Անկապ օրագիր

[Մարկիզ]

Ես բազմիցս բարձրաձայնել եմ, թե ինչու ես «գյադա» չեմ սիրում: Ուրեմն՝ գործիս շնորհիվ ես շփվել եմ տարաբնույթ արական սեռի ներկայացուցիչների հետ, սկսած՝ դեմք ոստիկաններից, վերջացրած՝ կարգին գողական հանցագործներով: Շփվել եմ (հեռվից իհարկե) գոմիգների հետ: Էլի՝ գործի բերումով:

Էլ ու՞մ ասեմ…
Հա, շփվել եմ նաև քյարթ ու սևազգեստ, շուտ-շուտ պպզող հայվանակերպ ախպերների հետ: Շփվել եմ նորմալ տղերքի հետ: Ընկերներ ունեմ: Տղա ընկերներ: Շփվել եմ բանիմաց, գրագետ, լուրջ ու ընտանիքասեր տղաների հետ: Բայց սրանք սաղ էն չեն էլի ախր… Լիքը ընկերներ ունեմ վերոնշյալ ցուցակներից ու ցանկերից (գոմիգ ընկեր չունեմ):)

Ու սիրո-միրո հետ կապված հարցերը չհաշված՝ աղջիկներ, կանայք, քույրեր, մայրեր, ընկերուհիներ, դու'ք ուրիշ եք, դու'ք հազար անգամ լավն եք!!!

[ivy]

Մի օր որ հավես ունենամ, երկու հոդված կգրեմ: Մեկը՝ Հնդկաստանում հիջրաների կյանքի, մյուսը՝ Աֆղանստանում տարածված "bacha posh" երևույթի մասին:
Երկուսն էլ էնքան ուժեղ են պատկերում մարդկանց մտածելակերպը, ավանդույթներն ու մշակույթը:

[Արէա]

Երեկ մի պապի ասում ա. Բրաբիոնը ո՞րտեղ ա: Ցույց տվեցի:
Ասում ա. պառավիս ծաղիկ եմ ուզում առնեմ, որտեղ նայում եմ 30-40 հազար են բուկետները, մի երկու օր ուրախանալու ա, չորանան, թափի էլի, բա մարդ ծաղիկին 40 հազար կտա՞: Ասում են Բրաբիոնում էժան ա, գնամ տեսնեմ:
Ուրախ-ուրախ գնաց:
Էժան ա, բա: Էն ել ոնց ա էժան պապի ջան, մի ամսվա թոշակդ կհերիքի
Հետո շրջանայինում մի տատի տեսա, նարգիզներ էր ծախում՝ փոքր փունջը 1000 դրամ: Էն պապիին ասեի նարգիզ առներ: Մեկ ա պառավը ուրախանալու էր:

[Այբ]

Երբեմն զարմանում եմ որոշ մարդկանց մտածելակերպի վրա: Երեկ փողոցում տեսա, թե ինչպես մի կին ընկավ, բնականաբար մոտեցա, որ օգնեմ: «Տեսնես ու՞մ չար աչքն էր: Թաղեմ դրա բոյը»,- էդ կինն է բարձրաձայն ասում (դեռ ոտքի վրա չի էլ կանգնել): Ձայն չհանեցի: Ինքն էլ, չգիտեմ ինչի, թարս-թարս նայեց ինձ և շարունակեց ճանապարհը: Դատելով էլ քայլվածքից, ոչ մի վնասվածք չէր ստացել: Մնացի ապշած: Մի՞թե կարելի է սեփական անհաջողությունների համար մեղադրել ուրիշներին: Ու ես ինքս ինձ մտածում եմ, թե մեր իրականության մեջ այդ կնոջ նման քանիսը կան... Մի՞թե իմ աչքն էր...

[Alphaone]

- Ժողովուրդ, աղմուկ չանեք, քնում եմ:
Ու դրանից հետո մի ժամ տանն իրար վրա գոռում են՝ կամաց, էրեխեն թող քնի

[StrangeLittleGirl]

Մի քիչ առաջ ընկերուհուս հետ էի խոսում: Մի փոքրիկ ինֆո էր պետք ճշտել: Հերթով փորձեցինք հիշել, թե ով կիմանա: Ում անունը տալիս էինք, պարզվում էր` արդեն Հայաստանում չեն: Տարօրինակ զուգադիպությամբ այն մեկ հոգուն, որ գտանք, ազգությամբ հայ չէ, բայց տարիներ առաջ եկել, քաղաքացիություն է ստացել, այստեղ է ապրում հայ կնոջ ու երեխաների հետ:

[Alphaone]

Դուք պետք է գնահատեք այլ անդամների, որպեսզի նորից կարողանաք գնահատել StrangeLittleGirl-ին:

[keyboard]

Մենակ ես ու 5 ամենահարազատ ու իմ կյանքի ամենակարևոր կանայք ու աղջիկները, դե արի ու նվեր առ:
Հորս գործը հեշտ ա, ինքը էս ընթացքում հացրեց թռավ, բառիս բուն իմաստով, ինքնաթիռով իհարկե, իսկ ես մնացի նվերների փնտրտուքից կատաղելու:
Երեկ մտել եմ Երևանի ծաղկի խանութներից մեկը ու փորձում եմ գտնել էն վաճառողուհուն, ով ինձ միշտ սպասարկել ա, ծաղիկներ վաճառելու իմաստով, ուրիշ բաներ չմտածեք:
Մի խոսքով, գտա էս աղջկան, տոնը շնորհավորեցի, պարզվեց, որ օրվա առաջին շնորհավորողը ես էի , ճիշտ ա շոյվեցի, բայց նաև տխրեցի, դե ինքն էլ աղջիկա էլի ամեն դեպքում:
Ասում եմ ինձ 5 ծաղկեփունջ ա պետք, ասում ա նույն հասցեո՞վ ասում եմ հա ուղղակի տների տարբերությամբ, բայց ես կտանեմ, ասում եմ առաքել պետք չի:
Փնջերն առա, ինձանից գոհ դուրս եկա, տեղավորեցի ու գնացի նվերների հետևից:
Բայց հիմա կարդում եմ ու մտածում, էդքան փող որ տվեցի էդ ծաղիկներին, ավելի լավ էր փողոցում վաճառող մեկից լրիվ առնեի համ իրան լավ կլիներ համ էլ ես 5 ի տեղը ավելի շատ փունջ կունենայի:
Մնաց եկող տարի, որտև ես ապրիլի 7-ը չեմ ընդունում ու չեմ նշում:

[Այբ]

Փորձարարական ստեղծագործական մրցույթը ինձ այն աստիճան է հետաքրքրել, որ մտքերս միայն մրցույթի շուրջ է պտտվում

[Alphaone]

Կան տղամարդիկ, որոնց կողքին կանայք փթթում են ու ուրիշները՝ ում կողքին թառամում են...
Ու կան կանայք, որոնք փթթում ու թառամում են տղամարդուց անկախ...
Լավ է, էլի, ցմահ երեխա մնալը

Հ.Գ. իմաստակեցի, էլի

[Arpine]

Կարոտը զզվելի բան ա, սարսափելի, բայց ամնեանավատը նա ա, որ դրանից ազատվելու ելք էլ չկա:

[Chuk]

Ինչու՞ եմ խմած ժամանակ պառոլները 4-րդ փորձից հիշում

[Chuk]

Հայաստանում, ինձ թվում ա, որ ամեն 100-ից 99-ը հարիսա սիրում ա: Դե ինչ անես, երևի համ համով ուտելիք ա, համ սննդարար, համ էլ ինչ-որ տեղ «ազգային»: Եթե դու էն 100-ից մեկն ես, որ չի սիրում հարիսա, էդ չի նշանակում, որ ուտելիքի համից բան չես հասկանում, կամ ազգային արժանապատվություն կամ նման բան չունես: Չէ, դե հիմա տենց ա ստացվել, չնայած տատդ համարվել ա հարիսայի «գել», ում եփած հարիսան բոլորը երազում էին, մայրդ էլ տատիցդ պակաս չի սարքում, էլի սաղ գալիս են որ ուտեն, բայց դե հիմա հո զոռով չի, չես սիրում ու վերջ:

Բայց դրա մասին չի, որ ուզում էի գրել: Լինում ա, որ քեզ հրավիրում են հարիսա ուտելու, ու դու ափալ-թափալ նետվում ես էնդեղ: Ոչ թե որտև դու հարիսայի համար գժվում ես, չէ, ճիշտ հակառակը, այլ որտև էնտեղը քեզ դզում ա, քեզ դզում ա էդ միջավայրը, էդ մարդիկ, էդ ընկերությունը: Բայց նույնիսկ դրա մասին չէի ուզում գրեի: Ուրեմն եթե տենց պայմաններում դու գնում ես էնտեղ, ու ամեն ինչից բացի հարիսան քեզ դզում ա, էդ մենակ մի բան ա նշանակում. հարիսան վերջն էր ու հարիսան սարքողը ընտիր խոհարար ա

Կենացդ

[Smokie]

երբ ասում ա, որ բացի երաժշտությունից ուրիշ ոչ մի բանի մասին եմ կարող խոսալ... ոչ ուզում եմ համաձայնել, ոչ էլ կարող եմ հակաճառել... երևի վախենում եմ, որ դա ճիշտ լինի ու էլի մնում եմ ինքս իմ մեջ փակված: Հենց վերջինի հետևանքներն էլ կարող են վտանգավոր լինել...

Ցավոտ ա

Համարյա ամեն անգամ, երբ ուզում եմ որևէ երաժշտի մասին խոսել, սա եմ հիշում...

Հաճախ ճշմարտությունը չես ուզում լսել, կամ ընդունել, զգում ես, որ էդքան ուժ չունես: Էդ վերջին փաստը քեզ ավելի ա կոտրում:
Ճիշտ ա, ամեն մարդ պետք ա ունենա իր հետաքրքրություններն ու նախասիրությունները, բայց մի՞թե իմը էդ մեկն ա... չեմ հավատում

[Գալաթեա]

Հիմա ես էս տավարի ցավ եվրոպացուն ո՞նց բացատրեմ, որ տրամվայ եմ սպասում:
Մի դրեք ինձ ռամկեքի մեջ, գիժ եմ կպնում ես դրանից...