Դպրոցական տարիքում կարդացել եմ ու ինձ շատ էր դուր եկել (դե էդ տարիքում ինչ ասես դուր չի գալիս, նույնիսկ Րաֆֆին ա հավեսով կարդացվում), իսկ հիմա ուզում եք սպանեք երկրորդ անգամ չեմ կարդա: Ինչ-որ չափից դուրս սենտիմենտալ, իդեալականացված կերպարներով, քրիստոնեական քարոզչությամբ լեցուն հաստափոր գիրք էր: Գոհ ու շնորհակալ եմ, աշխարհում ավելի հետաքրքիր գրքեր կան կարդալու...
I may be paranoid but no android!
Խոսքը նրա մասին է, որ Սենկևիչը այնքան մանրակրկիտ ու իրական, մարդկային գազանության գծերով ա ներկայացրել Ներոնին, որ դիմացդ նախ և առաջ մարդ ես տեսնում, թե չէ բնականաբար Ներոնը իմ աչքի լույն էլ չի… Ամենասիրածս կերպարը Պետրոնիուսն է, որովհետև ինձ շատ հարազատ է, Կաթիլը երևի հասկացավ, թե ինչովThe_only_one-ի խոսքերից
Ֆիլմն էլ եմ դիտել (մի կերպ): Լրիվ հիսունական թվականների սուտի պատմական կռիվ կինո էր (ալյա Ben Hur), մի հատ տեսարան կար կոլիզեում, կարծեմ մի քսան րոպե էր տևում, էդ ընթացքում մի լավ հասցրի հորանջելԾերից ծեր Բեն Հուրն էր հիշեցնում, որը նույնպես մեղմ ասած չեմ սիրում
I may be paranoid but no android!
Lion (17.02.2010)
Շնորհակալ եմ լուսաբանման համար:Խորը կրոնական, խարսխված պատմական փաստերի վրա
Դժվար թե կարդամ մոտակա տասնամյակում: Էդ երկու բաղադրիչները իմը չեն:
Ռուֆուս (08.02.2010)
Ռուֆ ջան, նայած, թե ֆիլմը ինչի համար ես դիտում: Եթե պարզապես ժամանցի, ապա իրոք շատ անհետաքրքիր ֆիլմ է (առանց կարատեի «պրյոմների»), ավելի լավ է Ջեկի Չան դիտել, համենայն դեպս քնելու ցանկություն դժվար առաջանա:Ֆիլմն էլ եմ դիտել (մի կերպ): Լրիվ հիսունական թվականների սուտի պատմական կռիվ կինո էր (ալյա Ben Hur), մի հատ տեսարան կար կոլիզեում, կարծեմ մի քսան րոպե էր տևում, էդ ընթացքում մի լավ հասցրի հորանջել
Վերջին խմբագրող՝ Լեո: 08.02.2010, 23:47:
Իսկ ինչ կասես սիրո բաղադրիչի մասին, որը վեպի առանցքն է:Շնորհակալ եմ լուսաբանման համար:
Դժվար թե կարդամ մոտակա տասնամյակում: Էդ երկու բաղադրիչները իմը չեն:
Կաթիլ (09.02.2010)
օյ, սորի, ես ու դու տարբեր ֆիլմերի մասին ենք ոնց որ թե խոսումԴու լեհական ֆիլմի հետ ես, չէ՞: Էդ մեկը չեմ դիտել, բայց հեռուսատեսությամբ մի քանի կադր տեսել եմ, ոնց որ թե վատը չէր:
Իսկ իմ ասածը 50-ականներին նկարահանած Հոլիվուդյան ֆիլմի մասին էր...
I may be paranoid but no android!
Լեո (08.02.2010)
Պետրոնիուսը տիպիկ բարձրաշխարհիկ հռոմեացու մարմնավորում ա, միշտ ճաշակով, էլէգանտ..... իզուր չէր, որ Ներոնը նրան "arbiter elegantium" էր կոչում...... ես րա կերպարը շատ եմ հավանում...
Շինարար (09.02.2010)
Ինձ իրա բնավորության բոլորովին այլ կողմն ա չէի ասի դուր գալիս, ավելի շուտ հետաքրքիր, ապրելու իմիջայլոցությունը, կյանքին լուրջ չվերաբերվելը…
davidus (09.02.2010)
Պետրոնիոսը իսկական փիլիսոփա էր՝ շատ խորը և իմաստալի աշխարհայացքով:
Պետրոնիոսը կերպարը իմ համար խորհրդանշական է էն առումով, որ կարծես չարի ու բարու միջանյալ մի վիճակ լինի: Դժվար է նրան միանշանակ դրական կերպար անվանել: Դրական կերպարը երբեք խորհուրդ չէր տա անմեղ ու անպաշտպան աղջկան խլել իր գրեթե ծնողների ձեռքից… բայց նա նաև բացասական չէ: Այս կիսավիճակը իր տրամաբանական ավարտն է ստանում Պետրոնիոսի մահով: Կյանքում էլ է այդպես կամ բարի կամ չար, կամ կյանք կամ մահ, կամ դրախտ կամ դժոխք: Միջանկյալ վիճակ ցավոք չկա և հենց դա է ուզեցել ցույց տալ հանճարեղ լեհը:
Պետրոնիուսը պարզապես հելենիստական աշխարհայացքի ու արժեքների կրող է հանդիսանում: Իսկ նրա մահվան հետ ցույց է տրվում նոր քրիստոնեական աշխարհայացքի հաղթանակն ու անհրաժեշտությունը ժամանակակից /`ն ժամանակից սկսած/ աշխարհի համար:
Քանի որ հարցնում ես, ասեմ: Սիրո մասին շատ եմ սիրում կարդալ, բայց պատմական լինելը անտանելի է ինձ համար: Իսկ քարոզչական կամ կրոնական մոտեցումը մի կերպ կարողանում եմ իմ մտքերին փոխարկելով հասկանալ: (Իմ ուզած ձևով հասկանալ):
Սիրո մասին շատ եմ հավանել Լազարևի «Դիագնոստիկա կարմի»-ն (ռուսերեն): Աստծո անունով է շատ բան, բայց չի պարտադրում, թե ո՛ր Աստծուն, որ կրոնի: Աստված ասելով ես նկատի ունեմ ինչ-որ բան, որ ոչ մի կրոնի հետ կապ չունի, ու դա չի հակասում իմ կարդացածին: Իսկ քրիստոնեական գրվածքներում հաճախ եմ հակասություններ զգում կարդացածի ու իմ հասկացությունների միջև, այդ պատճառով մի քանի էջից թողնում եմ գիրքը: Այսքան բան
Սենկևիչը բնականաբար Դոստոևսկի չի դառնա, բայց հաստատ Րաֆֆի էլ չի, չարժե նրա ստեղծագործության մասին կարծիք կազմել պատմավեպի, կրոնական գրականության կամ սիրավեպի մասին ունեցած ավանդական պատկերացումներով, միայն Ներոնի և Պետրոնիուսի զրույցները կարդալու համար արժե կարդալ այս գիրքը… Ներոնը ծայրահեղորեն մերկացնում է իր հոգին Պետրոնիուսի առջև, էնքան հետաքրքիր ձևով ա Ներոնի կերպարը էդտեղ բացահայտում Սենկևիչը, որ մնացած մանր-մունր թերությունները, մասնավորապես վեպի առանցքային հարցերից մեկը՝ Վինիկիոսի դարձը, այլևս այդքան ճչան չեն, խորհուրդ կտայի՝ գոնե թերթել, գտնել այդ զրույցները ու կարդալ դրանք…
Վերջին խմբագրող՝ Շինարար: 09.02.2010, 02:41:
Լիովին համաձայն եմ: Գիրքը առաջին հերթին գեղարվեստական արժեք է, հետո արդեն պատմական... և, ինձ թվում է, ավելի շուտ աշխարհայացքային, քան կրոնական /կրոնի հանդեպ մոտեցումն էլ է մի-քանի տեսակյունից ներկայացված, ընտրիր որը ուզում ես, իսկ ավելի լավ է քո սեփականը ձևակերպես/:
Yellow Raven (11.05.2010), Շինարար (09.02.2010)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ