Ո՞վ է մեր ժամանակի գրական հերոսը

[Chuk]

Սկսեմ վերջից.
Արտ ջան, եթե անկեղծ լինեմ, չեմ կարա պատասխանեմ քո էս հարցին, բայց եթե ավելի անկեղծ լինեմ կասեմ` չէ, որտև ես տենց ուժ չեմ կարա գտնեմ իմ մեջ, քանի որ ես ինքս ինձ ավելի ոչ կարևոր եմ համարում, քան ընտանիքիցս որևէ մեկին:

Հով ջան, մոտավորապես սենց պատասխան էլ ակնկալում էի: Գիտե՞ս ինչի հստակ չես ասում «եթե երկրիս դավաճանած լինեին, կսպանեի» կամ նման բան, ու ոչ մեկս չի ասի, որտև էդ մեր համար շատ խորթ ա: Խորթ ա ոչ միայն թեմայում արդեն նշված Աստվածաշնչին, ՀԱՅ ընտանիքի պատկերացումներին, այլ ընդհանրապես մարդկային ու ընտանեկան արժեքներին, որոնք ակամա մենք բոլորս (կամ գոնե մեծ մասս) ամենից բարձր ենք դասում: Հով ջան, այ հենց սա հերիք ա, որ սկսենք քննարկել, թե ինչքանով է Սամվելի կերպարը հարիր ոչ միայն զուտ մարդկային արժեքներին ու մարդ երևույթին, այլ հենց քո ասած հայրենասիրական դրսևորումներին, մեր արժեքներին, հայ ընտանիքին, հայ մարդուն:

Իկս հիմա մնացածը.

Արտ, ուրեմ ես ստեղ, Հայաստանում, բառիս բուն իմաստով քաշ եմ գալիս, եթե մեկը դա ապրել ա կոչում, թող կոչվի, որ ես ապրում եմ: Փառք Աստծո, որ սոված չեմ, երեխեքս էլ ոչ մի բանի կարիք չունեն, բայց դրա համար, ես անում եմ իմ մաքսիմալը, այսինքն ես քնում եմ օրեկան ասենք 3 ժամ եմ քնում կամ դա էլ չեմ քնում ու տենց, բայց ես չեմ բողոքում, չնայած, որ դրսում սրա 10 տոկոսն անելու ու մարդավարի ապրելու լիքը շանսեր ունեմ:
Բայց Արտ ջան, իմ համար կարևոր ա, որ իմ երեխեն հայերեն խոսա, որ հիմա ես իրան առնեմ էս երկրից գնամ, սկեսլու ա հայերենը ակցենտով խոսա, իսկ իմ համար դա չգիտեմ ոնց ասեմ, ինքս ինձ դավաճանելու պես բանա:
Դրա համար, ես չեմ գնում էս անիծյալ երկրից, այլ քաշ եմ գալիս ստեղ, բայց Արտ ջան, էդ քաշ գալով հանդերձ էլ չեմ ուզում, որ իմ երեխեն վաղը մտնի ֆորում կարդա, որ մեկն ասել ա, որ Սամվելը մարդասպանա, հերոս չի, հակահերոս ա ու եսիմ ինչ, որտև եթե ես էս քամբախում քաշ եմ գալի, որ իմ երեխեն հայ մնա, ես նաև պտի նենց անեմ, որ էս քամբախում, իմ երեխում չայլազգացնեն ու իրա ու իմ ու հայոց պատմության արժեքները չոտնահարվեն ու չդառնա, որ մեր էսքան տարների պատմությունը ֆուֆլո ա էլի, այսինքն Եղիշեն հավայի գրել ա, մենք էլ էսօր կարդում ենք ու ասում, որ իրքնա չմո են եղել, էսա ըդամենը իմ ասածը Արտ ջան, իսկ քո ասածը ընկալել ու հասկանալ ես կարող եմ, բայց դա առիթ չի, որ քո գրածն ընդունեմ

Հով ջան, ես ակումբից չգիտեմ մի մարդու, ով դժվարություններ չունի: Ու հա, շատերս արտասահմանում կենցաղային ավելի լավ պայմաններում կապրեինք, բայց ընտրել ենք (շատերս) Հայաստանը, որտև ամեն դեպքում էն բոլոր արժեքները, որոնց մասին խոսում ես, սիրում ենք, ուզում ենք պահպանել: Բայց այսուհանդերձ մենք մեր ընտանիքն ավելի ենք կարևորում: ԴՈւ էլ: Ու հեչ պատահական չի, որ ամեն երկրորդ բառդ երեխուդ մասին ա: Որտև դու լեզուն ուզում ես պահել, բայց ուզում ես պահել ոչ թանգարանում պահելու, այլ երեխուդ համար:

Հով ջան, Սամվելը գրական կերպար ա, շատերիս կարծիքով հակահերոս, որտև իրա արարքները մարդկային չեն, հայկական չեն, աստվածաշնչային չեն ու լիքը սենց բաներ: Սամվելի մասին մեր կարծիքը բարձրաձայնելով ոչ մեկը քեզ ու քո երեխուն չի զրկում հերոսներից, իրական հերոսներից: Բայց եթե կա արարք, որը մենք համարում ենք սխալ, դրա պրոպագանդան անընդունելի ենք համարում, ուրեմն լրիվ նորմալ ա, որ մենք կանգնում ու ասում ենք, որ էդ արարքն անողը ՄԵՐ ՊԱՏԿԵՐԱՑՄԱՄԲ հերոս չի կարող լինել:

[keyboard]

Արտ, մենք էլի մտնում ենք փակ շրջան, քանի որ դու ու նրանք ովքեր Սամվելին հակահերոս են համարում արդեն արել են սեփական ընտրությունը, ես էլ իմ ընտրությունն եմ արել:
Սակայն էդ ամեն հետ մեկտեղ, պետք ա հաշվի առնել էն հանգամանաքը, որ պտմությունը ու գրական կերպարը, որ ստեղծվել ու գրվել ա ունեցել ա մի նպատակ, նման ձևով ցուցադրելու, որ կան արժեքներ, որոնց համար պետք ա պայքարել ու նաև ցուցադրելու, որ դավաճանությունը մեղմ ասած պատժվում ա:
Հիմա, եթե դու մտածում ես, որ դա գազանական դրսևորում ա, դա քո իրավունքն ա, բայց ես իմ մտածածներով քո իմացած ու գնահատած արժեքներին անուն չեմ կպցնում չէ՞ Արտ:
Մի խոսքով, մեկ ա ես իմն եմ ասելու դու քոնը, մեկ էլ են 16 տարեկան դպրոցականը,ում համար, որ Սամվելը հերոս էր, որ էսքանը կարդալուց հետո կարծում եմ տևական ժամանակ ուշքի չի գա

[Chuk]

Հիմա, եթե դու մտածում ես, որ դա գազանական դրսևորում ա, դա քո իրավունքն ա, բայց ես իմ մտածածներով քո իմացած ու գնահատած արժեքներին անուն չեմ կպցնում չէ՞ Արտ:
Մի խոսքով, մեկ ա ես իմն եմ ասելու դու քոնը, մեկ էլ են 16 տարեկան դպրոցականը,ում համար, որ Սամվելը հերոս էր, որ էսքանը կարդալուց հետո կարծում եմ տևական ժամանակ ուշքի չի գա

Իհարկե քո իրավունքն ա, Հով ջան, քանի էջ ա էդ եմ ասում, որ ամեն մեկս ունենք սեփական ընկալման իրավունք: Բայց էդ իրավունքը նշանակում ա նաև հակառակ տեսակետը հնչեցնելու իրավունք: Ու ես իրավունք ունեմ իմ պատկերացումը գրել: Ու քո երեխեն ու 16 տարեկանը իրավունք ունի կարդալու իմ տեսակետը ու ինքը որոշելու: Այլընտրանքային տեսակետ հնչեցնելը միշտ էլ լավ բան է:

Որպեսզի ավելի հստակ լինի, ասեմ, որ ես դեմ եմ նաև ագրեսիային էն մարդկանց դեմ, ովքեր իրան հերոս են համարում: Ավելի ընկալելի լինելու համար ասեմ, թե ես ոնց հայտնվեցի էս թեմայում ու սկսեցի խառնվել: Մի 15 տարեկան երեխա (կարծում եմ իմ գրեթե 30 տարեկան բարձունքից երեխա ասելը վիրավորական չի դիտվի) մտել ու անկեղծ գրել էր, որ իր համար բոլոր ժամանակների գրական հերոսը Սամվելն ա: Ես կարող եմ իր հետ համաձայնվել, կարող եմ չէ, բայց երբ տեսա որ ընդամենը նման գրառում արած երեխու վարկանիշն իր ավատարի տակ կարմիր է, գլխիս կափարիչը թռավ: Սա էն դեպքը չէր, որ կարելի էր մարդու վարկանիշը կարմրացնել: Դրա համար մի հատ հավեսով կանաչացրի ու սկսեցի ավելի հետաքրքրվել թեմայով ու իրա զարգացմամբ:

Հով ջան, դու այս թեմայում նույնքան անհանդուրժող ես, որքան էդ երեխու վարկանիշը կարմրացրածը, չնայած հակադիր բևեռներում եք: Ու եթե քո գրառումները կարդաս, կնկատես, որ ինչքան էլ հիմա ասում ես, որ իրավունք ունենք սեփական տեսակետ ունենալ, քո գրառումները դա չեն հուշում:

[Chuk]

հ.գ. մոռացա գրել էս մտքիդ մասին.

Սակայն էդ ամեն հետ մեկտեղ, պետք ա հաշվի առնել էն հանգամանաքը, որ պտմությունը ու գրական կերպարը, որ ստեղծվել ու գրվել ա ունեցել ա մի նպատակ, նման ձևով ցուցադրելու, որ կան արժեքներ, որոնց համար պետք ա պայքարել ու նաև ցուցադրելու, որ դավաճանությունը մեղմ ասած պատժվում ա:

Հով ջան, գուցե և տենց նպատակ ա ունեցել, բայց իմ ու ուրիշների գնահատմամբ ցույց ա տրվել շատ վատ ձևով, անթույլատրելի մեկ այլ բանի պրոպագանդայով: Ու դու էլ կարծում եմ, ներքուստ համաձայն ես դրան: Ծնողին սպանելով ցույց, որ դավաճանությունը պատժվում ա, վտանգավոր երևույթ եմ համարում: Որտև մենք հակառակը, պետք է պրոպագանդենք ընտանիքի ամրությունը, որը ցանկացած երկրի կայուն զարգացման գլխավոր երաշխիքներից ա: Վատ տեսակետ չի, չէ՞:

Հով, օրինակը, որով ցույց ա տրվում քո ասած գաղափարը, սահմռկեցուցիչ ա: Տես, երբ մենք հիմա նորություն ենք կարդում, որ ինչ-որ մեկը դանակահարել ու սպանել է մորը, մարմիններովս սարսուռ ա անցնում ու քֆրտում ենք էդ անողին: Մտքներիս ծերով չի անցնում խորանալ ու հասկանալ թե ինչի ա արել: Իհարկե դժվար թե հայրենասիրական գաղափարներից ելնելով արված լինի, բայց ի՞նչ իմանաս, մինչև չիմանաս: Բայց մեզ պատճառները չեն հետաքրքրում, ուղղակի քֆրտում ենք, որտև այ էդքան սահմռկեցուցիչ ու աննննասուն բան ա սեփական ծնողին սպանելը: Ու նման օրինակով հայրենասիրություն ու գաղափար քարոզելը... դե լավ էլի:

Րաֆֆին ա, մի բան գրել ա: Իրա ուրիշ գրածները ավելի լավն են: Ի՞նչ անենք, թե սա ժամանակին անուն ա հանել:

[Rammstein]

Հատկապես վերջին իրադարձությունների հետ կապված մտքիս ինքը եկավ.

m166771.jpg

[Տրիբուն]

Մեր մեջ ասած, եթե ուզում եք Րաֆֆի կարդալ, ավելի լավ ա Կայծերն ու Խաչագողի հիշատակարանը կարդալ: Սամվելը առանձնապես մի հանճարեղ գործ չի:

Չուկն ինձանից առաջ ընկավ, բայց ես էլ ասեմ, որ պետք չի մոռանալ, թե երբ ա գրվել Սամվելը: Էտ մի ժամանակահատված էր, երբ երկրի մտավորականները մենակ մի բանի մասին էին մտածում - ոնց փրկեն ազգին ամբողջական բնաջնջումից ու ոնց վերականգնեն պետականությունը: Էտ ժամանակաշրջանի համար ծայրահեղ հայրենասիրական մոտեցումները լրիվ հասկանալի են ու շատ կարդացողների կողմից էլ ընկալվել են: Թե չէ, շարքային ապուշին էլ հասկանալի ա, որ մամային ու պապային սպանելը լավ բան չի ու դրա մեջ հերոսություն չկա:

Մեկ էլ շատ գրվեց, որ հայրենիքը մենակ ընտանիքն, հարազատներն են, կնիկ երեխեքն են - դե կներեք էլի, հայրենիքը հաստատ նաև հողն ու ջուրն ա: Էն հողն ու ջուրը, որտեղ հենց քո ընտանիքը ծնվում, սնվում, զորանում ա: Ուրիշ բան, որ կարելի ա էտ հողն ու ջուրը նենց լայքմեջ անել, որ ընտանիքիդ առնես ու փախնես, հայրենիքն էլ փաթեթավորես դնես մի կողմ: Բայց ասել հայրենիք, ու դա պատկերացնել առանց հողի, ջրի, պատմության, մշակույթի, լեզվի, ու սենց ուրիշ բաների, էգոիզմ ա: Որ շատ խորանանք, կարող ա Սամվելը տենց քայլ արեց, որ փրկի հազարավոր այլ ընտանիքներ - խոսքի օրինակ էլի: Նենց որ, էտ տղու ձվերից շատ պետք չի կախվել: Ի միջի այլոց, ինքը իրական պատմական կերպար ա, կարող ա էտ պահին մոտը ահագին սրված վիճակ ա եղել, ու նույն վիճակում էլ գրելու պահին Րաֆֆին ա եղել, ու իրան սարքել ա հերոս:

[Տրիբուն]

Չբռնե՞նք բոլոր ռուսախոս մամաներին սպանենք հիմա:

Գիտես վա՞տ բան ես ասում: Էտ ռուսախոս քաղքենի մամաներն են, որ պատահական հայրենասիրական պոռթկումներ են ունենում ու հանկարծ երեխեքը ՀՀԿ-ական են դառնում: Նենց որ, շատ հեռու չի ասածներդ իրականությունից - մեկ սութի հայրենասիրությունն ա մարդուն պոնռիկ սարքում, մեկ էլ քաղքենիությունը:

[StrangeLittleGirl]

Հա, Արտ ջան, գիտեմ որ բարդ ա, որտև դու իմ գրառումը, ոնց որ ինձ ես ասում, կարդացել ես նենց, ոնց դու ես ուզում, այլ ոչ թե նենց, ոնց ես եմ գրել:
Հիմա քեզ հարց տամ, պատասխանի, ու տեսնենք ինչ ա ասում Սամվելը:
Դու հնարավորություն չունե՞ս գնաս Հայաստանից, կարծում ես Ստամբուլը ավելի վատ աշխարհագրական դիրքում ա քան Հայաստանը՞, կարծում ես ադրբեջանը ավելի լավ չի զարգանում քան Հայասըանը՞, ինչի ես ակումբումը ստեղծել ու փորձում ես պահպանես հայ գիրն ու գրականությունը, դա քո ընտանիքին ինչ որ բանով օգնում ա, դրանից փող ես աշխատում քեզ բոթաս ես առնու՞մ, ինչի ես հելնում դուրս պայքարում, միտինգի մասնակցում, ժամանակ կորցնում, ախպեր ընտանիքիդ վերցրու գնա Կանադա, Ավստրալիա, չգիտեմ ցիվիլ պետություն մը ու ընդեղ առանց միտինգի ապրի, կարգին մասնագետ ես, կարգին փող կաշխատես, ոչմեկ իրավունքներդ չի ոտնահարի, ընտանիքիդ հետ խաղաղ ներդաշնակ կապրես, կսիրեք իրար, ես էլ եկող տարի կմիանամ ձեզ, հետո դե Բյուր արդեն դուրսն ա, ինքն էլ կգա, տենանք էլ ով կա ուզող, կգնանք, վերջում մեկին էլ կխնդրենք Հայաստան կոչված հող ու ջուրը, որը հայրենիքի հետ ոչ մի կապ չունի, հայրնիքը մենք արդեն դուրսը ստեղծել ենք, դու՝ քո ներդաշնակ ու միմիյանց սիրող ընտանիքով, ես՝ իմ ներդաշնակ ու միմյանք սիրող ընտանիքով, Բյուրը իր առաջիակայում իրար ներդաշնակ ընտանիքով ու տենց, տանի նվիրի էրդողանենց կամ ալիևենց, մենք էլ դրսում ներդաշնակությամբ կապրենք ու տենց կայֆ կլինի



Բյուր, նենց չի, որ ես չեմ քլնգել ու նենց չի, որ ես գոհ եմ ամեն ինչից ու կարծում եմ, որ սաղ ճիշտ ա, բայց տես Բյուր ջան, իմ համար դպրոցից դա մնացելա որպես պատմություն ու պատմական հերոս ու դա իրականում տենց ա, բայց դու քո համար ուրիշ հերոսներ ես գտել, ես տենց սահմանափակ էլ մնացել եմ, հիմա ինչ, ես եմ վատը ստացվե՞լ:

Հ.Գ. Բյուր, բայց դու շատ-շատ լավն ես, էս նենց մեժդունամի

Հով, ընտանիքը կին-ամուսին, էրեխեքը չեն մենակ: Ընտանիքը նաև ծնողներն են, տատիկ-պապիկները, հորքուր-մորքուրները: Այսինքն, չգիտեմ մյուսների համար ոնց ա, բայց ես գոնե տենց եմ դաստիարակվել, ու ինձ համար ապագա սերնդի պաշտպանությունը նույնքան կարևոր ա, որքան նաև ավագ սերնդինը: Ու նորից եմ ասում՝ ես մենակ ընտանիք չեմ նշել, այլ նաև ընկերներ: Եթե կարաս էդ բոլորը տեղափոխես ուրիշ աշխարհագրական դիրք, ես բնավ դեմ չեմ Հայաստանից հրաժարվելուն: Ուղղակի չես կարա էդ ամենը տեղափոխես, չես կարա լեզուն էլ ուրիշ տեղ պահես: Արդյունքում՝ Հայաստանն ավտոմատ կերպով դառնում ա հայրենիք:

Հով, ինչի՞ց որոշեցիր, թե ես ուրիշ հերոսներ ունեմ: Ես ոչ մի հերոս էլ չունեմ, մի գիրքը կարդում եմ, անցնում, գնում ա: Բայց կրկնում եմ՝ հազար անգամ դեմ եմ Սամվելին հերոս սարքելուն ու էդքան մանրամասն դպրոցականի մեջ ներարկելուն: Րաֆֆին ավելի ճիշտ հայրենասեր հերոսներ ունի, որոնց վրա ավելի շատ կարելի ա կենտրոնանալ: Նայի, վերցրու հենց Կայծերը: Ճիշտ ա, ես գտնում եմ ախմախ գիրք ա ու պրոպագանդան չափից դուրս շատ ա, բայց ամեն դեպքում էնտեղ կան կերպարներ (Ասլա՞ն էր էն տղայի անունը, որ երկար ճառեր էր ասում), որոնք իրոք կարան հերոս համարվեն ու շատ արդիական են: Ասլանն էնտեղ ահագին հետաքրքիր բաներ ա ասում ոչխար չլինելու, պայքարելու, կրթություն ստանալու ու լիքը ուրիշ բաների մասին: Ավելի լավ ա դրա վրա կենտրոնանալ, քան Սամվելի: Չնայած իմ համոզմամբ շատ ավելի ճիշտ ա դպրոցներում ոչ մի պրոպագանդա չտանել, էղած գրականությունը ներկայացնել չեզոք տեսանկյունից, թույլ տալ, որ դպրոցականը քննադատի, ինքը որոշի՝ ով ա հերոս, ով ա հակահերոս:

[Տրիբուն]

Բայց վերադառնալով Սամվելին ու հայրենասիրական դաստիարակությանը, դա էսօր ամենասխալ բանն ա, որ կատարվում ա մեր դպրոցում: Պետք չի հայրենասերներ դաստիարակել, պետք ա մարդ դաստիարակել, որը հետո ավտոմատ հայրենասեր էլ կդառնա: Իսկ էդ Սամվելով դաստիարակված ու ամպագոռգոռ շարադրություններ գրող էրեխեքը մեծանում, դառնում են տապոռ ՀՀԿ-ականներ:

Բյուր ջան, լրիվ համաձայն եմ հետդ: Մենակ էտ չի նշանակում, որ ասենք պետք վերցնել մի հատ հայ գրողի, որը իրա ու շատերի կարծիքով հայրենասիրական գործ ա գրել, ու ասել, որ ինքը էշ էր, հերոսն էլ ԲՏ:

Օրինակ, իմ համար Դեմիրճյանի Վարդանանքը գեղարվեստական զիբիլ ա: Բայց մեկա երեխեքիս կարդալ եմ տալու: Թող ամեն մեկը իրա կարդացածով ու հասկացածով եզրակացություններ անի:

[StrangeLittleGirl]

Բյուր ջան, լրիվ համաձայն եմ հետդ: Մենակ էտ չի նշանակում, որ ասենք պետք վերցնել մի հատ հայ գրողի, որը իրա ու շատերի կարծիքով հայրենասիրական գործ ա գրել, ու ասել, որ ինքը էշ էր, հերոսն էլ ԲՏ:

Օրինակ, իմ համար Դեմիրճյանի Վարդանանքը գեղարվեստական զիբիլ ա: Բայց մեկա երեխեքիս կարդալ եմ տալու: Թող ամեն մեկը իրա կարդացածով ու հասկացածով եզրակացություններ անի:

Տրիբուն ձյա, պետք ա ազատ թողնել ամեն մարդ ինքը որոշի կերպարը հերոս ա, հակահերոս, թե ԲՏ, ոչ թե զոռով հրամցնել որպես հերոսի, որպես օրինակ ծառայողի:

Վարդանանքը ես չեմ կարդացել ու մինչև հոգուս խորքը շնորհակալ եմ տատիկիս, որը խորհուրդ չտվեց կարդալ (խորհուրդ չտվեց, ոչ թե արգելեց):

Ի դեպ, նույն հերոսներից ա նաև Մովսես Խորենացին, որը, իմ կարծիքով, շատ ավելի մեծ հայրենասիրական գործ ա արել, քան Սամվելը:

[Chuk]

Մեկ էլ շատ գրվեց, որ հայրենիքը մենակ ընտանիքն, հարազատներն են, կնիկ երեխեքն են - դե կներեք էլի, հայրենիքը հաստատ նաև հողն ու ջուրն ա:

Գնել ջան, քանի որ «ընտանիք» հասկացությունը էս թեմայում ես եմ խառնել, գրառումդ վերցնեմ «իմ վրա» ու արձագանքեմ. մի՞թե կարելի ա սենց մարդու խոսքը շուռ տված ներկայացնել, իմ ընկեր:

Էդ ո՞վ ա գրել, որ հայրենիքը մենակ ընտանիքն ա: Հլը մի հատ տենց գրառում բեր աչքս խոթի, իմ եղբայր: Չի կարելի, չէ, վա՜յ

Իհարկե հայրենիքը մենակ ընտանիքը չէ: Իհարկե հավասարության նշան դրած չի ընտանիքի ու հայրենիքի միջև, հակառակ դեպքում էդ հասկացություններից մեկը չէր էլ սահմանվի, մեկով յոլա կգնայինք: Ուրիշ հարց, որ ասում ենք, որ հայրենիքն էն ամենն ա, ինչ դու էլ ես գրում, բայց առաջին հորիզոնականում ըստ մեր պատկերացումների դնում ենք ընտանիքը:

Ու դա բնական ա: Որտև ընտանիքը ինքը սովորաբար լինում է էդ մնացած արժեքների կրող, հողի ու ջրի գին հասկացողը, մշակույթը գնահատողը, լեզուն ընկալողը: Եթե չի լինում, ընտանիքի առանձին անդամն էլ որպես կանոն էդ արժեքները չի ընկալում: Բայց ընկալելուց էլ հիմնականում առաջին հորիզոնականում դնում ա իրա ընտանիքին, էդ հողն ու ջուրը գին են ունենում իր ընտանիքի համատեքստում, ոչ թե թանգարանում հավայի կանգնացնելու համար:

Կարճ ասած գրառմանդ համաձայն եմ, բայց մի վերապահումով. նենց տպավորություն ա, որ կոնկրետ էս հարցում հակադրվում ես մեկը ինձ, երբ ես քո ասածներին հակառակ բան չէի ասել: Ու ոչ մեկը էս թեմայում չէր ասել: Իսկ դու քո գրառման հռետորաբանությամբ մեզ՝ քո ասածին հակառակ բան չասածներին ներկայացնում էիր հակառակ բան ասածներ ու սխալ էիր հանում: Քեզնից չի, ձյաձ, քոնը չի էդ ոճը

[keyboard]

Գնել ջան, քանի որ «ընտանիք» հասկացությունը էս թեմայում ես եմ խառնել, գրառումդ վերցնեմ «իմ վրա» ու արձագանքեմ. մի՞թե կարելի ա սենց մարդու խոսքը շուռ տված ներկայացնել, իմ ընկեր:

Էդ ո՞վ ա գրել, որ հայրենիքը մենակ ընտանիքն ա: Հլը մի հատ տենց գրառում բեր աչքս խոթի, իմ եղբայր: Չի կարելի, չէ, վա՜յ

Իհարկե հայրենիքը մենակ ընտանիքը չէ: Իհարկե հավասարության նշան դրած չի ընտանիքի ու հայրենիքի միջև, հակառակ դեպքում էդ հասկացություններից մեկը չէր էլ սահմանվի, մեկով յոլա կգնանք: Ուրիշ հարց, որ ասում ենք, որ հայրենիքն էն ամենն ա, ինչ դու էլ ես գրում, բայց առաջին հորիզոնականում ըստ մեր պատկերացումների դնում ենք ընտանիքը:

Ու դա բնական ա: Որտև ընտանիքը ինքը սովորաբար լինում է էդ մնացած արժեքների կրող, հողի ու ջրի գին հասկացողը, մշակույթը գնահատողը, լեզուն ընկալողը: Եթե չի լինում, ընտանիքի առանձին անդամն էլ որպես կանոն էդ արժեքները չի ընկալում: Բայց ընկալելուց էլ հիմնականում առաջին հորիզոնականում դնում ա իրա ընտանիքին, էդ հողն ու ջուրը գին են ունենում իր ընտանիքի համատեքստում, ոչ թե թանգարանում հավայի կանգնացնելու համար:

Կարճ ասած գրառմանդ համաձայն եմ, բայց մի վերապահումով. նենց տպավորություն ա, որ կոնկրետ էս հարցում հակադրվում ես մեկը ինձ, երբ ես քո ասածներին հակառակ բան չէի ասել: Ու ոչ մեկը էս թեմայում չէր ասել: Իսկ դու քո գրառման հռետորաբանությամբ մեզ՝ քո ասածին հակառակ բան չասածներին ներկայացնում էիր հակառակ բան ասածներ ու սխալ էիր հանում: Քեզնից չի, ձյաձ, քոնը չի էդ ոճը

Տրիբուն, չհավատաս, ադմին ա, խմբագրած կլնի գրառումները, հիմա էլ ասում ա աչքս խոթի, նաղդ նստել սաղ տառ առ տառ խմբագրելա, դրա համար էլ տենց առխային խոսում ա

[Chuk]

Տրիբուն, չհավատաս, ադմին ա, խմբագրած կլնի գրառումները, հիմա էլ ասում ա աչքս խոթի, նաղդ նստել սաղ տառ առ տառ խմբագրելա, դրա համար էլ տենց առխային խոսում ա

Ճիշտ ա ասում, Տրիբուն ձյա, ու Keyboard-ի գրածներն էլ ինքը չի գրել, ինքը հո տենց բաներ գրողը չէ՞ր, էդ ես եմ խմբագրել, նենց բան սարքել, որ սաղ հակադրվեն

[Տրիբուն]

Գնել ջան, քանի որ «ընտանիք» հասկացությունը էս թեմայում ես եմ խառնել, գրառումդ վերցնեմ «իմ վրա» ու արձագանքեմ. մի՞թե կարելի ա սենց մարդու խոսքը շուռ տված ներկայացնել, իմ ընկեր:

Էդ ո՞վ ա գրել, որ հայրենիքը մենակ ընտանիքն ա: Հլը մի հատ տենց գրառում բեր աչքս խոթի, իմ եղբայր: Չի կարելի, չէ, վա՜յ

Իհարկե հայրենիքը մենակ ընտանիքը չէ: Իհարկե հավասարության նշան դրած չի ընտանիքի ու հայրենիքի միջև, հակառակ դեպքում էդ հասկացություններից մեկը չէր էլ սահմանվի, մեկով յոլա կգնայինք: Ուրիշ հարց, որ ասում ենք, որ հայրենիքն էն ամենն ա, ինչ դու էլ ես գրում, բայց առաջին հորիզոնականում ըստ մեր պատկերացումների դնում ենք ընտանիքը:

Ու դա բնական ա: Որտև ընտանիքը ինքը սովորաբար լինում է էդ մնացած արժեքների կրող, հողի ու ջրի գին հասկացողը, մշակույթը գնահատողը, լեզուն ընկալողը: Եթե չի լինում, ընտանիքի առանձին անդամն էլ որպես կանոն էդ արժեքները չի ընկալում: Բայց ընկալելուց էլ հիմնականում առաջին հորիզոնականում դնում ա իրա ընտանիքին, էդ հողն ու ջուրը գին են ունենում իր ընտանիքի համատեքստում, ոչ թե թանգարանում հավայի կանգնացնելու համար:

Կարճ ասած գրառմանդ համաձայն եմ, բայց մի վերապահումով. նենց տպավորություն ա, որ կոնկրետ էս հարցում հակադրվում ես մեկը ինձ, երբ ես քո ասածներին հակառակ բան չէի ասել: Ու ոչ մեկը էս թեմայում չէր ասել: Իսկ դու քո գրառման հռետորաբանությամբ մեզ՝ քո ասածին հակառակ բան չասածներին ներկայացնում էիր հակառակ բան ասածներ ու սխալ էիր հանում: Քեզնից չի, ձյաձ, քոնը չի էդ ոճը

Եթե սխալ եմ հասկացել, քաք եմ կերել: Բայ էս գրածդ ուրիշ ձև չի կարա հասկացվի: Ու խոսքը մենակ քեզ չէր վերաբերվում:

Ընկալման հարց ա, Հով ջան: Օրինակ իմ պատկերացմամբ Հայրենիքը ոչ թե հողն ու ջուրն ա, այլ առաջին հերթին քո, հետո մերձավորիդ, հետո էն մյուսի ընտանիքը, ու էս բոլոր ընտանիքների համադրումը: ՈՒ եթե մեկը հիմքը՝ ընտանիքը զոհում է շատ կոպիտ ասած հողին ու ջրին, ես էդտեղ հայրենասիրություն չեմ տեսնում, այլ կեղծ հայրենասիրություն: Կրկնեմ, օրինակներս կոպիտ էին, բայց իդեան կարծում եմ պարզ է:

Հով, Չուկն արդեն ասեց, ես էլ ասեմ: Ինձ համար հայրենիքը ո՛չ տարածքն ա, ո՛չ կաթողիկոսն ա, ո՛չ քրիստոնեությունն ա, ո՛չ էլ չգիտեմ ինչը, ինձ համար հայրենիքն իմ ընտանիքն ա, իմ շրջապատը, իմ լեզուն, ու, փառք Աստծո, ես որևէ բան նժարին դնելու կարիք չունեմ:

[Chuk]

Եթե սխալ եմ հասկացել, քաք եմ կերել: Բայ էս գրածդ ուրիշ ձև չի կարա հասկացվի: Ու խոսքը մենակ քեզ չէր վերաբերվում:

Գնել ջան, փաստորեն «առաջին հերթին» բառակապակցության իմաստը քեզ բացատրելու կարիք կա՞
Այո, ոնց-որ գրել էի, ընդամենը առաջնահերթությունների հարց ա: Նախ հստակեցնեմ, որ հայրենիքի պատկերացումները տարբեր մարդկանց մոտ տարբեր ինտերպրետացիաներ կարող են ունենալ, հետո մի հատ էլ սահմանեմ իմ հասկացած հայրենիքը. հայրենիքն առաջին հերթին քո, հետո մերձավորիդ, հետո էն մյուսի ընտանիքի ու էս բոլոր ընտանիքների համադրումն ա, հետո լեզուն ա, հետո մշակույթն ա, հետո հողն ու ջուրն են, ու սենց շարունակ ձյաձ