Խորը կրոնական, խարսխված պատմական փաստերի վրաՖոտոն-ի խոսքերից
Գոնե ասեք, կրոնական հիմք ունի՞, կամ պատմական:
Խորը կրոնական, խարսխված պատմական փաստերի վրաԳոնե ասեք, կրոնական հիմք ունի՞, կամ պատմական:
Շնորհակալ եմ լուսաբանման համար:Խորը կրոնական, խարսխված պատմական փաստերի վրա
Դժվար թե կարդամ մոտակա տասնամյակում: Էդ երկու բաղադրիչները իմը չեն:
Ռուֆուս (08.02.2010)
Իսկ ինչ կասես սիրո բաղադրիչի մասին, որը վեպի առանցքն է:Շնորհակալ եմ լուսաբանման համար:
Դժվար թե կարդամ մոտակա տասնամյակում: Էդ երկու բաղադրիչները իմը չեն:
Կաթիլ (09.02.2010)
Քանի որ հարցնում ես, ասեմ: Սիրո մասին շատ եմ սիրում կարդալ, բայց պատմական լինելը անտանելի է ինձ համար: Իսկ քարոզչական կամ կրոնական մոտեցումը մի կերպ կարողանում եմ իմ մտքերին փոխարկելով հասկանալ: (Իմ ուզած ձևով հասկանալ):
Սիրո մասին շատ եմ հավանել Լազարևի «Դիագնոստիկա կարմի»-ն (ռուսերեն): Աստծո անունով է շատ բան, բայց չի պարտադրում, թե ո՛ր Աստծուն, որ կրոնի: Աստված ասելով ես նկատի ունեմ ինչ-որ բան, որ ոչ մի կրոնի հետ կապ չունի, ու դա չի հակասում իմ կարդացածին: Իսկ քրիստոնեական գրվածքներում հաճախ եմ հակասություններ զգում կարդացածի ու իմ հասկացությունների միջև, այդ պատճառով մի քանի էջից թողնում եմ գիրքը: Այսքան բան
Սենկևիչը բնականաբար Դոստոևսկի չի դառնա, բայց հաստատ Րաֆֆի էլ չի, չարժե նրա ստեղծագործության մասին կարծիք կազմել պատմավեպի, կրոնական գրականության կամ սիրավեպի մասին ունեցած ավանդական պատկերացումներով, միայն Ներոնի և Պետրոնիուսի զրույցները կարդալու համար արժե կարդալ այս գիրքը… Ներոնը ծայրահեղորեն մերկացնում է իր հոգին Պետրոնիուսի առջև, էնքան հետաքրքիր ձևով ա Ներոնի կերպարը էդտեղ բացահայտում Սենկևիչը, որ մնացած մանր-մունր թերությունները, մասնավորապես վեպի առանցքային հարցերից մեկը՝ Վինիկիոսի դարձը, այլևս այդքան ճչան չեն, խորհուրդ կտայի՝ գոնե թերթել, գտնել այդ զրույցները ու կարդալ դրանք…
Վերջին խմբագրող՝ Շինարար: 09.02.2010, 02:41:
Լիովին համաձայն եմ: Գիրքը առաջին հերթին գեղարվեստական արժեք է, հետո արդեն պատմական... և, ինձ թվում է, ավելի շուտ աշխարհայացքային, քան կրոնական /կրոնի հանդեպ մոտեցումն էլ է մի-քանի տեսակյունից ներկայացված, ընտրիր որը ուզում ես, իսկ ավելի լավ է քո սեփականը ձևակերպես/:
Yellow Raven (11.05.2010), Շինարար (09.02.2010)
Վեպի իդեան Սրբազան Ավանդություննից մի հատված է, համաձայն որի Հռոմում քրիստոնյաների հալածանքների ուժգնացման հետևանքով Հռոմի քրիստոնայները Պետրոս առաքյալին խնդրում են քաղաքից հեռանալ, որպեսզի Հռոմի Եկեղեցին չգլխատվի: Հետագա պատմությունը ներկայացրել է Պետրոսի ուղեկից պատանին, որ տեսենում է, թե ինչպես արդեն քաղաքից դուրս գալիս առաքյալը հանկարծ չոքում է ճանապարհի մեջտեղը և հարցնում. «Յո՞ երթաս, Տեր», ի պատասխան պատանին ձայն է լսում. «Գնում եմ երկրորդ անգամ քո փոխարեն խաչվելու»: Դրանից հետո առաքյալը վերադառնում է քաղաք և հետո, երբ արդեն բռնում են և ցանկանում խաչել, իրեն անարժան է համարում խաչվել այնպես, ինչպես Քրիստոս էր խաչվել, ուստի գլխիվայր են խաչում: Այս ավանդության հիման վրա, որ վեպի վերջում է տեղ գտել, Սենկևիչը կառուցել է իր վեպը, ընդ որում բավականին մանրազնին ուսումնասիրել է պատմական վավերագրերը ու նյութերը, նույնիսկ գնացել է Հռոմ և այնտեղ իրականացրել իր ուսումնասիրությունները: Եթե չեմ սխալվում, հենց այս վեպի համար էլ Սենկևիչին Նոբելյան մրցանակ են տվել:
Երևի մի տասնհինգ տարի առաջ եմ կարդացել, վատ չի, բայց ամեն դեպքում ես Սենկևիչի գործերից ավելի շատ տպավորվել եմ «Առանց դավանանքի» գործից: Պատճառը երևի այն է, որ օրագրային ոճը շատ եմ սիրում:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ