Զվարճալի պատմություններ

[Dragon]

Մի քանի տարի առաջ էր: Ձմեռ էր: Արդեն մութն ընկել էր: Անհայտ պատճառով լույս չունեինք: Տանն էինք, սպասում էինք մամայիս ու քրոջս: Մենք էլ 7-րդ հարկում ենք ապրում: Մամաս ու քույրս մութ աստիճաններով պիտի բարձրանային, բայց օգնության է գալիս մամայիս Սիմենս C45 հեռախոսը ( որն իրականում էնքան էլ լույս չի տարածում շուրջը ): Մի խոսքով, բարձրանում, բարձրանում են, որոշում են, որ տեղ են հասել: Դուռը ծեծում են: Դռան բացվելն ու նրանց` <<մենք ձեր տուն լո~ւյս ենք բերեեել>> բացակնչություններով ճաշասենյակ ներխուժելը մեկ ա լինում: Հետո մոմի լույսի տակ իրենց շուրջն են նայում ու տեսնում են, որ մի հարկ ներքև են <<իջել>> : Բարեբախտաբար, հարևանները լեղաճաք չեն լինում, քանի որ իրենք էլ էին ինչ-որ մեկին սպասում... Մտածել են, թե նրանք են :

Երեկ էլ մեր տուն էր մեկը շփոթված եկել: Սենյակում նստած եմ, զանգը տալիս են, մեկ էլ տեսնում եմ ուղիղ հյուրասենյակի մեջտեղում մի աղջիկ հայտնվեց, հետեվից էլ ներս մտավ քույրս (որը քիչ առաջ հյուր էր եկել ինձ), ու զարմացած ինձ է նայում : Դուռը բացվելուն պես ես աղջիկը բարևել ու գործնական ներժուժել էր ներս: Եկավ կանգնեց հյուրասենյակի մեջտեղում ու. <բարև ձեզ, ես տունը ձևափոխել եք հա? ես երբ եք ռեմոնտ արել> շրջվեց դեպի միջանց ու նայում է խոհանոցի կողմը, էլ չդիմացա ասում եմ <էդ ուր ես գնում, ով ես, ում ես ուզում, կարող ա շփոթվել ես?>: (մտածեցի հոգեկան հիվանդ է, չի հասկանում իր գործողությունները, բայց չէ)
Սա մենակ լսեց <էդ ուր ես գնում>ը ու իրանից գոհ պատասխանեց, <ոնց թե ուր Աննային եմ ման գալիս, խոհանոցում չի, բա ուրա? ննջարանում ա:>
Ուզում էի ծիծաղել, բայց ինձ զսպի ու լուրջ տոնով ասեցի <քուրիկ ջան խոհանոցում ա, բանկաներն էր դասավորում, երևի մտել է պահարանի մեջ(չուլան են ասում)>: Ես դմբոս էլ գնաց դուռը բացեց ու ջղայնացած թե,< ձեռ(ք) ես առնում, բա ասում ես ստեղ ա>: Ես էլ պատասխանում եմ <չէ, Աննային բանակ են տարել, ուղղակի չուզեցա միանգամից ասեմ>, Փորս բռնել պառկել եմ գետնին: Ես աղջիկն էլ թե, <տունը չի աս տունը չի, ինչ ես ջրիկացել, տենց էլ էդ կռիսը չսպասեց հա?, լավ>: Ասեց ու ոնց թափով եկել էր, տենց թափով գնաց տան դռան մոտ: Դուռը բացեցի , ճանապարհեցի դեպի վերելակ, հետո արդեն մի կերպ ինձ հավաքելով ասեցի, <դու որ հարկ ես եկել?> Սա էլ զարմացած թե 14 ու սենց նայում ա ինձ, թե ինչի? Ջոկեց ու հիմա հո չի սփրթնել, մեխվել է տեղը ու չգիտի ինչ անի: <Հազար ներողություն էլի, ուղղակի շատ էի շտապում, խառնված եմ, տեղ պիտի գնաինք, սխալ հարկ եմ իջել, չնկատեցի, հազար ներողություն>: Ասում եմ <լավ, թեթեև տար, ահագին ուրախացրիր: Հասկանում եմ, որ խառնված էիր, թե չէ 14-ի տեղը 2 հարկ չիր բարձրանա>: Ես խեղճս քիչ մնաց ուշաթափվի: Գնաց պատշգամբից նայեց, նոր հասկացավ որ կատակում եմ: Ջուր տվեցի ու բարձրացրի 14 -րդ հարկ, հուսալիության համար ինքս զանգը տվեցի, Աննա բացեց ու մի հատ էլ ինքը , ,թե ես ինչ գործ ունեմ ընկերուհու հետ: Շուռ եկա, ասի ոնցոր հիմա ճիշտ ես եկել: Ասեց շնորհակալություն ու ամոթից իրան գցեց հիմա էլ Աննայենց տուն:
Մտնում եմ մեր տուն, քուրս զարմացած հարցրեց` էդ ով էր? Պատասխանում եմ. <ով ով էր?>: Բայց էլ չկարողացա շարունակեմ, երկուսով կես ժամ էր ծիծաղում էինք:

[Ուլուանա]

Երեկ էլ մեր տուն էր մեկը շփոթված եկել: Սենյակում նստած եմ, զանգը տալիս են, մեկ էլ տեսնում եմ ուղիղ հյուրասենյակի մեջտեղում մի աղջիկ հայտնվեց, հետեվից էլ ներս մտավ քույրս (որը քիչ առաջ հյուր էր եկել ինձ), ու զարմացած ինձ է նայում : Դուռը բացվելուն պես ես աղջիկը բարևել ու գործնական ներժուժել էր ներս: Եկավ կանգնեց հյուրասենյակի մեջտեղում ու. <բարև ձեզ, ես տունը ձևափոխել եք հա? ես երբ եք ռեմոնտ արել> շրջվեց դեպի միջանց ու նայում է խոհանոցի կողմը...

Բայց, մեկ ա, էդ աղջկա հետ հաստատ մի բան էն չի եղել... Առնվազն կուլտուրայի բացակայություն։ Թեկուզ ընկերուհու տունը լիներ, ուրեմն անծանոթ մարդ ա տեսնում ու փոխանակ առանց առաջ գնալու ասի՝ Աննային կկանչե՞ք, իրեն զգում ա ինչպես սեփական տանը, ներկաների վրա թքած ունենալով՝ քշած գնում որ կողմ ուզի ու անծանոթ մարդկանց հետ էլ նենց ա խոսում, կարծես եղբայրը լինի կամ հազար տարվա ծանոթ։ Էլ չեմ ասում, որ առանց դուռը ծեծելու կամ զանգը տալու ուրիշի տուն մտնելն արդեն իսկ կուլտուրայի պակասի մասին ա խոսում։ Չգիտեմ՝ նորմալ չէր ամեն դեպքում էդ պահվածքը։

[Երկնային]

Քանի որ ես մարդկանց տան տեղերը մի հազար անգամից նոր հիշում եմ, միշտ սխալ մարդկանց տուն եմ գնում:

Ուրեմն հորքուրենքս նոր տուն են տեղափոխվում, ես իրանց հյուր պետք ա գնամ, մի անգամ եղել էի, բայց լավ չէի հիշում տեղը բնականաբար: Հիմա կարծես թե գտել եմ շենքը, բայց սխալ մուտք մտա, ճիշտ հարկ բարձրացա, ճիշտ դռան զանգը տվեցի: Դուռը բացում ա ինչ-որ տատիկ, բայց սա ինձ կասկածների մեջ չգցեց, որովհետև հորքուրենցս տանը միշտ ինչ-որ անծանոթ տատիկների կարելի ա հանդիպել: Ժպտացի, ասեցի. «Բարև Ձեզ» ու գնում եմ ներս

էս տատին զարմացած վրաս ա նայում, չի ջոկում ինչ ա կատարվում,
մեկ էլ մտա զալ, ասում եմ. «Ես եկա՜»

Մեկ էլ նայեմ ինչ-որ տղայա նստած անծանոթ ու էլ մարդ չկա էս տղեն բայց չշշկռվեց, ասում ա «Արի՜, արի՜»…
Ստեղ ես զգացի, որ ցվրվելու ժամանակն ա… ափալ-թափալ ասեցի, որ սխալ եմ եկել ու թռա կողքի պադյեզդ:

[Ֆոտոն]

Լա՜վ հիշեցրիք,
Մի անգամ ընտանիքով հյուր ենք գնացել, էդ բարեկամի բնակարանի հարկը միշտ խառնում ենք, կա՛մ հինգերորդն է, կա՛մ էլ վեցերորդը:
Դե ոտքով բարձրացանք, 5-րդ հարկի դուռը օտար թվաց, էլի բարձրացանք: Ինչպես վերը նշված դեպքերում, դուռը բացեցին, քանի որ շատ հյուրերի հնարավոր էր չճանաչեինք, առանց ուշադրություն դարձնելու ներս խուժեցինք:
Եղբորս հետ շտապեցինք ու բազմոցին տեղավորվեցինք: Թարսի պես՝ իրենց տանն էլ հյուրեր կային:
Վերջը. ընտանիքով ուղևորվեցինք մի հարկ ցած:

[Yeghoyan]

Այսօր մի երեխայի հարցրեցի.
- 86 համարի դպրոցում ե՞ս սովորում:
Պատասխանեց.
-Չէ, 2-րդ դասարան եմ:

/ինքը ոչ թե կատակ էր անում, այլ պարզապես չգիտեր ,,դպրոց,, ու ,,դասարան,, հասկացությունների տարբերությունը: 30րոպե բացատրել եմ, թե որն ինչ է/

[Interdenominational]

Հետաքրքիր էր ամենը… մի շարքային միջադեպ էլ իմ կողմից՝

Մեր վարորդի հետ /տարիքով մարդ է/ խնձոր ենք ընտրում շուկայում: Հատ-հատ ընտրելով, տոպրակի մեջ է շարում ու քրթմնջում. «Ինչ լավ խնձորա է, ոնց որ նկարած»…կողքից մեջ եմ ընկնում. «Չէ, էտ սաղ ֆոտոշոպով է արված» ու սպասում ժպիտի…ինքնամոռաց շարունակում է ընտրել ու հերթական խոշոր խնձորը քթիս է դեմ անում. «Տես է՜, ոնց որ ֆլամաստերով է նկարած», նորից եմ իմը պնդում. «չէ, էդ սաղ ֆոտոշոպի արդյունք է», խեթ-խեթ նայում է, ու . «էսի անարատ միրգա» - վաճառողն էլ ի հավանություն գլուխն է ճոճում:
…Ետդարձին, ճանապարհի ընթացքում պարզվում է, որ «ֆոտոշոպ» կոչվածը նրա պատկերացմամբ երևի ինչ-որ քիմիական նյութ էր՝ մրգի աճը խթանող

[Sona_Yar]

Երեկ մեր դպրոցի ծնողներից մեկը պատմում է, որ աղջիկը ծննդյան տարեդարձին, անվանակոչության օրը և այլ առիթների շատ տիկնիկներ է նվեր ստացել, մասնավորապես Բարբի: Արդեն Քեն էլ ունի...Ու շատ է ուզում տիկնիկ- բալիկներ ունենալ...Ամեն գիշեր Բարբիի ու Քենի շորերը հանում է, իրար հետ քնեցնում նույն անկողնում...Զարմանքս ու ծիծաղս չկարողացա զսպել: «Հա, բոլոր ընկերուհիներն էլ էդպես են տուն-տուն խաղում»:
Էհ, Եվրոպա...

[Շինարար]

Ծնողներիս հետ է պատահել, Նոր տարուն հորս ընկերները իրենց կանանց հետ մեր տանն են լինում, մի լավ քեֆից հետո որոշում են հիմա էլ իրենց մյուս ընկերոջ տուն գնալ, այդպես խմբով՝ մի տաս հոգի, գնում են, այնտեղ էլ շարունակում են իրենց քեֆը, մի խոսքով շատ լավ ժամանակ են անցկացնում, մեկ էլ հայրս հարցնում է.
-Բա Սրաբն ու՞ր ա:
Ասում են.
-Ի՞նչ Սրաբ:
-Մեր Սրաբը:
-Մենք Սրաբ չենք ճանաչում:
Պարզվում է կողքի շենքն են գնացել, տան տերերն էլ չեն հարցրել ով եք ինչ եք, հյուրն Աստծունն է սկզբունքով ընդունել ու պատվել են, վերջը այդ մարդկանց էլ միացնում են իրենց ուրախ խմբին ու հիմա էլ գնում Սրաբենց տուն:

[Surveyr]

Մի զվարճալի միջադեպ հիշեցի:

հատված մի պաշտոնավոր անձի / չեմ ասի ում/ ու իր քարտուղարուհու զրույցից՝

– Պարոն N մայրաքաղաքից ֆաքսա էկէլ....
– Գլուխս խառնա, տղերքին ասա տանեն մի տեղ հաց տան, միջև կազատվեմ

[Second Chance]

Մի միջադեպ էլ ես պատմեմ խնջույքներից:
Մի 12 տարի առաջ Նոր Տարուն հայրս ընկերների հետ որոշում են միասին անցկացնեն նոր տարվա գիշերը (իրենց կանանց հետ բնականաբար): Ընդհանրապես իրենք շատ հաճախ էին հավաքվում այդպես, շատ մոտ էին: Այս անգամ մեր տանն էին հավաքվել: Ընկերնեից մեկը, որ նոր էր ամուսնացել մորս բարեկամն էր նաև: Վերջը այս մարդը նենց մի քիչ նամռութ էր ու խիստ: Հիմա բոլորը պարում են ուրախանում սա ոչ վեր է կենում տեղից ոչ էլ կինը: Հա գալիս են հրավիրում են չի վեր կենում: Էս մամաս էլ շատ հումորով բաներ ունի: Գնում է թաքուն բոլավկա/ չգիտեմ հայերեն ոնցա/ բերում ու կպցնում մարդ ու կնոջ շորերից, որ իրարից չանջատվեն: Հիմա հա գալիս են հրավիրում են կնոջը ասում են գոնե դու վեր կաց պարի, սա ուզումա վեր կենա ու ինչ որ չի ստացվում հա նստումա, ընկերներն էլ հա կատակ են անում դե այ տղա ինչ նամռութն ես բայց, դու չես հելնում խեղճ կնոջդ նստացրել ես կողքդ... Տենց մի քանի փորձից հետո մեկել մամաս մոտենումա վայ այ տղա ամոթ քեզ չես էլ ամաչում հլը նայեք բուլավկով կնգան կպցրելա որ կողքից չհելնի.... ու տեղ սկսվում է պատկերացրեք ինչ է կատարվում բոլորը սկսում են ծիծաղել, ձեռ առնել, նույնիսկ կինն է երևի մտածում, որ ամուսինն է իրեն կպցրել: Էս խեղճն էլ ոչ մի կերպ չի կարողանում ապացուցել, որ ինքը չի արել: Վերջում մայրս խոստովանում է , բայց դե մինչև հիմա էլ ընկերները խոսքի մեջ հիշում են դա ու ասում, որ կնգադ կպցրել էիր բուլավկով որ կողքիցդ չհելնի:

[Դեկադա]

ՄԻ դեպք էլ ես պատմեմԱղջկաս դասարանի հետ գնացել էինք Սարդարապատ: Դե թանգարան էլ մտանք ու դուրս գալուց ես երեխեքը զուգարանի կարիք ունեին` դրանց մեջ նաև իմ աղջիկը:Մենք էլ մի քանի ծնողներով`որպեսզի երեխեքը մենակ չգնան, նրանց հետ գնացինք:Իմ աղջիկս էլ մենակ չի մտնում:Ինձ հետը քարշ տվեց.... ու չգիտեմ ոնց ստացվեց մեկ էլ հոպ հեռախոսս հայտնվեց էտ զուգարանում:Մենակ տեսնել էր պետք ... հիմա մենք բոլորս նայում ենք թե ոնց կարելի հանել, քանի որ դա ինձ համար շատ թանկ նվեր էր ... մի խոսքով էտտեղի հավաքարարներից մեկը առաջարկեց հանել`փողի դիմաց:Բնականաբար ես համաձայնվեցի ու իմ հեռախոսը 1000 դրամով վերադարձավ ինձ:Բայց գիտեք ինչն ա հետաքրքիր... հետո էն մյուս հավաքարարը էս մյուսի հետ կռվում էր` ասելով որ փողը կիսվի:Էլ չիմացա դրանք կիսվեցին թե չէ, բայց որ հեռախոսս գրվեց պատմության մեջ էտ հաստատ էր:
...հա իմիջայլոց մինչ ինձ մեկ ուրիշինն էլ էր ընկել, բայց ասում են նրանը չեն կարեցել հանեն քանի որ ջուրը տարել էր

[Սլիմ]

ՄԻ դեպք էլ ես պատմեմԱղջկաս դասարանի հետ գնացել էինք Սարդարապատ: Դե թանգարան էլ մտանք ու դուրս գալուց ես երեխեքը զուգարանի կարիք ունեին` դրանց մեջ նաև իմ աղջիկը:Մենք էլ մի քանի ծնողներով`որպեսզի երեխեքը մենակ չգնան, նրանց հետ գնացինք:Իմ աղջիկս էլ մենակ չի մտնում:Ինձ հետը քարշ տվեց.... ու չգիտեմ ոնց ստացվեց մեկ էլ հոպ հեռախոսս հայտնվեց էտ զուգարանում:Մենակ տեսնել էր պետք ... հիմա մենք բոլորս նայում ենք թե ոնց կարելի հանել, քանի որ դա ինձ համար շատ թանկ նվեր էր ... մի խոսքով էտտեղի հավաքարարներից մեկը առաջարկեց հանել`փողի դիմաց:Բնականաբար ես համաձայնվեցի ու իմ հեռախոսը 1000 դրամով վերադարձավ ինձ:Բայց գիտեք ինչն ա հետաքրքիր... հետո էն մյուս հավաքարարը էս մյուսի հետ կռվում էր` ասելով որ փողը կիսվի:Էլ չիմացա դրանք կիսվեցին թե չէ, բայց որ հեռախոսս գրվեց պատմության մեջ էտ հաստատ էր:
...հա իմիջայլոց մինչ ինձ մեկ ուրիշինն էլ էր ընկել, բայց ասում են նրանը չեն կարեցել հանեն քանի որ ջուրը տարել էր

Բա հետո էտ հեռախոսից հոտ չէր գալիս? Խոսել լինում էր? Իմ բարեկամներից մեկինն էլ էր ընկել զուգարանի մեջ, նա էլ հանել էր, ֆենով չորացրել էր, բայց հետո, ճռճռում էր ու հոտ էր գալիս:
Մի բան էլ պատմեմ, էս ընկերուհուս տանը (սրանից մի 5-6 տարի առաջվա դեպքա, երբ անտենաները հեռախոսի լավ չէին բռնում տան որոշ մասերում ) հեռախոսը շատ վատ էր բռնում, մենակ դաշնամուրի վրա մի հատված կար ու բոլորը էդտեղ էին դնում: Էս ընկերուհիս էլ մի տեղ ինչ որ բառում տեսել էր որ հեռախոսը լավ բռնելու համար դնում են ապակե բաժակի մեջ ու ինքն էլ տանն էր էտպես անում, մի անգամ խոհանոցում նստած ենք, ինքն էլ ընկերոջ զանգինա սպասում ու կատաղած խմորեղենա սարքում, հեռախոսը նորից բաժակի մեջ էր: Մի նմանատիպ բաժակի մեջ էլ մեղրաջուր էր սարքել խմորեղենի համար,բաժակի կեսը երևի:Էս ընկերը զանգեց , խոսեցն, ջղայնացած հեռախոսը հետ դրեց բաժակի մեջ, մի քանի վայրկյան հետո հեռախոսը խռխռալով նորից զանգեց, ընկերուհիս հեռախոսը դրել էր մեղրաջրի մեջ: Հետո հանեցինք , թաց կտորով լվացինք, ֆենեցինք, մի խոսքով հեռախոսը աշխատում էր ճռճռալով , էկրանը խամրած էր ու հենց ցուրտ տեղում էին դնում, սառում անջատվում էր, ընկերուհիս հեռախոսի համար շոր էր գործել, բրդե Էտ խեղճ հեռախոսը մինչև հիմա էլ իրա մամայի տանը կա:

[Դեկադա]

Բա հետո էտ հեռախոսից հոտ չէր գալիս? Խոսել լինում էր? Իմ բարեկամներից մեկինն էլ էր ընկել զուգարանի մեջ, նա էլ հանել էր, ֆենով չորացրել էր, բայց հետո, ճռճռում էր ու հոտ էր գալիս:
Մի բան էլ պատմեմ, էս ընկերուհուս տանը (սրանից մի 5-6 տարի առաջվա դեպքա, երբ անտենաները հեռախոսի լավ չէին բռնում տան որոշ մասերում ) հեռախոսը շատ վատ էր բռնում, մենակ դաշնամուրի վրա մի հատված կար ու բոլորը էդտեղ էին դնում: Էս ընկերուհիս էլ մի տեղ ինչ որ բառում տեսել էր որ հեռախոսը լավ բռնելու համար դնում են ապակե բաժակի մեջ ու ինքն էլ տանն էր էտպես անում, մի անգամ խոհանոցում նստած ենք, ինքն էլ ընկերոջ զանգինա սպասում ու կատաղած խմորեղենա սարքում, հեռախոսը նորից բաժակի մեջ էր: Մի նմանատիպ բաժակի մեջ էլ մեղրաջուր էր սարքել խմորեղենի համար,բաժակի կեսը երևի:Էս ընկերը զանգեց , խոսեցն, ջղայնացած հեռախոսը հետ դրեց բաժակի մեջ, մի քանի վայրկյան հետո հեռախոսը խռխռալով նորից զանգեց, ընկերուհիս հեռախոսը դրել էր մեղրաջրի մեջ: Հետո հանեցինք , թաց կտորով լվացինք, ֆենեցինք, մի խոսքով հեռախոսը աշխատում էր ճռճռալով , էկրանը խամրած էր ու հենց ցուրտ տեղում էին դնում, սառում անջատվում էր, ընկերուհիս հեռախոսի համար շոր էր գործել, բրդե Էտ խեղճ հեռախոսը մինչև հիմա էլ իրա մամայի տանը կա:

Էտ հեռախոսը մինչև հիմա կա ու դեռ աշխատում է, կարծես չուգունից լինի:Իրենք հանելուց հետո մի լավ լվացին` քանի որ ընկնելուց ինքը անջատվել էր ու պրոբլեմ չեղավ:Հետո երբ եկանք Վանաձոր տվեցինք մասնագետի նա էլ խելքի բերեց:

[Elmo]

Տեղափոխվել ենք նոր տուն: Մի 2 շաբաթ ա, տարբեր բաներ ենք գնում, բերում ավելացնում: Գումարած երեխու համար տարբեր գույք ու պարագաներ ենք բերում:
Այս ամենին աչալուրջ հետևում են բակի նստարանին գամված տատիկներն ու պապիկները: Երևի ընկերոջս մեքենայի սպիդոմետրն էլ են ստուգում ու ցուցմունքները գրանցում: Ամեն ինչ ուզում են իմանան, ամեն ինչ նկատում են, ֆիքսում ու քննարկում:

Երեկ գնացինք երեխու մահճակալը գնեցինք: Ընկերոջս հետ վերև ենք բարձրացնում: Վերև բարձրացնելու ժամանակ տատիներից մեկը մեզ ֆիքսեց մուտքում:
- Եկեք, բերեք բերեք երեխեք
մեզ քաջալերում էր տատիկը:
Ես սպասում էի, որ պետք է հաջորդի հարց, թե մենք էդ տունը առել ե՞նք, թե՞ վարձով ենք մնում:
Դրան հետևելու էր զանգ թաղայինին, որ ստեղ եկել ապրում են, չգիտեմ ովքեր են, կասկածելի բաներ են տանում տուն, ինչ որ մեքենաներով մարդիկ են գալիս գնում և այլն: Հետո նորից թաղայինի հետ պատմություն, բացատական աշխատանքներ և այլն..., որից արդեն հոգնել եմ:
Իրականում ես ու կինս հանգիստ մեր համար ապրում ենք, ու բոլոր նորմալ հարևանները մեր անունով երդվում են:
ինչևէ...
Հարցը երկար իրեն չսպասեցրեց:
- ըստեղ վարձով ե՞ք մնում բալեք:
-չէ տատի
- առել եք հաաա՞
-տատի, չէ
- բա ո՞նց եք մնում
այստեղ ընկերս շատ հասկանալի(նույնիսկ տատիի համար հասկանալի) բան ասաց
- էսի գողացած տուն ա տատի ջան, գողացել ենք:
Տատին ականջներն ու լեզուն հավաքեց, ասեց հաաա, եղավ ու գնաց:
մի 10 րոպե հետո պատուհանից նայում էի, ոնց էր մնացած տատիներին պատմում մեր մասին:

[Հայկօ]

Իմ բարեկամներից մեկինն էլ էր ընկել զուգարանի մեջ, նա էլ հանել էր, ֆենով չորացրել էր, բայց հետո, ճռճռում էր ու հոտ էր գալիս:

ընկերուհիս հեռախոսի համար շոր էր գործել, բրդե Էտ խեղճ հեռախոսը մինչև հիմա էլ իրա մամայի տանը կա:

Ես վախճանվեցի :

Տեղափոխվել ենք նոր տուն: Մի 2 շաբաթ ա, տարբեր բաներ ենք գնում, բերում ավելացնում: Գումարած երեխու համար տարբեր գույք ու պարագաներ ենք բերում:
Այս ամենին աչալուրջ հետևում են բակի նստարանին գամված տատիկներն ու պապիկները: Երևի ընկերոջս մեքենայի սպիդոմետրն էլ են ստուգում ու ցուցմունքները գրանցում: Ամեն ինչ ուզում են իմանան, ամեն ինչ նկատում են, ֆիքսում ու քննարկում:

Երեկ գնացինք երեխու մահճակալը գնեցինք: Ընկերոջս հետ վերև ենք բարձրացնում: Վերև բարձրացնելու ժամանակ տատիներից մեկը մեզ ֆիքսեց մուտքում:
- Եկեք, բերեք բերեք երեխեք
մեզ քաջալերում էր տատիկը:
Ես սպասում էի, որ պետք է հաջորդի հարց, թե մենք էդ տունը առել ե՞նք, թե՞ վարձով ենք մնում:
Դրան հետևելու էր զանգ թաղայինին, որ ստեղ եկել ապրում են, չգիտեմ ովքեր են, կասկածելի բաներ են տանում տուն, ինչ որ մեքենաներով մարդիկ են գալիս գնում և այլն: Հետո նորից թաղայինի հետ պատմություն, բացատական աշխատանքներ և այլն..., որից արդեն հոգնել եմ:
Իրականում ես ու կինս հանգիստ մեր համար ապրում ենք, ու բոլոր նորմալ հարևանները մեր անունով երդվում են:
ինչևէ...
Հարցը երկար իրեն չսպասեցրեց:
- ըստեղ վարձով ե՞ք մնում բալեք:
-չէ տատի
- առել եք հաաա՞
-տատի, չէ
- բա ո՞նց եք մնում
այստեղ ընկերս շատ հասկանալի(նույնիսկ տատիի համար հասկանալի) բան ասաց
- էսի գողացած տուն ա տատի ջան, գողացել ենք:
Տատին ականջներն ու լեզուն հավաքեց, ասեց հաաա, եղավ ու գնաց:
մի 10 րոպե հետո պատուհանից նայում էի, ոնց էր մնացած տատիներին պատմում մեր մասին:

Վաաաաայ, վադ եմ :

Խփած մետրո կա, Էլմո ջան, էժանով տալիս են, կարող ա՞ ուզեք :