Այո
Ոչ
Ավետիք, ավելի կոնկրետ ձևակերպեմ միտքս. մեջբերված տողերում դուք նշում եք, որԱվետիք-ի խոսքերից
Ես էլ ասում եմ, որ ոչ ոք չի կարող ասել, թե ով է ճիշտ, ով սխալ, կրոնը ինքնին ճշգրիտ ինֆորմացիա չի պարունակում և հետևաբար ոչ ոք չի կարող ապացուցել, որ ինքը ճիշտ է, ճիշտ ուղու վրա, իսկ դիմացինը սխալ։Աղանդը՝ դա Ճշմարտությունից շեղված անձիք են և նրանց միաբանությունները՝ հիմնած կազմակերպությունները, որոնք տարածում են սխալ ուսմունք:
When life gives you lemons, make lemonade
Այո սովորություններ կան, որ առաջին հայացքից բարի են թվում: Բայց ի՞նչ կապ ունի մոմ վառել չվառելը կամ դրանից վախենալը և Աստծո կերպարը մեշոկ պապի կերպարին մոտեցնել նմանեցնելուն: Թեկուզև մոմ վառելը այսպես գեղեցիկ կերպով ես ներկայացնում, չես կարծո՞ւմ, որ այդ սովորությունը մեզ զրադաշտությունից է հասել: Եվ այն հեթանոսական կրակապաշտական մեկ սովորություն է: Մի՞թե Աստված պատվիրել է մոմ վառել և դրանով Իրեն պաշտել: Եթե այո, ապա ի՞նչ հիմք ունես: Իսկ եթե ոչ… Ոչ թե մեր ծիսակարգն է որոշում Աստծո կերպարի որպիսությունը, այլ Աստծո կերպարի ներկայությունն է մեր սրտերում որոշում մեր Իրեն պաշտելու կերպերը:
Վերջին խմբագրող՝ Ավետիք: 10.03.2011, 21:54:
ի միջի այլոց, ոչ կրոնը ոչ էլ աղանդը գիտության նման չեն կարա սահմանվեն, դրա համար էլ ոչ նա, ոչ մյուսը չեն ապացուցվում, վ պրինցիպի կարիք էլ չունեն...
I love my life and I celebrate it every day...
Freeman (10.03.2011)
Դե ես էլ եմ էդ ասում, ես ինքս սովորական հայ քրիստոնյա եմ, չկարծեք, թե որևէ աղանդի կողմնակից եմ, պարզապես չեմ դատում որևէ մեկին, ով այնպես չի մտածում, ինչպես ես։
When life gives you lemons, make lemonade
erexa (10.03.2011), Freeman (10.03.2011), Jarre (12.03.2011), Moonwalker (11.03.2011), Shah (10.03.2011)
Ես հասկացա ձեր միտքն ու դիրքորոշումը: Բայց չէ՞ որ մարդս բանական էակ է, ունի գիտակցություն և ճիշտն ու սխալը զանազանելու կարողություն: Օրինակ վերցնենք, հենց «վկաների» պնդումներից մեկը, թե մարդն ոչնչով չի տարբերվում անասունից: Ինչպե՞ս կողմնորոշվենք, ճիշտ է այն, թե սխալ: Ի՞նչ հիմքի վրա:
Վերջին խմբագրող՝ Ավետիք: 10.03.2011, 22:12:
Հարգելի համաֆորումցիներ, Աստված և Իր Խոսքը՝ Աստվածաշունչը, Ճշմարտությունն է (անբաժանելի են, այդ պատճառով եզակի եմ գրել) որով կարելի է որոշել աղանդ լինել/չլինելը:
Պետք է հանգիստ վերաբերվել, Ավետիք ջան, եթե իրենք իրենց չեն տարբերում անասունից, թող չտարբերեն։ Ճիշտն ասած ես չեմ էլ ուսումնասիրել իրենց տեսություններն առանձնապես, պարզապես շփվել եմ նրանց հետ շատ, ընդամենը գործի բերումով, մեր տան վերանորոգման ժամանակ բանվորները Եհովայի վկաներ էին, մեզ ոչ փորձում էին ինչ որ բան համոզել, ոչ քարոզ էին կարդում, միակ պրոբլեմը այն էր, որ կիրակի աշխատել չեն կարող, քանզի ժողովի ենԻսկ թե իրենք ինչին են հավատում ինձ բացարձակապես չի հուզում, դա իրենց իրավունքն է։ Իսկ աղանդները զարգանում են էդպիսի տեմպերով որովհետև մեր ՀԱԵ է շատ թույլ։ Բայց դա արդեն ուրիշ թեմա է։
When life gives you lemons, make lemonade
Jarre (12.03.2011)
Հենց հաջորդ հարցս էլ վերաբերվում է եկեղեցուն:
Ի՞նչ է եկեղեցի: Կարելի է կարդալ այստեղ:
Ցավոք սրտի բոլոր աղանդները օգտվում են նույն Աստվածաշնչով, սակայն տալիս են տարբեր մեկնաբանություններ: Սակայն ափսոս է, որ մարդ ամբողջ կյանքում կարող է հավատալ եվ վերջում կանգնել կոտրած տաշտակի առաջ: Չսխալվելու համար, ես կարող էի ուղղակի խորհուրդ տալ հավատացյալներին. նայեք ձեր ներսը, ինչու՞ եք ուզում կարդալ Աստվածաշունչը, վերջնական նպատակը ի՞նչն է: Ծառը պտուղներից է ճանաչվում: Ձեր խիղճը ձեր առաջին օգնականը կլինի այդ գործում: Ճիշտ ճանապարհին կանգնելու դեպքում Աստված կառաջնորդի:
Shah (11.03.2011)
Չամիչ ջան, անհասկանալի ոչինչ չկա։ Ես մոմ վառելու մեջ եմ իմաստ տեսնում, դու չվառելու մեջ, երրորդը ըդնհանրապես Աստծուն մերժելու մեջ, չորրորդը Երուսաղեմի պարսպի մոտ աղոթելուց, հինգերորդը եկեղեցու հանգիստ մթնոլորտից, վեցերորդը վերամարմնավորման գաղափարից և այլն։ Այս հանգամանքը ոչ ինձ է իրավունք տալիս քեզ հալածել և ծաղրել ոչ էլ քեզ է տալիս նման իրավունք, ոչ էլ որևէ մեկին։ Ասածս ընդամենը սա է։
Ժողովրդական լավ խոսք կա՝ մարդս մարդ լինի։ Իսկ թե ով ինչ պատկերացում ունի կրոնական հարցերում երկրորդական է։
Ariadna (11.03.2011), erexa (11.03.2011), Moonwalker (11.03.2011), Shah (11.03.2011), Դեկադա (11.03.2011)
Հասկանում եմ, բայց նաև հավատում եմ, պարզապես վստահ եմ, եթե մարդ մաքուր սրտով ու անկեղծ դրդապատճառով փնտրի Աստծուն և կարդա Աստվածաշունչը, ապա անկասկած Աստված կհայտնվի նրան, Ճշմարտությունը կբացվի նրա հասկացողությանը: Ով փնտրի կգտնի, ով խնդրի կստանա, ով դուռը բախի կբացվի նրան: Անկախ պատկանելիությունից՝ սոցիալական, սեռական, կրթական, ռասայական, Աստծո համար դա նշանակություն չունի, այլ անկեղծ հավատքը, սուրբ սերը մաքուր սրտից: Այո Աստված օգտագործում է նաև մարդու խիղճը նրա փրկության համար: Սակայն ամենամեծ ներգործությունն ունի Սուրբ Հոգու ազդեցությունը և առաջնորդությունը, Նա մղում է մեզ դեպի Ճշմարիտ Աստծուն ճանաչելուն: Հավատալ Տեր Հիսուս Քրիստոսին և ապաշխարել մեղքերից, դառնալ դեպի մեր հոգիների Հայրը:
luys747 (12.03.2011)
Ավետիք ջան էստեղ հարցն ուրիշ է: Բնականաբար եթե դու հավատում ես Աստծուն դու վստահ ես որ դու չես սխալվում: Ես նույնպես վստահ եմ 100 տոկոսով որ ես ճիշտ եմ հավատում: Բայց ես դա ուրիշին պարտադրել չեմ կարող, որովհետև ուրիշն էլ իրավունք ունի վստահելու իր հավատալիքին, ինչքան էլ իմ կարծիքով իրենը կեղծ կամ սխալ լինի: Մենք չենք քննարկում թե, որն է ճիշտ, քանի որ գրեթե բոլորն էլ վստահ են որ իրենց կարծածն է ճիշտ: Ես իհարկե վստահ եմ իմ մեջ, որ մեր հարևան Ռուբոն որ Կրիշնայինա պաշտում կամ թեկուզ իրա մորը սխալա: Ու պարտադիր չի որ ես իր հետ համաձայնվեմ կամ հնարավոր համարեմ որ կարող է իրն է ճիշտ: Չէ ՛, ուղակի ես պետք իմ մեջ և ընդհանրապես ընդունեմ, որ էդ մարդը ունի իրավունք հավատալու իրա ուզած ձևով, ինչքան էլ որ դա իմ պատկերացումներին ու ընկալումներին չի համապատասխանում:
И жили они долго и счастливо, пока не встретились...
Ariadna (12.03.2011), erexa (12.03.2011), Jarre (12.03.2011), Moonwalker (11.03.2011)
Եթե Հայ Առաքելական Եկեղեցին ցանկանում է կամ հավակնում է դառնալ քրիստոնեության միակ ներկայացուցիչը Հայաստանում ապա պետք է իր մեջ ներառնի քրիստոնեական կյանքի ամբողջ լիությունը ինչպես նաև իր մեջից հեռացնի բոլոր սովորություներն ու ծեսերը որ մնացել են կամ վերցվել են հեթանոսությունից, ու պետք չի էդ ամեն ինչը խառնել ազգապահպանության կամ էլ պետականության ինչ որ գործառույթների հետ, ընդհանրապես եկեղեցին պետք է զբաղվի միայն ու միայն հոգևոր հարցերով ու խստորեն հետևի Հիսուս Քրիստոսի այն հիշատակմանը որ "Իրենց թագավորությունը այս աշխարհից չի", եկեղեցու "քաղաքականությունը պետք է լինի երկինքը" իսկ աշխարհիկ գործերի համար մենք ունենք կառավարություն, նախագահ, դատարաններ, ազգային ժողով:
Ցավոք մեր եկեղեցու ուշքն ու միտքը հիմա և անցած դարերում եղելա ինչքան հնարավորա շատ իշխանություն ու ազդեցություն իր ձեռքում կենտրոնացնելը ու էդ կատարվելա մեր մյուս պետական օղակների հաշվին որն էլ շատ հաճախ հանգեցրել է այդ օղակների թուլացմանը որը շատ աղետալի հետևանքներա ունեցել մեր ազգի համար: Հիմա էլ եթե Եհովայի վկաները կամ մեկ ուրիշ կազմակերպություն վտանգում է մեր երկրի ազգային պետական անվտանգությունը ապա էդ մասին պետքա շատ հստակ արտահայտվի Հայաստանի անվանգության ծառայությունը, նշի թէ որոնք են այդ վտանգները ու անհապաղ միջոցներ ձեռնարկի դրա դեմ, դա Առաքելական եկեղեցու գործը չի, եկեղեցին մենակ կարող է և պետքա նշի թէ հոգևոր առումով ինչ վտանգներա իր մեջ պարունակում այս կամ այն կրոնական ուղղությունը և իր հոտի անդամներին տեղեկացնի ու զգուշացնի դրանց մասին, բայց մենակ հոգևոր վտանգները: քրիստոնեությունը դա կրոն է մարդու հոգու պահպանության համար ոչ թէ ազգի, Պողոս առաքյալը իր նամակները ուղարկում էր հույներին, հռոմեացիների, հրեաներին, գալատացիներին, նրա աշակերտները շրջում էին էդ բոլոր ազգերի մեջ ու ինչ որ չեմ հիշում որ մեկին մյուսից առանձնացնող ուսմունքներ էին քարոզում, նույն կերպ էլ չեմ կարա հավատամ որ Թադեոսն ու Բարդողոմեոսը վարվել են այլ կերպ ու հայերին մի բան են ասել պարսիկներին ու ասորիներին մի ուրիշ բան, ու վերջում ամեն ազգը մի առաքյալին իրան դրոշակ սարքած իրար դեմ հպարտանում են, իրար սխալ են հանում , տարբերություններ ու թշնամություններ գցում քրիստոնյա ազգերի ու մարդկանց մեջ:Տարբերություններ ազգերի մեջ կան բայց քրիստոնեությունն էստեղ կապ չունի, քրիստոնեությունն ազգերն իրար միավորող պետքա լինի ոչ թէ բաժանող, էնպես որ ես չեմ ընդունում "ազգային եկեղեցի" հասկացողությունը որպես ազգերին իրարից տարանջատող գործոն: Հավատքը միավորում է մարդկանց և կարող է նրանց դարձնել մեկ մեծ ընտանիք , բայց դրան հասնելու համար մեր եկեղեցին պետքա աշխատի իր մոտ եկող մարդկանց հետ ու նրանց դարձնի լավ քրիստոնյաներ, իսկական քրիստոնյաներ, այլ ոչ թէ ձևական, մենակ անունով , քրիստոնյա ըլնելն արդեն պետքա պատճառ լինի որ մյուս քրիստոնյան էդ մարդուն սիրի ու անի նրա համար ձեռքից եկածը, սա պետքա լինի եկեղեցու գործը, ոչ թէ գլխաքանակ ապահովելը, գլխաքանակ ապահովելը դա հենց նորահայտ կրոնների գործնա թող իրանք դրանով զբաղվեն իսկ եկեղեցին թող էնքան ամրացնի իր անդամների սերն ու վստահությունը մեկը մյուսի նկատմամբ որ ոչ մեի մտքովն էլ չանցնի էդ ամբողջը թողնի ու մի ուրիշ բան ման գա, ուրիշ տեղ:
Ariadna (12.03.2011), Jarre (12.03.2011), Moonwalker (12.03.2011), Shah (14.03.2011), Ավետիք (12.03.2011)
Այո, եկեղեցին դա վերստին՝ Սուրբ Հոգուց ծնված և Տեր ու Փրկիչ Հիսուս Քրիստոսի Անվան հավատքով միաբանված, Աստծուն պաշտող մարդիկ են: Եկեղեցին հիմնված է անհատի կենդանի հավատքի վրա, ոչ թե ազգային կրոնի:
«Ազգային եկեղեցի» հասկացությունը ավելի քաղաքական և ոչ թե հոգևոր տերմին է: Տեր Հիսուսը չեկավ «ազգի փրկության» համար: Ինչպես դարեր առաջ, այնպես էլ այսօր կրոնը մի հզոր լծակ է մարդկանց «բռի մեջ» պահելու համար: Սակայն Տեր Հիսուսի հանդեպ հավատքը մարդուն ազատ է դարձնում Աստծո կամքը ճանաչելու և ճիշտ կերպով կատարելու համար:Տարբերություններ ազգերի մեջ կան բայց քրիստոնեությունն էստեղ կապ չունի, քրիստոնեությունն ազգերն իրար միավորող պետքա լինի ոչ թէ բաժանող, էնպես որ ես չեմ ընդունում "ազգային եկեղեցի" հասկացողությունը որպես ազգերին իրարից տարանջատող գործոն: Հավատքը միավորում է մարդկանց և կարող է նրանց դարձնել մեկ մեծ ընտանիք ,
Միշտ էլ պետությունը ձգտել է ներքուստ կառավարել մարդկանց հոգևոր կյանքը (ես ի նկատի ունեմ ոչ աղանդավորներին): Կոմունիստական ժամանակ ԿԳԲ-ի գործակալները ծպտվում էին հոգևոր ծառայողների տակ, որ քայքայեն եկեղեցին: Այսօր անօրեն որոշումներ են հաստատում Սահմանադրության մեջ՝ թացն ու չորը իրար խառնելով, որ հաստատեն մեկի՝ «ազգայինի» իշխանությունը: Անվտանգության անվան տակ, փորձում են «կասսովի ապարատներ» դնել ոչ ազգային եկեղեցում: Ու սահմանափակել մարդկանց ազատությունը խտրություն դնելով:Հիմա էլ եթե Եհովայի վկաները կամ մեկ ուրիշ կազմակերպություն վտանգում է մեր երկրի ազգային պետական անվտանգությունը ապա էդ մասին պետքա շատ հստակ արտահայտվի Հայաստանի անվանգության ծառայությունը, նշի թէ որոնք են այդ վտանգները ու անհապաղ միջոցներ ձեռնարկի դրա դեմ
Sophie ջան քեզ հետ համամիտ եմ, որովհետև ես դեմ եմ մարդուն հալածելու և ուժային կերպեր կիրառելու նրա հավատքն ու համոզմունքները փոխելու համար: Կա մեկ առավել հզոր ուժ, որ ստիպում է դիմացինին մտածել քո դիրքորոշման վրա: Սիրեցեք ձեր թշնամիներին: Ինչպես ուզում եք, որ մարդիկ ձեզ անեն, այնպես էլ դուք արեք նրանց: Բայց սիրել մարդուն չի նշանակում ընդունել նրա սխալ ուսմունքն ու գործերը: Սիրել նշանակում է հասկանալ նրան՝ ոչ թե խղճալ և թերագնահատել: Լինել նրա հետ անկեղծ, չծպտվել՝ նրան դարձի բերելու նպատակով, բարեկամի դիմակի տակ: Կյանքի օրինակը մեծ ազդեցություն ունի դիմացինի կարծիքի վրա: Օրինակ, եթե մեկի տունը վառվում է դու չես մտածի նրան չվիրավորելու կամ քաղաքավարիության մասին, այլ սերը նրանում է, երբ հստակ զգուշացնես վտանգի մասին, առանց թշնամության: Սերը ծածկում է մեղքերի բազմությունը:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ