Ինքնուրույն ապրելակերպ

[Ֆոտոն]

Արևածագ ջան, քո տղայի բախտը բերել է, որ նույնիսկ նման իրավիճակում, ինքներդ ձեզ վրա վերցնելով դժվարությունը, երեխային ազատություն եք տվել: Անպայման դա կփոխհատուցվի, թեկուզ ո՛չ հենց տղայից:

[Արևածագ]

Հոգեբանությունը գրում է, որ ինչքան փոքր է լինում սերունդների մեջ տարիքային տարբերությունը, այնքան ավելի հեշտ են նրանք իրար հետ լեզու գտնում:
Վերը գրեթե միանշանակ եկանք այն եզրակացության, որ ծնողներին պիտի պահել ու խնամել՝ պարտավորվածության ու սիրո զգացմունքներից ելնելով: Իմ հարցադրումը այս թեմայում գրառում անելիս մի քիչ այլ կերպ էր հնչում. Ինչպե՞ս լավ պահել ծնողներին, երբ մեր ու իրենց պատկերացումն այդ «լավի» վերաբերյալ տարբեր է: Տատս դեղ չէր խմում: Ինչքան էլ որ համոզեինք, դեղը համարում էր թույն: Մեր պատկերացրածով եթե դեղեր օգտագործեր, մահվանից առաջ շատ երկար հիվանդ չէր պառկի ու ամենակարևորը՝ երկար կապրեր: Մեկ- մեկ էլ արտահայտվում էր. «Ուզում եք շուտ մեռնեմ- պրծնեմ»:
Խնդիրն այն է, ինչպես մեծերին համոզել այդ «լավի» մեջ, առանց իրենց վիրավորելու: Երբ նրանք մեր լավն են կամեցել, իրենց դիրքի հնարավորություններից ելնելով, հաճախ դա արել են ստիպողաբար, (նույնիսկ ձեռքերը բռնելով ու բերանը դեղը լցնելով,«անկյուն» կանգնեցնելով, բայց չէ՞ որ մենք նույն կերպ իրենց հետ վարվել չենք կարող:

[Gayl]

Արել եմ ոչ թե այն պատճառով, որ պարտավոր էի անել, այլ որովհետև եթե չանեի, ինձ համար ավելի վատ կլիներ: Ասենք, խիղճս կտանջեր:

Չէ խիղճ-միղճ դրեցինք մի կողմ: Շատ հասարակ հարց եմ տվել ու կապ չունի քո համար վատ կլիներ թե լավ եթե պարտադրված ինչ որ բան ես արել ուրեմն քո վերևի գրառումը սխալ է դուրս գալիս և հանգում ենք այն տեսակետին, որ բոլորս էլ ունենք պարտավորություններ:Իսկ ծնողին ստիպված խնամող անձին ուղղակի չեմ հարգում(իհարկե գոյություն ունեն բացառություններ), բայց ինչքան էլ ֆռֆռանք ինչ անուն էլ տանք, անունը դնենք ինքաթիռ կամ էլ բանան միևնույննա իրականում դա նույնպես համարվում է «պարտք»:

[Մանուլ]

Արևածագ, էդ ո՜նց եք սահմանափակել Ձեր տղայի ազատությունը : Ես չէի դիմանա ) Չնայած էս վերջերս հաճախ եմ բողոքում, որ սահմանափակում են ազատությունս, բայց էդ աստիճանի չէ, էլի: Կարող ա Ռուսաստանում ուրիշ ա, եսի՞մ:

Կարծում եմ, որ առանձին ապրելը ճիշտ ա: Իսկ ծեր ծնողների հարցը... հմմ.. Ընդունված ա, որ ընտանիքն ապրի ամուսնու ծնողների հետ, չէ՞: Բա էդ դեպքում, եթե կնոջ ծնողները ուրիշ երեխաներ չունեն, ո՞նց են մենակ մնում: ՈՒրեմն հնարավոր ա, չէ՞: Թող նույն ձևով էլ ամուսնու ծնողները մենակ ապրեն : Ուրիշ հարց ա, եթե ծնողները առողջական խնդիրներ ունեն: Չեմ ասում, որ երեխաները պարտավոր են ծնողներին խնամել, բայց կարծում եմ, որ ոչ մի երեխա հանգիստ խղճով չի ապրի, եթե ծնողը հիվանդ ա, ու խնամող էլ չկա:


Մեկ էլ մի հարց տամ. էդ որ էդքան ասում եք «ինքնուրույնություն», ինչ-որ մեկը կասի՞, թե դա կոնկրետ ինչ ա ներառում: Ուզում եմ տեսնել՝ ես ինքնուրո՞ւյն եմ, թե՞ չէ :

[Արևածագ]

Մեկ էլ մի հարց տամ. էդ որ էդքան ասում եք «ինքնուրույնություն», ինչ-որ մեկը կասի՞, թե դա կոնկրետ ինչ ա ներառում: Ուզում եմ տեսնել՝ ես ինքնուրո՞ւյն եմ, թե՞ չէ :

Ինչքան էլ վարդագույն քող գցենք «ինքնուրույնություն» հասկացության վրա, դա.
ա. Ֆինանսական անկախությունն է:
բ. Որոշումներ կայացնելու ունակությունը:
գ. Կայացրած որոշումների ու կատարած գործերի հետևանքների համար պատասխանատվությունը:
Այս կետերով, սիրելի Մանուլ, կարող ես ստուգել քո ինքնուրույնության աստիճանը:

[einnA]

Ինչքան էլ վարդագույն քող գցենք «ինքնուրույնություն» հասկացության վրա, դա.
ա. Ֆինանսական անկախությունն է:
բ. Որոշումներ կայացնելու ունակությունը:
գ. Կայացրած որոշումների ու կատարած գործերի հետևանքների համար պատասխանատվությունը:

Ուրեմ ես ինքնուրույն եմ, գիտեի բայց ինչքան լավ ա, որ մեկը կա, որից կարող ես ինչ-որ չափով կախված լինել, մի տեսակ հենարան լինի, հենվես էն ինքնուրույնության տանջահար գործից հոգնած պահերին...

[Shah]

Ինքնուրույնությունը պարտադիր չեմ համարում առանձին_ապրելով, գումար_վաստակելով կամ էլ ընտանիք_պահելով...
Օրինակ. բարեկամս 8 տարեկան ա, դպրոց ա գնում, դասեր ա անում, լվացվում ա, իրեն մաքուր ա պահում, սիրում ա սիրուն հագնվել... ու էդ ամեն ինչը անում ա արդեն ինքնուրույն, դե իհարկե ժամանակին իրեն սովորցրել են, բայց հիմա էդ ամենը նորից բացատրելու կարիք չկա... Իսկ մի ծանոթ ունեմ, որը ամուսնացած ա, արդեն շուտվանից ծնողներից առանձին ա ապրում ու երևի գումար էլ ա վաստակում ընտանիք պահելու համար, բայց ամուսնացել ա չսիրելով, ապրում ա կնոջ տունը, գումար ա վաստակում աներոջ ընկերությունում...
Հիմա ասեք, ո՞ր մեկն ա ինքնուրույն
Հետևություն. ինքնուրույնությունը տարիքի հետ շատ քիչ կապ ունի, կապ չունի նաև աշխատանք ունենալով, առանձին ապրելով չի նշանակում թե դու քո արարքների համար կկարողանաս պատասխանատու լինես հետևաբար` ինքնուրույնությունը դա քո պատասխանատվության զգացողությունն ա, քո անկախ մտածելակերպը` անկախ օտարի ազդեցությունից, հարգես ինքդ քո սկզբունքները ու հավատարիմ լինես դրանց...

[Արևածագ]

Ինքնուրույնությունը պարտադիր չեմ համարում առանձին_ապրելով, գումար_վաստակելով կամ էլ ընտանիք_պահելով...
Օրինակ. բարեկամս 8 տարեկան ա, դպրոց ա գնում, դասեր ա անում, լվացվում ա, իրեն մաքուր ա պահում, սիրում ա սիրուն հագնվել... ու էդ ամեն ինչը անում ա արդեն ինքնուրույն, դե իհարկե ժամանակին իրեն սովորցրել են, բայց հիմա էդ ամենը նորից բացատրելու կարիք չկա... Իսկ մի ծանոթ ունեմ, որը ամուսնացած ա, արդեն շուտվանից ծնողներից առանձին ա ապրում ու երևի գումար էլ ա վաստակում ընտանիք պահելու համար, բայց ամուսնացել ա չսիրելով, ապրում ա կնոջ տունը, գումար ա վաստակում աներոջ ընկերությունում...
Հիմա ասեք, ո՞ր մեկն ա ինքնուրույն
Հետևություն. ինքնուրույնությունը տարիքի հետ շատ քիչ կապ ունի, կապ չունի նաև աշխատանք ունենալով, առանձին ապրելով չի նշանակում թե դու քո արարքների համար կկարողանաս պատասխանատու լինես հետևաբար` ինքնուրույնությունը դա քո պատասխանատվության զգացողությունն ա, քո անկախ մտածելակերպը` անկախ օտարի ազդեցությունից, հարգես ինքդ քո սկզբունքները ու հավատարիմ լինես դրանց...

Ոչ թե ինքնուրույնությունը տարիքի հետ կապ չունի, այլ յուրաքանչյուր տարիքում ինքնուրույնություն ասելով գործունեության որոշակի կերպը նկատի ունեն: Մեկուկես տարեկան երեխան էլ, երբ ինքն է արդեն գդալը բռնում, ինչ որ չափով արդեն ինքնուրույն է: Բերված օրինակում, երբ ութ տարեկանն իրեն մաքուր է պահում, դպրոց է գնում և այլն, դա ինքնուրույնություն է իր հասակակիցների համեմատ: Իսկ չափահաս մարդու համար ինքնուրույնությունը հանգեցնել միայն պատասխանատվության զգացումին, ըստ իս ՝ ճիշտ չէ: Պատասխանատվության զգացումը միայն կաշկանդում է մարդուն, բայց լիարժեք ապրելու համար նաև ազատություններ են պետք: Ֆինանսական ազատություն՝ սա է ամենակարևոր նախապայմանը:

[Shah]

Ոչ թե ինքնուրույնությունը տարիքի հետ կապ չունի, այլ յուրաքանչյուր տարիքում ինքնուրույնություն ասելով գործունեության որոշակի կերպը նկատի ունեն: Մեկուկես տարեկան երեխան էլ, երբ ինքն է արդեն գդալը բռնում, ինչ որ չափով արդեն ինքնուրույն է: Բերված օրինակում, երբ ութ տարեկանն իրեն մաքուր է պահում, դպրոց է գնում և այլն, դա ինքնուրույնություն է իր հասակակիցների համեմատ: Իսկ չափահաս մարդու համար ինքնուրույնությունը հանգեցնել միայն պատասխանատվության զգացումին, ըստ իս ՝ ճիշտ չէ: Պատասխանատվության զգացումը միայն կաշկանդում է մարդուն, բայց լիարժեք ապրելու համար նաև ազատություններ են պետք: Ֆինանսական ազատություն՝ սա է ամենակարևոր նախապայմանը:

Իսկ իմ բերած օրինակում մարդը ինքնուրույն գումար ա վաստակում, կարողանում ա դաժե ընտանիք պահի, բայց ես նրան ինքնուրույն չեմ համարում... Ինչի՞ց ա: Իսկ իմ կարծիքով հենց պատասխանատվության զգացողությունից ա... դե իհարկե ոչ միայն, բայց ոչ վերջին դերերում ա: Ամեն դեպքում եթե մարդ չգիտակցի որ իրանից բացի իրան օգնող չկա ապա չի կարողանա ինքնուրույն լինի:

[Ֆրեյա]

Իսկ իմ բերած օրինակում մարդը ինքնուրույն գումար ա վաստակում, կարողանում ա դաժե ընտանիք պահի, բայց ես նրան ինքնուրույն չեմ համարում... Ինչի՞ց ա: Իսկ իմ կարծիքով հենց պատասխանատվության զգացողությունից ա... դե իհարկե ոչ միայն, բայց ոչ վերջին դերերում ա: Ամեն դեպքում եթե մարդ չգիտակցի որ իրանից բացի իրան օգնող չկա ապա չի կարողանա ինքնուրույն լինի:

Տվյալ դեպքում շփոթում ես "ոչ այնքան լավ" հատկանիշները ինքնուրույն չլինելու հետ։
Կարող է այդ մարդն ինքնւրույն որոշում է կայացրել, ինքնուրույն չլինել Իրեն ձեռք է տալիս ուրիշի բարիքներից օգտվել, կամ այդպես ապրել, չի ուզում շատ տանջվի, ջանք գործադրի.. դա ուրիշ հատկանիշներ են...

Իսկ կան մարդիկ, որ ուղղակի կամ այնքան սովոր չեն ինքնուրույն մի բան անել, որ չեն պատկերացնում, թե որ իրադրությունում ինչ կարելի է անել ու նորից իրենց խնդիրները բարդում են ուրիշների վրա...
Կամ ասենք, ինքը մարդը նստած չի լուծում իր խնդիրները, մինչև որ ուրիշների ներվերը չեն դիմանում, գալիս օգնում է...
Եթե մարդը ուղղակի ինքնուրույն չէ, որովհետև այդպես է սովորել, նրան կարելի է սովորացնել ու նա կփոխվի։
Բայց եթե "լավ տեղավորվել է", ու մեկ այլ մարդուն գործի դնելով ինքը ապրում է հանգիստ, դա չեմ կարծում, թե իր "անկարողությունից" է բխում...

[Shah]

Տվյալ դեպքում շփոթում ես "ոչ այնքան լավ" հատկանիշները ինքնուրույն չլինելու հետ։
Կարող է այդ մարդն ինքնւրույն որոշում է կայացրել, ինքնուրույն չլինել Իրեն ձեռք է տալիս ուրիշի բարիքներից օգտվել, կամ այդպես ապրել, չի ուզում շատ տանջվի, ջանք գործադրի.. դա ուրիշ հատկանիշներ են...

Իսկ կան մարդիկ, որ ուղղակի կամ այնքան սովոր չեն ինքնուրույն մի բան անել, որ չեն պատկերացնում, թե որ իրադրությունում ինչ կարելի է անել ու նորից իրենց խնդիրները բարդում են ուրիշների վրա...
Կամ ասենք, ինքը մարդը նստած չի լուծում իր խնդիրները, մինչև որ ուրիշների ներվերը չեն դիմանում, գալիս օգնում է...
Եթե մարդը ուղղակի ինքնուրույն չէ, որովհետև այդպես է սովորել, նրան կարելի է սովորացնել ու նա կփոխվի։
Բայց եթե "լավ տեղավորվել է", ու մեկ այլ մարդուն գործի դնելով ինքը ապրում է հանգիստ, դա չեմ կարծում, թե իր "անկարողությունից" է բխում...

Եղավ, փաստորեն եթե մարդ լավ "տեղավորվել" ա դա նշանակում ա ինքնուրույն ա ու եթե էդ տեղավորողը տակից աթոռը հանի ինքն էլ չի՞ ընկի:
Կամ ասենք ոչ_անկարող մարդը հաստատ իրա տանը կապրեր, չէ՞, ինչ ուզում ես ասա մեկա մարդու գումար աշխատելն էլ էլի չափանիշ չի, մարդ կարա լավ թվեր չբռնի, բայց լինի կամքի տեր` ինքնուրույն ու անկախ մարդ... Однаждый в Америке ֆիլմի մեջ երեխեքը գումար չէին աշխատում, բայց հաստատ իրանց ինքնուրույն կանվանես:

[Ֆրեյա]

Ուզում եմ ասել, որ մարդ եթե ինքնուրույն փող չի աշխատում, դա դեռ չի նշանակում, որ չի կարող /բավականաչափ ինքնուրույնություն չունի, որ աշխատի/... Կարա լինի անողնաշար լակոտ, պարազիտ, կամ անուղեղ... Բոլոր մարդիկ էլ կախում ունեն ինչոր մեկից, եթե կոնկրետ էդ դեպքում իր աներն է, դա չի նշանակում, թե ինքը ինքնուրույն չի... Գուցե "աթոռը" տակից քաշեն, գնա մի ուրիշ տեղ ավելի քիչ փող ստանա, բայց էլի անօգնական չլինի...

Ես օրինակ, դեպք գիտեմ, որ մարդ արդեն 25 տարի ա իր աներոջ հույսին ա։ Էդ մարդուն աները ամբողջ կյանքը պահել ա, մի քանի անգամ էլ մեծ գումարներ ա տվել բիզնես բացելու, ու նա գործը խափանել ա։ Էնպես որ, մարդ պետք ա իրեն տված գործն էլ առնվազն կարողանա անել

Մարդ էլ կա ընդհանրապես անօգնական ա։ Մանավանդ աղջիկներինա դա վերաբերում։ Հայ աղջիկներին փոքր տարիքից ներարկում են, որ առանց իրենց ընտանիքի ու հետո էլ ամուսնու վաստական գումարի իրենք չեն կարող/իրավունք չունեն/ ապրել։ Մարդ կա, այդպես էլ շարունակում է։ Դառնում է 25 տարեկան, ամաչում է աշխատանքի ընդունվի, աշխատի, հորից է փող վերցնում... Այ դա մաքուր անինքնուրույնություն ա, երբ մարդ կարա ինքը անի, բայց ինչ ինչ պատճառներով հրաժարվում ա։

[Shah]

Ուզում եմ ասել, որ մարդ եթե ինքնուրույն փող չի աշխատում, դա դեռ չի նշանակում, որ չի կարող /բավականաչափ ինքնուրույնություն չունի, որ աշխատի/... Կարա լինի անողնաշար լակոտ, պարազիտ, կամ անուղեղ... Բոլոր մարդիկ էլ կախում ունեն ինչոր մեկից, եթե կոնկրետ էդ դեպքում իր աներն է, դա չի նշանակում, թե ինքը ինքնուրույն չի... Գուցե "աթոռը" տակից քաշեն, գնա մի ուրիշ տեղ ավելի քիչ փող ստանա, բայց էլի անօգնական չլինի...

Ես օրինակ, դեպք գիտեմ, որ մարդ արդեն 25 տարի ա իր աներոջ հույսին ա։ Էդ մարդուն աները ամբողջ կյանքը պահել ա, մի քանի անգամ էլ մեծ գումարներ ա տվել բիզնես բացելու, ու նա գործը խափանել ա։ Էնպես որ, մարդ պետք ա իրեն տված գործն էլ առնվազն կարողանա անել

Մարդ էլ կա ընդհանրապես անօգնական ա։ Մանավանդ աղջիկներինա դա վերաբերում։ Հայ աղջիկներին փոքր տարիքից ներարկում են, որ առանց իրենց ընտանիքի ու հետո էլ ամուսնու վաստական գումարի իրենք չեն կարող/իրավունք չունեն/ ապրել։ Մարդ կա, այդպես էլ շարունակում է։ Դառնում է 25 տարեկան, ամաչում է աշխատանքի ընդունվի, աշխատի, հորից է փող վերցնում... Այ դա մաքուր անինքնուրույնություն ա, երբ մարդ կարա ինքը անի, բայց ինչ ինչ պատճառներով հրաժարվում ա։

Էն յոթուկեսը տեսել էս չէ՞, էն որ ասում ա ..չէ սկզբից նոտարիուս գնանք հետո զագս.. Բա իմ ասելիքն էդ ա, որ մարդ կարա գումար ընդանրապես չաշխատի, բայց լինի ինքնուրույն: Աղջիկների հարցով լրիվ համաձայն եմ, բայց դա արդեն ուրիշ թեմա ա, ցավոտ թեմա հայերիս համար: Միգուցե իրենց ինքնուրույնություն ասվածը թուլանում ա տունը նստելով, բայց համոզված եմ որ չաշխատող կինն էլ կարա տանը իրեն նենց դրսևորի որ ցանկացած "ինքնուրույն" տղամարդ կերազեր տենց կամք ու ուժ ունենար...

[Adriano]

Հետևյալ հետաքրքիր հարցն եմ ցանկանում տալ, որն իմ կարծիքով անմիջական կապ ունի ինքնուրույն ապրելակերպի հետ: ինչպես գիտենք ամուսնությունը մարդու կյանքի ամենակարևորագույն փուլն է: Պատկերացնենք հետևյալ իրավիճակը տղան հավանում է մի աղջկա, այդ աղջիկն էլ անտարբեր չէ, հանդիպում են իրար հետ մի ասենք 6-7 ամիս, սակայն այդ տղայի հայրը դեմ է կանգնում իրենց փոխհարաբերություններին, պատճառաբանելով թե տղա ջան այդ աղջիկը իմ դուրը չի գալիս: Եվ այս տղան կանգնելով փաստի առաջ հրաժարվում է այդ աղջկանից:
Հարց 1: այս դեպքում կարող ենք համարել, որ տղան ինքնուրույն ապրելակերպ չունի?:
Հարց2: ինչ անել լսել հորը, թե ներքին ձայնին?

[Ֆրեյա]

Էն յոթուկեսը տեսել էս չէ՞, էն որ ասում ա ..չէ սկզբից նոտարիուս գնանք հետո զագս.. Բա իմ ասելիքն էդ ա, որ մարդ կարա գումար ընդանրապես չաշխատի, բայց լինի ինքնուրույն: Աղջիկների հարցով լրիվ համաձայն եմ, բայց դա արդեն ուրիշ թեմա ա, ցավոտ թեմա հայերիս համար: Միգուցե իրենց ինքնուրույնություն ասվածը թուլանում ա տունը նստելով, բայց համոզված եմ որ չաշխատող կինն էլ կարա տանը իրեն նենց դրսևորի որ ցանկացած "ինքնուրույն" տղամարդ կերազեր տենց կամք ու ուժ ունենար...

Դրա համար պետք չի խառնել տարբեր տեսակի գործունեությունները իրար, ինպես առաջարկում էր վերևը արևածագը։ Այդ քո ասած կինը ըստ "Տնային հարցեր կարգավորելու" ունակությունների գուցե լինի ինքնուրույն, բայց "Արտաքին աշխարհում կողմորոշվելու եւ աշխատանքային գործունեություն ծավալելու" պարամետրով լրիվ 0։

հ.գ. Չնայած՝ ընդհանուր առմամբ, եթե մարդը կախված է իրեն կերակրողից ու չի կարող ինքնուրույնաբար իր կարիքները հոգալ նույնիսկ երբ դրա կարիքը շատ ունի /գոնե տեսականորեն, այդպիսի հնարավորություն ունենալ/, էլ ինչ երեսով էդ մարդուն ինքնուրույն անվանեմ )) Այդ մարդու բոլոր կենսական նշանակության որոշումները թելադրվելու են տիրոջ կողմից։

h.h.գ. Էլ չեմ ասում, Աստված չանի, ամուսինը կողքը չլինի, կամ լքի իրեն, էդ կինը սովից մեռնելու ա 4 պատերի մեջ։