Ո՞վ է մեր ժամանակի գրական հերոսը

[Rhayader]

Հենց նոր մի թեմա տեսա, որը սխալ ձևակերպման ու ֆլուդի պատճառով գրողի ծոցը գնաց ու արդարացիորեն փակվեց:
Բայց թեմայի միտքն ինձ դուր եկավ, ու ես կուզեի նորից դնել հարցը, այս անգամ՝ բաժնին համահունչ:
Գրական հերոսները տարբեր ժամանակներում տարբեր են: Տարբեր ժամանակներում նրանց տարբեր հատկանիշներ են վերագրվել, տարբեր պատմություններով են անց կացրել, որ ընթերցողը համապատասխան վերաբերմունք ձևավորի նրա նկատմամբ՝ համակրանք, ատելություն, արհամարհանք:
Չանդրադառնանք միաշերտ, պրիմիտիվ հերոսներին, ինչպիսիք են Դյումայի աշխատանքներինը՝ «Երեք Հրացանակիրներում», օրինակ, միակ ուշադրության արժանի հերոսը Միլեդին էր: Դ'Արտանյանը, Ռոշֆորն ու այլոք այնքան միանշանակ էին, որ ընթերցողը կարիք չուներ փորձել նրանց հասկանալ: Ռոշֆորը տականք է՝ եկեք ատենք նրան: Ու վերջ: Հետագա գրքերում Ռոշֆորին այլ կողմից ցույց տալու փորձերն ընդամենը ինկոնսիստենցիա էին: Եվ այլն:
Ինչպես արդեն ասացի, ամեն ժամանակ իր գրական հերոսն է ունեցել: Լինի դա Ալֆրեդ դե Մյուսեի «դարի զավակը», Մոպասանի Պոլ Բրետինյին, Ջեյն Օստենի պարոն Դարսին, Հոմերոսի Ոդիսևսը, Ջոյսի Լեոպոլդ Բլումը, թե Սոմերսեթ Մոեմի Սթրիքլենդը:
Բայց մեր ժամանակն էլ ունի իր հերոսին: Ուրեմն՝ եկեք կոնկրետացնենք հարցը: Ո՞վ է մեր ժամանակի գրական հերոսը:

[Yellow Raven]

Իմ համեստ կարծիքով Հերման Հեսսեի Հարրի Հալլերը
Չնայած գիրքը Հեսսեն 1920-ականներին է գրել (եթե չեմ սխալվում), բայց հիմա էլ ավելի արդիական է դարձել նման <<գրական հերոսների>> կարիքը մեր իրականությունում

[Շինարար]

Պստլիկ խլվլիկն ու անլեզու ծլվլիկը

[Լեո]

Մեր ժամանակի իսկական հերոսներն ըստ իս, ի դժվախտություն մեզ, ընկեր Փանջունիներն են

[StrangeLittleGirl]

"Brooklyn Follies"-ի գլխավոր հերոսի անունն ի՞նչ էր: Կարծեմ Թոմաս: Այ ինքը՝ չաղ, դեպրեսված, ոչ մի գործ ավարտին չհասցնող: Ու մեկ էլ իրա քուրը՝ Ռորին. տղամարդկանցից եքա քաշված, վերջը երջանկությունը նույնասեռական հարաբերության մեջ գտած:

[merishok975]

ինձ համար բոլոր ժամանակների գրական հերոսը կմնա Րաֆֆու Սամվելը

[Տրիբուն]

Գնել ջան, քանի որ «ընտանիք» հասկացությունը էս թեմայում ես եմ խառնել, գրառումդ վերցնեմ «իմ վրա» ու արձագանքեմ. մի՞թե կարելի ա սենց մարդու խոսքը շուռ տված ներկայացնել, իմ ընկեր:

Էդ ո՞վ ա գրել, որ հայրենիքը մենակ ընտանիքն ա: Հլը մի հատ տենց գրառում բեր աչքս խոթի, իմ եղբայր: Չի կարելի, չէ, վա՜յ

Իհարկե հայրենիքը մենակ ընտանիքը չէ: Իհարկե հավասարության նշան դրած չի ընտանիքի ու հայրենիքի միջև, հակառակ դեպքում էդ հասկացություններից մեկը չէր էլ սահմանվի, մեկով յոլա կգնայինք: Ուրիշ հարց, որ ասում ենք, որ հայրենիքն էն ամենն ա, ինչ դու էլ ես գրում, բայց առաջին հորիզոնականում ըստ մեր պատկերացումների դնում ենք ընտանիքը:

Ու դա բնական ա: Որտև ընտանիքը ինքը սովորաբար լինում է էդ մնացած արժեքների կրող, հողի ու ջրի գին հասկացողը, մշակույթը գնահատողը, լեզուն ընկալողը: Եթե չի լինում, ընտանիքի առանձին անդամն էլ որպես կանոն էդ արժեքները չի ընկալում: Բայց ընկալելուց էլ հիմնականում առաջին հորիզոնականում դնում ա իրա ընտանիքին, էդ հողն ու ջուրը գին են ունենում իր ընտանիքի համատեքստում, ոչ թե թանգարանում հավայի կանգնացնելու համար:

Կարճ ասած գրառմանդ համաձայն եմ, բայց մի վերապահումով. նենց տպավորություն ա, որ կոնկրետ էս հարցում հակադրվում ես մեկը ինձ, երբ ես քո ասածներին հակառակ բան չէի ասել: Ու ոչ մեկը էս թեմայում չէր ասել: Իսկ դու քո գրառման հռետորաբանությամբ մեզ՝ քո ասածին հակառակ բան չասածներին ներկայացնում էիր հակառակ բան ասածներ ու սխալ էիր հանում: Քեզնից չի, ձյաձ, քոնը չի էդ ոճը

Եթե սխալ եմ հասկացել, քաք եմ կերել: Բայ էս գրածդ ուրիշ ձև չի կարա հասկացվի: Ու խոսքը մենակ քեզ չէր վերաբերվում:

Ընկալման հարց ա, Հով ջան: Օրինակ իմ պատկերացմամբ Հայրենիքը ոչ թե հողն ու ջուրն ա, այլ առաջին հերթին քո, հետո մերձավորիդ, հետո էն մյուսի ընտանիքը, ու էս բոլոր ընտանիքների համադրումը: ՈՒ եթե մեկը հիմքը՝ ընտանիքը զոհում է շատ կոպիտ ասած հողին ու ջրին, ես էդտեղ հայրենասիրություն չեմ տեսնում, այլ կեղծ հայրենասիրություն: Կրկնեմ, օրինակներս կոպիտ էին, բայց իդեան կարծում եմ պարզ է:

Հով, Չուկն արդեն ասեց, ես էլ ասեմ: Ինձ համար հայրենիքը ո՛չ տարածքն ա, ո՛չ կաթողիկոսն ա, ո՛չ քրիստոնեությունն ա, ո՛չ էլ չգիտեմ ինչը, ինձ համար հայրենիքն իմ ընտանիքն ա, իմ շրջապատը, իմ լեզուն, ու, փառք Աստծո, ես որևէ բան նժարին դնելու կարիք չունեմ:

[Chuk]

Եթե սխալ եմ հասկացել, քաք եմ կերել: Բայ էս գրածդ ուրիշ ձև չի կարա հասկացվի: Ու խոսքը մենակ քեզ չէր վերաբերվում:

Գնել ջան, փաստորեն «առաջին հերթին» բառակապակցության իմաստը քեզ բացատրելու կարիք կա՞
Այո, ոնց-որ գրել էի, ընդամենը առաջնահերթությունների հարց ա: Նախ հստակեցնեմ, որ հայրենիքի պատկերացումները տարբեր մարդկանց մոտ տարբեր ինտերպրետացիաներ կարող են ունենալ, հետո մի հատ էլ սահմանեմ իմ հասկացած հայրենիքը. հայրենիքն առաջին հերթին քո, հետո մերձավորիդ, հետո էն մյուսի ընտանիքի ու էս բոլոր ընտանիքների համադրումն ա, հետո լեզուն ա, հետո մշակույթն ա, հետո հողն ու ջուրն են, ու սենց շարունակ ձյաձ

[Տրիբուն]

Գնել ջան, փաստորեն «առաջին հերթին» բառակապակցության իմաստը քեզ բացատրելու կարիք կա՞
Այո, ոնց-որ գրել էի, ընդամենը առաջնահերթությունների հարց ա: Նախ հստակեցնեմ, որ հայրենիքի պատկերացումները տարբեր մարդկանց մոտ տարբեր ինտերպրետացիաներ կարող են ունենալ, հետո մի հատ էլ սահմանեմ իմ հասկացած հայրենիքը. հայրենիքն առաջին հերթին քո, հետո մերձավորիդ, հետո էն մյուսի ընտանիքի ու էս բոլոր ընտանիքների համադրումն ա, հետո լեզուն ա, հետո մշակույթն ա, հետո հողն ու ջուրն են, ու սենց շարունակ ձյաձ

Չէ, չկա: Բայց եթե ընտանիքն ա առաջին հերթին, էտ ընտանիքների համադրումն ա երկրորդ հերթին, երրորդ հերթին էլ կարող ա ընտանի կենդանիներն են, չորրորդ հերթին էլ տոստեռը, չայնիկը ու փոշեկուլը խոսքի:

Կարճ ասած, քո գրածի մեջ չի երևում առաջնահերթություների շարքը: Փոխարենը հստակ հակադրություն ա երևում երկու հասկացությունների մեջ, քանի որ դու հստակ հայրենիքի սահմանում ես տալիս:

... Հայրենիքը ոչ թե հողն ու ջուրն ա, այլ առաջին հերթին քո, հետո մերձավորիդ, հետո էն մյուսի ընտանիքը, ու էս բոլոր ընտանիքների համադրումը: ...

Փաստորեն քեզ էլ «ոչ թե» բառակապակցության իմաստն ա պետք բացատրել:

Ապեր, անիմաստ եմ համարում շարունակելը: Արդեն ասել եմ, որ եթե սխալ եմ հասկացել, քաք եմ կերել:

[Chuk]

Չէ, չկա: Բայց եթե ընտանիքն ա առաջին հերթին, էտ ընտանիքների համադրումն ա երկրորդ հերթին, երրորդ հերթին էլ կարող ա ընտանի կենդանիներն են, չորրորդ հերթին էլ տոստեռը, չայնիկը ու փոշեկուլը խոսքի:

Կարճ ասած, քո գրածի մեջ չի երևում առաջնահերթություների շարքը: Փոխարենը հստակ հակադրություն ա երևում երկու հասկացությունների մեջ, քանի որ դու հստակ հայրենիքի սահմանում ես տալիս:



Փաստորեն քեզ էլ «ոչ թե» բառակապակցության իմաստն ա պետք բացատրել:

Ապեր, անիմաստ եմ համարում շարունակելը: Արդեն ասել եմ, որ եթե սխալ եմ հասկացել, քաք եմ կերել:

Լավ, ընդունեցի, որ ձևակերպումիցս կարող ա տենց ընկալված լինի: Ներող, ուղղակի կարծում էի, որ իմ էդ ու մյուս գրառումներից պետք է ակնհայտ լիներ, որ «ոչ թե»-ն նշանակում էր, որ լոկ դա չի (միայն հող ու ջուրը չի, ավելին, առաջնահերթ հող ու ջուրը չի), իսկ առաջին հերթինը ոչ թե մենակ ընտանիքին էր վերաբերվում, այլ ամբողջ նախադասությանը. «քո, հետո մերձավորիդ, հետո էն մյուսի ընտանիքը, ու էս բոլոր ընտանիքների համադրումը»: Ու չեմ կարծում, որ հետագա գրառումներում չէր երևում, որ մնացած ֆակտորներին (մշակույթ, լեզու, հող ու ջուր) դեր էր տրվում:

Ամեն դեպքում մի քիչ ագրեսիվ մտա, բայց նպատակս էր ցույց տալ, որ ինձ սխալ միտք ա վերագրվել





Վերադառնալով «բուն» թեմային. այո՛, ես շարունակում եմ համարել, որ հայրենիքն առաջին հերթին ընտանիքն ու էդ ընտանիքների համադրումն ա: Ու գուցե կարելի ա տեղափոխվել ուրիշ թեմա, բայց ես կարող եմ գոնե փորձել հիմնավորել իմ ասածը: Որտև էդ հող ու ջուրը, որը նորից հայրենիք հասկացության անքակտնլի մասն ա, մեր համար թանկ ա, ոչ թե որտև երկնքից ինչ-որ մեկը նվիրել ա, այլ որովհետև իմ ընտանիքը դրա վրա քրտինք ա թափել, արյուն ա թափել: Որտև պապիս հերը իրա կյանքը վտանգելով կռվել ա էդ հողը պահելու համար, որտև պապս էդ հողը մշակել ա: Որտև մյուս պապիս հերն էլ ա արյուն թափել ու մյուս պապս էլ ա հենց էդ հողը մշակել: Որտև ընկերոջս պապն էլ ա էդ հողը մշակել: Ու էդ իրանց ստեղծածն ա, իրանք ու ավելի մեծերն են դարձրել մերը: Որտև էդ արել ոչ ավել ոչ պակաս իրանց սերունդների համար, որտև մեծագույն արժեք իրանք էլ են ընտանիքը համարել ու Շինարարը ճիշտ ա ասում, նույնիսկ էն ժամանակվա համար նորմալ չէր ընտանիքի անդամին երկրիդ խաթր սպանելը: Որտև ես եթե էդ հողը մշակում եմ, մշակում եմ, որտև մի կողմից իմ պապերի (ընտանիքի) ժառանգությունն ա, մյուս կողմից ուզում եմ ժառանգեմ իմ սերունդներին (նորից ընտանիքին): Ու ինչ ուզում ես արա, սաղ էդ ընտանիքի շուրջն ա պտտվում: Ու առաջնահերթը հենց ընտանիքն ա: Ու էդ հողը, ջուրը, մշակույթը, լեզուն, պատմությունը թանկ են հենց ընտանիքիդ, այլ ոչ թե ուրիշ բանի համար: Ու առաջին հայրենիքը դառնում ա առաջին հերթին ընտանիքդ, մերձավորիդ ընտանիքը, հետո էն մյուսի ընտանիքը, դրանց համադրումը, հետո նոր գալիս են էն արժեքները, որոնք այ էդ ընտանիքների համար ստեղծում ենք:

Ու հեչ տարօրինակ չի, որ երկար, շատ երկար ժամանակ այլ երկրում ապրած ազգությամբ հայերի համար, ովքեր մի քանի սերունդ են ապրել, հայրենիքը աստիճանաբար դառնում ա էդ երկիրը: Իսկ սա ոմանց համար գեղեցիկ խոսք, բայց ոչ իրական արժեք, ոչ իրական հայրենիք, ոչ իրական կապվածություն: