Նորից ես...

[Chilly]

Իմ երկատումը

Իմ երկատումը իմ ոչնչացման իրական ճամփա...
Իմ երկատումը՝ ինկվիզիտորի պատժիչ գավազան՝
Իմ ներսի Աստծուն ուրացած՝ Եսիս:

Ինչքան եմ անցել, ու դեռ ինչքան կա...

Իմ հավատների ու ներսիս նեռի
Պայքարն անընդհատ կրծում է հոգիս...

Խեղդվում եմ արդեն.
Անընդհատ բողո՜ք, անընդհատ պայքա՜ր - պայքա՜ր կրկնելուց,
Իմ ներսի կռվից վախկոտի նման ինքս փախչելուց...

Արթնացումս եմ աղերսում ինձնից,
Ու քնում անվերջ,
Միաձուլում եմ խնդրում իմ Աստծուց
Ու փախչում անվերջ, խելագարի պես...
Երազում եմ Քեզ,
Գտնում ուրիշին,
Ու կյանքս կապում մի երրորդի հետ...
Ո՞վ է թշնամիս
Աստված իմ, կասե՞ս...

[E-la Via]

Մուշ, այ սա ուրիշ բան :

Ուժեղ զգացածդ, ուժեղ ապրածդ ուժեղ էլ վերարտադրել ես:

Մարդու ներսում մշտապես ընթացող երկակիության պայքարը այնքան լավ ես նկարագրել:
Այստեղ յուրաքանչյուր տողդ իր արժեքն ունի:
Ապրես …

Հ.Գ. Միայն ցավում եմ, որ դա է ներսումդ կատարվում : Կարևորը չթողես տիրի:

[Sambitbaba]

Սիրելի Չիլի! Հերթական անգամ ցույց ես տալիս բոլորին, որ ճշմարիտ ճանապարհի վրա ես ոտք դրել: Այն, ինչին մարդիկ հասնում են սովորաբար երկար տարիների որոնումներից հետո (օրինակ, ես, եթե համարենք, որ ինչ-որ բանի հասել եմ), դրան քեզ բերում է քո պոեզիան` լրիվ ենթագիտակցական մակարդակի վրա: Սրտանց ուրախ եմ քո նվաճումների համար (յուրաքանչյուր ստացված բանաստեղծություն, որի մեջ, գեղեցիկ պոեզիայից բացի, լուսավոր ու նոր միտք էլ է ծնվում, - դա` նվաճում է իմ կարծիքով):

Ցանկանում եմ մի խորհուրդ տալ քեզ, բայց խնդրում եմ, հավատա, որ դրա պատճառը միայն և միայն քո որոնումների մեջ քեզ օգտակար լինելու ցանկությունս է: Որովհետև, ինչի՞ է պետք մեր ձեռք բերած փորձը, եթե նրանով չենք կիսվելու մեզ մոտիկների հետ: Համաձայն չե՞ս:

Ամենակարևոր բանն արվեստի մեջ այն է, որ, երբ մի բան իրոք որ լավ է ստացվում, դու չմտածես, որ դա ուղղակի հաջող մտահղացում է քո կողմից: Ես կցանկանայի, որ դու համարեիր, որ նման դեպքում Աստված քեզ ինչ-որ բան է հուշում, ինչը դու կամ հասկացար, կամ` ոչ: Եթե չհասկացար, դրանում էլ ոչ մի վատ բան չկա. ուղղակի աշխատիր չմոռանալ այն, ինչի մասին դեռ մտածելու կարիք ունես: Բացատրեմ կոնկրետ օրինակի վրա` քո այս վերջին գործի ("Իմ երկատումը"):

Դու ավարտում ես այդ գործը հարցով, ճի՞շտ է: Հիմա, խնդրում եմ, մի համարիր, որ այդ հարցն ուղղակի մի գեղեցիկ պոէտիկ քայլ է արված քո կողմից, չնայած որ իրոք` գեղեցիկ է: Համարիր, որ դա իրոք հարց է, տրված Աստծոն, և սպասիր պատասխանին: Եվ անպայման կգա պատասխանը, ինչ էլ որ դու հարցնես: Որովհետև (և դու արդեն շատ-շատ մոտեցել ես դրան քո այս գործի մեջ), Աստված... Նա ամենուր է. քո շուրջը և քո ներսում, մտքերիդ մեջ ու քո սրտում և չկա մի բան, որ չլինի Աստված, նմանապես նաև քո միջի այն պայքարի երկու հակառակ կողմերն էլ` միևնույն Աստված է, իսկ այդ պայքարը քո միջի, դա քո Աստծո տված շնորհն է քեզ, որպեսզի դրա միջոցով դու ինքդ էլ` աստվածանաս:

Ի միջի այլոց ասեմ, որ ինձ թվում է, որ Նրա պատասխանը լսելուց հետո քո "Իմ երկատումը" մի նոր վերջավորություն կունենա, մջոտավորապես այսպիսի.

Ո՞վ է թշնամիս
Աստված իմ, կասե՞ս...
..............
Թշնամի չկա,
Այդ ես եմ, այդ` ես...

Համարենք, որ բազմակետերը, դա այն է, ինչ Աստված շշնջաց քո ականջին:

[Ջուզեպե Բալզամո]

Որովհետև, ինչի՞ է պետք մեր ձեռք բերած փորձը, եթե նրանով չենք կիսվելու մեզ մոտիկների հետ: Համաձայն չե՞ս:


Ո՞վ է թշնամիս
Աստված իմ, կասե՞ս...
..............
Թշնամի չկա,
Այդ ես եմ, այդ` ես...

Սա "փորձի կիսվելու" փորձ է՞… թե՞ բանաստեղծին իր գրածի էությունը "բացահայտելու" ճռռոց…

[Chilly]

Մի լքիր

Դու իմ ներսում
Իմ էության կրկնապատիկ...
Արմատներիս՝
Ջուր կենարար...

Ինձ լքելով՝
Ինձ թողնում ես մեր ընդհանուր
Թշնամու դեմ մեն - միայնակ,
Ինձ թողնում ես իմ իսկ Եսի ճիրաններում...

Ես իմ Եսից չունեմ ներում...

[Sambitbaba]

Սա "փորձի կիսվելու" փորձ է՞… թե՞ բանաստեղծին իր գրածի էությունը "բացահայտելու" ճռռոց…

Այնքան էլ չհասկացա, թե ի՞նչ ասել է "ճռռոց", բայց ինձ թվաց, որ իրոք, անբարեկիրթ մի բան եմ արել: Մի երկու օր դա գլխիցս դուրս չէր գալիս և այսօր արդեն ես պատրաստվել էի ներողություն խնդրել և քեզանից, և, ինչ խոսք, որ առաջին հերթին` Չիլիից: Բացեցի "Դար" Ակումբը, մտա "Ստեղծագործողի անկյուն" ու... չգիտեմ ինչ փչեց խելքիս` սկզբում բացել Շինարարի պոեզիայի էջը (ի միջի այլոց, Շինարար, միգուցե սա էլ` քվանտային նախազգացու՞մ է): Այնտեղ, #86 գրառումը, որը Եղոյանը հասցեագրել է Վորդին, վերջ տվեց իմ` ոչ կոռեկտ լինելու պատճառով ինքս ինձ քարկոծելուն : Իսկ մնացածը կարող եմ հեշտորեն բացատրել քեզ, սիրելի Բալզամո.

Գրածս "ճռռոց" է (ինչ էլ որ այն նշանակի) քեզ համար, բայց ոչ ինձ: Կարծում եմ, որ այս էջերի վրա մենք մեզ ցուցադրաբերում ենք տարբեր կողմերից (ստեղծագործող, հոգևոր, փիլիսոփայական և այլն) հենց նրա համար, որպեսզի բացահայտենք (կամ` ճռռանք) մեկմեկու մեր հոգու, սրտի և մտքի էությունը, ինչով էլ հենց մենք հարստացնում ենք մեկմեկու:

Չիլի ջան, կոնկրետ քեզ, իմ "ճռռոցով" ես ցանկացա ասել հետևյալը: Դարեր շարունակ մենք սովորել ենք, որ, երբ մենք պայքարում ենք մեր ներքին Եսի հետ (ես կասեի` մեր բազում ու տարբեր Ես-երի հետ), այդ պայքարից ստեղծագործություն կամ փիլիսոփայություն կամ, ավելի ճիշտ, մեր կյանքի իմաստությունն է ծնվում: Եթե դա ճիշտ էր, - ճիշտ էր մի որոշ ժամանակ առաջ, մեր նախկին իրականության համար, մեր նախկին կյանքի համար: Բայց հիմա մեր կյանքն էլ, մեր իրականությունն էլ փոխվել է և ամեն ինչ այլ կերպ է ընթանում: Եվ այդ նոր իրականության մեջ` քո համաձայնությունը, քո միասնությունը, քո ներդաշնակությունը քո Ես-երի հետ շատ ու շատ ավելի լավ արդյունքների է բերում, քան քո պայքարը ինքդ քեզ հետ: Իհարկե, չմոռանանք նաև տաղանդի առկայությունն էլ, ինչը որ բավականին մեծ հաջողությամբ դու ցուցաբերում ես քո պոեզիայի մեջ:

[Ջուզեպե Բալզամո]

Այնքան էլ չհասկացա, թե ի՞նչ ասել է "ճռռոց"

"… երկատումը իմ ոչնացման…" … Օդի սառնությունը հաճելի չի, արևն էսօր դժվար թե ամպերին հաղթի: Խոհերի, խորհելու տեղ չէր էս այգին: Ոչ էլ՝ պատեհ ժամ "… անցել, ու դեռ ինչքան կա…" Դեղնած ու չորացող խոտերի եղյամը հազիվ ա հալվում, ինչ արև: Իզուր մտա էս այգին… Տերը հաստատ այգեգործ չի… "… ու ներսիս նեռի պայքարն անընդհատ…" Դաժե թափված տերևները չի հավաքել… քայլիս հետ շարժվում ու նեխահոտ են բուրում… ասա վառեիր էլի… "… վախկոտի նման ինքս փախչելուց…" Ես էլ ասի, մի քիչ ինքս ինձ հետ առանձնանամ… թե դու ուր, ինքնամտորվելն ուր… կոշիկներս էլ ցեխ դառան… "…միաձուլում եմ խնդրում…" Բայց, սիրուն այգի ա, կյանք տեսած ծառերով… ճիշտ ա անխնամ են, բայց՝ վեհ են ու ազդեցիկ… "…գտնում ուրիշին…" Երևի այգու տերը դիտմամբ էլ սենց ա պահում, որ վայրի գեղեցկություն լինի… ով ա ասել, որ այգիները քանոնով պտի գծած լինեն… շատ էլ լավ այգի ա… "… ո՞վ է թշնամիս…" Օրը սառնոտ ա: Բայց զատո ինչ լռություն ա… եղյամն էլ գոլորշանում ա…սիրուն ա… լավ օր ա…
Ճռռռռռռ… այգու դռնակն ա… "… հլը եկեք նայեք ինչ սիրուն այգիա՜… "

Սենց մի բան էր … լավ է որ չես նեղացել, քանզի նման միտք չեմ ունեցել:
Մարդ, ինքն իրեն գտնում է իր համար: Ասում են դրանով Աստծուն է գտնում: Բայց, ուրիշներն էդ մասին պարտադիր չի իմանան… հատկապես երբ ցանկություն չեն հայտնել իմանալու…

Հ.Գ. Չիլ, կներես թեմայումդ էսքան գրոտեցի…

[Sambitbaba]

"… երկատումը իմ ոչնացման…"

Ջուզ! Հիմա հասկացա. հոյակապ ես բացատրել: Սրտանց` շնորհակալ եմ, և շատ ուրախ, որ հանդիպեցի նման մտածելակերպի:
Բայց...
Աստծոն հնարավոր է գտնել միայն մեկ դեպքում. երբ դրանից առաջ դու Նրան կորցրել ես: Վերջին հետազոտությունները ցույց տվեցին, որ Աստծոն հնարավոր չէ գտնել, որվհետև անհնար է Նրան կորցնել: Կարելի է երբեմն կարծել, թե մոռացել ես Աստծոն: Բայց դա էլ հնարավոր է միայն այն ժամանակ, երբ դու մոռանում ես, թե ով ես ԴՈՒ:

Հ.Գ. Չիլի ջան, հետևում եմ Բալզամոի օրինակին և ներողություն խնդրում` նույն բանի համար...

[Chilly]

Կես

Կես սիրով քեզ սիրում եմ,
Կես ձայնով կանչում,
Կիսվում ու պակասում եմ,
Բայց չեմ վերջանում...

Կես կարոտ կարոտում եմ,
Կես մտքով հիշում,
Կես տանիք ու կես տուն եմ...
Լրիվ եմ գժվում...

[Chilly]

ինչքան արագ անցավ անվերջությունը (անհանգ, անսամթ, անկապ էլեգիա :Ճ)

ահա նորից կանգնած
հերթական մի ճամփի՝
մտքումս բաբախեց.
ինչքան արագ անցավ
անվերջությունը

ինչքան արագ անցան
երկրաշարժերն ու
փոթորիկները,
քանդեցին ու անցան
ջարդեցին ու անցան
ու պակսելու տեղակ
աշխարհն ավելացավ...

ինչքան արագ անցան
սիրակռիվ
սիրահարբած
վերմակազերծ
գիշերները
չնայած տևում էին
անվերջ...

ինչքան հեռու անցան...
ինչքան տխուր անցան...

[Ջուզեպե Բալզամո]

վերնագիրն արտակարգ ա

[Chilly]

Տեսիլք...

Կտավ,
Գույներ,
Ներկերի հոտ
Ու մի սենյակ՝
Քրտնած ու տոթ...

Ու դու
Ու ես՝
Իրարու կես,
Իրար հոգու
Ե՛վ դուրս,
Ե՛վ ներս...

Անտառ
Ու լույս,
Ես՝ գիժ սատիր,
Դու՝ խենթացած
Անտառակույս...

Ու լուռ,
Ու հեզ,
Դու վեր...
Ես վեր...
Երազի պես...

[Tig]

Տեսիլք...

Կտավ,
Գույներ,
Ներկերի հոտ
Ու մի սենյակ՝
Քրտնած ու տոթ...

Ու դու
Ու ես՝
Իրարու կես,
Իրար հոգու
Ե՛վ դուրս,
Ե՛վ ներս...

Անտառ
Ու լույս,
Ես՝ գիժ սատիր,
Դու՝ խենթացած
Անտառակույս...

Ու լուռ,
Ու հեզ,
Դու վեր...
Ես վեր...
Երազի պես...

արաաա.... Մուշ
... ուզում եմ մի բան ասեմ, բայց խոսքեր չեմ գտնում...

հ.գ. անտառակո՞ւյս... թե ր

[Chilly]

հ.գ. անտառակո՞ւյս... թե ր

Տիգ դե ուզեցել եմ ասել՝ հավերժահարս, կամ դրա նման մի բան

[My World My Space]

Կարծիք եմ դարձնում

Այ էս Մուշական էր, էս հասկացա....



Բայց մեկ ա, Տիգ դու վերջն ես.....