Տաուռելի բանաստեղծությունները (Դուք ինձ չգիտեք. . . . )

[Anul]

շաաաատ լավն էին. ու շատ...

[Taurel. . . .]

Տեսա՞ր, Տիկ, բա որ ասում էի՝ սպասում ե՞ն :
Իսկ ես կարծիքս, ըստ իս, արդեն հայտնել եմ հենց նրանով, որ այս բանաստեղծությունից ոգեշնչվելով՝ գրել եմ իմ «Ներե՛ք ինձ, մարդի՛կ…»-ը …

Տեսա......... քեզնից շատ շնորհակալ եմ...............Ու քո «Ներե՛ք ինձ, մարդի՛կ…»-ը շաաաաատ լավնա

Ավելացվել է 8 րոպե անց

TAURELI ջան, ուղղակի չեմ կարողանում նկարագրել քո հոգու գեղեցկությունը...
Գրականությունը մարդու հոգին ավելի ու ավելի գեղեցիկ է դարձնում

Ես էլ չեմ կարողանում նկարագրել թե ինչքան լավ եմ զգում ինձ , երբ նման գեղեցիկ տողեր ես գրում, շատ հաճելիա
Շնորհակալ եմ..........

Ավելացվել է 16 րոպե անց

շաաաատ լավն էին. ու շատ...

Ուրախ եմ, որ դուրտ եկան ու շնորհակալ, որ գրեցիր
Իսկ ինչ վերաբերվում է տխրությանը. . . . . Առանց դրա «տխուր» կլիներ ...............................

[Taurel. . . .]

Թողեք ապրեմ

Կամ թողեք ապրեմ, կամ իմ տեղն ապրեք,
Թող որ ինքնուրույն իմ կյանքը վարեմ,
Կամ ինձ ազատեք, կամ հավերժ կապեք,
Թող որ երբեմն նաև սխալվեմ. . . .
ԵՎ գուցե սխալից դասեր չքաղեմ,
Բայց դուք ձեր ճիշտը բուկս մի’ խցկեք,
Մի՞ թե չեք տեսնում, որ խեղդում է ինձ,
Դուք իմ փոխարեն ոտքի մի’ կանգնեք,
Այդ ձեր ճանաչած մեծերի առաջ,
Ու իմ փոխարեն երբեք մի չոքեք,
Նույն ձեր հորինած կուռքերի առաջ,
Թողեք, որ ինքս մեծեր ճանաչեմ,
Թող որ ինքնուրուն կուռքեր հորինեմ:
Դուք ինձ մի’ ասեք ում դեմքին ժպտամ,
Գուցե նրա մեջ ինձ դուշման գտնեմ,
Ու մի պարտադրեք, թե ում անտեսեմ,
Գուցե քշվածում հարազատ գտնեմ. . . .
Որը ինձ ոչինչ չի պարտադրելու,
Կամ իմ տեղն ապրեք, կամ թողեք ապրեմ,
Որ այս աշխարհում ես իմը թողնեմ. . . .

[Սփյուռքահայ]

Խոսքոր չունեմ ,որ նկարագրեմ հիացմունքս: Կարդալով գրածներդ ու հոգեբանորեն մոտենալեվ ընտրածդ նկարին- ես կարող եմ ասել ,որ արդեն ճանաչում եմ քեզ:Եվս մեկ անգամ համոզվեցի,որ մարդու աչքերը նրա հոգու հայելին են:

[Մելիք]

Taurel ջան "Ներեք ինձ մի քիչ"-ն ու "Թողեք ապրեմ"-ը շատ դուրս եկան: Երբեմն վանկերի անհավասար քանակի կամ չհամընկնող շեշտավորման պատճառով երաժշտականությունը կորում ա, բայց դա կարևոր չի, ընթացքում միշտ էլ կարելի ա խմբագրել: Կարևորը, որ կա էն, ինչը իմ կարծիքով ամենակարևորն ա՝ ինքդ քո և արտաքին աշխարհի հետ մաքսիմալ անկեղծություն:

[Taurel. . . .]

Խոսքոր չունեմ ,որ նկարագրեմ հիացմունքս: Կարդալով գրածներդ ու հոգեբանորեն մոտենալեվ ընտրածդ նկարին- ես կարող եմ ասել ,որ արդեն ճանաչում եմ քեզ:Եվս մեկ անգամ համոզվեցի,որ մարդու աչքերը նրա հոգու հայելին են:

Շնորհակալ եմ Աչքերը իրոք կարող են շատ բան պատմել մարդու մասին. . . . Իմ կարծիքով աչքերը սրտի լեզուն են, ու մարդուն տրված ցանկացած հարցի անկեղծ պատասխանը առաջին հերթին հենց աչքերում է կարդացվում, իսկ լեզուն կատարում է միայն մտքի հրամանը.............

Ավելացվել է 3 րոպե անց

Taurel ջան "Ներեք ինձ մի քիչ"-ն ու "Թողեք ապրեմ"-ը շատ դուրս եկան: Երբեմն վանկերի անհավասար քանակի կամ չհամընկնող շեշտավորման պատճառով երաժշտականությունը կորում ա, բայց դա կարևոր չի, ընթացքում միշտ էլ կարելի ա խմբագրել: Կարևորը, որ կա էն, ինչը իմ կարծիքով ամենակարևորն ա՝ ինքդ քո և արտաքին աշխարհի հետ մաքսիմալ անկեղծություն:

Շնորհակալություն անկեղծությունս նկատելու և բարձր գնահատելու համար

Ավելացվել է 17 րոպե անց
Փախուստ երգից

Կուչ եմ եկել մութ անկյունում,
Կողքիս լքված մի դաշնամուր,
Նա խոնարհված միտք է անում,
Ու թախծում է մենակ, տխուր:

Իմ նվագից ես փախչելով,
Կուչ եմ եկել մութ անկյունում,
Իսկ նա լքված իր լարերով,
Անուշ մի երգ է մրմնջում. . .

Որ փարատի ցավս երգով,
Ու գալարվեմ ես իր գրկում,
Որ սիրտ դարձած իմ ձեռքերով
Նոր երգ գրեմ իր էջերում. . .

Քամին թռչող մտքիս թևով,
Պատուհանիս մութն է ծեփում,
Լռությունը փախչող ձայնով,
Դեմքիս աղմուկ է շպրտում,

Բայց աղմուկի տակից հստակ,
Այն մեղեդին է մեղմ հնչում,
Որ անկյունում սառած, լքված
Խեղճ դաշնամուրն է մրմնջում,

Կողքից աշունն իմ հուշերով,
Վերադարձի դուռն է ջարդում,
Դաշնամուրի երգը խռով
Սրտիս շուրթերն է համբուրում:

Ինչպե՞ս գրեմ ես երգը այդ. . .
Այն ինձ անդունդն է նետում,
Ո՞նց նվագեմ այդ մեղեդին. . .
Այն ինձ իմ վերջն է պատմում:

[Taurel. . . .]

Մի հատ խորհուրդ տվեք էլի, վերջի տունը հանե՞մ, թե՞ չէ........

Գարնան պատկեր

Տաք օդը ամպոտ երկինքն է շոյում,
Գարնան քամիներ, խելառ քամիներ,
Թեթև անձրևը բողբոջն է թրջում,
Ճաքճքված ծառեր, օրորվող ծառեր:

Ճյուղերի վրա բներ են հյուսվում,
Դարձող երամներ, ուրախ երամներ,
Մարդկանց աչքերում կրակ է վառվում,
Նոր կյանքի հույսեր, երազոտ հույսեր:

Փոքրիկ գետակը ափերն է պատռում,
Ջուր դարձած ձմեռ, հեռացող ձմեռ,
Դաշտերին խոնավ կանաչն է պառկում,
Գարնան անձրևներ, վարար անձրևներ:

Երկու սիրահար իրար են գրկել,
Դողացող սրտեր, խենթացած սրտեր,
Կամուրջն իր հերթին նրանց է գրկել,
Ի՞նչ հրաշք պատկեր, ի՞նչ հրաշք պատկեր:

Կամրջի վրա այն ո՞վ է կանգնել. . .
Վախեցած աչքեր, ինքնասպան մտքեր,
Գարունը նրան ոչինչ չի տվել. . .
Անավարտ ձմեռ, հարամված պատկեր….

[Array]

Դուք ինձ չգիտեք. . . .

Սխալվում ես բարեկամս,ես քեզ լավ գիտեմ,համենայն դեպս մի ժամանակ գիտեի:Հիանալի տողեր են,վերջին քառատողն էլ է ցնցող,շնորհավորում եմ:

[Ուլուանա]

Մի հատ խորհուրդ տվեք էլի, վերջի տունը հանե՞մ, թե՞ չէ........

Վերջին տունն ամենալավն է , ու՞ր հանես։

[Taurel. . . .]

Վերջին տունն ամենալավն է , ու՞ր հանես։

Դե շատերը չեն նկատում երկու հակադիր տեսարանների համեմատությունը մի գարնան մեջ ու ասում են , որ ավելորդ ու անտեղիա վերջի տունը....... Բայց քո գրած տողերից հետո, ես էլ համոզվեցի, որ տենց լավա ու պետք չի փոխել էն ինչ արդեն գրել եմ.......... Շնորհակալ եմ

[Lapterik]

Տիկո ջան մեծ բավականություն ստացա բանաստեղծություններդ կարդալիս: Իրոք շատ լավն են, ԱՊՐԵՍ: Սկզբից մինչև վերջ կլանված կարդում էի:
«Գարնան պատկեր»-ի վերջին 2 տունը դուրս շատ եկավ:
«Փախուստ երգից»-ի վերջին տողերը տխուր էին ,բայց շատ սիրուն:
«Թողեք ապրեմ»-ը մի տեսակ հարազատ էր:
«Ինձ ներեք մի քիչ»- էլի կկարդայի, շատ լավն էր:
Մնացած-ի մասին կարծիքս անպայման կգրեմ:
ԱՊՐԵՍ

[Taurel. . . .]

Առաջի գործերիցսա, խիստ չդատեք

Անխուսափելի ապագա

Ինձ տրված կյանքից ես տառապում եմ,
Այս իրականից մտքով փախչում եմ,
Թախծոտ է նայում ներկան ինձ հիմա,
ՈՒ չեմ էլ տեսնում նրան ապագա;

Խղճում է նա ինձ, նորից հարվածում,
Կամ էլ սփոփում է` ծաղրելով թաքուն,
Իսկ ես ժպտում եմ նրան թախիծով,
Ոչինչ չարշժեցող իմ հպարտություն:

Իմ համար բարին նրա աչքերում,
Դառնում է կրակ ու գլխիս թափվում,
Հետևանքների սարսափով լցված,
Ես վախենում եմ ու էլ չեմ ապրում;

ՈՒ ջնջում եմ ես նրան իմ կյանքից,
Չէ, ես ջնջում եմ կյանքը ինձանից,
Սկսում եմ ապրել մի նոր աշխարհում,
ՈՒր կանոնները ես եմ թելադրում:

Բայց դրանից էլ հոգնում է հոգիս,
Կարծես կարոտում այն թշվառ կյանքիս,
ՈՒ ամեն անգամ երբ ետ եմ նայում,
Տեսնում եմ այնտեղ իմ այն հին ներկան,
Որ հպարտ կանգնել ու ինձ է սպասում:

ՈՒ կյանքն այս զվարթ էլ ինձ չի գերում,
Իմ հորինածը ինձ խեղճ է թվում,
Այն դաժան կյանքի անվերջի դիմաց,
Որ ինձ էր տվել, տանջանքով լցված:

ՈՒ թռչում եմ ես դեպի ապագան,
ՈՒր սպասում է ինձ իմ այն հին ներկան,
Քաղցր կարոտով ես անբնական,
ՈՒժգին գրկում եմ, համբուրում նրան:

ԵՎ միյն մի հարց արցունքիս խառնում`
Ախ ինչի՞ համար դու ինձ չես սիրում. . . .

Ո՞նց էր........

[Lapterik]

Ապրես:

[Selene]

Առաջի գործերիցսա, խիստ չդատեք

Խիստ չեմ դատի , որովհետև իրոք լավն էր, իսկ որպես առաջին գործ՝ շատ հաջողված Ապրես

[Com]

Ապրես ապե