Երեխուց ա գալիս...StrangeLittleGirl-ի խոսքերից
ու չասեք չի կարա իրա ծնողի ասածի հակառակն անի
Երեխուց ա գալիս...
Չկա տենց բան... մայրիկի փեշի տակ ավելի տաքա դրա համ էլ մոտ 30 տարեկանում են փեշի տակից հելնում...Երեխուց ա գալիս...
Շուտ չի, էդ մեր հասարակության մեջ ա սրսկած, որ շուտ ա: Եթե 18-ը շուտ ա, 25-ն էլ ա շուտ, 30-ն էլ:
Ինչ-որ իմաստով համաձայն եմ, բայց նախ էդ ծնողի դաստիարակած էրեխեն ա, երկրորդ ծնողը կարա նենց մանիպուլյացիաներ անի, որ երեխան ուղղակի չկարողանա դրանց տակից դուրս գա: Կողքի թեման վկա:Երեխուց ա գալիս...
Ես չէի ուզի, որ դու քո 18 տարեկան երեխային ուղղարկեիր առանձին ապրելու, մանավանդ աղջիկ երեխայի:
դրա համար ուղղակի պետք ա հասկանալ, որ ծնողն էլ ա մարդ, կարա լավ մարդ լինի, կարա վատ մարդ լինի ու կուրորեն չենթարկվել նրան
Glück (09.04.2017)
Էս էլ իմ ցավոտ թեման է:
Ուրեմն, մինչև ԱՄՆ սովորելու գնալս, բավականին կախված էի ծնողներիցս. դե անչափահաս էի, սեփական եկամուտ էլ չունեի: Ինձ տանը շատ էին ասում, որ ինքնուրույն չեմ կարող ապրել, սեփական գլուխս չեմ կարող պահել, անբան եմ, էս եմ, էն եմ: Բայց դե ես հո ինձ գիտեի՞:
Ծնողներիցս լրիվ անկախ՝ թե՛ ֆինանսապես, թե՛ ընդհանրապես կես տարուց էլ քիչ եմ ապրել, բայց դե էդքանն էլ բավարար էլ հասկանալու համար, թե ինչպիսի կյանք եմ ես ուզում: Էնպես չէր, որ ես գիշերը փաբերից ու փարթիներից տուն չէի գալիս, շա՜տ ավելի տնակյաց կյանք էի վարում, քան ասենք էստեղ, բայց մի տեսակ ազատություն կար, որն անփոխարինելի է:
Օրինակ, ծնողներս մի զարմանալի բնավորության գիծ ունեն. հանգիստ սրտով թողեցին, որ հազարավոր մղոններ հեռու գնամ, ոչինչ չասացին, երբ ես մենակս ԱՄՆ-ի մի ծայրից մյուսն էի գնում, բայց արի ու տես, երբ տասնմեկից հետո տուն պիտի գամ, հայրս միշտ ասում է՝ գամ կանգառ, ուղեկցեմ: Ինքը միշտ վտանգավորությունն է վկա բերում, բայց ես հո գիտեմ, որ Երևանը շատ անվտանգ քաղաք է՝ հիշելով Նյու-Յորքում հանդիպող տարօրինակ մարդկանց ու Չիկագոյի մաֆիայի մասին պտտվող լեգենդները, էլ չեմ ասում, որ իմ քաղաքում մի տրոլիկ էր ընդամենն աշխատում ու դրանից բացառապես բոմժերն էին օգտվում:
Ինչևէ, էդ կես տարում ես չափահաս դարձա, բայց ավելի մեծացա, քան զուտ ֆիզիկական տարիքը: Մենակ ու անկախ լինելուց հետո ավելի ցավոտ էր իմ համար էս գերհոգատարությունն ու ինձ մանկապարտեզի բալիկի պես վերաբերելը:
Բայց դե ես ծնողներիս հետ մի քանի անգամ արդեն խոսել եմ, բացատրել եմ ու արդեն իրենք էլ են զգում փոխվելու անհնրաժեշտությունը: Ոչ մի կոնֆլիկտ չեմ ունեցել, ասածի հակառակը չեմ արել, որովհետև էդ հարցին սխալ մոտեցում է: Մնում է աշխատանք գտնեմ ու ամեն ինչ ավելի կլավանա, իսկ մենակ ապրելը... Հմ, երազանք է Հայաստանի պայմաններում:
Alphaone (10.01.2014), boooooooom (22.01.2014), CactuSoul (10.01.2014), Cassiopeia (10.01.2014), GriFFin (10.06.2014), Jarre (19.01.2014), Kita (20.01.2014), Moonwalker (10.01.2014), Sambitbaba (14.01.2014), Smokie (10.01.2014), Vardik! (10.01.2014), Անվերնագիր (10.01.2014), մարդագայլուկ (26.05.2015), Մինա (14.01.2014), Մուշու (12.06.2014), Նաիրուհի (10.01.2014), Նիկեա (16.06.2014), Ուլուանա (10.01.2014), Ռուֆուս (18.01.2014)
Ռուբի ջան, ես քո պապային շատ լավ հասկանում եմ։ Բացատրեմ, թե ինչու։Էս էլ իմ ցավոտ թեման է:
Ուրեմն, մինչև ԱՄՆ սովորելու գնալս, բավականին կախված էի ծնողներիցս. դե անչափահաս էի, սեփական եկամուտ էլ չունեի: Ինձ տանը շատ էին ասում, որ ինքնուրույն չեմ կարող ապրել, սեփական գլուխս չեմ կարող պահել, անբան եմ, էս եմ, էն եմ: Բայց դե ես հո ինձ գիտեի՞:
Ծնողներիցս լրիվ անկախ՝ թե՛ ֆինանսապես, թե՛ ընդհանրապես կես տարուց էլ քիչ եմ ապրել, բայց դե էդքանն էլ բավարար էլ հասկանալու համար, թե ինչպիսի կյանք եմ ես ուզում: Էնպես չէր, որ ես գիշերը փաբերից ու փարթիներից տուն չէի գալիս, շա՜տ ավելի տնակյաց կյանք էի վարում, քան ասենք էստեղ, բայց մի տեսակ ազատություն կար, որն անփոխարինելի է:
Օրինակ, ծնողներս մի զարմանալի բնավորության գիծ ունեն. հանգիստ սրտով թողեցին, որ հազարավոր մղոններ հեռու գնամ, ոչինչ չասացին, երբ ես մենակս ԱՄՆ-ի մի ծայրից մյուսն էի գնում, բայց արի ու տես, երբ տասնմեկից հետո տուն պիտի գամ, հայրս միշտ ասում է՝ գամ կանգառ, ուղեկցեմ: Ինքը միշտ վտանգավորությունն է վկա բերում, բայց ես հո գիտեմ, որ Երևանը շատ անվտանգ քաղաք է՝ հիշելով Նյու-Յորքում հանդիպող տարօրինակ մարդկանց ու Չիկագոյի մաֆիայի մասին պտտվող լեգենդները, էլ չեմ ասում, որ իմ քաղաքում մի տրոլիկ էր ընդամենն աշխատում ու դրանից բացառապես բոմժերն էին օգտվում:
Ինչևէ, էդ կես տարում ես չափահաս դարձա, բայց ավելի մեծացա, քան զուտ ֆիզիկական տարիքը: Մենակ ու անկախ լինելուց հետո ավելի ցավոտ էր իմ համար էս գերհոգատարությունն ու ինձ մանկապարտեզի բալիկի պես վերաբերելը:
Բայց դե ես ծնողներիս հետ մի քանի անգամ արդեն խոսել եմ, բացատրել եմ ու արդեն իրենք էլ են զգում փոխվելու անհնրաժեշտությունը: Ոչ մի կոնֆլիկտ չեմ ունեցել, ասածի հակառակը չեմ արել, որովհետև էդ հարցին սխալ մոտեցում է: Մնում է աշխատանք գտնեմ ու ամեն ինչ ավելի կլավանա, իսկ մենակ ապրելը... Հմ, երազանք է Հայաստանի պայմաններում:
Հայաստանում շատ են քյառթ լակոտ «լավ տղերքը», որոնց համար աղջիկ կպցնելը ինքնահաստատվելու ու իրանց մտային ուռոդությունը բավարարելու մեթոդ ա։ Ու որպես տղամարդ ինքը շատ լավ գիտի, թե քեզ նման երևույթները ոնց կարան նայեն։
Վստահ կարամ ասեմ, որ շատ ամերիկացիների, եվրոպացիների ու այլ ազգերի ներկայացուցիչների համար դա տենց խնդիր չի։ Նույն Ռուսաստանը վերցրու։ Ռուսի համար աղջիկ կպցնելը տենց ռիտուալ չի, ոնց որ Հայաստանում։ Չեն նվաստացնում էտ աստիճան։
Նույնն էլ ստեղ՝ դոմինիկյանում, որտեղ ամեն քայլափոխի տղերքը աղջիկ ու տղա են կպցնում, աղջիկներն էլ տղա ու աղջիկ։ Բայց ստեղ տենց վուլգար չի դա։ Դաժը կպցվող աղջիկները «բոզ» ու «փչացած» պիտակները չեն ստանում իրանց վրա։
Իսկ Հայաստանում մի անգամ աղջիկը շփոթվի ժպտա մեկին արդեն ինչ ասես չեն ասի։
Ես չեմ ընդհանրացնում, պարզապես նշում եմ, որ նման մտածելակերպի մարդիկ ինքս շատ-շատ եմ տեսել Հայաստանում։
Կարծում եմ դրա համար էլ պապադ նման կերպ է արձագանքում։ Որովհետև ինչքան էլ ցավալի լինի էտ փաստը, բայց դա տենց ա, որ տաս հազար կիլոմետր հեռու ամերիկայում քո խաթրին նենց չեն կպնի, ոնց քո հայրենիք Հայաստանում քո եղբայրները քեզ կկպնեն։
Ժառ ջան, պահ է գալիս, որ նույնիսկ ես եմ հայրիկիս հասկանում:Հասկանում եմ, որ Հայաստանում քյառթերի սուրբ պարտականությունն է աղջիկների կպցնելը, կամ նվազագույն դեպքում՝ մի քիչ տարբերվող արտաքինով աղջիկներին ռեպլիկահարելը: Բայց ես երբեք էլ բանի տեղ չեմ դրել, չեմ կպել ու չեմ հրահրվել:
Սրա հետ էլ եմ համարյա լրիվ համաձայն: Օրինակ՝ Նյու Յորքի Empire State Building-ում էի, մի քանի տղա փորձեցին ինձ էսպես ասած կպցնել: Բայց էդ ամենն էնքան քաղաքակիրթ ու նորմալ էին անում, որ դու ոչ թե նեղվում էիր դրանից, այլ նույնիսկ ինչ-որ տեղ լավ զգում: Ու քո պատասխանն էլ ընդունում էին ու մեկ անգամից ավել չէին շարունակում: Ժպտում էին, ասում, որ ուրախ էին ծանոթանալ ու անցնում առաջ: Մեկն էլ վերջում ասաց, որ ընկերոջս փոխանցեմ, որ շատ սիրուն եմ:Վստահ կարամ ասեմ, որ շատ ամերիկացիների, եվրոպացիների ու այլ ազգերի ներկայացուցիչների համար դա տենց խնդիր չի։ Նույն Ռուսաստանը վերցրու։ Ռուսի համար աղջիկ կպցնելը տենց ռիտուալ չի, ոնց որ Հայաստանում։ Չեն նվաստացնում էտ աստիճան։
Նույնն էլ ստեղ՝ դոմինիկյանում, որտեղ ամեն քայլափոխի տղերքը աղջիկ ու տղա են կպցնում, աղջիկներն էլ տղա ու աղջիկ։ Բայց ստեղ տենց վուլգար չի դա։ Դաժը կպցվող աղջիկները «բոզ» ու «փչացած» պիտակները չեն ստանում իրանց վրա։
Իսկ Հայաստանում մի անգամ աղջիկը շփոթվի ժպտա մեկին արդեն ինչ ասես չեն ասի։
Ես չեմ ընդհանրացնում, պարզապես նշում եմ, որ նման մտածելակերպի մարդիկ ինքս շատ-շատ եմ տեսել Հայաստանում։Դե ես էլ փոխանցեցի:
Նույնն էլ Չիկագոյում, Վաշինգտոնում ու մեր գեղերում. ամեն ինչ էլ վուլգարությունից ու հետին մտքերից զուրկ էր, որովհետև էնտեղ մարդիկ ասում են այն ինչ իրենց մտքին կա:
Ուղղակի ես ուզում եմ, որ հայրս հասկանա, որ կարող եմ ինքս ինձ պաշտպանել: Հա, ես համոզված եմ, որ սույն քյառթակերպերը միայն մեծ-մեծ խոսել են կարող ու վտանգավորությամբ չեն կարող մանյակներ հետ համեմատվել: Բայց երեկոյան ամեն ուշ տուն գալս պատմություն դարձնելը ոչ միայն սույն էակներն են, այլև հարևանները, ովքեր պարտադիր պիտի քննարկեն, թե ով ժամը քանիսին է տուն գալիս ու ըստ դրա լավ աղջիկ լինելու աստիճանը որոշեն:Կարծում եմ դրա համար էլ պապադ նման կերպ է արձագանքում։ Որովհետև ինչքան էլ ցավալի լինի էտ փաստը, բայց դա տենց ա, որ տաս հազար կիլոմետր հեռու ամերիկայում քո խաթրին նենց չեն կպնի, ոնց քո հայրենիք Հայաստանում քո եղբայրները քեզ կկպնեն։
Իսկ ես ընդհանրապես թքած ունեմ հասարակության էս հատվածի վրա ու ուզում եմ՝ իրենք էլ փոխվեն ու չկարևորեն դա:
Հ.Գ. Կարոտել եմ Ալաբամաս:
Jarre (20.01.2014), Lanterfant (21.01.2014), Smokie (21.01.2014), Vardik! (20.01.2014), Ուլուանա (20.01.2014)
ես հիմա եթե մաիպուլյացիաների զոհ չեմ գնում, ծնողներիս շնորհիվ, հայրիկս ընդհանրապես մանիպուլյացիայի աստվածություն ա, իր մանիպուլյացիաներից հետո մնացած մանիպուլյացիաները մանկապարտեզ են թվում
Մուշու (12.06.2014)
Հա բայց ստրուկի դաստիարակություն տված ծնողի երեխան սովորաբար ստրուկ էլ մնում ա ու կուրորեն ենթարկվում ա:դրա համար ուղղակի պետք ա հասկանալ, որ ծնողն էլ ա մարդ, կարա լավ մարդ լինի, կարա վատ մարդ լինի ու կուրորեն չենթարկվել նրան
Ինչքան էլ որ ինձ ազատ-անկախ մեծանալու հնարավորություն են տվել մերոնք (ինչի համար անչափ շնորհակալ եմ), սկսած 15 տարեկանից գիշերվա հազարից Ակումբի հանդիպումից վերադառնալուց մինչև 20 տարեկանից աշխատել, բայց ամեն դեպքում զգում եմ, որ եկել է պահը առանձին ապրելու: Մերոնք իհարկե ցույց են տալիս, որ դեմ չեն, բայց դե էդ միայն ցույց են տալիս, էն հույսով, որ գործնական քայլերի չեմ անցնի: «Էսինչի աղջիկը ոնց որ լավիկն ա» թեմաներն էլ արդեն համարյա անտանելի են դարձել: Մամ ջան, եթե կարդում ես, մի անգամ էլ պաշտոնապես ասեմ. չեմ պատրաստվում ամուսնանալ ընթացիկ տասնամյակում, եթե թոռ եք ուզում՝ էդ հարցերով Հայկին դիմեք (փոքր ախպերս, ով ոնց հասկանում եմ հեչ դեմ չի ամուսնանալու մտքին): Էսքանը առայժմ անձնական փորձից
հ.գ.
Ռուբիի ասած պահն էլ ա գործում. 2 տարի բանակում էի՝ ամեն ինչ նորմալ էր, իսկ հիմա էլի «մանկացել եմ» ինչ-որ
հ.հ.գ.
քննությունների մասին էի մոռացել... որ հանկարծ լիքվիդ եմ մնում (այսինքն բավականին հաճախ), օրերով կմտածեն, կմտահոգվեն (ի տարբերություն ինձ), բայց դե վերջում ստանում եմ չէ? ախչ + ես հենց սկզբից էլ գիտեի որ ստանալու եմ: Որ մենակ ապրեի ոչ կիմանային, ոչ էլ կմտահոգվեին էդքան: Կամ էլ գոնե տանը չասեի, որ չեմ ստացել քննությունս, ի?նչ էր դրանից փոխվելու... Տենց մի ծանոթ ունեմ. տանը գիտեն մագիստրատուրայում է սովորում, իսկ ինքը հերթական (կարծեմ 3րդ) անգամ դուրս մնաց, էս անգամ 3րդ կուրսից
Վերջին խմբագրող՝ John: 10.01.2014, 18:59:
Alphaone (10.01.2014), GriFFin (10.06.2014), Sambitbaba (14.01.2014), Vardik! (10.01.2014), Նաիրուհի (20.01.2014)
հո էդ ծանոթն Արամը չի...
ես ինչ մի քանի անգամ ժամը մեկին տուն եկա, էլ ժամը 10-ին տուն գալն անոմալիա չեն համարում, բայց ամեն անգամ էնքան էն անհանգստանում, ասես, մենակ գնացել եմ միջգալակտիկական ճամփորդության դեպի մարդակերներով բնակեցված թշնամական գալակտիկա ուր իմ հանդեպ սրված անտիպատիա ունեն
Lanterfant (20.01.2014), Գալաթեա (10.01.2014), Վոլտերա (10.01.2014)
Էկա ասեմ՝ հոդվածը լավն էր:
Ինձ միշտ օտարերկրացիների կարծիքը, ովքեր էստեղ ապրելու հնարավորություն են ունեցել, հետաքրքրել ա:
Կողքի աչքը միշտ ուրիշ ա, իրանք նկատում են բաներ, որ մեզնից շատերը երբևէ չնկատեն: Ասենք շատերի համար զարմանալի չի, որ 28 տարեկան տղայի միակ հույս ու ապավենը կարա իր մեծահարուստ հայրը լինի: Նորմալ են ընդունում:
«Հա՛, բա մեր բալեն ա, բա որ մենք տեր չկայնենք, ո՞վ կայնի, ախպե՛ր»:
Սխալ ա, ժո՛ղ, մեր էս նավթալին մտածելակերպը, սխա՛լ:
Իրանք չեն մտածում, որ փեշի մեջ պահելով, բացի վատությունից ոչ մի լավություն չեն անում:
Why is the truth always being raped?...because its naked and beautiful.
Alphaone (10.01.2014), Cassiopeia (10.01.2014), Vardik! (10.01.2014), Մուշու (12.06.2014)
Ինչքան էլ ծնողների հոգատարությունը լավ է, այնքան էլ վատ է: Երբեմն վատ հետևանքներ է ունենում երեխայի ինքնահաստատման համար: Եթե ծնողները շարունակ փորձում են «պաշտպանել» երեխային այս, կամ այն դժվարություններից, իրականում դրանով էլ երբեմն վնասում են: Երեխան հետագայում դժվարանում է դեմ առ դեմ կանգնել խնդիրների առջև:
Երբ տարիներ առաջ ընդունվեցի համալսարան, 16 տարեկան էի: Ծնողներիս համար դժվար էր ինձ թողնել, որ ես Երևանում մենակ ապրեմ, բայց թողեցին: Շատ դժվար էր սկզբնական շրջանում (կարևոր չէ, թե որտեղից եմ), բայց ուսանող լինելը ինձ շատ բաներ սովորեցրեց: Հիմա էլ նույն վիճակում եմ (ուսանող եմ, տնից հեռու) ու չնայած կարող է թվալ, թե ինքնուրույն կյանք ունեմ, սխալ է: Էսպես ավելի շատ պատասխանատու ես: Ուսումը ուսում, բայց ծնողներին ակնկալիքները (խոսքը ուսման մասին չէ) չես կարող հաշվի չառնել: Ի վերջո, ամեն ինչ ծնողները մեր համար են անում:
Ու սովորաբար իրանք ստրուկ են մնում ոչ միայն իրանց ծնողներին, այլ ուրիշների հետ հարաբերություններում էլ են իրենք իրենց դնում ստրուկի կարգավիճակում։
Այս պահին թեմայում են 2 հոգի. (0 անդամ և 2 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ