Ինքնուրույն ապրելակերպ

[Yevuk]

Չեմ կարծում, թե առանձին ապրելով՝ մենք լքում ենք մեր ծնողներին: Կարելի է առանձաին ապել, բայց ամեն օր զանգել տեղեկանալ նրանց առողջական խնդիրների մասին: Միշտ կապի մեջ լինել: Հասկանալի է, որ ծնողիդ ցավ են պատճառում, բայց ինքնուրույն սովորել ապրելը լավ բան է:
Ճիշտն ասաց լավ չհասկացա, թե խոսքն ավելի շատ ում մասին է. նորաստեղծ ընտանիքների, որոնք պետք է ծնողների հետ ապրեն կամ առանձին, թե՞ ուղղակի 18-ից բարձր տարիքում գտնվող երեխաների, որոնք ցանկություն ունեն ապրել առանձին:

[Արևածագ]

Ճիշտն ասաց լավ չհասկացա, թե խոսքն ավելի շատ ում մասին է. նորաստեղծ ընտանիքների, որոնք պետք է ծնողների հետ ապրեն կամ առանձին, թե՞ ուղղակի 18-ից բարձր տարիքում գտնվող երեխաների, որոնք ցանկություն ունեն ապրել առանձին:

Խոսքը երկուսի մասին էլ է: Ու ավելի «հնացած» ընտանիքների էլ, որտեղ արդեն ծեր ծնողներ կան: Մարդն իր կենսաբանական հատկություններով դեպի ծերություն գնալիս մտավոր ու ֆիզիկական առողջության կորուստներ է կրում: Եթե ֆիզիկականը ակնառու է , ապա հիշողության կորստի ու ցրվածության հետ շատ դժվարությամբ են հաշտվում: Մի փոքրիկ ակնարկն այդ մասին կարող է բերել վիրավորանքի ու ընդվզման. « Ուզում եք ասեք, որ ես խելքս կորցրե՞լ եմ»:
Հարևանուհուս մայրը հայրենական պատերազմի սովը վերապրածներից է: Այդպես էլ ողջ կյանքում չի կարողացել իր մեջ հաղթահարել վախը, որ դա նորից չի կրկնվի: Ծայրահեղ ժուժկալություն, անընդհատ միայն մինիմումով բավարարվելու բնավորություն: Նույնն էլ պահանջում է երեխաներից, որոնք վաղուց արդեն մեծ են ու լավ վաստակում են: Անցյալ տարի նա անսպասելի հյուր էր եկել աղջկան հենց այն պահին, երբ նրանք ընտանիքով թեյ խմելիս են եղել: Սովորական օրով մարդիկ իրենց թույլ էին տվել տորթ գնել: Դա պատճառ դարձավ, որ մայրը վիճի ու երկու ամիս աղջկա հետ չխոսի: Ինչքա՜ն ջանք թափեց հարևանուհիս, որ մոր սիրտը շահի:
Իսկ մի ուրիշին էլ գիտեմ, որ տարիներով ծնողների հետ չի խոսում՝ մեղադրելով նրանց, թե իրեն ինչպես հարկն է չեն օգնել:
Ներկայացրածներս ծայրահեղ օրինակներ են, բայց կուզենայի իմանալ՝ որտե՞ղ է «ոսկի միջինը»:

[Cassiopeia]

Մոդերատորական: «Ծնողների հե՞տ, թե՞ առանձին» թեման կցվել է արդեն առկա «Ինքնուրույն ապրելակերպ» թեմային:

[Yevuk]

Խոսքը երկուսի մասին էլ է: Ու ավելի «հնացած» ընտանիքների էլ, որտեղ արդեն ծեր ծնողներ կան: Մարդն իր կենսաբանական հատկություններով դեպի ծերություն գնալիս մտավոր ու ֆիզիկական առողջության կորուստներ է կրում: Եթե ֆիզիկականը ակնառու է , ապա հիշողության կորստի ու ցրվածության հետ շատ դժվարությամբ են հաշտվում: Մի փոքրիկ ակնարկն այդ մասին կարող է բերել վիրավորանքի ու ընդվզման. « Ուզում եք ասեք, որ ես խելքս կորցրե՞լ եմ»:
Հարևանուհուս մայրը հայրենական պատերազմի սովը վերապրածներից է: Այդպես էլ ողջ կյանքում չի կարողացել իր մեջ հաղթահարել վախը, որ դա նորից չի կրկնվի: Ծայրահեղ ժուժկալություն, անընդհատ միայն մինիմումով բավարարվելու բնավորություն: Նույնն էլ պահանջում է երեխաներից, որոնք վաղուց արդեն մեծ են ու լավ վաստակում են: Անցյալ տարի նա անսպասելի հյուր էր եկել աղջկան հենց այն պահին, երբ նրանք ընտանիքով թեյ խմելիս են եղել: Սովորական օրով մարդիկ իրենց թույլ էին տվել տորթ գնել: Դա պատճառ դարձավ, որ մայրը վիճի ու երկու ամիս աղջկա հետ չխոսի: Ինչքա՜ն ջանք թափեց հարևանուհիս, որ մոր սիրտը շահի:
Իսկ մի ուրիշին էլ գիտեմ, որ տարիներով ծնողների հետ չի խոսում՝ մեղադրելով նրանց, թե իրեն ինչպես հարկն է չեն օգնել:
Ներկայացրածներս ծայրահեղ օրինակներ են, բայց կուզենայի իմանալ՝ որտե՞ղ է «ոսկի միջինը»:

Իմ կարծիքով «ոսկե միջինը» ծնողներից առանձին ապրելն է, սակայն կապը չկորցնել, միշտ այցելել նրանց, օգնել և այլն: Միգուցե և սխալվում եմ, բայց իմ աչքի առաջ եղել է տատիկիս ու պապիկիս օրինակը: Նրանց երեխաների ամուսնանալուց ի վեր նրանք ապրում էին առաձին: Մենք, մորաքրոջս ու քեռուս ընտանիքները ամեն օր զանգում էինք նրանց, տեղեկանում նրանց առօրյայի ու ծագած խնդիրների մասին, շուտ-շուտ այցելում էինք նրանց, նրանք էին մեզ այցելում և այլն: Սակայն պապիկիս մահից հետո տատիկս տեղախոխվեց քեռուս տուն: Տատիկս միշտ ասում էր, որ դա է իդեալական տարբերակը, քանի որ մեծ մարդիք ունեն իրեն ժամանակացույցը, այսինք՝ երբ արթնանալ, ճաշի ժամերը և այլն, իսկ դա կարող է ամենևին էլ չհամապատասխանել նորաստեղծ ընտանիքի ապրելաոճին:
Աչքիս առջև նաև ընկերուհուս օրինակն է, ով, թև շատ սիրելով իր տատիկին ու պապիկին, փաստում է, որ նրանց հետ ապրելը իրոք որ չափազանց բարդ է:

Իսկ երիտասարների հետ կապված կարող եմ ասել, որ ինքս կողմ եմ, երբ նրանք առանձին են ապրում՝ իհարկե չմոռանալով իրենց ծնողներին ու նրանց հոգսերը: Ես ինքս մեծ ցանկություն ունեմ մենակ ապրելու, բայց տվյալ պահիմ դա շատ բարդ է ինձ համար թե ֆինանսական և թե հոգեբանական առումներով:

[VisTolog]

Խոսքը երկուսի մասին էլ է: Ու ավելի «հնացած» ընտանիքների էլ, որտեղ արդեն ծեր ծնողներ կան: Մարդն իր կենսաբանական հատկություններով դեպի ծերություն գնալիս մտավոր ու ֆիզիկական առողջության կորուստներ է կրում: Եթե ֆիզիկականը ակնառու է , ապա հիշողության կորստի ու ցրվածության հետ շատ դժվարությամբ են հաշտվում: Մի փոքրիկ ակնարկն այդ մասին կարող է բերել վիրավորանքի ու ընդվզման. « Ուզում եք ասեք, որ ես խելքս կորցրե՞լ եմ»:
Հարևանուհուս մայրը հայրենական պատերազմի սովը վերապրածներից է: Այդպես էլ ողջ կյանքում չի կարողացել իր մեջ հաղթահարել վախը, որ դա նորից չի կրկնվի: Ծայրահեղ ժուժկալություն, անընդհատ միայն մինիմումով բավարարվելու բնավորություն: Նույնն էլ պահանջում է երեխաներից, որոնք վաղուց արդեն մեծ են ու լավ վաստակում են: Անցյալ տարի նա անսպասելի հյուր էր եկել աղջկան հենց այն պահին, երբ նրանք ընտանիքով թեյ խմելիս են եղել: Սովորական օրով մարդիկ իրենց թույլ էին տվել տորթ գնել: Դա պատճառ դարձավ, որ մայրը վիճի ու երկու ամիս աղջկա հետ չխոսի: Ինչքա՜ն ջանք թափեց հարևանուհիս, որ մոր սիրտը շահի:
Իսկ մի ուրիշին էլ գիտեմ, որ տարիներով ծնողների հետ չի խոսում՝ մեղադրելով նրանց, թե իրեն ինչպես հարկն է չեն օգնել:
Ներկայացրածներս ծայրահեղ օրինակներ են, բայց կուզենայի իմանալ՝ որտե՞ղ է «ոսկի միջինը»:

Գիտեմ ծնողներ, որոնք իրենց երեխաներին ավելի շատ շահի համար են օգտագործում, անընդհատ ցանկանում են կուտակել, կուտակել ու էլի կուտակել փողը, հանկարծ չծախսել, քչով բավարարվել, միայն թե լցվի, լցվի.. մեկ էլ տեսար մի օր, մի 20 տարի հետո պետք եկավ..

Հետաքրքիրա պատճառը, թե խի է էդ տորթ գնելու պահը այդքան ազդել ծնողի վրա:

Կարծում եմ էդպիսի վերաբերմունքի մեջ մի քիչ խանդ կա, մի քիչ նախանձ, մի քիչ չկամություն… (ո՞նց, ես այսքան տարի ինձ նույնիսկ հատուկ օրերին տորթ թույլ չեմ տվել, իսկ իմ երեխան իրեն թույլ է տալիս…)

[Անահիտ]

չի կարելի մեր երկրում տատիկ-պապիկներին մենակ թողնել, իրենք ոչ թոշակով են ապահովված, ոչ նորմալ կյանքի պայմաններով․
զարգացած երկրներից այս առումով պետք չի օրինակ վերցնել, մեր ծերերը ամեն քայլափոխին մեր կարիքն ունեն, չնայած հնարավորա, որ չասեն մեզ

ծեր ծնողներից պետք չի նեղանալ, նույնիսկ եթե ամենաչնչին բանից խնդիր են սարքում․ միշտ էլ կարելիա շահել տատիկի սիրտը, եթե տորթ ես ուտում ամեն օր, պետքա տատիկին էլ ամեն օր այդ տորթից մի կտոր տանել

[Ariadna]

Քանի դեռ ծնողները երիտասարդ են, պետք է թողնեն, որ երեխաները առանձին ապրեն, եթե էդ հնարավորությունը կա։ Իսկ երբ արդեն խնամքի կարիք ունեն, պետք երեխաները ծնողների կողքին լինեն, ինչքան էլ որ դժվար է։

[Gayl]

Իսկ երբ արդեն խնամքի կարիք ունեն, պետք երեխաները ծնողների կողքին լինեն, ինչքան էլ որ դժվար է։

Չեմ հասկանում ինչ ա նշանակում «ինչքան էլ որ դժվար է», ուրեմն ծնողիդ կողքին լինելը համարվում է դժվարությու՞ն, հենց մեծացավ դարձավ բե՞ռ, բա քեզ ինչի համարա մեծացրե՞լ:

[VisTolog]

Չեմ հասկանում ինչ ա նշանակում «ինչքան էլ որ դժվար է», ուրեմն ծնողիդ կողքին լինելը համարվում է դժվարությու՞ն, հենց մեծացավ դարձավ բե՞ռ, բա քեզ ինչի համարա մեծացրե՞լ:

Դեմ եմ սեփական կյանքը նվիրել ծնողների խնամքին, եթե արդեն ամուսնացած ես ու առավելևս երբ երեխա կա:

[A.r.p.i.]

Դեմ եմ սեփական կյանքը նվիրել ծնողների խնամքին, եթե արդեն ամուսնացած ես ու առավելևս երբ երեխա կա:

Այսինքն?:Իսկ եթե երեխան դա չանի, ով պիտի անի?

[VisTolog]

Այսինքն?:Իսկ եթե երեխան դա չանի, ով պիտի անի?

Բայց կյանքը նվիրե՞լ ծնողների խնամքին, ուզում է դա 10 տարի լինի թե 20
չնվիրել չի նշանակում ընդհանրապես չհետևել, այլ

պետք է երեխաները ծնողների կողքին լինեն, ինչքան էլ որ դժվար լինի։

Կամ, ուղղակի կյանքը նվիրել ծնողների խնամքին, որքան էլ որ դա դժվար կլինի:

[Նարե]

Ես համայն մարդկության ճիշտ ու սխալից չեմ համարձակվի այս թեմայում գրել, բայց կփորձեմ իմ կարծիքն ասել: Չեմ ընդունում երկու ծայրահեղ կարծիքներն էլ՝ անձնուրացությունը և կյանքը ամբողջությամբ ծնողներին նվիրելը կամ էլ ծնողներին մոռանալն ու սեփական կյանքով ապրելը:
Ինձ չի թվում, որ նորմալ բանականությամբ ծնողը չի ցանկանա, որ իր երեխան թողնի իր սեփական կյանքը և կյանքը նվիրի ծնողին: Բայց ծնողը միշտ էլ ունի ուշադրության ու սիրո կարիք:
Ես կձգտեմ ու կունենամ իմ ինքնուրույնությունը, երբ ունենամ սեփական ընտանիքս, երբ ինքս կազմեմ ընտանիք, իսկ մինչ այդ ինձ "անինքնուրույն" վիճակս բնավ չի անհանգստացնում, որովհետև դրա մեջ ես մենակ սեր ու հոգատարություն եմ տեսնում: Ծնողներս միշտ էլ հարգել են իմ կարծիքը և հիմնականում ընդունել ու դա նույնը կլիներ, անգամ եթե մենակ ապրեի, որը ինձ երբեք էլ չի ձգել: Միակ բանը, որ երևի հիմա կցանկանայի ու չունեմ՝ ֆինանսական անխախությունն է, որն էլ կլուծվի աշխատանք ունենալու դեպքում:
Բայց միանշանակ, հետագայում, որպես նոր ձևավորված ընտանիք, կնախընտրեմ ինքնուրույն լինել և՛ իմ ծնողների, և՛ ամուսնուս ծնողների ընտանիքներից, իսկ դրա փոխարեն կտամ ողջ սերս ու աջակցությունս: Ու ցանկացած պահի, երբ կարիքս զգան ու ես ի վիճակի լինեմ նրանց աջակցել ու օգնել, հաճույքով կանեմ:

[Yevuk]

Չեմ հասկանում ինչ ա նշանակում «ինչքան էլ որ դժվար է», ուրեմն ծնողիդ կողքին լինելը համարվում է դժվարությու՞ն, հենց մեծացավ դարձավ բե՞ռ, բա քեզ ինչի համարա մեծացրե՞լ:

Ինձ թվում ա Ariadna-ն ուզում էր ասել, որ ոչ թե դժվարություն է համարվում ծնողի կողքին լինելը, այդ խնամելը: Դա իսկապես բարդ է խնամել տարիքով մեծ մարդկանց:

«Կյանքը նվիրել» բառի իմաստը այդքան էլ լավ չհասկացա. այսինքն՝ դու քո կյնաքը թողնես, թողնես աշխատանք ոը ամեն ինչ, որ խնամե՞ս ծնողներիդ: Չեմ կարծում, որ դա լավ լուծում է: Պատք է կարողանակ ամեն ինչը համատեղել:
Ես ինքս պատրաստ եմ միշտ օգնել իմ ծնողներին, եթե պետք լինի անգամ որոշ բաներ զոհաբերել, որպեսզի նրանց կողքին լինեմ հիվանդ պահերին, բայց հրաժարվել ուղղակի ամեն ինչի դա մի քիչ շատ է:

[One_Way_Ticket]

բա քեզ ինչի համարա մեծացրե՞լ:

Մարդկային սերունդը շարունակելու համար
"Քեզ խնամել եմ, մեծացրել եմ, հիմա դու պարտավոր ես ինձ խնամել" սկզբունքը չեմ հարգում:
Զավակը ծնողի համար ինչ անում է, պիտի հօժար կամքով անի: Իսկ եթե չի անում, Աստված իր հետ:

[Անահիտ]

իսկ ո՞ր ծնողնա պարտադրում իրեն խնամել