Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

[StrangeLittleGirl]

Մեկ-մեկ մտածում եմ՝ ի˜նչ լավ կլիներ, եթե դու հիմա կենդանի լինեիր, եթե մի 80 տարի ուշ ծնվեիր: Հաստատ կսիրահարվեի քեզ, երկար-բարակ սիրային նամակներ կգրեի, կգայի մոտդ: Իրար հետ կթափառեինք, կխմեինք, կգրեինք, կդեպրեսվեինք ու վերջում էլ իրար հետ ինքնասպան կլինեինք:

Գժվում եմ, գիտե՞ս, գժվում եմ քո տեքստերից: Շատերը քեզ չեն էլ սիրում, ասում են՝ հիմար գրող ես, իսկ ով էլ սիրում է, դա անում է ինչ-որ անհասկանալի սենտիմենտալ պատճառներից ելնելով (ցլամարտ, սիրուն տղերք, Փարիզ-բան): Ու երբ քո անունը տալիս եմ, բոլորը թարս են նայում, թե՝ էս ինչ անհաջող դասականի անուն տվեցիր: Այ հիմա որ քեզ կարդում եմ, ավելի լավ եմ հասկանում, թե ինչու եմ քեզ սիրում: Ախր էն ամեն մի բառդ, ամեն մի նախադասությունդ անտանելի ծանոթ է: Ոնց որ հարյուր տարվա ծանոթս լինես, գարեջրի բաժակի մոտ հետս նստած, դարդերս լսած: Ոնց որ քո ամեն բջիջն անգիր իմանամ, հասկանամ, թե էդ բառերն ինչու ես գրել, ինչ ես դրել դրանց տակ: Ու դառը ժպտում եմ գիրքը փակելով: Ինչու՞ դու իմ ժամանակակիցը չես:

[StrangeLittleGirl]

Ձյունը խոշոր-խոշոր էր թափվում, էնքան, որ դիմացդ չէիր տեսնում: Իջա մեքենայից:
- Մյուս անգամ որ մենակ լինես, 200 կտաս,- ասաց վարորդը՝ վերցնելով պարզածս 100-անոցը,- բայց էս անգամ իջի:
Ձյան մեջ ճամփա բացելով առաջ գնացի: Պահակը կանգնած էր դարպասի մոտ: Բարևեցի:
- Բարև˜, ո՞վ ունես ստեղ,- հարցրեց:
- Բժիշկ եմ:
- Ո՞ր բաժնում:
- Ութում:
- Բա ո՞նց քեզ չեմ տեսել:
- Նոյեմբերից եմ ստեղ:
Պահակը մոտեցավ այնքան, որ ձյան խոշոր փաթիլների արանքից երևաց զինվորական համազգեստը, վրան գրված՝ «հայկական բանակ»: Ժպտաց: Ատամների մի մասը չկային:

[StrangeLittleGirl]

Ես վախենում եմ ամեն տեսակի խոստովանությունից, ամեն տեսակի կապվածությունից, ամեն տեսակի նվիրումից: Վախենում եմ, որովհետև այս զգացողությունը նոր չէ: Ես չեմ ուզում քեզ աստվածացնել, չեմ ուզում պնդել, թե հենց դու ես որ կաս, չեմ ուզում հավատալ, թե մենք միասին ճամփա ունենք անցնելու: Ուղղակի ինձ հաճելի է քեզ հետ շփվելը, մի ուրիշ տեսակի հաճելի:

[StrangeLittleGirl]

Մտածում եմ՝ եթե հիշեի, թե երկու տարի առաջ ինչ գժանոցում էի հայտնվել էս վիզայի հետ կապված հարցերի պատճառով, հաստատ արտագաղթելու միտք նորից չէի ունենա:

Ու մտածում եմ՝ ինչ լավ ա, որ ինտերնետը կա: Թե չէ եթե էն թղթաբանությունը, որը տպել-ստորագրել-սկան անել-ուղարկելով ա արվում, փոստով լիներ, մի քանի տարի կտևեր, մինչև սաղ փաստաթղթերը տեղը գային:

[StrangeLittleGirl]

Թեմաներ կան, որոնց մասին կոնկրետ կարծիք լսելիս ոնց որ ասեղներով ծակծկեն ինձ: Չնայած ընդհանրապես ես հակառակվող եմ, բայց էդ բոլորը լսելիս սովորաբար լռում եմ, կծկվում ու խեղճանում:

Էսօր իմ երկու սիրելի մարդիկ էին ինձ ծակծկում: Չէի դիմադրում: Ոնց որ քեզ ծեծեն, ու դու լուռ դիմանաս առանց ծպտուն հանելու: Մենակ դեմքիցս տեսնում էին, որ տրամադրությունս ընկել է:

Հետո գնացին նրանք: Ես քայլեցի կանգառ: Անձրև էր գալիս ու մութ էր: Լուռ լացեցի՝ ամբողջ ուժով ատելով ինձ: Եկա տուն, գրկեցի թեյի բաժակն ու նորից կծկվեցի: Սովորաբար ինձ այսպես խոցողներին ուղղակի հեռացնում եմ ինձնից, իսկ այս երկուսին շատ եմ սիրում ախր, ինձ ամենաթանկ մարդկանցից են: Ու ոչ մի ելք չեմ գտնում:

[StrangeLittleGirl]

Նենց մի տեսակ սիրահարվել եմ Րաֆֆու «Կայծերի» Կարոյին: Ու հետաքրքիրն էն ա, որ ինքն էլ մնացած կերպարների պես թղթից ա, գրքում էլ առանձնապես հաճախ չի երևում: Բայց նենց մի տեսակ սիրահարվեցի... նենց պատկերացնում եմ իրա արտաքինը, նե՜նց ծանոթ, նե՜նց հարազատ: Իրա մտքերն էլ օդից չեն, ոնց որ ինչ-որ մեկից ինչ-որ մի ժամանակ լսած լինեմ:

[StrangeLittleGirl]

Ի՜նչ լավ էր, որ էսօր ասեցիր, որ երկուսիցս ոնց որ կախվածություն ունենաս: Ես էլ մտածում էի՝ ղզիկի մեկն եմ, որ ձեզ էդպես կարոտում եմ, որ ուզում եմ ամեն օր տեսնել երկուսիդ էլ:

Նենց հետաքրքիր ա, ինձնից փոքր ընկերներ շատ եմ ունեցել, բայց միշտ հասակակիցի տեղ եմ դրել նրանց: Ձեր երկուսի հետ ինձ մեծ եմ զգում, շա՜տ մեծ, բայց մյուս կողմից էլ ձեզ հետ անցկացրած ոչ մի վայրկյանիս համար չեմ փոշմանում: Դուք իմ էս դեպրեսիվ կյանքի լույսերն եք:

Չէի պատկերացնում, որ էսքան կարճ ժամանակահատվածում ձեզ էդքան կսիրեմ: Չէի պատկերացնում, որ էսքան կարճ ժամանակահատվածում ձեզ հետ էսքան կկապվեմ: Ու ո՜նց եմ հիանում ձեզնով, ո՜նց եմ ուրախանում, որ դուք կաք:

Էնքա՜ն ուրախ էի էսօր, որ ասեցիր՝ ոնց որ երկուսիցս կախվածություն ունենաս: Ինչ-որ բան տեղն ընկավ, ինչ-որ բան շատ ճիշտ է էստեղ: Սիրում եմ, շատ եմ սիրում մեր ընկերությունը:

[StrangeLittleGirl]

Մի տղա կար, անընդհատ ինձ youtube-ի լինքեր էր ուղարկում, իսկ ես կռիվ-ղալմաղալ էի սարքում, թե՝ հերիք ուղարկես, մեկ ա, չեմ նայելու, չեմ սիրում ուրիշների ուղարկած վիդեոներն ու ընդհանրապես ես նայող չեմ, լսող եմ: Բայց ասածներս վրան չէին ազդում: Ավելի էր ոգևորվում, ավելի շատ էր ուղարկում՝ հուսալով, որ ուղարկածներից մեկնումեկը վերջապես դուրս կգա: Իմ կռիվ-ղալմաղալներն էլ գնալով ավելի մեծ թափ էին առնում:

Մի ուրիշ տղա կա, որն ինձ հաճախ youtube-ի լինքեր է ուղարկում, ու ես դրանք հաճույքով նայում եմ՝ երազելով, որ ավելի շատ ուղարկի: Ամեն լինքից հետո շնորհակալություն եմ հայտնում տրամադրությունս բարձրացնելու համար:

[StrangeLittleGirl]

Չեմ սիրում էս Վալենտինը, հեչ չեմ սիրում: Էս էն տոնն ա, որը երբեք իմը չի էղել, որը նենց մի տեսակ հիշեցնում ա՝ դու ստեղ ավելորդ ես, վեր կաց, ռադդ քաշի: Էս տարի էլ ո՛չ բացիկ եմ գրել ինքս ինձ, ո՛չ կինո եմ հրավիրել, ո՛չ էլ ընթրելու եմ ինքս ինձ հետ: Լոքշ բաներ:

[StrangeLittleGirl]

Ինչքան մոտենում է գնալու օրը, էնքան ապաթիան շատանում է, էնքան ավելի եմ ուզում փախչել բոլորից ու որևէ մեկի երեսը չտեսնել: Նորից սոցիալական կրիզիս է սկսվում, ցանկություն բոլոր դռները փակելու ու ոչ մեկի ներս չթողնելու: Դրան գումարվում է նաև անհամբերությունը. ե՞րբ պիտի վերջապես ճամպրուկս շալակած նորից Կիև գնամ, հետո՝ իքս տրանզիտ քաղաք, հետո՝ Կոպենհագեն: Ու ի վերջո, ե՞րբ պիտի իմանամ, թե երբ եմ գնում:

Մտավախություն ունեմ, որ ամեն ինչ շատ հանկարծակի կստացվի, ու չեմ հասցնի բոլորին հրաժեշտ տալ: Գուցե լավն էլ հենց դա է. առանց ավելորդ էմոցիոնալության, առանց հրաժեշտի երեկոներ հիշելու, սառը, հանգիստ, ապաթիկ: Բայց ամենից շատ վախենում եմ վիզա չստանալուց: Էդ դեպքում մի տեսակ կյանքս կորած եմ պատկերացնում:

[StrangeLittleGirl]

Սայաթ-Նովայով տուն եմ բարձրանում: Հեռախոսով Starsailor-ի Tie Up My Hands-ն եմ լսում: Մի անգամ էլ տասնվեց տարեկանում էր, որ նույն ճամփան անցնելիս նույն երգն էի լսում. կենսաբանության պարապմունքից տուն էի վերադառնում: Այն ժամանակ հեռախոսները երգեր չէին նվագում. ռադիոյից ձայնագրած կասետով փլեյերս էր մոտս: Մութն ընկել էր, աստղազարդ պարզ երկինքն աչքիս առաջ էր: Այսօր երկինք չկար. տարիների ընթացքում բարձրացած գռեհիկ շենքերը ծածկել էին երկինքը:

Հիշեցի այն մարդուն, որի շնորհիվ առաջին անգամ լսել եմ երգը: Տասնվեց տարեկանում մինչև ականջներիս ծայրը սիրահարված էի նրան: Այն ժամանակ դեռ չէի ջարդել նրա մեյլի ծածկագիրը, չէի մտել նամակների մեջ ու գեյ պոռնո չէի հայտնաբերել: Դեբիլի պես սիրահարված էի, որովհետև ինքն էլ էր մոտավորապես նույն երգերը լսում, ինչ ես, ինքն էլ հայերենի, ռուսների ու ռուսերենի մասին այնպիսի կարծիք ուներ, ինչպիսին դաստիարակել են իմ մեջ: Իսկ այն ժամանակներում աշխարհից մեկուսացվածներիս համար դա հազվագյուտ երևույթ էր. ակումբ չկար: Ու նաև հեղափոխական էր: Տասնվեց տարեկանում լավ չէի հասկանում, թե դա ինչ էր, բայց հիշում եմ՝ Ռուսաստանից մի մեծահարուստ էր եկել, հանրահավաքներ էր անում, հեղափոխություն նախապատրաստում: Ու էդ տղաս ոգևորված գնում էր հեղափոխական հանրահավաքներին, մինչև մեծահարուստի գլխին տվեցին: Վերջին անգամ նրան քսանամյակիս եմ տեսել: Էնպես պատահաբար էր, փողոցում: Չէր հիշում, որ ծնունդս էր: Երբեք էլ չի հիշել, հիշեցրել եմ: Շնորհավորեց: Դրանից հետո լուր չունեցա նրանից: Հիմա մտածում եմ՝ գուցե հանրահավաքներին ու երթերին ինքը լինում է, բայց էնքան է փոխվել, որ չեմ ճանաչում:

Լիլիին հիշեցի: Տասնմեկ տարեկան էի, երբ առաջին անգամ իրական կյանքում տեսա նրան: Վանդակավոր յուբկա էի հագել: Մամայիս մորաքրոջ աղջկա հետ էի: Այսօր էլ ջինսից յուբկայով էի: Տասնմեկ տարեկանում ամեն ինչ էնքա՜ն հաստատուն է թվում: Երբ Լիլին անհետացավ, ինձ թվաց՝ այլևս երբեք նրան չեմ տեսնելու: Հետո թվաց, որ եթե փողոցում տեսնեմ, չեմ ճանաչի: Իսկ տասներեք տարեկանում մեզ նորից ծանոթացրեցին: Լիլին իմ այն ժամանակվա գիտաֆանտաստիկ պատմվածքներից մեկի հերոսը դարձավ: Ու այնքա՜ն հավերժ էր թվում ամեն ինչ, որ անգամ ապագայում նա դեռ նույն տեղում էր աշխատում:

Լիլին հիմա Սիրիայում է:

Starsailor-ը երգեց.

Let's watch the clock until the morning sun does rise

Հասա մեր խաչմերուկ: Վեց վայրկյան է մնացել, որ կարմիր դառնա: Դաշնամուրային հատվածից հետո միացան մյուս գործիքները: Վազելով անցա փողոցը, ու մարդուկը կարմիր դարձավ: Հեչ նույն մարդը չէի մնացել: Բարձրացա աստիճաններով: Քսանյոթ տարեկանում ամեն ինչ հեղհեղուկ ու փոփոխական է թվում:

[StrangeLittleGirl]

Իմ կյանքում շատ ա էղել, որ դեպրեսիաների մեջ ընկնեմ: Ընդհանրապես, գարունն ահավոր սեզոն ա էդ տեսանկյունից: Համարյա չեմ հիշում նենց գարուն, որ ինչ-որ չափով դեպրեսված չլինեմ, ու դրանից չտուժի գործունեությունս: Ամենալավը երկու դեպք եմ հիշում: Մեկը երրորդ կուրսում էր, որ մայիսին օրերով դասի չէի գնում: Ուղղակի հասցնում էի շաբաթ օրը լրացնել, դրա համար ինձ ոչ ոք դուրս չէր թողնում: Մյուս անգամն էլ Գերմանիայում սովորելիս էր: Բացի դեպրեսվելու հակվածությունիցս, Գերմանիան ինքը բավական տրամադրող մթնոլորտ էր ստեղծել, որ տրամս մինուս հազար լինի: Բայց ինչքան էլ տենց վիճակներում լինեի, երբեք օգնության չեմ դիմել, որևէ տեսակի դեղ չեմ խմել: Էս տարի առաջին անգամն ա, որ լրջորեն մտածում եմ հակադեպրեսանտ ընդունելու մասին, ընդ որում՝ դեռ կարգին չի էլ սկսվել դեպրեսիան: Առայժմ մենակ ոչ մի բանից հաճույք չեմ ստանում: Հաջորդ փուլին նոր կսկսեմ անկողնուց դուրս չգալ:

[StrangeLittleGirl]

Հա, ես էգոիստ զզվելի մարդ եմ: Քեզ հետ շարունակում եմ շփվել միայն ու միայն այն պատճառով, որ քեզնից շատ լավ գրական կերպար է ստացվում, ու իմ ամենալավ պատմվածքները ծնվում են հենց քեզ հետ շփման արդյունքում: Կներես, որ անընդհատ նոր կրակ եմ վառում, անընդհատ հիշեցնում իմ գոյության մասին, անընդհատ նորանոր վեճեր սադրում: Կներես, բայց մեր ամեն մի զրույցը մի-մի գրական ստեղծագործություն է: Կներես, որովհետև ես երբեք քեզ չեմ նվիրվելու:

...
Ինչու՞ ես էդքան կպել պատահականություններից: Ես հոգնեցի Երևանը տակնուվրա անելով ու քեզ որոնելով, հոգնեցի ամեն կարմիրի տակ կանգնելիս կողքի մայթերը տնտղելուց, հոգնեցի բոլոր անցորդներին քեզ հետ շփոթելով... Խնդրում եմ՝ արի հրաժարվենք պատահականություններից: Միևնույն է, քո մասին երբեք չեմ գրելու: Մեր զրույցները չափից դուրս ձանձրալի են, որովհետև ես միշտ համաձայն եմ քեզ հետ:

[StrangeLittleGirl]

Հիշու՞մ ես, որ սեպտեմբերին քո քաղաք եկա, բայց չզանգեցի քեզ: Հիվանդ էի: Չուզեցի հիվանդ-հիվանդ տեսնել քեզ:

Հիմա էլ եմ հիվանդ, թե չէ հաստատ նորից քո քաղաք կգայի: Իսկ այսօր բոլոր տատական-պապական միջոցներով փորձում եմ վռնդել ամեն տեսակի վիրուսներին, որ վաղը հեծանիվս վերցնեմ, շրջեմ քաղաքում: Գիտեմ, որ հանդիպելու ենք: Պատահաբար:

[StrangeLittleGirl]

Վաղուց էսպիսի բան չէր եղել ինձ հետ... Չէի զգում, թե ինչպես են ժամերը թռչում: Խոսում էի անընդհատ ու լսում էի անընդհատ: Ու կարևորը՝ վաղուց մենակության զգացումը չէր լքում ինձ: Երեկ լքել էր: