Համաձայն եմ:
Չերչիլի տակտիկան է

չկան հավերժ թշնամիներ և հավերժ բարեկամներ:
Սակայն այստեղ տարբերություններ կան: Ռուսաստանը մեր ստրատեգիական դաշնակիցը չէ, նա մեր ստրատեգիական "բարեկամն" է, ընդ որում միակը: Իսկ եթե քո բարեկամը միակն է, ապա նա ինչ ուզի կանի` այլընտրանք չկա:
Որևէ պետության հետ "ջերմ հարաբերություններ" ահպանելու համար պետք է լինեն ընդհանուր շահեր և համագործակցության շրջանակներ: Ներկայիս իրավիճակում մենք ոչ մեկին ոչինչ չենք կարող առաջարկել համագործակցության համար: Հունաստանը ֆինանսական պրոբլեմներ ունի, ֆրանսիան ձգտում է վերգտնել իր ազդոցությունը Աֆրիկայում և արևեկյան Եվրոպայում, Ռուսաստանին արդեն ենքան բան ենք ձրի "առաջարկել", որ հաջորդ առաջարկը արդեն ՀՀ-ն Ռուսաստանի կազմ ներգրավելն է:
Ժողովուրդների բարեկամությունը արդեն վաղուց թևակոխել է տնտեսական և քաղաքական շահերի բարեկամության փուլ: Մակույթի և արվեստի որոլտում ջերմ շփումները չեն ապահովում քաղաքական և տնտեսական դաշտում անհրաժեշտ "քվեներ":
Որպես պետութուն, տարածաշրջանում մեր անդավաճան բարեկմը ԼՂՀ-ն է

Փաստացի մեր մնացած բոլոր հարևանները թշնամական վերաբերմունք ունեն` Թուրքիան և Ադրբեջանը բացահայտ և գործողություններով և խոսքով, Վրաստանը` դեմքներս ժպտալով քանդում է հայկական մշակութային արժեքները և իրավիճակ է ստեղծում Ջավախի հայաթափման գործընթացի արագացման համար, Իրանը` ակնհայտ հեռանկարներ ունի Ադրբեջանի հետ կապված, սակայն առայժմ հայասըտանի հետ նորմալ դրացիական հարաբերությունների մեջ է, բայց ոչ մի պետական օժանդակության մասին խոսք գնալ չի կարող:
Էջանիշներ