«Լեոնիդ Գրիգորիչ, կամ պարոն Սեդրակյան. Հիսունամյա, հաստլիկ մարդ, շեկ մազերը միշտ դեպի աջ սանրած, աչքերը մի-քիչ փոքր, իսկ եթե գեղեցիկ ժպիտն է՛լ ավելացնենք՝ մի-հինգ տարով ավելի երիտասարդ կթվա: Միայն ամռանն ու գարնանն է հնարավոր տեսնել նրան առանց իր սիրելի երկնագույն բաճկոնակի:
Հիմնարկի ամբողջ անձնակազմը վախենում է տնօրենից: Նա հանգիստ ու դանդաղ քայլերով, անցնում է միջանցքով ու եթե մեկնումեկը տեսնի նրան նախքան «բռնվելը,» իսկույն կփախչի, իսկ եթե զգաց, որ տնօրենն էլ նրան է տեսել, (ինչը համարյա միշտ է լինում,) վախվորած կգնա առաջ եւ տնօրենին մոտենալիս անպայման կասի:
_Բարեւ ձեզ Լեոնիդ Գրիգորիչ:
Լեոնիդ Գրիգորիչը շատ հանգիստ գլխով կանի եւ կանցնի, առանց որեւէ բառ ասելու, չէ՞-որ վախենում են նրանից, ուրեմն հարգում են… այսպիսին է նրա մտածելակերպը: Նա հաճախ մտնում է որեւէ մեկի մոտ եւ հետեւում աշխատանքին, ամեն մանրուք, ամեն-մի փոքր բան նրա համար կարեւոր է: Իսկ-թե ինչ կասի, եթե որեւէ բան դուրը չգա, դա կախված է նրա տրամադրությունից, կա՛մ հեգնական խոսքեր են հնչելու, կա՛մ վիրավորական, իսկ արդարանալն այդ պահին ոչ միայն անօգուտ է, այլ նաեւ վտանգավոր: Բայց ամենավտանգավորն ու սարսափելին լինում է այն ժամանակ, երբ Լեոնիդ Գրիգորիչը իմանում է թե իրականում ինչ են մտածում իր մասին, այդ ժամանակ կարող ես ընդմիշտ հրաժեշտ տալ աշխատանքիդ… »
Հենց այս խոսքերի վրա Արմենը կանգ առավ… դուռը թակում էին: Նա մոտեցավ, բացեց ու… քարացավ տեղում:
_Լե-Լեոնիդ Գրիգորիչ,_վերջապես խոսեց նա,_ի-ինչպիսի անակնկալ… ներս համեցեք:
Լեոնիդ Գրիգորիչը ժպիտը դեմքին ներս մտավ:
_Ի՞նչ է, մի՞թե մենք քիչ ենք հանդիպում: Քի՞չ է եղել, որ այցելենք իրար, էլ չեմ խոսում աշխատանքի մասին_հարցրեց նա՝ հաստ, սեւ բաճկոնը հանելով, որի տակից իհարկե հագել էր իր թանկագին բաճկոնակը:
_Չէ՛, ուղղակի անսպասելի էր:
Նրանք ներս գնացին սենյակ: «Նույնիսկ տանը հանգիստ չկա սրանից: Լավ է գոնե տրամադրությունը բարձր է,» մտածում էր Արմենը:
_Այս ի՞նչ է… դու ստեղծագործում ե՞ս,_զարմացած հարցրեց Լեոնիդ Գրիգորիչը՝ նայելով սեղանին դրված տետրին եւ գրիչին:
Արմենին մի կերպ հաջողվեց թաքցնել իր վախը:
_Առաջին փորձս է,_ժպտալով ասաց նա:
_Կարելի՞ է կարդալ:
_Դե… Լեոնիդ Գրիգորիչ, ես դեռ չեմ ավարտել այն… դեռ նոր եմ սկսում:
Բարեբախտաբար այս անգամ Լեոնիդ Գրիգորիչին համոզելը դժվար չէր, վերջինս չէր սիրում կարդալ:
_Դե՞, ուրիշ ոնց ես: Ի՞նչ կա:
_Լավ եմ, շնորհակալություն: Առանձնապես ոչինչ չկա, ամեն ինչ առաջվա նման է: Դու՞ք ինչպես եք:
_Ես է՛լ եմ լավ: Գիտե՞ս, որոշել եմ մի քանի օրից գնալ արտասահման:
_Արտասահմա՞ն… Ինչու՞:
_Դե… ուզում եմ հանգստանալ, մի քանի ամիս չաշխատել : Ընտանիքիս կվերցնեմ, կգնամ,_ժպիտը դեմքին ասաց Լեոնիդ Գրիգորիչը:
_Դուք դա հաստա՞տ եք որոշել… Բա հիմնա՞րկը:
_Արշակը կփոխարինի ինձ:
_... Մի րոպե Լեոնիդ Գրիգորիչ… ես գնամ սուրճ պատրաստեմ: Հետո կգամ, կխոսենք_ասաց Արմենը եւ իսկույն գնաց խոհանոց, որպեսզի թաքցնի իր դեմքին փայլող՝ երջանկության ժպիտը:
Մեջբերել
Morg-ի խոսքերից
Էջանիշներ