կյանքը քչերն են փոխում ու տանում առաջ սա էլ նրա համար եմ ասում, որ երբեք այդ շնոհալի քչերը չնկճվեն բարդություններին բախվելիս: Կարծում եմ այս խնդիրի լուծելումը մանկապարտեզից պիտի սկսվի ու վերջանա համալսարաններում: Այս խնդիրը լուծվելու համար դար է պետք, որովհետև մարդուն հիմքից փոխելու խնդիր է սաVardik!-ի խոսքերից
Էս ու՞ր էիր, ես էլ ասում եմ ինչի՞ա լռում:
Բյուր, բայց արի թեման չսահմանափակենք մենակ էս աղջկա դեպքով:
Լիքը ուրիշ դեպքեր կան, որ ավելի հաճախ են հանդիպում:
Լավ ես ասում, իսկ ո՞վ պիտի տղային էդ ամենը սովորացնի: Մա՞յրը, որ բռնության ա ենթարկվում հոր կողմից ( հաճախ նաև ընտանիքի մյուս անդամների կողմից), դառնում ա վեշ, թե՞ հայրը, որ կնոջը դարձնում ա վեշ ու հոգեկան տրավմա հասցնում երեխաներին:
Մեջբերել
Էջանիշներ