Հայ Առաքելական Եկեղեցին աղանդավո՞ր

[Նետ]

Նետ, Ձեր (և, ընդհանրապես, բողոքականության) ցավը կայանում է նրանում, որ չնայած նրան, որ հավաստում եք, որ հավատում եք անդրշիրիմյան կյանքին և սրբերին շնորհվող հավիտենական կյանքին, գործնականում ժխտում եք դա (մասմաբ կամ ամբողջությամբ): Ձեզ համար կենդանի են միայն նրանք, ովքեր կենդանի են մարմնով, և ովքեր ննջում են, դադարում են (Ձեզ համար) կապ ունենալ Եկեղեցու հետ: Այսպիսով, Դուք թույլ եք տալիս ենթադրություն, որ Քրիստոսի Մարմնում (որ է Եկեղեցին) կարող են լինել մեռած, ոչ կենդանի անդամներ (կամ, մեկ այլ տեսանկյունից՝ բաժանում երկրային և երկնային Եկեղեցիների, պառակտում), իսկ դրանից բխում է, որ Աստված մեռելների Աստված է, մի բան, որ բացահայտորեն մերժում է Քրիստոս (Ղուկ. Ի, 38)՝ սադուկեցիներին ուղղված խոսքում (ի դեպ, բողոքականության նմանությունը սադուկեցիների ուսմունքի հետ որոշ հարցերում ապշեցուցիչ է):

Արս83 ձեր և մյուս պետական եկեղեցիների ցավը կայանում է նրանում որ դուք անհիմն ու կատաստրոֆիկ եզրահանգումների եք գալիս ։Մասնավորապես՝ Դու և ես ապրում ենք երկրային կյանքով։Ու ընդունենք որ Աստծո ողորմությամբ երկուսս էլ Քրիստոսի մարմնի անդամ ենք։ես քիչ առաջ ինձ համար բարեխոսություն խնդրեցի քեզանից։Լսելի եղա՞վ արդյոք այն քեզ։Բնական է որ ես քեզ կենդանի եմ ընդունում .ես քեզ նաև Քրիստոսի մարմնի անդամ եմ համարում։Ըստ քո եզրահանգումների ՝քանի որ բնական է. որ դու չես տեղեկացել իմ խնդրանքի մասին.ուրեմն ես քեզ մեռա՞ծ եմ համարում։

Փորձեք ննջեցյալներին մի քիչ նայել Աստծո աչքերով, վերջիվերջո, առ Աստված հավատը պետք է տանի «մտքի նորոգության» (Եփես. Դ 23) և «վերնայինի, այլ ոչ երկրայինի մասին մտածելու» (Կող. Գ 2), այսինքն՝ տեսանելի, շոշափելի, առարկայական մտածելակերպից կտրվելու և «վերևից» իրականությանը նայելուն:
Նորից եմ կրկնում այս միտքը. սրբերի կյանքի ուրախությունն ու իմաստը կազմում է ուրիշներին օգնել ու նրանց ծառայելը Աստծո տված շնորհով: Եթե այդպես է, և «Քրիստոսին հավատացողը եթե անգամ մեռնի, կապրի» (Հովհ. ԺԱ 25, 26), ապա ինչո՞ւ պետք է Աստված զրկի իր սուրբերին մարդկանց համար բարեխոսելու և նրանց ծառայելու հնարավորությունից նրանց երկրային մահից հետո: Միայն այն պատճառով, որ դա «անհնար է բողոքականների համա՞ր»: Մատթ. ԺԹ, 26՝ ինչ որ անհնար է մարդու համար, հնարավոր է Աստծո համար:

երկնային սուրբերը բարեխոսելու և աղոթելու և Տիրոջը օրհնելու հնարավորությունից զրկված չեն։Ոչ ոք դա չի ասել։ ես ասում եմ՝ կռապառտություն է երբ որևե մեկը կանգնի ասենք Ս. Կարապետի պատկերի առաջ ու նրանից բարեխոսություն կամ այլ բան խնդրի։

Հատուկ նշում՝ խնդրում եմ ուշադրություն դարձնել, որ տվյալ գրառման մեջ հղումները կատարված են միայն աստվածաշնչյան տեքստի վրա:

Ուրախ եմ.միայն թէ հղումները ըստ թեմայի չեն։