Հոգեվարքից հետո (օրագիր)

[StrangeLittleGirl]

Հետաքրքիր բան են էս ընտրությունները. ամեն անգամ մի էնպիսի մութ բան ես բացահայտում, որ մինչև էդ մտքիդ ծայրով չէր էլ անցել: Օրինակ, եթե էսօր Կարեն Ավագյանը չհայտարարեր, որ Րաֆֆին օգտագործում ա ուսանողներին, եթե ես դրան կատաղած արձագանք չտայի, չէի իմանա տասը տարի առաջ տեղի ունեցած մի մութ պատմության մանրամասներ, որը ես բոլորովին այլ կերպ էի տեսնում այն ժամանակ:

Ու նաև հասկացա. երբ պետք է ինչ-որ մեկի գտնել, կարևոր է, որ ինքդ քայլեր անես ու երբեք չհավատաս, որ տվյալ անձը երկրից բացակայում է կամ կորած է:

[StrangeLittleGirl]

Սաղ հեչ, Զազի համերգի տոմս առա էսօր: Յահու՜:

[StrangeLittleGirl]

- Քեզ ջղայնանալուց չեմ պատկերացնում:
- Որովհետև ես անգլերեն չեմ ջղայնանում:

[StrangeLittleGirl]

Զզվելին էն ա, որ երբ կարդում ես զանազան մարդկանց կյանքը փրկելու համար փող հավաքելու հայտարարությունները, մի հատ առանձին դիագնոզն էլ ես նայում ու բավական հաճախ ասում՝ հույս չկա: Զզվելի ա իմանալը, որ ոչ մի միլիոններ, արտասահմանյան բուժհաստատություններ ու թանկ դեղեր չեն փրկի: Զզվելի ա բժիշկ լինելը: Մեր դասախոսներից մեկն ասում էր՝ մարդիկ ամեն ինչ կորցնում են, վերջին բանը, որ մնում է, հույսն է: Բժիշկներն էդ էլ չունեն:

[StrangeLittleGirl]

Չգիտեմ` ընդունե՞մ, որ սիրահարվել եմ քեզ ու չզարմանամ, թե ոնց եմ խառնվում իրար, երբ քեզ տեսնում եմ, էն աստիճանի, որ չեմ բարևում, թե՞ ամեն դեպքում գլուխ գովեմ, թե ես ուժեղ եմ: Չգիտեմ:

[StrangeLittleGirl]

Քանի խմած եմ, ասեմ: Չէ, ես իսկականից սիրահարվել եմ: Անդառնալի, անհուսալի կերպով: Ու գիտեմ, որ հետ կանգնողը չեմ, որովհետև նման բան ամեն մարդու կյանքում չի, որ լինում ա: Երբևէ չեմ տեսել, որ ես մեկին էնքան նման լինեմ, ինչքան իրան: Նման ոչ թե արտաքնապես, այլ մտածելակերպով, նախասիրություններով ու անգամ վախերով:

[StrangeLittleGirl]

Մի քիչ առաջ բլոգումս մի երազի մասին երկար-բարակ գրառում արեցի, իսկ երբ այն հրապարակեցի, վպ-ն էս նախադասությունը բերեց. "Dreams are illustrations from the book your soul is writing about you." Բա չգժվե՞ս

[StrangeLittleGirl]

Սպանեց ժպիտդ: Չգիտեի, որ մի քանի վայրկյանանոց, հազիվ տեսանելի այդ ժպիտի մեջ ավելի շատ տղամարդկություն էի տեսնելու, քան երբևէ հետդ ունեցածս շփման մեջ:

[StrangeLittleGirl]

Հերթով բոլոր բլոգներս բացեցի ու փակեցի. գրել չի լինում: Երեկ ակումբցիներից մեկը շատ լավ նկատեց, որ ակումբը գրառում անելու ամենաապահով տեղն է: Իսկապես էդպես է. նույնիսկ այն փաստը, որ ով ասես չի տեսնում, որ գրածներդ կողպեքներով կամ գաղտնաբառերով պահպանված չեն, չի խանգարում քեզ, որ ազատ լինես: Էստեղ ամեն ինչ մի տեսակ ուրիշ է:

Երեկ լավ օր էր, շատ լավ օր էր: Թքած ունեմ քաղաքականության վրա: Երեկ պարզեցի, որ հին վերքերս էլ չեն ցավում: Ու դա մի նոր, հաճելի զգացողություն էր: Մի տեսակ թեթևություն իջավ վրաս:

Էսօր ուզում եմ լացել: Գրադարանում չլինեի, հաստատ կանեի: Գնալով զզվում եմ ինձնից ու էսքան անհույս սիրահարված լինելուց: Կարող եմ, գիտեմ, որ կարող եմ դիմադրել: Կամ կարող եմ չորով ասել՝ ես քեզ սիրում եմ: Իսկ ես անհանգստանում եմ: Անհանգստանում եմ նրա բացակայությունից վիրտուալ տարածքից: Անհանգստանում եմ նաև իրականությունից նրա բացակայությունից: Ու չգիտեմ՝ բազմաթիվ հնարավոր տարբերակներից ո՞րն է ճիշտ:

[StrangeLittleGirl]

Երեկ, երբ Ջրվեժ բարձրանալիս գազան տաքսու վարորդը քիչ էր մնում խփեր դիմացի մեքենային, սիրտս կանգնեց. ես մեռնել չէի ուզում:

Այսօր, երբ մեկ այլ տաքսիով Ջրվեժ էի բարձրանում, ամբողջ ուժով երազեցի, որ ավտովթար լինի ու ամեն ինչ ավարտվի: Չեղավ:

Մի քանի ամիս էլ կսպասեմ, որպեսզի կարողանամ միանալ հավերժ 27 տարեկանների ակումբին: Թքած, թե որևէ լավ բան հետևիցս չեմ թողնում:

[StrangeLittleGirl]

Լավ բան ա ինտերնետը. սմայլիկներով ու ուրախ ստատուսներով կարող ես ձևացնել, թե լավ ես, որպեսզի մեկ այլ էկրանի հետևում թաքնված մի ուրիշ անձի մտքով չանցնի, որ իր պատճառով դեպրեսվում ես:

[StrangeLittleGirl]

Ուղիղ քսանչորս ժամ տևեց: Ինձ ընդամենը մեկ օր էր հարկավոր ինձ մահվան մղող ուժը գլխացավի, իսկ հետո՝ գրելու մղող ուժի վերածելու համար: Հետո արդեն անադեկվատ հռհռալով, ժպիտը դեմքիս դուրս եկա ու գրկեցի բակում թափառող միակ կատվին: Մենք միասին վազվզեցինք խատուտիկների մեջ, մինչև հոգնեց ու հեռացավ:

Քսանչորս ժամ անց նորից ապրում եմ՝ անմարդկային ուժ գործադրելով, որ աչքերս չթրջվեն, ապրում եմ նորից գիտակցելով կյանքի անհարմար անիմաստությունը: Յոթ անգամ իրար հետևից լսեցի իմ դեպրեսիայի երգը՝ Ալանիսի No-ն: Կնստեմ հիմա, կգրեմ երկար-բարակ, կգրեմ էն, ինչ նախորդ շաբաթների ընթացքում չէր գրվում ու թվում էր՝ սխալ թեմա եմ ընտրել: Կգրեմ՝ անընդհատ շնորհակալություն հայտնելով քեզ: Իսկ հետո Նոթոմբ կկարդամ:

Ու որպես ամփոփում մի բան Alice Walker-ից.

I am a moody woman
my temper as black as my brows
as sharp as my nails
as impartial as a flood
that is seeking, seeking, seeking
always
somewhere to stop

[StrangeLittleGirl]

Տարօրինակ ցանկություն. ուզում եմ տեսնես, որ լավ եմ, բայց իմանաս, որ տառապում եմ:

[StrangeLittleGirl]

Մի քանի օր առաջ ընկերուհիս ասաց, որ գնալու է Բոստոնի մարաթոնը նայելու: Էսօր պայթյունի մասին լսեցի: Սիրտս կանգնեց: Մինչև պարզեցինք՝ Ֆլեթչերի հայ ուսանողներին ոչինչ չի եղել, ուշքի չեկա: Ու պիտի հանգիստ սրտով գնամ քնելու: Հանգիստ, որ իմ թանկագին ընկերուհուն ոչինչ չի եղել: Բայց կան մարդիկ, որոնց եղել է... ու նրանց չեմ ճանաչում: Ուրեմն ի՞նչ, եթե չեմ ճանաչում, պիտի սիրտս հանգի՞ստ լինի: Դժվար ա, դժվար...

[StrangeLittleGirl]

Երեխա ունենալու մեջ մի շատ վատ բան կա. կարող ա տղա ծնվի: