Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

[StrangeLittleGirl]

Ես մի ճամպրուկ ունեմ, որտեղ հիշողություններ եմ դասավորում: Գնալով ավելի է ծանրանում այն, բայց ամեն հաջորդ օր տեղափոխվելիս հետս քարշ եմ տալիս ճամպրուկը, ամեն հաջորդ երկիր գնալիս տանում եմ հետս՝ առանց ավելորդ քաշի համար տուգանք մուծելու:

Այս առավոտ անցյալ գիշերվանից մնացած մի սիրուն հիշողություն ծալեցի, դրեցի ճամպրուկիս մեջ. կյանքիս մեջ երկրորդ սիգարետը, երրորդը՝ կիսատ, սառնոտ առաջին գարնանային գիշերը, ալկոհոլից խելագարված երկու գլուխ մթության մեջ, քայլում են փողոցներով, Թումանյան, Տերյան, Իսահակյան ու Ախմատովա արտասանում, իսկ վերջում՝ Ցվետաեվա երգում:

Չէ, ես էլ չեմ խմելու, էլ չեմ ծխելու: Այսօր առավոտյան բացել եմ Թումանյանի «Անուշն» ու կրկնում եմ այն տողերը, որոնք անցյալ գիշեր այդպես էլ չմտաբերեցի:


...Ուր որ հայրենի օջախի առաջ
Վաղու՜ց կարոտով ըսպասում են ինձ,
Ու ձըմռան երկար գիշերը նըստած`
Խոսում են Լոռու հին-հին քաջերից:

[StrangeLittleGirl]

Անցյալ գիշեր Ախմատովային հայտնաբերեցի: Էսօր շարունակում եմ կարդալ: Ինձ տարել ա.

А я иду, где ничего не надо,
Где самый милый спутник — только тень,
И веет ветер из глухого сада,
А под ногой могильная ступень.

[StrangeLittleGirl]

Իսկ ես կարծում էի, թե փոխվել եմ, մեծացել: Հպարտանում էի իմ հասունությամբ: Բայց ես լրիվ նույնն եմ մնացել մինչև իմ վերջին բջիջը: Լրիվ նույն զգացողություններն են, նույն կերպ երաժշտություն միացնելը, լույսերն անջատել, գետնին պառկելն ու լացելը: Ոչ մի նոր բան: Իսկ ես մեծանալ եմ ուզում:

[StrangeLittleGirl]

Կներես, ջանս, էս անգամ ուշ հիշեցի, որ ծնունդդ է: Կենացդ, ջանս, կենացդ... Կարոտել եմ քեզ:

Նուբարաշենում աշխատելու ընթացքում միշտ ուզեցել եմ մոտդ գալ, ծաղիկներ բերել քեզ: Կապ չունի, որ տասնմեկ տարի է, ինչ չեմ եկել այդտեղ: Կգտնեի, հաստատ գիտեմ՝ կգտնեի: Բայց չեկա: Մոռացա երևի կամ չհամարձակվեցի: Ինքս ինձ ուզում եմ արդարացնել, որ ուղղակի դու վաղուց արդեն այնտեղ չես, իմաստ չունի քեզ այնտեղ փնտրելը: Դու ամենուր ես ու լուռ հետևում ես ինձ:

Դու հիմա քսանինը կլինեիր ու երևի շատ բաների հասած կլինեիր: Ես կզանգեի քեզ, միասին կխմեինք երեկոյան, որ մոռանայի վատ տրամադրությունս: Չէ, ծնունդդ կնշեինք մի մեծ ընկերախմբով: Կլսեինք մեր սիրած երգերն 90-ականներից, կվիճեինք, թե արդյոք Ալանիս Մորիսեթն է ավելի լավը, թե Շերիլ Քրոուն, կհիշեինք թինեյջերական տարիքում մեր գրած սերիալները: Դու էլ բլոգ կունենայիր, գուցե ակումբցի էլ կլինեիր: Կքննարկեինք վերջին քաղաքական իրադարձությունները:

Ծնունդդ շնորհավոր, ջանս, շնորհավոր... Ես ամեն տարի մարտի 2-ին ամփոփելու եմ այն կյանքը, որ կարող էինք ունենալ, եթե դու չգնայիր: Ես ամեն տարի երազելու եմ ու փորձելու եմ հավատալ, որ հենց դա է իրականը, ոչ թե այն մեկը, որն ապրում եմ հիմա առանց քեզ:

[StrangeLittleGirl]

Ինձ մխիթարում է, որ այս զգացողությունն անցողիկ է, ինձ ապրեցնում է այդ միտքը, հեռու վանում մեռնելու ցանկությունը: Բայց գիտեմ, որ կարող է լինել մի բան, որից հետո ես ի վիճակի չեմ լինի ապրել, իսկապես չեմ ապրի: Ես սարսափում եմ դրանից, չեմ ուզում, որ այդպես լինի, բայց եթե հանկարծ լինի, ես էլ հավերժ քսանյոթների խմբին կմիանամ:

[StrangeLittleGirl]

Եթե այս ամենին ուրիշ փիլիսոփայությամբ նայեմ, պիտի մտածեմ, որ ինչ-որ նշանակություն ունի, որ արդեն հինգերորդ օրն է, ինչ Կոպենհագենում չեմ: Անընդհատ ինքս ինձ հարցնում եմ՝ ի՞նչ են տալիս այս օրերը: Եթե չհաշվենք փետրվարի 28-ն ու մարտի 1-ը, ապա մնացած բոլոր օրերն անիմաստ են թվում: Ուրեմն կարող էի մարտի 2-ից Կոպենհագենում լինել ու էնտեղի գործերով վազվզել:

Փորձում եմ իմաստ գտնել այս օրերի մեջ ու գժվում դրանց դատարկությունից, դրանց միջին վիճակագրական առօրյայից էլ վատ լինելուց: Իսկ գուցե դեռ չե՞ն եկել այդ իմաստավոր օրերը: Հանգստացնում եմ ինձ: Իսկ եթե չգա՞ն: Իսկ եթե ամեն ինչ այսպես էլ մնա:

Աշխարհի ամենազզվելի բաներից մեկը վատ տրամադրությամբ արթնանալն է: Եթե տրամադրությունդ ընկնում է երեկոյան, դա նորմալ մարդկային երևույթ է: Բայց երբ արթնանում ես վատ տրամադրությամբ, իսկ երեկոյան ավելի լավ ես, նշանակում է, որ ինչ-որ համախտանիշ դուռդ ծեծում է:

Յախք: Էրնեկ էսքան բան չիմանայի:

[StrangeLittleGirl]

Հա, ուրեմն առավոտները գրելու սովորությունս: Մի քիչ առաջ էս օրագիրս էի փորփրում (էդպես շատ եմ անում, երբ սկսում եմ ինքս ինձ չհասկանալ), հիշեցի առավոտյան էդ լավ ավանդույթը, որ մի բաժակ սուրճի հետ նստում էի խզբզելու: Հիմա իմ կյանքում էնպիսի ժամանակներ են, որ առավոտյան գրելը շատ կօգնի:

Էս ինչ մռայլ օր է: Ուշ արթնացա: Տասնմեկուկես ժամ քնել եմ: Իսկ ես ասում էի՝ շուտ քնեմ, շուտ արթնանամ: Մարմինս մի տեսակ ջարդված էր: Յոգա՞ն: Բայց ախր երեկ ոչ մի արտառոց դիրք չենք արել, որ մարմինս բռնվեր: Մարմինս բողոքում է:

Մտածում եմ՝ չլինի՞ տրամադրությանս այս կտրուկ տատանումները եղանակի կտրուկ տատանումներով են պայմանավորված: Էդ դեպքում ինչպե՞ս բացատրենք, որ վերջին հինգ օրվա ընթացքում մենակ երեկ էր, որ ինձ լավ էի զգում գոնե օրվա երկրորդ կեսին: Բայց ձնծաղիկի պահը լավ էր... ինչ ասես չէր պատահել կարմիրի տակ կանգնած ժամանակ, բայց որ ձնծաղիկ նվիրեին... օրիգինալ էր: Ռումինական պոեզիան էլ էր հետաքրքիր:

Ընդհանրապես, նկատել եմ, որ իմ կյանքում միշտ ինչ-որ երևույթներ «կուտակվում» են: Երբ քիչ առաջ օրագիրս էի թերթում, տեսա, որ ինչ-որ մի ժամանակ էլ Հեսսեի մասին անընդհատ խոսվելու արդյունքում եմ «Տափաստանի գայլը» կարդացել: Դրանից հետո չեմ հիշում, որ որևէ մեկը Հեսսեի անուն տա: Հիմա էլ ռումինական պոեզիան: Ծիծաղս գալիս է դրանից: Ի՞նչ պիտի տա ինձ այդ պոեզիան: Հա, շարունակում եմ թերահավատորեն վերաբերվել դրան: Թեկուզ հենց մենակ այն պատճառով, որ ես երբեք ռումիներեն չեմ սովորի, իսկ պոեզիայի համը լրիվ դուրս է գալիս թարգմանություն կարդալիս:

Հին էջերը փորփրելիս մի բան էլ նկատեցի: Ես շատ էմոցիոնալ եմ: Հա, նույնիսկ չափից դուրս, միջին վիճակագրական կնոջից ավելի: Եվ ո՞վ է ասում, որ դա վատ է: Նենց մի տեսակ սիրեցի ինձ:

Հա, մի քիչ առաջ էլ Լիլյան էր զանգել՝ իմ կորած-մոլորած, երկու երեխատեր ուսանողական ընկերուհին: Ինձ էնքան է զարմացնում նրա իմաստությունը: Ինքը տան պատերի ներսում, ոչ ֆեյսբուք է մտնում, ոչ լուրերին հետևում, բայց ասում է՝ տասը տարի ժամանակ ունենք Հայաստանը փրկելու համար: Մի օր Լիլյայի մասին շատ կպատմեմ: Ինքը տեղով մեկ ուժ է, տեղով մեկ հերոս:

[StrangeLittleGirl]

- Ինչու՞ ես ականջակալներով քշում:
- Կարող ա մեռնեմ:

Երեկ վատ օր էր, շատ վատ: Ինձ խաղաղություն բերող յուրաքանչյուր գործողություն արդյունավետ էր միայն այդ պահին: Հերիք էր՝ անջատեի երաժշտությունը, իջնեի հեծանիվից, վերջացնեի սուրճ խմելը, անմիջապես նորից սկսվում էր. անիմաստ լարվածություն, անիմաստ մտքեր:

Ամենաանդուրն իմ ոչ ադեկվատ վարքին ու տագնապային ինքնազգացողությանն ուղեկցող սառը մտքերն են: Մի կողմից, էդ ամենից շուտ ազատվելու ցանկությունն է: Մյուս կողմից, ինքնասպանությունը որպես ելք տեսնելը՝ միաժամանակ հասկանալով, որ ես ուզում եմ ապրել: Դրա համար մտածում էի ժամանակավոր ինքնասպանության մասին: Ասենք, լավ կլիներ, չէ՞, մի չորս-հինգ օրով մեռնեի, հետո նորից արթնանայի, վերադառնայի իմ առօրյային:

Մեռնելու հետ կապված ինձ ամենաշատը վախեցնում է այն, որ իմ իրերին ուրիշներն են տիրանալու: Բացելու են սենյակիս հսկայական արխիվը, կարդալու են բլոգներիս թաքուն գրառումները, կոմպիս մեջ գտնելու են կիսատ պատմվածքներ, իմանալու են, թե ֆոտոներս ինչ սկզբունքով եմ տեսակավորել: Երկրորդ տեղում վախն է, որ չեմ հասցնի ամեն ինչ ասել: Բայց մեռնող մարդիկ ընդհանրապես հասցնու՞մ են ամեն ինչ ասել: Ինքնասպանություն անողները՝ երևի: Թե չէ որտեղի՞ց նամակների ավանդույթը:

Ես ականջակալներով եմ հեծանիվ քշում: Եթե մեքենան խփի, ես երջանկություն կունենամ մեռնելու այնպես, որ ոչ մեկի մտքով չի անցնի՝ ինքնասպանություն է: Բայց իմա՞ստը, եթե նամակ չկա, եթե վերջին ասելիք չկա:

Չգիտեմ, երեկ շատ էի խորացել էս ամենի մեջ: Ամեն դեպքում, մի բան գիտեմ. ես ինքնասպանություն անողը չեմ: Հաստատ: Էս անտեր կյանքն ինձ հաճույք է պատճառում նույնիսկ իր ամենազզվելի դրսևորումներով: Մազոխի՞զմ: Երևի ապրելը մազոխիզմ է, հատկապես եթե քո երազած կյանքով չես ապրում: Իսկ ո՞վ է իր երազած կյանքով ապրում: Բոլորն էլ բողոքում են: Ես ինքնառեալիզացվել եմ ուզում: Ոնց որ ուրիշ ոչինչ չի պակասում իմ կյանքում:

Էրեկ Աննայի ներվերը շատ կերա: Խեղճ աղջիկը ձեռս կրակն էր ընկել: Գոռացի վրան, կոպտեցի: Չէի ուզում, ճիշտ եմ ասում: Երբ ձայնս փորձում էի զսպել, այդ ամենը հայտնվում էր դեմքիս, ու Աննան դրանից ավելի էր լարվում, խառնվում իրար:

Էսօր հաստատ ավելի լավ եմ լինելու: Արթնացա մի ուժաստիկ երազից, բայց էգոիստական հեփի էնդով էր: Թիմի մնացած անդամներին նստեցրին էլեկտրական աթոռին, իսկ ես փախա: Բարձրահարկ շենքի լաբիրինթոսում վազեցի այնքան, մինչև աստիճանները գտա: Վազեցի հանդիպելով զանազան հետապնդողների, դահիճների, տեռորիստների: Փախա ու հասա առաջին հարկ: Դուրս եկա շենքից, իսկ դրսում արև էր:

[StrangeLittleGirl]

Երևի, երևի արժեր միայն հանուն երեկվա դեռ Հայաստանում լինել: Ոչ մի արտառոց բան, ոչ մի կյանք շրջող իրադարձություն: Ուղղակի մի շարք «առաջին անգամների» շղթա էր, փոքրիկ, աննկատելի, բայց հաճելի:

Էսօր շատ չեմ գրի: Էսօր լավ եմ:

[StrangeLittleGirl]

Կունդերայի Տոմաշը համոզված էր, որ բոլոր կանայք նույնն են ու միմյանցից տարբերվում են մեկ միլիոներորդականով: Ու հենց էդ միլիոներորդականի համար էլ անընդհատ տարբեր կանանց հետ էր քնում:

Իսկ ես համոզված եմ, որ բոլոր տղամարդիկ նույնն են ու տարբերվում են հենց մեկ միլիոներորդականով, ու դա փոխում է ամեն ինչ: Վերջին ժամանակներս շատ եմ մտածել, վերլուծել իմ ու տղամարդկանց հարաբերությունները (ոչ միայն սիրային): Ու էստեղ գրեթե առանց բացառությունների կանգնում եմ մի բառի վրա. մրցակցություն: Իհարկե, ոչ այնքան խելացի տղամարդկանց դեպքում ավելի հաճախ հարցը շատ արագ փակվում է իմ ջախջախիչ հաղթանակով: Իսկ խելացի տղամարդկանց հարցն ավելի բարդ է: Մրցակցությունը կարող է տարիներ շարունակվել ու գնալով ավելի լարվել: Եվ զարմանալին այն է, որ հազվադեպ է լինում, երբ սկսողը ես եմ: Ես խելացի տղամարդկանց հետ չեմ ուզում մրցել, ուզում եմ նույն թիմից խաղալ, բայց նրանք ինձ միշտ որպես մրցակցի են ընկալում, վախենում, որ հանկարծ կարող եմ իրենցից խելացի լինել: Իսկ ես չեմ ուզում ավելի խելացի լինել: Ի վերջո, խելքը բացարձակ մեծություն չէ, ու չկան միավորներ, որոնցով հնարավոր լինի որոշել՝ ում խելքն է ավելի շատ:

Հենց այստեղ գալիս է այդ միլիոներորդականը, գալիս է խելացի տղամարդը, որը չի մրցում, որն օգնում է ինձ, որ աճեմ, բռնում ձեռքիցս, որ չընկնեմ: Գալիս է այն տղամարդը, որին տարօրինակ կերպով շատ լավ հասկանում եմ, որովհետև նման եմ նրան, նման ուղի եմ ընտրել: Դրան հաջորդում է վախը, փոխադարձ վախը: Ու ես փորձում եմ նյարդերս անջատել, կրկնել հենց նրա խոսքերը. «Ինչ էլ լինի, լավ է լինելու»:

[StrangeLittleGirl]

Երբ գործից դուրս եկա, շատ էի վախենում, որ կբառադիանամ, կկորցնեմ օրվա ռեժիմս: Մտքովս չէր անցնում, որ դա կարող է բերել նոր սովորությունների, նոր ռեժիմի: Կարևորը՝ էլի քնում եմ նույն ժամին, արթնանում նույնից մի քիչ ուշ: Եթե սա կարողանամ պահել մինչև Դանիա գնալս, երջանիկ մարդ կլինեմ: Եթե այս ռեժիմս չպահեի, հաստատ այն մի քանի օրերի դեպրեսիան ավելի խորն ու անտանելի կլիներ:

Բայց այս ամենի հետ մեկտեղ նոր սովորություն եմ ձեռք բերել (կամ հինը վերականգնել, ինչպես կուզեք, անվանեք): Ամեն առավոտ գրում եմ: Իհարկե, առայժմ միայն օրագիրս է, և դա լավ է, որովհետև վերջում «պատասխանել» կոճակը սեղմելն ամեն դեպքում հաստատում է, որ պրոդուկտիվ եմ եղել: Բայց մտածում եմ՝ գուցե արժե դուրս գալ օրագրի սահմաններից և ամեն առավոտ ուղղակի գրել: Կապ չունի՝ ինչ: Կարող է լինել օրագիրս, բլոգս, ինչ-որ պատմվածք կամ էդպես էլ չշարունակվող վիպակս: Կարող է անգամ նամակ լինել, ինչպես այս առավոտ մինչև ակումբ մտնելս գրեցի: Այնուամենայնիվ, օգտակար սովորություն է, որից արժե կառչել:

Խմեմ սուրճս, գնամ, դանիերենովս զբաղվեմ:

[StrangeLittleGirl]

Կան մարդիկ, որ սկսում են գլխիս քարոզ կարդալ, թե՝ հայրենիքին ծառայել-բան, էս ուր ես գնում, պարտավոր ես հայրենիքի համար աշխատել: Երբ հակադարձում եմ, թե էս պահին ուղղակի ռեալ չէ իմ՝ Հայաստանում մնալը, երբ բացատրում եմ, որ դա իմ անձնական ընտրությունն է, ոչ ոք իմ կաշվի մեջ չի եղել, որ հասկանա՝ որքան անհեռանկարային է այս պահին մնալը, որ ոչ ոք իրավունք չունի խառնվելու իմ որոշումների մեջ, միանգամից ասում են՝ էդ եվրոպական բաները որտեղ ես սովորել: Պատասխանում եմ՝ էդ հայրենասիրական բաները որտեղ եք սովորել: Բանավեճը շարունակվում է:

Հետո սկսում են զանազան տարբերակներ առաջարկել մնալու, ճիշտ այնպես, երբ նոր պետք է հետ գայի, տարբերակներ էին առաջարկում: Ու չեն լսում, չեն հասկանում, որ էդ տարբերակների մի մասն ուղղակի ռեալ չեն, մյուս մասն արդեն փորձել եմ, անհաջողության մատնվել: Չգիտեմ՝ ինչու են մարդիկ էդքան սիրում ուրիշների կյանքի մեջ խառնվել և ուրիշների փոխարեն որոշել, թե որն է լավը: Կուզեի նրանցից մի քանիսին դնել իմ տեղում, տեսնել՝ նրանք ընդհանրապես Հայաստանում վերադառնալու փորձ կանեի՞ն, թե՞ չէ:

[StrangeLittleGirl]

Սրտաբանականի կանգառից Նորքի հոգեբուժարան ոտքով ուղիղ տասը րոպե է: Վերջին ինը և մի քիչ ավելի տարիների ընթացքում շատ եմ հետ ու առաջ արել այդ ճամփով, երբեմն՝ ոչ ամբողջությամբ, հրաժարվելով հասարակական տրանսպորտից, ոտքով իջնելով քաղաք: Ու հենց էդ ճանապարհին էր, որ իմ ամենագունեղ երազանքները փշուր-փշուր եղան, արցունքների վերածվեցին, իսկ հետո դարձան որոշում. ես այստեղ չեմ ապրելու:

Այսօր անցնում էի այդ ճամփով ու ինձ բռնացնում, որ նոր երազանքներ եմ կառուցում, նոր մտքեր են ինձ այցելում: Ստոպ: Սա դրա տեղը չէ:

Նորքում ոչինչ չէր փոխվել. բակում պառկած էր նույն գզգզված շունը, ցանկապատից այն կողմ այծեր էին արածում, պահակակետի շուրջ քմահաճ սիրամարգն էր պտտվում, ու նույն պահակը հետևում էր մտնող-դուրս եկողին: Քիչ այն կողմ ուսանողներն էին խալաթներով կանգնած տաքանում արևի տակ: Այգում մի քանի հիվանդներ էին զբոսնում:

Նույնն էր նաև սպիտակ շենքը: Ամեն ինչ իր տեղում էր մնացել: Եկել էի Զառային տեսնելու: Զրուցեցինք ահագին դեսից-դենից, մի քիչ մասնագիտական թեմաների անցանք: Հետո հանկարծ ուզեցի ամբիոն բարձրանալ: Հաստա՞տ: Զառային ասացի, որ կգնամ, կտեսնեմ՝ ով կա-չկա, հետ կգամ:

Դուրս եկա սպիտակ շենքից, քայլերս ուղղեցի դեպի հիմնական շենքը: Զգացի, որ ներքուստ լարվում եմ: Աստիճաններին ստիպված եղա կանգ առնել, մի քիչ շունչ քաշել: Ճիշտ նույն զգացողությունն էր, որ ունեցել եմ 2009-ի սեպտեմբերին՝ առաջին անգամ կլինիկական օրդինատուրա գալիս: Լարվածություն, սրտխփոց, շնչահեղձություն: Միայն թե այս անգամ աջ ձեռքումս կլինիկական օրդինատուրա ընդունվելու փաստաթուղթ չկար:

Մտա ամբիոն, որտեղ ավելի քան երկու տարի էր, ինչ չէի եղել: Պատերը սառն էին, օտար: Լռություն էր տիրում: Երազեցի, որ մարդ չլինի, վերադառնամ սպիտակ տուն, Զառայի հետ դուրս գամ: Մարդ կար: Էլենն էր այնտեղ՝ իմ հոգեբուժության դասախոսը, ու նաև Նարինեն՝ իմ օրդինատուրայի ղեկավարը: Զրուցեցինք մի քիչ: Այս մարդկանց մի ժամանակ շատ էի սիրում: Կարծում էի՝ հիմա էլ եմ շատ սիրում: Ու երևի կսիրեի, եթե ժպիտների տակ քողարկված սառնություն չզգայի: Անընդհատ ինձ հարցնում էի՝ ինչու՞ եկա:

Կարծում էի նաև, որ Նորքն իմ սիրելի տեղն է Երևանում: Բայց ինչպե՞ս կարող է պատահել, եթե այնտեղ են անցել իմ կյանքի ամենածանր պահերից մի քանիսը, ինչու՞ պետք է սիրեմ, երբ ամեն անգամ այդ տարածքով անցնելիս վերապրում եմ անցածը: Այսօր էլ վերապրեցի: Տուն եկա ինքս ինձ խոստանալով այլևս երբեք այնտեղ չգնալ: Այսօրվա սթրեսը դեռ շատ թանկ կնստի ինձ վրա:

[StrangeLittleGirl]

Զարմանալի օր էր երեկ: Լիքը զգացողություններ ո՞նց խտացան էդ մի քսանչորս ժամվա մեջ: Լավ էր երեկ: Ու ինչքա՜ն շատ եմ գրել: Ես չեմ հիշում իմ կյանքում մի էդպիսի օր, որ էդքան շատ գրած լինեմ, ինչքան երեկ: Մի հինգ-վեց էջ տարբեր բաներ գրած կլինեմ: Հետո էլ Նիմֆոմանուհու դիտումն էր ու դրան հաջորդած զրույցը: Հանգիստ էի երեկ երեկոյան: Ու ինչքա՜ն լավ է, երբ առանց ալկոհոլի կարողանում ես ցրվել:

Էսօր էլ եմ գրելու, շատ եմ գրելու:

[StrangeLittleGirl]

Թվում է՝ երեկ ոչնչով չեմ զբաղվել: Պարապ-սարապ ֆեյսբուքում ու ակումբում եմ ֆռֆռացել: Բայց չէ, գոնե կոմպիս «ստեղծագործական» կոչվող պապկան եմ դասավորել: Հետաքրքիր բան տեղի ունեցավ: Մի ֆայլ կար, կոչվում էր Պրեվեր: Մտածեցի՝ երևի որպես ոգեշնչման աղբյուր մի քանի բանաստեղծություն եմ հավաքել մեջը: Բացեցի ու սիրտս կանգնեց. «Նախաճաշի» թարգմանությունն էր, իսկ դրանից մոտ կես ժամ առաջ արագ-արագ թարգմանել, դրել էի ակումբում: Համեմատեցի երկու տարբերակները: Ահագին նման էին, միայն մի երկու բառ էս կողմ-էն կողմ: Հետաքրքիր բան ա հիշողությունը:

Հետո էլ ֆեյսբուքը Չարենցով էր ողողվել: Մտածեցի՝ ես, որ պոեզիայով են տարվել վերջերս, ինչու՞ մի բան չդնեմ: Էդպես սկզբում «Գանգրահեր տղայից» հատված դրեցի: Հետո «Հարդագողի ճամփորդներից» մի տող աչքովս ընկավ մի ուրիշի մոտ: Հավեսս տվեց, բացեցի, ամբողջ գործը կարդացի: Ու վատ էի: Ի՜նչ հետաքրքիր է նույն գործը տարբեր տարիքում կարդալը: Փոքր ժամանակ ես դա ուղղակի համարում էի շատ լավ գործ: Իսկ երբ երեկ կարդացի, ինձ տեսա մեջը, տեսա նաև իմ բոլոր հասակակիցներին: