Ապեր, Բագրատյանին շատ եմ հարգում , ինքն ավելի հետաքրքիր հոդվածներ ունի որ կարող ա դուրդ շատ չգա, բայց էսօր իմ կարծիքով անգամ էկոնոմիստներն ինչ որ տեղ քաղաքական խնդիր են լուծում և ուզում են ամեն ինչ կապել իշխանության հետ, որի մեջ ճշմարտություն ինչքան ուզես կա, բայց ամբողջը չի… էսօրվա մեր ներուժը օգտագործվում ա, ոնց որ դու ես ասում ղզլբաշիներից ազատվելլու համար… կյանք ու կենացները դրանից հետո ա սկսվելու… էն խնդիրները որ սրանք չեն լուծել ու հլա մի հատ էլ առաջացրել են, պտի լուծեն նոր իշխանությունները… դրանցից մեկն ու ամենածավալունը Ղարաբաղի հարցն ա…Տրիբուն-ի խոսքերից
Ապեր, մնացածին էլ չեմ պատասխանելու, արդեն կրկնություն ա: բան չես ասում, մենակ ուզում ես Ղարաբաղի հարցը լուծվի ու սահմաններ բացվի: Դե հասկացանք էլի Մեֆ ջան, հազար անգամ ասեցինք, սաղս էլ հասկանում ենք բաց սահմանը լավ բան լինելը:
Իսկ կոնկրետ բոլդ արած մասով, կարդա ընդդիմադիր տնտեսագետներ Հայկ Գրիգորյանի ու Հրանտ Բագրատյանի հոդվածները: Հիմնականում ՀԺ-ում կարաս կարդաս: Ահագին խելոք բաներ են ասում ու հազարից մեկ են կապում սահմանների բաց կամ փակ լինելու հետ: Մի հատ մեջբերում Բագրատյանից, որը ընդհանրացնում է ամեն ինչը
Էսի քեզ, դաժե ՀԱԿ-ի դիրքորոշումը: Ապեր, սաղ ասում են կարանք զարգանանք, դու չես ուզում կպած զարգանանք:Էն էլ ոնց կզարգանանք, մի քիչ որ նամուսով վերաբերվենք մեր երկրին՝ փակ սահմաններով:
… հարցը ես չեմ բարձրացնում,Տրիբուն ջան, այլ մեր առաջ ծառացած ա…ու չի վերանալու մինչև լուծում չստանա… անկախ նրանից թե ինչ մանիպույլացիաներով ենք մենք ուզում հարցը համարել լուծված՝ "մեզ համար խնդիրը լուծված է", "ավելի սահմանափակ են (չմոռանանք որ էդ դեպքում ամեն ինչն ա սահմանափակ լինում)", "ազգային անվտանգություն"… մեկ ա վերջում հարցը պտի լուծվի, չարժե ինքնախաբեությամբ զբաղվել… հարցից փախուստ տալ, կամ խուսափել չկա… չգիտեմ ում ենք ուզում խաբած լինել՝ մեզ, ամերիկացիքին, եվրոպացիքին թե թուրքերին…
Սրա վրա մի հարտ էլ անեկդոտ…
Գաբրիել Հրեշտակը գնում ա մի հատ բիձու մոտ թե "Բիձա հավքվի ժամանակդ եկել ա…" բիձեն լեղապատառ ա լինում թե "բա ոնց, սենց շուտ, լավ էլի մի քիչ էլ մնամ…" Գաբրիելն ասում ա, " լավ բիձա, ինչքա՞ն ես ուզում մնաս…… բիձեն մտածում, հաշվում ա ասում ա "մի ամիս, ախպեր… մի ամիս հետո համեցեք" … "OK, ախպեր, մի ամսից, ոնց որ ասեցիր"… էս բիձեն ոտ-ու-ձեռ ա ընգնում ինչ-անեմ-ինչ-չանեմ, որ գա ինձ չգտնի… օրերն անցնում են, էսի դարդերի մեջ ա… ոնց պտի անեմ ինչ պտի անեմ… գալիս ա վերջին օրը բիձեն վազում ա մանկապարտեզ, գլխին մի հատ էրեխի գլխարկ ա դնում, գնում խառնվում ա երեխեքի հետ ու հետները ճաշի ժամին հաց ա ուտում…
… խոստացված ժամին Գափոն հայտնվում ա… բիձա՞, էս ի՞նչ ա վիճակդ, էս ի՞նչ ես անում … բիձեն էլ իրան էրեխի տեղ դրած ասում ա "ծ(ճ)ասիկ եմ ուտում"… Գափոն կռանում ա ու ասում "ազիզ ջան, դե ծ(ճ)ասիկը շուտ-շուտ կեր քեզ հես ա հոպպա եմ տանելու, հա՞"
Մեջբերել
Էջանիշներ