Զվարճալի պատմություններ

[Farfalla]

5 տարի ծովախոզուկ եմ պահել, բայց մենակ 2 տարի հետո եմ իմացել, որ իրանք թուղթ եմ ուտում ու ոչ միայն սովորական թուղթ…

Ուրեմն քաղաքից պետքա գնայի ու պետքական բաներ գնելու համար ունեի 20000 դրամ, որը պետքա ճիշտ ձևով ծախսեի, որ հերիքեր: Պատրաստվում էի գնալ առևվտուր անելու, փողը դրված էր սեղանին, ծովախոզուկս էլ տան մեջ ման էր գալիս, մեկ էլ ինչ-որ տարօրինակ խռթխռթոցներ լսեցի: Ջղայնացա, մտածելով, որ էլի ծովախոզուկս աբոյներնա սկսել կրծել, կռացա, որ վրան ջղայնանամ, բայց ինքը ոչ թե աբոյներն էր կրծում, այլ իմ 20000 դրամանոցը, որը չգիտեմ ինչպես հայտնվել էր հատակին: Ու էտ ժամակակ ինքը գլուխը բարձացրեց ու նենց անմեղ աչքերով նայեց վրաս, որ ասելու չի:
Փողը վերցրի ու վազեցի բանկ, որ փոխեմ: Բանկում զարմացած հարցնում են , թե էս ինչա եղել փողին, ես էլ լուրջ-լուրջ ասում եմ, որ խոզուկսա կերել
Հիմա բանկի բոլոր աշխատողները եկել հավաքվել են իրար գլխի, կրծոտած փողին են նայում ու ծիծաղում:
Լավա գոնե պաշտպանիչ սպիրալը չէր հասցրել ուտել ու բարով խերով փողս փոխեցին:

[Նաիրուհի]

Մի 2 ժամ հետո ուզում եմ գնամ «վրաստանի դեսպանատուն»: Հայերեն՝ զուգարան:

Բա ես գիտեի՝ թուրքիայի դեսպանատունն է
Մի անգամ մեր բարեկամի տանը նստած զրուցում էինք, մեկը վեր կացավ, թե՝ գնում եմ թուրքիայի դեսպանատուն... Գնաց ու մի 15-20 րոպե չեկավ: Արդեն բացակայությունը նկատելի էր դառնում, կատակով ասացի, թե դեսպանատանը կարծես գործը երկարեց, երեխեքից մեկն ասաց. «Հայկական հարցն է լուծում»…

[Jarre]

Էն օրը Ղարաբաղից հյուր ունեինք, որն առաջին անգամ էր Երևանում ու ընկերս խորհուրդ տվեց տանել Շուշի ռեստորան։ Գնացինք, տեղ հասանք տեսնեմ ռեստորանի անունը Սուշիա, ոչ թե Շուշի

[Երկնային]

Տատիկիս քուրը հյուր էր եկել… հիմա մանկությունից խոսք գնաց, ընկերուհիս էլ մեր տանն էր… հիշել են իմ մանկությունից դեպքեր պատմում ուրախանում են տատիկս ու իրա քույրիկը մեկ էլ էս կինը շրջվումա դեպի մեզ ու ինձ նայելով ասում. «Սեյչաս անա կանեշնո նե տա՜, նո վ ձետստվե անա բիլա պռո՜ստը կռասավիցա»

օրը ցերեկով վիրավորում են հա՜

[Գաղթական]

մի քանի տարի առաջ էր Հոլանդիայում..
նորից շաբաթվա վերջ էր ու նորից հավաքվում էինք..
տղերքից մեկն էլ, թե՝
- էն օրը Դեն Բոշ էի իջել.. ռուսի խանութից մի քանի բլոկ Կոտայք եմ վերցրել..
Ջա՛ն..
Հայկականին սահուն կերպով փոխարինելու եկավ գերմանականը..
բլոտն արդեն կամաց-կամաց սկսում էր ձանձրացնել, երբ դուռը թակեց սիրիահայ Մարտիրոսը..
- տղաք ի՞նչ բանի եք.. նոր խնձորի թութուն մը առաձ եմ.. թե բան մը չունիք՝ գնանք նարգիլե խմենք (ծխենք իբր..)
սկզբից էդքան էլ ուշադրություն չդարձրեցի, որ խնձորի հաճելի բուրմունքի փոխարեն ծուխը մի քիչ դառնոտ թվաց.. երևի պիվից էր..
բայց երբ սկսեց գլուխս պտտվել՝ աչքս ընկավ մեր մեջի զվարճանալու սիրահարին, որը շուրջը նայելով բազմանշանակ ժպտում էր..
վերջը խոստովանեց.
- դե մոտս մի կես գրամ բան էր մնացել.. ասի խառնեմ էթա.. համ էլ՝ իրիկունն ավելի հետաքրքիր կդառնա..
բա լավ օրն անմահացնելու համար ի՞նչ կարելի է անել, որ սովորական ժամանակ մտքովդ էլ չի անցնի անել..
կես ժամ էլ չանցած արդեն քաղաքի ամենաթանկանոց հագուստեղենի խանութներից մեկի մուտքի մոտ էինք..
տղերքից մեկն էլ, վիճակը ծայրահեղացնելու ձգտումով, խնամքով հանեց ու դռան մոտ դրեց կոշիկները..
էս խանութի աշխատողները որ տեսան 5 հոգի անթրաշ, մեկն էլ բոբիկ ու երգելով, խանութ են մտնում.. իրենք մտնում են հերիք չի՝ հետներն էլ հեծանիվ են բրդում ներս.. սփրթնեցին..
մեջների փողկապավորը մեծ լոնքերով մեզ մոտեցավ ու հևակտուր՝
- հեծանիվը կարո՞ղ եք դրսում թողնել, խնդրում եմ..
- կթողեյինք.. բայց դե կողպեք չունենք է.. բա որ գողանան..
- այստեղ չի կարելի հեծանիվը խանութ մտցնել..
- իրո՞ք.. հոմ դուք բարբարոս չե՞ք.. օրինակ մեզ մոտ թուրքիայում պատահում է մարդիկ էշի վրա նստած ել են խանութ մտնում..


..դե թող մտածեն «ապուշ թուրքերը»..

[One_Way_Ticket]

Բարեկամիս ծանոթը Երևանից թռչում է Նովոսիբիրսկ,օդանավակայանում ուզում է տաքսի վերցնել, որ հասնի իր պետք եղած տեղը: Տաքսու վարորդը կարդում է թղթին գրած հասցեն ու .
-Հարց չկա, բայց խնդրում եմ մի երկու ժամ սպասես, գնամ տուն՝հագուստ վերցնեմ, ընտանիքիս զգուշացնեմ, համ էլ մեր վարորդներից մեկին ասեմ, որ հետս գա, հերթով քշենք...
Բարեկամիս ծանոթը զարմացած հարցնում է.
-Ինչու՞ ես այդքան բարդացնում:
-Եղբայր, քո կարծիքով Նովոսիբիրսկից մինչև Նովոռոսիյսկի Գոգոլի փողոց մենակ քշելը հե՞շտ ա...

Ես էլ առաջ Կրասնոդարն ու Կրասնոյարսկն էի խառնում

[Արևածագ]

Այնտեղ պիտի նշեի, որ Նովոսիբիրսկից Նովոռոսիյսկ 4200 կմ-ից ավելի է, ու էդ խեղճ մարդը տոմսին նաև մոտ երեք անգամ ավելի էլ վճարել էր: Հուսամ՝ սխալմամբ չես թռչել Կրասնոյարսկ: Կրասնոդարի հետ տաբերությունը մոտ 10000 կմ կլինի

[One_Way_Ticket]

Փաստորեն, այդ մարդուն իրականում Նովոռոսսիյսկ էր պետք գնա՞լ: Ես հույս ունեի, հասցեի մեջ էր քաղաքը սխալ գրված եղել:

[Ռեդ]

Էն օրը չպատմեցի, որովհետև խմած էի, եկա, մոռացա: Նոր եմ հիշել:

Ուրեմն Կովկաս պանդոկի ստորգետնյա հատվածում խաշ ենք ուտում ու եսիմ ինչ ռադիոակտիվ օղի ենք խմում: Էդ օղին երևի ուղեղի բջիջների 70 տոկոսը տեղում բթացնում էր, որովհետև ֆունկցիաներիս կեսը անջատվել էր: Մի 2 ժամ հետո ուզում եմ գնամ «վրաստանի դեսպանատուն»: Հայերեն՝ զուգարան:
Գնում եմ ստորգետնյա լաբիրինթոսներով, անցորդներից ու մատուցողներից հարցուփորձ անելով, վերջը գտա: Ինչ-որ պապուասական, լիաններից գործած վարագույր հիշեցնող բան ա, քաշում ես ու աջ ու ձախ կողմերը դռներ են: Ոչ մեկի վրա չի գրած տղամարդու ա, թե՞ կանացի:
Բայց դա չի զվարճալի:
Դեմս մի երիտասարդ ա դուրս գալիս ու ճամփես կտրում:
Աջ եմ գնում, ինքն էլ ա աջ գնում, ձախ եմ գնում, ինքն էլ ա ձախ գնում: Կանգնում եմ, կանգնում ա:
Մի 10 վայրկյան շվարած նայում եմ, արդեն ուզում եմ թռնեմ դեմքին, հետո նոր նկատում եմ, որ հայելու դեմն էմ կանգնած: Էդ օրն էլ նոր սվիտր էի հագել, որով ինձ հայելիով չէի նայել: Դրա համար էլ արտացոլանքիս չէի ճանաչում: Դէ օղին էլ ասեցի, որ դառդիոակտիվ էր:
Հետ գալուց հիշում էի, որ պատմեմ խնդանք, բայց մոռացա:

Կովկաս պանդոկ կարդացի, մի դեպք հիշեցի: Մի անգամ էդ կովկաս պանդոկ ենք մտնում ընկերներով, լավ ուտում-խմում ենք: Մեկ էլ էս մեր ընկերներից երկուսը վերկենում գնում են, որ զուգարան փնտրեն: Հետո, երբ որ հետ են գալիս, հարցնում եմ, թե որտեղ ա գտնվում զուգարանը: Էս ընկերս /լրիվ անջատված վիճակ ա մոտը/ պատասխանում ա.
-Ախպեր զուգարանի տեղը չեմ հիշում: Բայց կարամ ասեմ թե ոնց գտնեք: Գնում եք էս ուղղությամբ մինչև վերջ, թեքվում եք ձախ, կտենաք մի հատ դուռ ա, մոտն էլ մի տղա ա նստած: Ախպեր նայում ես աջ, հետո նայում ես ձախ, մեկ էլ էս տղեն հարցնում ա՝ "ի՞նչ ա պետք ձեզ": Ասում ես՝ "զուգարանն ենք ման գալի", այ էն վախտ ինքը ձեզ կբացատրի թե զուգարանը որտեղ ա:
Էդ ասելուց հետո քիչ էր մնում զուգարան գնալներս անիմաստ դառնար . . .

[Արևածագ]

Հորաքրոջս աշխատակցուհին ամուսնացնում է տղային: Հարսանիքից մի շաբաթ անց կանչում է հարսին՝ կոչենք Լիաննա, ու ասում.
-Որդիս փոքր տարիքում ծանր հիվանդություն է տարել, նա երեխա ունենալ չի կարող: Բայց եթե դու խելոք կին լինես, ինքն այդ մասին չգիտի, չի էլ իմանա...
Լիաննա մի ասա, կրակի կտոր ասա. Երեք տղա բերեց, էդ խեղճ սկեսուրն էլ մինչև կյանքի վերջը մի ծպտուն չիմացավ հանել:

[Նաիրուհի]

Մեր գյուղում վաղուց տեղի ունեցած դեպք։
Մեկը սիրահարված է լինում մի աղջկա, բայց ինչքան էլ գնում են ուզելու, աղջկա հայրը չի համաձայնում իր աղջկան այդ տղային տալ։ Տղան, արդեն հուսահատված, գանգատվում է ավելի մեծ կենսափորձով բարեկամներից մեկին։ Բարեկամը խորհուրդ է տալիս, որ վաղ առավոտյան, երբ գյուղացիները նոր-նոր սկսում են դուրս գալ տներից, գնա աղջկա տան մոտ ու սկսի լվացվել (մեր գյուղում մինչև հիմա էլ շատ տների դիմաց կարելի է տեսնել մետաղյա լվացարաններ)։ Տրամաբանությունը հետևյալն էր. գյուղացիները կտեսնեն, կմտածեն, որ գիշերը «խոսքը տվել են», նշան դրել, և փեսացուն էլ գիշերը հարսնացուի տանն է մնացել (նման սովորություն էլ կար), ամբողջ գյուղում լուրը կտարածվի, ու աղջկա հայրն էլ ստիպված կտա։

[Ուլուանա]

Մեր գյուղում վաղուց տեղի ունեցած դեպք։
Մեկը սիրահարված է լինում մի աղջկա, բայց ինչքան էլ գնում են ուզելու, աղջկա հայրը չի համաձայնում իր աղջկան այդ տղային տալ։ Տղան, արդեն հուսահատված, գանգատվում է ավելի մեծ կենսափորձով բարեկամներից մեկին։ Բարեկամը խորհուրդ է տալիս, որ վաղ առավոտյան, երբ գյուղացիները նոր-նոր սկսում են դուրս գալ տներից, գնա աղջկա տան մոտ ու սկսի լվացվել (մեր գյուղում մինչև հիմա էլ շատ տների դիմաց կարելի է տեսնել մետաղյա լվացարաններ)։ Տրամաբանությունը հետևյալն էր. գյուղացիները կտեսնեն, կմտածեն, որ գիշերը «խոսքը տվել են», նշան դրել, և փեսացուն էլ գիշերը հարսնացուի տանն է մնացել (նման սովորություն էլ կար), ամբողջ գյուղում լուրը կտարածվի, ու աղջկա հայրն էլ ստիպված կտա։

Բա վերջը ի՞նչ եղավ, տվե՞ց։ Պատմեցիր, պատմեցիր, ամենակարևորը չասեցիր. մեթոդը գործե՞ց, թե՞ չէ։

[Նաիրուհի]

Մի հարևանի տղա ունեինք, անունը Արթուր էր, բայց փոքր ժամանակ շատ պուպուշ երեխա էր եղել, «անուշիկ» էին ասել, անունը կպել-մնացել էր էս Արթուրին։ Մեկ-մեկ կրճատ Անի էլ են ասում
Մի խոսքով, էս Անուշիկս գյուղից եկել էր, ինչ-որ հարցով օգնությանս կարիքն էր զգում, հեռախոսն էլ, հակառակի նման, կորցրել էր։ Մի քանի անգամ տարբեր համարներից զանգեց 2 օրվա մեջ, 2-3 անգամ էլ ծնգացրեց։ Էդ օրերին էր, անծանոթ համարից զանգ եկավ, հետ զանգեցի՝ համոզված, որ էլի ինքն է։ Բավական թավ ձայնով մի տղա պատասխանեց, ես էլ, առանց ձայնի վրա կենտրոնանալու, միանգամից վրա տվեցի.
-Անուշի՞կ, դո՞ւ ես...
Մեկ էլ մի վիրավորված ձայն.
-Ի՞նչ Անուշիկ
Պարզվեց՝ բանակում գտնվող ընկերներիցս մեկն էր։ Մինչև բացատրեցի, որ ոչ թե իր ձայնն էր աղջկական, այլ Անուշիկն է տղա, հոգիս դուրս եկավ...

[Նաիրուհի]

Բա վերջը ի՞նչ եղավ, տվե՞ց։ Պատմեցիր, պատմեցիր, ամենակարևորը չասեցիր. մեթոդը գործե՞ց, թե՞ չէ։

Ամուսնացել են, բայց բանն այդ «ծայրահեղ» քայլին չի հասել...

[Երկնային]

Մի հարևանի տղա ունեինք, անունը Արթուր էր, բայց փոքր ժամանակ շատ պուպուշ երեղա էր եղել, «անուշիկ» էին ասել, անունը կպել-մնացել էր էս Արթուրին։ Մեկ-մեկ կրճատ Անի էլ են ասում
Մի խոսքով, էս Անուշիկս գյուղից եկել էր, ինչ-որ հարցով օգնությանս կարիքն էր զգում, հեռախոսն էլ, հակառակի նման, կորցրել էր։ Մի քանի անգամ տարբեր համարներից զանգեց 2 օրվա մեջ, 2-3 անգամ էլ ծնգացրեց։ Էդ օրերին էր, անծանոթ համարից զանգ եկավ, հետ զանգեցի՝ համոզված, որ էլի ինքն է։ Բավական թավ ձայնով մի տղա պատասխանեց, ես էլ, առանց ձայնի վրա կենտրոնանալու, միանգամից վրա տվեցի.
-Անուշի՞կ, դո՞ւ ես...
Մեկ էլ մի վիրավորված ձայն.
-Ի՞նչ Անուշիկ
Պարզվեց՝ բանակում գտնվող ընկերներիցս մեկն էր։ Մինչև բացատրեցի, որ ոչ թե իր ձայնն էր աղջկական, այլ Անուշիկն է տղա, հոգիս դուրս եկավ...

Տենց ինձ էլ պարբերաբար չգիտեմ ով զանգում էր ու հարցնում.
-Ստյոպ դու՞ ես… Ստյո՞պ

ու ես ամեն անգամ մեռնում էի խեղճ Ստյոպ, որ պետք ա իմ ձենից ունենար