Ասել եմ, Մեֆ ջան, և ոչ թե մեկ անգամ: Տարբեր տեղեր հազար օրինակ եմ բերել հազար հոգու համար: Կոնկրետ քեզ, քանի՞ անգամ եմ ասել. կարդա էսինչ տեղը, կարդա էնինչ գրառումս: Կարդացե՞լ ես... Հնարավոր է կարդացել ես, բայց երբևիցէ բառ անգամ ասած կա՞ս այդ մասին... չհաշված նկարի ու մեխի պատմությունը:
Չեք ընդունի, Մեֆ ջան, և միչև օրս էլ չեք ընդունել... Ես ձեզ ասում եմ, որ արդեն քանի տարի գլխացավի դեղը խմելու փոխարեն, այն ուղղակի բռնում եմ ձեռքիս մեջ և գլխացավս անցնում է, - ընդ որում դա մի անգամ չէ, երկու անգամ չէ, տաս անգամ չէ, այլ միշտ այդպես է արդեն մոտ երեք տարի:
Դուք ինձ պատասխանում եք, որ դա պլացեբո է:
Եթե դուք ասեիք դա ինձ պրոցեսն սկսվելու առաջին տարում գոնե, հնարավոր է (չնայած դժվար թե), որ ես մի որոշ ժամանակ կհամաձայնվեի ձեզ հետ:
Բայց երեք տարվա ընթացքում այդ վիճակն ինձ համար դարձել է գիտելիք, և ես վաղուց արդեն ԳԻՏԵՄ, որ պլացեբոն այստեղ ոչ մի կապ չունի:
Իսկ դուք՝ ընդունելու փոխարեն, ձեռքիցս ուզում եխ խլել իմ ԳԻՏԵԼԻՔԸ և փոխարենն աչքս եք խոթում ձեր պլացեբոն...
Ես չեմ կարող ձեր համար գրել դրա թեորեման, կամ քիմիական բաղադրությունը, կամ ֆիզիկական օրենքները: Բայց ես ԳԻՏԵՄ հաստատ, որ այս պատմածս ԿԱ իմ կյանքում, ՈՐՈՇԱԿԻ ՏԵՂ Է ԳՐԱՎՈՒՄ իմ կյանքում, անկախ նրանից, կընդունեք դուք դա թե ոչ...
Ուրիշ էլ ի՞նչ կերպ պետք է ես բացատրեմ սա, որ դուք ընդունեք:
Վիշապ-ի խոսքերից
Մեջբերել
Էջանիշներ