Անկապ օրագիր

[Անջրպետ]

«Մի դատրի, որ չդատվես» - շարքից:

Երբ նոր էի սկսել օգտվել սոցցանցերից, անցանոթնեի գրածներին չէի պատասխանում: Բայց մի անգամ, ինքս էլ չգիտեմ թե ինչպես ստացվեց, մի երիտասարդի պատասխանեցի, սկսեցինք զրուցել ու շատ շուտով մտեմացանք: Նա ինձ համար դարձավ այնպիսի ընկեր, ինչպիսին երբեք չէի ունեցել… Ինևէ, սրա մասին չէ որ ուզում էի գրել: Երկու ընկերուհի ունեի, որ գիտեին այդ մասին: Ամեն անգամ զարմացած նայում էին ինձ ու քննադատաբար հարցնում, թե ինչպե՞ս կարող եմ շփվել անծանոթ մարդու հետ, որին կյանքում տեսած էլ չկամ: Ես ի պատասխան միայն ժպտում էի ու ուսերս վեր բարձրացնում:
Անցավ որոշ ժամանակ, ու իրենք էլ սկսեցին ծանոթյություններ հաստատել: Նույնիսկ հանդիպման էլ գնացին:
Վերջերս նրանցից մեկի հետ խոսում էինք: Մի տեսակ նյարդային էր, նույնիսկ բարկացած: Պատճառը հարցրի:
- Ինչքան ժամանակ է, online է, բայց չի գրում, - խոսքը մի երիտասրդի մասին է, որի հետ բավականին մտերմացել էին, ինչպես ժամանակին ես էի մտերմացել այն տղայի հետ:
- Հա ի՞նչ կա դրա մեջ, - զարմացա ես,- հնարավոր է, հարմար չէ, կամ, ես իմ, մի պատճառ կա էլի…Հո պարտավոր չի:
- Պարտավոր է:
- Զուտ ընկերական չի՞ ձեր շփումը:
- Հա, բայց մեկ է, պարտավոր է, - համառում էր ընկերուհիս:
Ես ժպտացի. հիշեցի, թե մի երկու-երեք տարի առաջ, նույն այս ընկերուհիս, որ քննադատում էր ինձ, թե ի՞նչպես կարող եմ սոցցանցով ծանոթացած տղայի հետ շփվել, որի հետ, ի դեպ, այդպես էլ մնացինք մտերիմ ու հարազատ ընկերներ, որը արդեն ամուսնացել է ու փոքրիկ ունի, նույն այդ ընկերուհիս հիմա բարկանում է, որ իր վիրտուալ ընեկրը բավական ժամանակ է online է ու չի գրում:
Թող որ ես լինեմ հիշաչար, բայց հիշեցրի.
- Հի՞շում ես, ինչպես էիր շամանակին ինձ քննադատում:
Մեղավոր ժպտաց.
- Հիշում եմ… Դե ես ի՞նչ իմանայի, որ ես էլ որևէ մեկի հետ կծանոթանամ ու այսքան կմտերմանամ:

…Դե չէ, ես չեմ քննադատում, ուղղակի համոզվում եմ, որ ճիշտ են այն խոսքերը թե՝ «Մի դատիր ուրիշի անցյալը, քանի դեռ չգիտես քո ապագան»:

Իսկ ընկերները, երբեք շատ չեն լինում:

[Նաիրուհի]

Էսօր ինձ համար բացահայտեցին մանկությանս հեքիաթային ձայնի տիրոջ արտաքինը Կարոն Վարդանյանը
Իմ պատկերացրածին նման չէր, անկեղծ, բայց մեկ է՝ ուրախ եմ։
Էլ ո՞վ էր իրեն սիրում. եկեք ձեր հեքիաթն էլ քանդեմ

[Այբ]

Չեմ սիրում գարունը: Հիմա շատերը կասեն, թե ինչպես կարելի է չսիրել գարունը՝ բնության զարթոնքը, ծաղիկները, կանաչը և այլն: Բայց ո՞վ ասեց, թե չեմ սիրում ծաղիկներ, կանաչ բնություն: Պարզապես գարունը իմ եղանակը չի, մի տեսակ օտար է ինձ: Երևի աշունը չափից շատ ավելի եմ սիրում դրանից է, կամ էլ գարնան հետ վատ հիշողություններ կան: Չգիտեմ: Ախր գարունը ինձ միշտ դեպրեսիայի մեջ է գցում: Էէէէէէէէէէէէէէ, չեմ սիրում քեզ՝ գարուն...

[Chuk]

Պատկից սիրիահայ հարևաններս արդեն կես ժամ ա կռիվ են անում: Գոնե հայերեն կռվեն, բան հասկանամ, տո... թե չէ սենց մենակ երեխու լացն եմ հասկանում

[Էլիզե]

—Ասի՜, վաղը մենք դպրոցում պՌիմեՌկա ենք անելու, գիտե՞ս, –ոգևորված ասում ա Սուսանիկը։
Ես.
–Ինչի՞ պրիմեռկա, բալա։
–մմմմմ…… դե էն որ անում են էլի պռիմեռկա... դե, որ մեզ նկարելու են հետո գրքի ձևով տան մեզ...
–էէէ.... վինետկա՞...
–Ուհում, էդտենց պրիմեռկա ենք անելու……


Հ.Գ. Հա՛, Սուսանիկը դպրոց ա գնում արդեն, հեսա 2–րդ դասարան ենք փոխադրվում...

[Stranger_Friend]

-Ինչի՞ եք պատրաստ հանուն ձեր երեխայի.
- Ցոիրտ գիշերով նրան եկեղեցի տանել, երբ ուրիշ ոչ ոք չի համաձայնվում նրա խնդրանքը կատարել....

Շնորհակալ եմ, Պա՜պ....

[Անվերնագիր]

-Խուլիոն՝ մեծն արտիսը, ուղղակի հիասքանչ էր,գիտեք ես նրան տեսել եմ կուլիսներից դուրս, բայց դրանից չի կարելի եզրակացնել, որ ես նրան տեսել եմ... հասկանում ե՞ք: Ու երբ երկրպագուները հարցնում են, թե ««ինչո՞ւ Խուլիոն ստորագրությունններ չբաժանեց»», ես կպատասխանեմ որ Խուլիոն արդեն պատկառելի տարիքում է, և նա արդեն վաղո՜ւց գիատկցում է կյանքի որպես այդպիսին կարճ լինելը... հասկանում ե՞ք: Խուլիոն նույնիսկ չիշիկ չի անում, քանզի արդեն նշեցի, որ կյանքը կարճ է, և անիմաստ է ժամանակ կորցնել այդպիսի մանրուքների վրա... հասկանում ե՞ք: ՏԵսա՞ք թե ինչպես համբուրվեց Խուլիոն, իմ կարծիքով դա կրքոտ համբույր չեր, և որպես այդպիսին չեր էլ կարող լինել...հասկանում ե՞ք: Նա ուղղակի համբուրվեց այնպես, ինչպես հարիր է իսպանական մաչոյին: Եվ վերջում կարող եմ ասել, որ հիասքանչ էր, ուղղակի խոսքերնդ ավելորդ էին... հասկանում ե՞ք:

ձեզ հետ զրուցեց համարյա Նազենի Հովհանիսյանը

Հ.Գ. Ղժժ

[Աթեիստ]

ԵՐԿԱՐ ԳՐԱՌՈւՄ ԸՆԿԵՐՈՒԹՅԱՆ ՄԱՍԻՆ

Նախ մի հին պատմություն, որ պատկերացնեք իմ ուղեղի աշխատանքի առանձնահատկությունները։
Փոքր տարիքում (մոտ 12 տարեկան) մայրս ուղարկեց բոստանից լոլիկ բերելու, ասեց դեղինները բեր (նա չգիտեր, որ արդեն կարմիր էլ կա), ես էլ անտեսելով կարմիրները բերեցի հենց դեղինները։ Կարճ ասած. շատ բաներ հասկանում եմ բառացի։

Նույն կերպ եմ վերաբերվում «друг познается в беде» խոսքին։
Ես նորմալ եմ համարում, որ ընկերներս ինձ միայն դիմեն, երբ որևէ խնդիր ունեն։ Դրանից ես ամենևին չեմ մտածի, թե մնացած ժամանակ ինձ չեն հիշում։
Եթե ես էլ ինչ որ մեկին անկապ չեմ զանգում, դա չի նշանակում թե նրանց մոռացել եմ, եթե ես նեղության մեջ եղա ու իմացա, որ ընկերս ինձ կարող է օգնել, ես կդիմեմ նրան։
Ասածս ինչ ա, որ զանգում եք ինձ, պետք չի սկսել «հիմա կասես մենակ պրոբլեմի ժամանակ ենք քեզ հիշում»։ Դա իմ համար նորմալ ա։

Աղբյուր՝ ՖԲ։

[Smokie]

...Օրը սկսվեց «O Lacky Man!» ֆիլմով, իսկ վերջինս ոչ թե սկսվում էր, այլ շարունակվում ու էդպես էլ մնաց շարունակելի: 1 ժամն անցյալում էր, (օր) 1 ժամում տեղավորվեց ներկան, 1 ժամն էլ մնաց ապագային:

Ավարտվեց: Էլ այդքան հույս չունեի, որ կսիրեմ ֆիլմը՝ տեսածս առաջին հատվածը հասարակ, նույնիսկ տհաճ ֆիլմի տպավորություն էր թողել: Բայց երբ նայեցի շարունակությունը, երբ նա բոլորովին ուրիշ մարդ դարձավ, այստեղ չէի կարող չհիանալ: Մի-երկու հատված կար, շատ ծանր էր ու ցավոտ, այն հատվածներից էր, երբ... լավ, դա արդեն կարեւոր չի, կարեւորը ժպիտն է, կյանքը, բարությունը, սերն ու հարգանքը:

[Smokie]

Էսօր՝ երկուշաբթի օրով, շաբաթվա բարլուսով ոչ մի տրտունջ ու դժգոհություն:

Ավելի լավ ա նայեք Արարատի՜ն թե չէ էսպես հազարից մեկ եք տեսնելու

Նկար-մկար բնականաբար չեմ դնում, բնականին ոչինչ չի հասնի: Ով քնած եք արթուն կացեք, ով արթուն եք ելեք տեսեք

[Աթեիստ]

Շատ եմ սիրում երեխեքի էն տարիքը, որ դու իրանց պառկացնում ես քնելու, իսկ իրանց թվում ա, թե պառկել են երգելու համար ։)
Աստղն արդեն երգում ա։

[Alphaone]

Երևի առանց տխրել ուրախություն չկա՝ հոգեբանական ճոճանակ: Մի կին կա, ոչ այնքան մտերիմ, որ ընկերուհի լինի, ոչ այնքան օտար, որ պարզարես ծանոթ կոչեմ, խնդրել էր, որ ամուսնալուծության հայցադիմում գրեմ, գիշերն անքուն գրում էի ու ինձ ատում, առավոտյան զանգի ձայնից արթնացա (հրաշքով աթոռից չէի ընկել).

- Հաշտվել ենք:

Ոչինչ, որ ինչ-որ օտար մարդկանց վեճի պատճառով անքուն նստել էի, լացս էի խեղդում, չեմ չարանում, կարևորը՝ հաղթեց ընտանիքը:

Դեռ ոչ մի ֆայլ այդքան ուրախությամբ համակարգչիցս չէի ջնջել:

[Այբ]

Մեծերից հաճախ ենք լսում (շատ դեպքերում խոսքը անձնապես մեզ չի վերաբերվում). «Վա՜յ , հիմիկվա ջահելները»: Դե մենք ՝ ջահելներս էլ ըմբոստանում ենք, թե մեծերը բան չեն հասկանում և այլն: Ու գրեթե միշտ մոռանում ենք, որ էդ մեծերը մի ժամանակ ջահել են եղել, և ապագայում ժամանակը մեզ էլ չի խնայելու: Ու այն ժամանակ, երբ «հիմիկվա ջահելների» արտոնությունից զրկված լինենք, մեր հերթը կլինի բողոքել, թե վա՜յ էս ջահելությանը...

[Գալաթեա]

Ծիրանենին էլ ծաղկեց...
Տխրելու համար արդեն ուրիշ պատճառներ ա պետք փնտրել:

[Մարկիզ]

Փոքր էինք՝ երևի իններորդ դասարան: Մանկության ընկերս մեր տանն էր մնացել: Ու գիշերն իմ սենյակում խորացած խոսում էինք այդ տարիքի տղաններին հետաքրքրող թեմաներից՝ միջանձնային հարաբերություններից, «ճիշտ տղայական պահվածքից» և այլն… Հիշում եմ էսօրվա պես, թե ոնց էր ընկերս պատմում դպրոցում իր ունեցած խնդիրներից ու եզրափակեց համարյա հետևյալ կերպ. «Դե կյանքում տենց ա: Սկզբից քո ավագ ընկերներից՝ քեզ թիկունք եղած տղերքից, ում շվաքների տակ ապրելուց ու ֆռֆռալուց հոգնում ես, երբ հեռանալ ես ուզում ու ուզում ես ինքդ դառնալ լիդեր, անչափ դժվար է: Սկզբում դու մեկուսանում ես կամ մեկուսացնում են, լուրջ չեն ընդունում ոչ ոք, անգամ նրանք, ովքեր քո առաջ միշտ գլուխ են խոնարհել: Քեզ ահավոր թուլացած ես զգում ու սկզբում մի տեսակ ընկճված: Էլ առաջվանը չես: Մարդիկ մտածում են, որ քեզ թիկունք չունես ու հարկ եղած դեպքում այ էն տղերքը, ովքեր քո թիկունքին էին, հիմա էլ քո համար «հարցեր չեն լուծի»: Բայց մի քիչ ժամանակ է անցնում ու քո ճիշտ վարքի, համբերության շնորհիվ պահ է գալիս, երբ էն թիկունքիդ կայնող տղերքն իրարից առաջ են ընկնում քեզ ձեռքով բարևելու համար: Հիմա իմ մոտ հենց այսպիսի վիճակ է»:

Էս էն Գանդիի ասածն ա, բայց մի քիչ տնական ու երեխայական ոճով: Էդ ժամանակ մենք տասնչորս-տասնհինգ տարեկան էինք Գանդիի մասին շատ տեղեկացված չէինք:

Ես այս ամենի միջով միշտ եմ անցել: Ու բոլորս ենք երևի սրա միջով անցնում: Ուղղակի մի հատ հետաքրքիր, շատ հետաքրքիր պահ կա այստեղ:

Լինում է, երբ այս ամենը տեղի է ունենում, բայց դու դա չես գիտակցում: Արդյունքում, մի որոշ ժամանակ (ամիսներ կամ տարիներ) անց դու հասկանում ես, որ արդեն անցել ես այդ ողջ ճանապարհը: Ետ նայելով ու հիշելով քո ողջ ճանապարհին հանդիպած բարդությունների և արգելքների հաղթահարումը, դու ներքին բավականություն ես ստանում դրանից, պատմում, հպարտանում, օրինակ ես բերում քեզ ու քո անցած ճանապարհը և այլն:

Լինում է նաև, երբ դու շատ լավ պատկերացնում ես քո նոր սկսած ողջ ճանապարհը սկզբից մինչև վերջ՝ նպատակակետ: Սկզբում դու շատ լավ պատկերացնում ես առաջիկայում քեզ հանդիպող բոլոր բարդությունները, խոչընդոտները՝ դրվագ առ դրվագ, մաս առ մաս, վայրկյան առ վայրկյան, ամենայն մանրամասնությամբ: Երբ դու սկսում ես անցնել այդ ճանապարհը, յուրաքանչյուր առանձին մեծ ու փոքր արգելքը հաղթահարելիս, դու աննկարագրելի հաճույք ես ստանում դրանից, որովհետև այդ ամենի արդյունքը միայն դու տեսնում ես:

Անգամ ամենատհաճը, ամենաբարդն ու ամենաանանցանելի թվացողը քեզ համար հաճելի են…

…Ո՞նց հաճելի չլինեն… ) Ախր կանխավ գիտես, որ դրանք անցնելու ես:

Խոչընդոտներից շնչավոր ու բանականություն ունեցողները չգիտեն, որ դու հարյուր տոկոսով պատրաստ ես իրենց հետ հանդիպմանդ… Ավելին՝ չգիտեն նաև, որ դու իրենց կամ իրենց առաջացրած արգելքն էլ ես հաղթահարելու: Ու այստեղ ամենացավալին է երբեմն լինում, երբ քեզ խոչընդոտ հանդիսացողները քո նախկին «թև ու թիկունքն են»… Դու հասկանում ես, որ եթե քո փոխարեն մեկ ուրիշը լիներ, շա՜տ հավանական է, որ խոչընդոտ նրանց կողմից չլիներ: Բայց ախր դու «ուրիշ չես», դու իրենց «ընկերն» ես եղել, «շվաքի» տակ ես եղել: Երբ քեզ քո իսկ կամքով և իրենց կամքին հակառակ զրկել ես այդ «շվաքից», նրանք քեզ թերագնահատել են: Վստահ են եղել, որ դու «սխալվեցիր»: Բայց արդեն ճանապարհիդ քեզ հանդիպելիս՝ նրանք հասկանում են, որ իրենք են սխալվել: Այդ անակնկալը նրանց խելագարության է հասցնում և նրանք ինչ-ինչ քայլերի են դիմում քեզ ուղղակի խանգարելու համար: Բայց կողքից ու վերևից նայողներին նրանց հիմար վարքը, քեզ խանգարելու անզուսպ ցանկությունն ու մոլուցքը թվում են ընդամենը ծիծաղելի, իսկ այդ պահվածքի շարժառիթը՝ հասկանալի: