Անուշ բույր եմ զգում։ Ձեռքս թմրած է կարծես, աչքերս փակ։ Ուզում եմ կողքի թեքվել։ Գմփ. արդեն գետնին եմ, աչքերս բաց, ձեռքի ուժեղ ցավով։ Մի կերպ կրկին անկողին եմ գցվում, ծածկոցը դեպի ինձ քաշում։ Աչքերս փակ են, ձեռքս չի ցավում, թմրածությունն անցնում է կամաց, կամաց, կամա...
Մրսում եմ։ Ուժեղանում է ցուրտը, այնքան արագ, որ աչքերս բացվում են։ Ինչ–որ մեկը քաշում է սավանը: Արդեն երկու տակ փաթաթված է։ Փորձում եմ հիշել անունը, բայց չեմ կարողանում։ Իսկ աչքերս ուզում են փակվել: Մեկը փակվեց: Քանի դեռ կարող եմ մյուսով շուրջս եմ զննում: Մի մեծ ճաք առաստաղին է կպել, բայց նա էլ է փակվում՝ սկզբում ճաքը, հետո աչքս։ Ճաքի փոխարեն մի փուչիկ բացվեց, հետո կիսվեց՝ դարձան երկուսը, չորսը...
–Վեր կաց արա։ Ճաշդ սառել, սպաս ա դառել։
Հը՞ն, ինչ սպաս, ես սպաս չեմ սիրում։ Թե՞ դեռ երազ ա, Մարսի՞ ջուրը թունավորեց։ Արա դե էդքան չպտի խմեի։
–Քո հետ եմ, թռար, տեղերը պիտի հավաքեմ։ Հես ա աշակերտս ա գալու։
Աչքերս մինգամից բացվեցին։ Ակնթարթորեն։ Անունը Լյուսի ա, հիշեցի։
–Արագ, յա։ Գալու ա քեզ սե՞նց տենա։
–Հա ի՞նչ կլնի։ Թող փորձ ձեռք բերի, վաղը մյուս օր պետք կգա,– ասեցի ու դժգոհ ձեռքս սպիտակ վերնաշապիկիս եմ տանում,– ինչի՞ չես արդուկել։
–Հը՞ն, դու հլը ստե՞ղ ես։
Կիսաճմրթված վերնաշապիկս հագա ու վիրավորված տնից դուրս եկա։ Չծանոթացանք, ես Կորյունն եմ։ Ինժեներ եմ, բնականաբար մասնգիտությամբս չեմ աշխատում։ Արդեն երկու տարի փականագործ եմ։ Դե փականգործը ո՞րն ա, մեկ մեկ փականներ եմ բացում։ Լինում ա բացվում են, լինում ա ստիպված տան տիրոջից բանալին «վերցնում» եմ։ Երեքով ենք «փականագործ»՝ ես, Կարենն ու Վիգենը։ Չնայած մենակ ես եմ «փականագործ», իրանք ավելի շատ «հավաքարար» են։ Իսկ աղջիկը, ում տանը դժբախտաբար արթնացա, ընկերուհիս ա, կամ նշանածս, չգիտեմ։ Մի անգամ ամուսնության առաջարկ արեցի, մատանի էլ նվիրեցի, բայց էնքան խմած էինք, որ հաջորդ օրը մատանին մատին տեսնելով մտածեց ամուսնացել ենք։ Հետո «հիշեցրեցի», որ մատանին ինքն է գտել, Կասկադում պարելիս, պարսիկ ուսանողի մատից։ Ամաչեց, գետինը մտավ։ Հետո բարձրացավ գետնի տակից, ու ընկանք քաղաքում պարսիկ ուսանող ման գալու: Թարսի պես «կանեփ–կակաչ» օպերացիայի օրերն էին, բռնեցին մեզ ու մի գիշեր բաժանմունքում անցկացրեցինք՝ փղիկների հետ:
Հա, որտե՞ղ կանգ առա։ Ասում էի հոգնել եմ։ Ամեն օր նույնն ա։ Ուրիշ «ություն» եմ ուզում՝ թարմություն, հանգստություն, երջանկություն, թմր... վա՜յ, չէ։ Էդ մեկը չեղավ, էն մյուսից՝ լիակատարություն։ Արա, բայց ինչ էլ բառ ա, չ՞է։ Ասենք ի՞նչ ես ուզում, ցրելու համար ասում ես՝ լիակատարություն։ Լավ, մի խոսքով, էլ հետ չեմ գնալու։ Կյանքում, ոչ մի դեպքում։ Չէ, լավ, մի անգամ կգնամ։ Գնամ փականներ իրա բնակարանի «սարքեմ», իրերս, կամ ավելի ճիշտ՝ հեռախոսս վերցնեմ, ու հայդե, կգնամ աշխարհը պտտվելու։ Չպատմեմ տան հետ «հուզիչ» հրաժեշտի, կողպեքի փոխարեն պայթուցիչով ժամացույց դնելու ու վերջին՝ հրաժեշտի նամակ գրելու մասին։ Ասեմ միայն, որ զարդատուփը գտա Լյուսիի։ Ինչ էլ մեջը լինի, օգուտ ա, մտածեցի։ Չեմ բացել, չեմ էլ բացի, ինչի՞ս ա պետք իրա անիծված զարդեղենը։ Կտանեմ, մի հարմար վայրում կհորեմ։ Կամ սիրունիկներին կտամ, ավելի լավ։ Գնում էի, գնում էի, տենց բավական երկար՝ օպերայից Հանրապետության Հրապարակ։ Երկու–երեք օրում հասա տեղ։ Լավ, կատակ եմ անում, տաքսի էլ եմ նստել: Էդ անտերին էլ թվաց դրսից եկած հայ եմ, համոզեց Տաթևով ու Արցախով տարավ։ Ասում ա եղե՞լ ես, ասեցի չէ։ Ինքն էլ բա թե ամոթ ա, Հայաստան ես եկել, բա Տաթևը չիմանաս ի՞նչ ա։
Հասանք հրապարակ: Տաքսիստին ճանապարհեցի, ես էլ հրապարակի ամենթանկ հյուրանոցում մի սենյակ վարձեցի: Դե ինչ, պիտի վայելել կյանքը: Ու զանգեցի ընկերներիս՝ Կարենին ու Վիգենին: 4 րոպե անց նրանք պատուհանից ներս մտան: Ու մենք որոշեցինք անել այն, ինչ պիտի անեն առողջ տղամարդիկ՝ խոսում էինք քաղաքականությունից, ֆուտբոլ էինք նայում (դե ֆուտբոլը որն ա, Հայաստանի հավաքականն էր խաղում Ֆրանսիայի հետ): Էդպես, ժամերը գլորվում էին:
Գգմփ. ուժեղ պայթյուն լսվեց, սենյակի դուռը մաս-մաս եղավ ու Լյուսին մտավ ներս: Եկել էր զարդերը տանելու: Ընկերներիս կապեց իրար, հետո տիեզերանավ դրեց ու ուղարկեց դեպի մոտակա աստղ՝ Ալֆա Կենտավրոս: Հա, նրանք այսպես մտան պատմության մեջ: Իսկ ինձ կապեց աթոռից: Տանջում էր, հարցեր տալիս ու վերջում, երբ չդիմանալով անհավանական տանջանքներին, ասեցի զարդատուփի տեղը, ինձ կտոր-կտոր արեց, հետո հանձնեց մսամթերքի ֆաբրիկա: Այո, ես ձեր առավոտյան կերած նրբերշիկն եմ: Անունս Կորյուն է:
Մեջբերել
Էջանիշներ