Էս ամերիկացիների սիրալիրությունը երբեմն ուղղակի աննորմալության է հասնում... Ուրեմն մի ուրախ–զվարթ, ասող–խոսող հարևան ունենք, բայց շատ տարօրինակ ձևով է ինքը ասում–խոսում։ Հենց հանդիպում է մեզ, միանգամից ուրախ ժպիտը դեմքին՝ «Բարև, հարևան»... Ու մինչև մենք կհասցնենք պատասխանել իր բարևին, ինքն էդ ընթացքում մեզնից հեռանալուն զուգահեռ հասցնում է համ մեր որպիսությունից հարցնել, համ պատասխանել իր որպիսության մասին մեր չտված հարցին, համ շնորհակալություն հայտնել, համ էլ ուրիշ ինչ–որ բաներ ասել, որոնք մենք արդեն չենք լսում, քանի որ արդեն ահագին հեռացած ենք լինում իրարից։
![]()
Ու միշտ էնքան էլ երջանիկ ու անհոգ դեմքով է լինում։ Քիչ առաջ էլ խանութ գնալիս շքամուտքի մոտ հանդիպեցի, բնականաբար, վերը նկարագրածս երջանիկ մենախոսությունն ի կատար ածվեց, իսկ երբ մի տասնհինգ րոպե հետո հետ եկա, մտնելիս էլի հանդիպեցի, ու լրիվ նույն մենախոսությունը նույն ոգևորությամբ կրկնվեց։
![]()
Կարո՞ղ ա՝ էս մարդը լարած տիկնիկ ա, խաբար չենք...
![]()
Էջանիշներ