Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

[StrangeLittleGirl]

Կենսաբանությունից անցել ենք, որ կենդանիների ու բույսերի որոշ տեսակներ ընդունակ չեն ինքնուրույն սնունդ հայթայթել կամ ստեղծել, հետևաբար օգտվում են ուրիշ օրգանիզմներից: Նրանց ասում են պարազիտներ կամ հայերեն՝ մակաբույծներ:

Մարդկանց մեջ պարազիտների տեսակն ամենազզվելին է, որովհետև նրանք ոչ միայն բառիս ուղղակի և անուղղակի իմաստով չեն կարողանում կամ չեն ուզում սնունդ հայթայթել, այլև սովորում են պարազիտել նաև մարդու այլ ունեցվածք, ինչպիսիք են նախասիրությունները, ճամփորդությունները, երազանքները, պլանները, ընկերները, օրվա ռիթմը: Չստացվելու դեպքում նախանձում են, անտանելի նախանձում:

[StrangeLittleGirl]

Էս վպ-ում ամեն անգամ պոստ անելուց հետո գրելու մասին մի աֆորիզմոտ բան ա բերում: Սովորաբար արհամարհում-անցնում եմ: Բայց էս մեկը լավն էր. If writers stopped writing about what happened to them, then there would be a lot of empty pages. Elaine Liner

[StrangeLittleGirl]

Հավես բան ա գիտություն անելը, բայց ինչպես ցանկացած այլ բան, էդ հավեսի համար հետաքրքրվածություն ա պետք: Որ հիշում եմ ամառը ոնց էի տառապում դիսլեքսիայի հոդվածը գրելուց, սիրտս վատանում ա: Իսկ հիմա մի այլ կարգի հաճույքով եմ գրում երկլեզվության մասին հոդվածս: Նենց, որ չեմ զգում՝ ժամանակը ոնց ա թռնում, ոնց եմ կարդում ու ոնց եմ հա ուզում գրել: Գրում-գրում եմ, ու ասելիքը չի սպառվում: Սա նշանակում ա, որ թեզիս համար երևի ճիշտ թեմա եմ ընտրել:

[StrangeLittleGirl]

- Դու գիշերը ժամը մեկին պարապու՞մ էիր:
- Չէ,- զարմանում եմ,- ինչի՞ց որոշեցիր:
- Էջերի թերթոց լսեցի, վեր թռա:
- Ժամը մեկին արթուն էի, բայց չէի պարապում:
- Հա՜, ես էլ արթնացա ու էլ չկարողացա քնել՝ մտածելով, որ պարապում ես:

Գիրքս ու՞ր ա, էս գիշեր ժամը մեկին ինչքան ուժ ունեմ, թերթելու եմ: Թող մտածի՝ պարապում եմ

[StrangeLittleGirl]

... ու երբեք-երբեք չեմ հասկանա, թե ինչու էսքան սիրեցի Ֆինլանդիան:

Հա, սիրում եմ ձյունոտ անտառների մեջ կորած, մի քանի կմ-երը մեկ տեղակայված փայտե տնակները, որոնց ներսում լույսեր են վառվում: Բայց մենակ էդքանը: Երբեք էդ տնակներից որևէ մեկում չեմ եղել:

Բայց, միևնույն է, չեմ հասկանա, թե ինչու էսքան սիրեցի Ֆինլանդիան: Համակուրսեցիներս հեռանում են՝ հավատացած լինելով, որ այլևս երբեք Յոենսու չեն գա: Իսկ ես վստահ եմ, որ մի օր վերադառնալու եմ:

[StrangeLittleGirl]

Արյա դե լավ էլի... ախր քանի՞ օր կարելի ա մակարոնը թավայի մեջ բաց-բրախ, առանց սառնարանի դնել բոլորի աչքի առաջ ու ոչ մի բան չձեռնարկել դրա դեմ: Աչքիս առաջ ամեն օր ավելի ա փտում ու բորբոսնում, բայց արի ու տես դրանց տիրոջ հեչ պետքը չի: Չեմ հասկանում՝ կա՞յֆ ա ստանում բորբոս քերելուց: Ասա՝ չես ուտելու, միանգամից թափի էլի: Կամ թե էդքան դուրդ գալիս ա էդ բորբոսնելու պրոցեսը, թավադ տար, սենյակումդ պահի: Տհաճ ա:

Ու հլը ուզում էր մի ամիս էլ մոտս մնար: Փախավ նա, նոր տանտիրուհիս պարտադրում ա, որ ամեն մեկն իր ուտելուց հետո խոհանոցը հավաքի: Ու դրա համար ես անչափ երջանիկ եմ:

[StrangeLittleGirl]

Կուրսեցիս (արդեն վախենում եմ նրան մտերիմ ընկերուհի կոչելուց, որովհետև ինչ Հայաստանից գնացել եմ, գրեթե շփում չենք ունեցել) երեկ ինձնից skype-իս հասցեն ուզեց, որ հետս խոսի: Տվեցի, բայց ասացի՝ հետո, որովհետև վատ էի զգում: Էսօր գրեցի, որ արդեն լավ եմ, կարող ենք խոսել: Պատասխանեց՝ հեսա, մի քիչ հետո կմտնեմ: Արդեն մի ժամ ա սպասում եմ, ինքը չկա: Ու ես հիշեցի էն հին ու բարի օրերը, երբ պատահում էր՝ ժամերով էր ուշանում կամ ընդհանրապես չէր գալիս, իսկ ես գոռգոռում էի վրան:

[StrangeLittleGirl]

Խաշած ոսպ, վրան՝ սոխառած: Աշխարհի ամենաանմահական ուտելիքն ա: Մտածում եմ՝ մի տոպրակ ոսպ հետս տանեմ Հոլանդիա:

[StrangeLittleGirl]

Քաղաքից հեռանալդ զգում ես, երբ հեծանիվդ վաճառում ես: Կգա՞ մի օր, երբ հեծանիվս թողնեմ, գնամ՝ իմանալով, որ վերադառնալու եմ:

[StrangeLittleGirl]

Էսօր սենց խոսում ենք մի երկու ժամ, ու նենց քաղցր-մեղցր, ասում եմ՝ ինչ լավ ա, էս անգամ կռիվ չարեցինք:
- Բլոգդ եմ կարդում,- ասում ա:
- Էս վերջին գրառումս չես հասկանա: Լրիվ խոսակցական հայերեն ա:
- Խոսակցակա՞ն: Բա ես կարծում էի, որ դու բարձր հայերեն ես խոսում ու գրում:
- Բա՞րձր: Կարող ա իմ խոսակցականը տարբերվում ա ուրիշների խոսակցականից, բայց հեռու ա բարձրից, Աստված հեռու տանի:
- Ինչու՞ տենց որ:
- Էդ քո ասածն ահավոր կեղծ ա:
- Ուրեմն դու կարծում ես, որ մեր նախնիների լեզուն կե՞ղծ ա:

Վարագույր:

[StrangeLittleGirl]

Ֆեյսբուքով ընկերության առաջարկ եմ ստանում: Տեսնեմ՝ մի բլոնդ ծիտ ա թիթիզ անուն-ազգանունով: Ասում եմ՝ երևի ֆեյք ա, մերժեմ: Հաջորդ վայրկյանին տեղն եմ բերում. դասարանցիս ա:

[StrangeLittleGirl]

Նայում եմ մինչև վերջ չլցված ճամպրուկիս ու հիանում. ես վերջապես սովորեցի տեղափոխվել: Ու պատրաստ եմ մնացած կյանքս վեց ամիսը մեկ բնակավայր փոխելով ապրել (սուտը մեռնի):

[StrangeLittleGirl]

Հոսթելներում սովորաբար մարդիկ շփվող են: Հեչ որ չէ, իրար բարևելը կա ու կա: Շատ ժամանակ սրահում նստածներն իրար հետ զրույցի են բռնվում, նենց small talk անում կամ գոնե երբ հայացքները հանդիպում են, ժպտում են:

Կողքս մի կին էր նստած: Խորացած ինչ-որ բան էր կարդում: Երևի դանիացի էր (գրքի լեզվից եմ ենթադրում): Ժամանակ առ ժամանակ գլուխը բարձրացնում էր, ժպտում: Իսպանացիներ են գնում-գալիս օլա-մոլա ասելով: Լյուքսեմբուրգցի մի տղա հերթով բոլոր սեղաններին մոտենում, փաբային զբոսանք գովազդում:

Ականջակալներս հանում եմ, որովհետև իմ կոմպի երաժշտությունը մի տեսակ կտրում է էս միջավայրից: Ու ճիշտ եմ անում, որովհետև իրար հետևից իմ ջահել օրերի լավ երգերից՝ Fake Plastic Trees, Erase & Rewind, A Sorta Fairytale (գուգլեք, պարզեք, թե ինչ երգեր են ):

Բարի մոտ կանգնած մի աղջիկ իմ սվիտրից է հագել: Մամաս էր Բեռլինից առել, ձեռքի աշխատանք էր: Կարծեմ մենակ երկու օրինակ կար: Ուրեմն մեկը իմն է, մեկը՝ քիչ այն կողմ կանգնած աղջկանը:

Դիմացս երկու տղաներ են նստած: Ոչ միմիկա ունեն, ոչ ռեակցիա են տալիս, ոչ ժպտում են, ոչ նկատում իրենց շուրջը կատարվողը: Ժպտալու ու կոնտակտի գնալու փորձերս ապարդյուն են անցնում: Հիմար եմ. ախր գերմանացի են:

[StrangeLittleGirl]

Ձեռքս դնում եմ սրտիս ու ինքս ինձ խոստանում, որ սա կյանքիս վերջին ճամփորդությունն է իմ չընտրած մարդու հետ: Սրանից հետո եթե նույնիսկ պատահաբար էնպես ստացվի, որ օրինակ Հայաստանից մի քանի հոգով մասնակցենք որևէ ծրագրի կամ ինչ-որ մեկը հետս ինչ-որ տեղ գալու ցանկություն հայտնի, անքաղաքավարի ձևով ներողություն եմ խնդրելու ու ասեմ, որ ես մենակ եմ ճամփորդում:

Ախր ճամփորդությունը շատ նեղ անձնական բան ա: Ո՞նց են կարողանում ոչ էնքան մտերիմ մարդիկ առանց հրավերի խցկվել դրանց մեջ

[StrangeLittleGirl]

Հինգ ամիս շարունակ ներվերս ուտելուց հետո: պըրծ, շեղաչին ճամփեցինք