Երբեմն մտածում եմ, որ մեր երթուղայինի վարորդներին ռաբիզ երգեր լսելու համար են աշխատանքի վերցնում: Մի երթուղային ցույց տվեք, որի վարորդը ռաբիզ երգեր չլսի: Ինչի՞ պիտի ես էլ հարկադրված լսեմ էդ տեսակ երգերը
Երբեմն մտածում եմ, որ մեր երթուղայինի վարորդներին ռաբիզ երգեր լսելու համար են աշխատանքի վերցնում: Մի երթուղային ցույց տվեք, որի վարորդը ռաբիզ երգեր չլսի: Ինչի՞ պիտի ես էլ հարկադրված լսեմ էդ տեսակ երգերը
Վերջաբանի փոխարեն ասեմ.մինչև ինքդ քեզ հետ ընդհանուր հայտարարի չգաս,միշտ ուրիշներն են մեղավոր լինելու "խոշորացույցիդ" առաջ:
Քո աչքերն ինձ կանչեցին, ու ես հլու վեր կացա…
Alphaone (11.03.2013), Arpine (11.03.2013), Meme (12.03.2013), Sambitbaba (12.03.2013), Stranger_Friend (11.03.2013), Այբ (12.03.2013), Գալաթեա (11.03.2013), Հայկօ (12.03.2013)
Անսպասելի իրավիճակները կարող են այնպիսի հետևանքներ ունենալ, որ դու ինքդ չհավատաս, որ դա հենց քեզ հետ է տեղի ունեցել:
էսօրվընե հացաթուլ գընեմ… սդաթուլ, գեղձաթուլ, գաշառքաթուլ… մաշալլահ…
ով դուրըս եկավ սաղ ամուսնացան, գնացին
Մի տարի անցավ:
Մի տարի...
Sambitbaba (12.03.2013), Մինա (13.03.2013), Վոլտերա (12.03.2013)
Էսօր մեր հայաթի երեխեքը դուրս էին եկել խաղալու: Սա նշանակում ա, որ գարուն ա, ինչը, չգիտես ինչի, իմ ուղեղին չի հասնում
:
Էնքան էլ շատ են երեխեքը, ամբողջ օրը ղժժոցները դնում են, ես էլ լուսամուտից նայում եմ, մեկ-մեկ իջնելու գայթակղությանը չեմ դիմանում
: Բայց հիմնականում պուճուրներ են, իմ տարիքի, հատկապես իմ խելքի մարդ չկա
: Դե լավ ինչ անենք
Հ.Գ. էն, որ ասում են համակարգիչները երեխեքին բակերից կտրում են,դրանք միֆ են: Մեր մոտ բոլորն էլ համակարգիչ ունեն, բայց բոլորն էլ, բակում էլ են միշտ խաղում
"Non est ad astra mollis e terris via."
Ուզում եմ ասել. խոսել, պատմել,էմոցիաներս շատ շատ են, համ էլ ուզում եմնորից վերապրել ամեն մի պահը, պահել հիշողությանս մեջ, որպես կյանքիս ամենամեծ նվեր: Միշտ մտածում էի, տեսնես ոնց կզգամ, կհասկանամ, որ ժամանակն է, ինչ կզգամ, ոնց ինձ կպահեմ, ինչ կլինի: Վերջին շրջանում դրանից բացի ոչնչ մասին չէի մտածում: Պարզվեց բնությունն ինքն իրենն անում է: Կյանքիս լավագույն օրն էր ու կմնա լավագույնը: առավոտվանից զգացողություններս տարբեր էին, կարծես ամեն ինչ հուշում էր, իսկ ես չէի հասկանում: Երեկոյան որոշեցինք քույիկիս հետ գնալ եկեղեցի, պարզվեց եկեղեցիները փակվում են 18:30: Արդեն ուզում էինք տուն գնալ, բայց քույրիկս պնդեց, որ գնանք Զորավոր եկեղեցի: Չնայած այն նույնպես փակ էր, բայց Տեր Հայրը համաձայնվեց օրհնել մեզ: ժամը 19:15 էր, չէի ուզում տուն գնալ, զանգեցինք ընդհանուր ընկերներին ու որոշեցինք գնալ պիցցա ուտելու: Ես, ամուսինս քույրս ու մեր սանիկները: Հիանալի ժամանակ անցկացրեցինք: զբոսնելով եկանք տուն: Հիշում եմ ամեն մի քայլը, մաքուր օդը, գարնանային շունչը ու մեր ծոսակցությունների թման, որը պտտվում էի միմիայն մի բան, ավելի շուտ մի հոգու շուրջ: 23:05 զգացի, որ ժամանակն է արդեն: Տարօրինակ էր, սպասում էի անհանգստության, պանիկայի, անորոշության, իսկ իմ ներսում կատարյալ հանգիստ էր ու երջանկություն: Մտքերս հստակ էին, քայլերս նույնպես: Բժշկի խոսքերն էլ ավելի ինձ ոգեշնչեցին: Դրսում անձրև էր, մարդ գրեթե չկար, նենց խաղաղ էր, խանութից մի շիշ ջուր գնեցինք, նստեցինք տաքսի, երկուսս էլ հանգիստ էինք, զրուցում էինք տարբեր թեմաներով, հիվանդանոցի մոտ տաքսու վարորդը հարցրեց՝ երեխա եք ունեցել/ ժպտացինք, ամուսինս ասեց, հիմա ենք գնում, որ ունենանք, հիշում եմ վարորդի զարմացած հայացքը ուղղված դեպի ինձ ու իմ անհոգ ու երջանիկ ժպիտը: 23:45 հաստատվեց, որ աայսօրն հաստատ այդ օրն է: Խնդիրներ կային, լուրջ խնդիրներ, բայց ներքին հանգստությունն ինձ չէր թողնում վատ բան մտածել, վստահությունը դեպի բժիշկս, բուժ անձնակազմի բարեհամբույ վերաբերմունքն ու հոգատարությունը ինձ հուշում էին, որ ամեն ինչ լավ է լինեու: 03:03 ծնվեց իմ փոքրիկ Մանեն, ծնվեց ու իր ճիչով փոխեց իմ ամբողջ կյանքը: Երբեք չեմ մոռանա, չեմ ուզում մոռանալ այդ պահերը, ապրումները, զգացողությունները: Անչափ շնորհակալ եմ իմ բժշկից, անձնակազմից, բոլորից և Աստծուց, որ ինձ նման հրաշք պարգևեցին: Ինքս էլ չգիտեմ ինչու եմ գրում, բայց ուզում եմ ամեն մի րոպեն պահել հիշողությանս մեջ, ու եթե հիշողությունս դավաճանի, նորից կկարդամ իմ այս գրառումը, ու նորից կզգամ, որ կյանքը հիասքանչ է, ու արժե ապրել, պայքարել հանուն նրան, որ մարդկային արժեքները դեռ լրիվ չեն վերացել, որ մարդիկ առանց գումարի նայելու էլ պատրաստ են անչափ հոգատար ու ուշադիր լինել, որ կան լավ մասնագետներ, որոնք սիրում են իրենց գործը ու նվիրված են: Նորից ու նորից շնորհակալ եմ ու միշտ շնորհակալ կլինեմ:
Մի՛ փորձիր թաքցնել սխալդ, ընդունի՛ր այն, պատասխա՛ն տուր և շարժվի՛ր առաջ
Agni (13.03.2013), Alphaone (13.03.2013), CactuSoul (14.03.2013), Chilly (16.03.2013), Chuk (15.03.2013), einnA (15.03.2013), erexa (13.03.2013), ivy (13.03.2013), Mephistopheles (13.03.2013), Nadine (13.03.2013), Smokie (14.03.2013), StrangeLittleGirl (13.03.2013), Stranger_Friend (13.03.2013), Tig (13.03.2013), Valentina (13.03.2013), Yevuk (17.03.2013), Աթեիստ (14.03.2013), Այբ (13.03.2013), ԱնԱիդա (14.03.2013), Անվերնագիր (13.03.2013), Արևհատիկ (20.03.2013), Գալաթեա (13.03.2013), Հայկօ (13.03.2013), Մարկիզ (16.03.2013), Մինա (13.03.2013), Նաիրուհի (13.03.2013), Շինարար (14.03.2013), Ուլուանա (13.03.2013)
Իմ ամենասիրելիի՝ Մուլեկուլային ֆիզիկայի դասն է: Դասախոսը ինքնամոռաց ինտեգրալներ է գրում, մենք էլ ՝ copy-paste անում՝ ձգտելով հասկանալ խուճուճ ու բարդ խնդիրները: Մեկ էլ հանկարծ պատուհանի մոտ կանչեր ու կոչեր են լսվում, աղմուկ-աղաղակ է: Պատուհանը բացելով մտածում եմ, ախր դասադուլներն արդեն վերջացել են, հիմա հերթափոխով նստացույց ենք անում, ինչու՞ են հանկարծակի որոշել էլի երթեր անել: Հիմա մի ականջս դասախոսին, մյուսը՝ դասադուլավորներին, ո՛չ դասից եմ մի բան հասկանում, ոչ էլ ակցիայից:
Դասախոսս էլ իր քլունգը վերցնելով, սկսում է քննադատել դասից թռնող հեղափոխականներին ու քաղաքականացնում է խնդրի լուծումը: Մոլեկուլներին ՀՀ քաղաքացիներ է դարձնում, իդեալական գազ պարունակող անոթը՝ Ազատության հրապարակ և այսպես շարունակ:
Վերջում էլ բա թե «Ֆիզիկ նիխտ պոլիտիկ» ու ասում է, որ հիմա կարող ենք հա՜նգիստ միանալ դրսում «զռռացողներին»:
«-Մի պիրկ պարան ու երկնուղեշ փայտեր երկու»,- լսում եմ համալսարանից դուրս թռնելով:
Ախր էսօր Չարենցի ծնունդն էր, մեր ֆակուլտետի դիմացն էլ՝ Չարենցի արձանը:
Ինչ վաղուց բիլիարդ չէի խաղացել... հավես էր
Ապրեն հետս խաղացողները
Սկսել եմ ստատուսներով մտածել:
Ես հեչ,բա որ Նարեկս երկտողով է հետս շփվու՞մ,վերջում էլ ժպտացող սմայլիկ է դնում
Վերջին խմբագրող՝ Մինա: 14.03.2013, 02:15:
Քո աչքերն ինձ կանչեցին, ու ես հլու վեր կացա…
Alphaone (14.03.2013), CactuSoul (14.03.2013), Meme (14.03.2013), Mephistopheles (14.03.2013), Smokie (14.03.2013), StrangeLittleGirl (14.03.2013), Այբ (14.03.2013), Արէա (14.03.2013), Գալաթեա (14.03.2013), Նաիրուհի (15.03.2013)
Շատերը ասում են, թե մարդիկ Աստծուն միայն էն ժամանակ են հիշում, երբ նեղության մեջ են ընկնում: Չգիտես ինչի, բայց իմ մոտ հակառակն ա: Աստծուն հիշում եմ, երբ իմ կյանքում ամեն ինչ լավ է գնում, իսկ երբ վատ բաներ են տեղի ունենում, մտածում եմ, թե Աստված չկա...
Հիշում եմ, շա՜տ փոքր ժամանակ տեսածս Pinocchio-ն: Այդ անգամ ամբողջ մուտֆիլմից միայն մի բան էր տպավորվել, միայն մի բան էր աչքերիս առաջ, բայց այսօրվա պես հիշում եմ այդ փոքրիկ պատկերը: Մի երկու-երեք տարի հետո ավելի ուշադիր նայեցի Pinocchio-ն, բայց առաջին տպավորությունը չկորավ: Քարացած, դեռ չկենդանացած, անշարժ Pinocchio-ն, երբ մյուս հերոսները շարժվում էին, իսկ նա հանգիստ նստած էր: Իմ մոտ տպավորվել էր, որպես ապշած դեմք: Տարիներ անց նկատեցի, որ ժպտում է:
Երաժշտությունը բավական է կյանքի համար՝ բայց մի ամբողջ կյանքը բավական չէ երաժշտության համար:
Սերգեյ Ռախմանինով
իմ մեջ ապրում ա 2 հատ մարդ… սատանան (Մեֆիստոֆել անունով) և հրեշտակը (անունը հլա չեմ մտածել)…
Մեֆիստոֆելը աջ ու ձախ ավերածություններ ա անում, տալիս ջարդում փշրում ա, վիրավորում սպանում ա… որից հետո հրեշտակը, ում անունը դեռ չեմ որոշել, այցելում ա աղետի վայր, մարդկանց մխիթարում, սիրաշահում, համբերությամբ գրանցում ա ամեն ինչ, վերլուծում ա պատճառներն ու հետևանքները, կազմում ա մի հատ լավ գիտական աշխատանք ու հանձնում ա դա Մեֆիստոֆելին որպես ձեռնարկ օգտագործելու համար…
Alphaone (15.03.2013), CactuSoul (15.03.2013), Chuk (15.03.2013), Katka (15.03.2013), murmushka (16.03.2013), Ruby Rue (15.03.2013), Sagittarius (15.03.2013), Smokie (15.03.2013), StrangeLittleGirl (15.03.2013), Stranger_Friend (16.03.2013), Yevuk (17.03.2013), Աթեիստ (15.03.2013), Այբ (15.03.2013), Արէա (15.03.2013), Գալաթեա (15.03.2013), Մինա (16.03.2013), Նաիրուհի (15.03.2013), Նիկեա (16.03.2013)
Չէ, դուք մրսող տղա տեսել եք?
Ցուրտ, սառը քամի ա դուրսը, ձյուն ա գալիս, մեկ էլ տեսնում ես.
Վիզը կուրտկայի մեջ, ուսերը մի քիչ վերև բարձրացրած, ձեռները շալվարի գրպանում, դրանից կուրտկայի ուսերն ավելի են վերև բարձրանում, վիզը ավելի ա խրվում մեջը:
Նենց ա սռթսրթում, որ ոտքերը ասֆալտին չեն հասնում, ոտքերը ճախրում են ասֆալտի վրայով:
Տաքերն էլ ընկան, ասածներս ստուգեիք
Հ.Գ. Ափսոս էս վիրտուալ համակարգը հնարավորություն չի տալիս նկարագրածիս ձևերն անելու
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ