Քննարկենք 20-րդ դարի լավագույն գրական ստեղծագործություւներից մեկը: Վեպ, որը հազարավոր մարդկանց հոգևոր վերածննդի և դարձի գալու պատճառ է հանդիսացել:
Կարդացե՞լ եք արդյոք և եթե կարդացել եք ինչպիսին են ձեր տպավորությունները:
Քննարկենք 20-րդ դարի լավագույն գրական ստեղծագործություւներից մեկը: Վեպ, որը հազարավոր մարդկանց հոգևոր վերածննդի և դարձի գալու պատճառ է հանդիսացել:
Կարդացե՞լ եք արդյոք և եթե կարդացել եք ինչպիսին են ձեր տպավորությունները:
Cassiopeia (09.02.2010), davidus (08.02.2010), Yellow Raven (11.05.2010), Դատարկություն (08.02.2010), Էդուարդ_man (09.02.2010), Կաթիլ (08.02.2010), Շինարար (08.02.2010)
իմ սիրած գրքերից մեկն է, մեծ հաճույքով եմ կարդացել ու… կարծում եմ դեռ էլի կկարդամ…
Չէ, կաթիլը ծով չի դառնում...
The_only_one (08.02.2010), Շինարար (08.02.2010)
եթե կարելի է, ստեղծագործության մասին մի փոքր մանրամասնեք, փոքրիկ հատվածներ դրեք:
Ինձ խորհուրդ տվել են կարդալ, բայց դեռ չեմ կարդացել:
Մենք էլ ենք խորհուրդ տալիս: Հավատացած եղիր, որ չես փոշմանիՖոտոն-ի խոսքերից
եթե կարելի է, ստեղծագործության մասին մի փոքր մանրամասնեք, փոքրիկ հատվածներ դրեք:
Ինձ խորհուրդ տվել են կարդալ, բայց դեռ չեմ կարդացել:
Կաթիլ, իսկ կարելի՞ է իմանալ թե ինչն է հատկապես դուր եկել քեզ այս ստեղծագործության մեջ
Ես էլ եմ շատ սիրում, սկիզբը մի քիչ դժվար ա գնում, բայց հետո սկսում ես հաճույքով կարդալ, լավ ա գրել, նույնիսկ Ներոնին չես կարողանում ատել, Պետրոնիուսն էլ լավ դեմք ա, նենց անտարբեր, ոչնչով չհետաքրքրվող, ի միջի այլոց ապրող, բայց իրականում եթե ինչ-որ բան ուզում է անել, իրանից լավ ոչ ոքի մոտ դա չի ստացվում, Վինիկիոսը և Լիգիան թույլ կերպարներ են, Վինիկիոսի փոխակերպումը անհամոզիչ ա, բայց գիրքը շատ լավն ա, մի տասը անգամ կարդացել եմ
Ես ինքս առնվազն 4 անգամ կարդացել եմ ու չեմ բացառում, որ էլի կկարդամ: Առաջին բանը, որ գրավում է այս գրքի մեջ, այն մեծ, անծայրածիր սիրո նկարագրությունն է, այն վիթխարի սիրո, հանուն որի Աստծո որդին եկավ աշխարհ խաչվելու մեզ համար: Շատ դժվար է նկարագրել այդ սերը, մարդու համար գուցե անհնարին, բայց Սենկևիչը փորձ է արել ու չէի ասի, որ վատ է ստացվել:
Ավելին՝ պահեր կան, օրինակ Քիլոնի դարձի նկարագրությունը, որ շատ դժվար է լինում արցունքներդ պահել, երբ կարդում ես: Չնայած ես ինձ ամենևին էլ զգացմունքային մարդ չեմ համարում:
Վերջին խմբագրող՝ The_only_one: 08.02.2010, 22:45:
StrangeLittleGirl (19.02.2010)
Պետրոնիուսը տիպիկ բարձրաշխարհիկ հռոմեացու մարմնավորում ա, միշտ ճաշակով, էլէգանտ..... իզուր չէր, որ Ներոնը նրան "arbiter elegantium" էր կոչում...... ես րա կերպարը շատ եմ հավանում...
Շինարար (09.02.2010)
Ինձ իրա բնավորության բոլորովին այլ կողմն ա չէի ասի դուր գալիս, ավելի շուտ հետաքրքիր, ապրելու իմիջայլոցությունը, կյանքին լուրջ չվերաբերվելը…
davidus (09.02.2010)
Շինարարն արդեն նշեց, որ սկիզբը դժվար ա գնում, համաձայն եմ, բայց հետո արդեն անընդհատ ուզում ես առաջ գնալ… Ներոնին ատել չի ստացվում, բայց զզվել Ներոնից ստացվում ա, էնքան լավ ա նկարագրում նրա էդ կեխտոտ-ինքնասիրահարված էությունը
հետո շատ լավ ա նկարագրված սերը… թե դեպի կրոնը, թե ասենք Եվնիկեի սերը դեպի Պետրոնիոսը …
հոգնած եմ հիմա, հետո հատվածներ կտեղադրեմ
Չէ, կաթիլը ծով չի դառնում...
Ֆոտոն (08.02.2010)
Կարդացել եմ և ֆիլմը նույնպես դիտել եմ (որն ըստ իս վեպի շատ հաջող էկրանավորում է): Ծանր կարդացվող վեպ է, բայց շատ հետաքրքիր ու կլանող է:
Կաթիլ (08.02.2010)
Ֆիլմն էլ եմ դիտել (մի կերպ): Լրիվ հիսունական թվականների սուտի պատմական կռիվ կինո էր (ալյա Ben Hur), մի հատ տեսարան կար կոլիզեում, կարծեմ մի քսան րոպե էր տևում, էդ ընթացքում մի լավ հասցրի հորանջել
I may be paranoid but no android!
Lion (17.02.2010)
Իսկ ես կարեկցում էի Ներոնին, համ զգում էի, որ կարեկցել պետք չի, բայց Սենկևիչը նենց խորն ա ցույց տվել նրա հոգին, որ չգիտեմ, ցավում ես նրա համար…
ներեցեք, ես էդքան մեծահոգի չեմ…
Չէ, կաթիլը ծով չի դառնում...
Շինարար (08.02.2010)
Եվս մեկ ստեղծագործություն, որը կարդալուց հետո անհնար է չսիրել ու չգնահատել Քրիստոնեությունը, ու այդ ժամանակաշրջանի համարձակ քրիստոնյաներին, որոնց միջոցով այսօր ցանկացած մարդ հնարավորություն ունի կարդալ Աստվածաշունչ և ճանաչել Հիսուսին:
Treat others as you would want them to treat you...
The_only_one (18.02.2010)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ